Translate

30 januari 2010

wintertijd

Vanochtend werd ik met een kater wakker. Niet vanwege een onwettige hoeveelheid alcohol, maar vanwege de sneeuw. “Houdt het dan nooit op!” Er lag toch een flink pak. Alweer! Bovendien voelde ik me grieperig en algeheel ongesteld. Maar ik leefde nog!

Met een kloppend hoofd stond ik onder de douche, terwijl ik buiten de buurman sneeuw hoorde schuiven. Frits is er altijd in alle vroegte bij. Als eerste, en vaak ook als enige moet ik tot schande van de hele straat bekennen, veegt hij zijn eigen straatje schoon. Niet zonder trots kan ik melden te wonen naast de enige werkeloze van Nederland die vroeger op is en actief dan menig arbeider. Van de andere kant, ik heb er als werkende ook vaak de tijd niet voor. En dan is het vandaag wel mijn vrije zaterdag, ik moet zo dadelijk naar de kapper. Ook iets wat mijn buurman niet hoeft, want hij is zo kaal als onze kerstboom op 6 januari. Laat Frits maar schuiven!

Het knippen bij de kapper duurde langer dan normaal. Steeds moest ik de kapper vragen even te stoppen om mijn neus te snuiven, te kuchen, te hoesten, te niezen. Terwijl ik daar zat, kregen de bekende vier russen mij steeds meer in hun greep. Het knippen van de haren, ja zelfs het kammen, deed gewoon fysiek pijn. Ik heb de koffie opgedronken, maar in de auto terug naar huis heb ik deze nog wel een keer of drie moeten doorslikken. Maar ik leefde nog!

Na een heet glas Citrosan leek de strijd met de vier russen in mijn voordeel uit te gaan pakken. Zonder nadenken trok ik mijn jas en schoenen aan en pakte de zelf getimmerde sneeuwschuiver. Met het haar nog in kappersmodel stapte ik naar buiten en begon fanatiek te schuiven. Maar al na twee baantjes, wist ik dat ik een fout had gemaakt. Iedere keer als ik de schuiver in de sneeuw plantte, leek het alsof er iemand met een moker op mijn hoofd sloeg. Ik kon nu echter niet meer stoppen. Niet schuiven is nog tot daaraan toe, maar iemand die slechts een paar baantjes schuift, die staat tot in lengte van jaren te boek als watje. Tot ver in de volgende eeuw zullen kinderen gniffelend aan het huis voorbijgaan, elkaar aanstoten en besmuikt zeggen: “Hier woonde vroeger toch dat eitje.”
Frits kwam naar buiten. Ook zo’n onhebbelijkheidje van hem. Hij komt altijd naar buiten! Blijf toch eens binnen, zoals iedere normale werkeloze!
“Gaat niet zo best hè,” zei ie. Nee, blind was ie niet! Hele dagen staat hij voor het raam of voor de deur de buurt in te loeren. Hij ziet en weet alles van iedereen.
“Ja, beetje grieperig,” snotterde ik. En stoer zette ik mijn schuiver in de sneeuw en schoof met alle kracht, schijnbaar nonchalant, een flinke berg sneeuw aan de kant. Op zoveel ongecontroleerde kracht was mijn zelfgetimmerde sneeuwschuiver echter niet berekend. De steel brak, mijn voeten gleden weg, en voor ik het me realiseerde lag ik met mijn lopende neus in de zojuist opgeworpen berg sneeuw. Maar ik leefde nog!

Nu zit ik in mijn elektrisch verstelbare bed met de laptop op schoot dit verhaaltje te typen. Ik voel me nog steeds Mexicaans beroerd, maar geniet van de luxe en de warmte én van het geluid van Frits en zijn sneeuwschuiver.
“Ga maar naar binnen,” zei ie, toen ie me uit de sneeuw omhoog trok en weer op mijn voeten zette. “Ga maar lekker in bed liggen, dan maak ik dit wel verder af. Ben je maandag weer de oude; kan je weer gewoon werken. Tja, iemand moet het toch verdienen.”
Laat Frits maar schuiven!

Salvatore Cocco

26 januari 2010

goeie grap

Als ik een vrouw was geweest had ik het in mijn broek gedaan. Nu kon ik een boom uitzoeken.

Salvatore Cocco

goede raad

Beste Gemeente,

In de hofjes tegenover ons wonen mensen die niet kunnen lezen. Zij zetten vuilnis, papier en plastic altijd op de verkeerde tijd, op de verkeerde dag, in de verkeerde week, op  de verkeerde plaats aan de straat. Zo kan het gebeuren dat wij met grote regelmaat uitkijken op kliko's, stapels zakken met plastic of dozen vol wegwaaiend papier. Het spul staat er dan dagen, zo niet weken, totdat het werkelijk door de ophaaldienst wordt meegenomen. Deze mensen zien blijkbaar zelf niet welke rommel dat het geeft, net zo min als dat zij kennis hebben kunnen nemen van de juiste ophaaltijden zoals vermeld in de door de gemeente verstrekte huis-aan-huis-folder. Daarom stel ik voor die folder in de hofjes in het vervolg in braille te verspreiden.

Salvatore Cocco

24 januari 2010

helder moment

Na een heerlijk vloeibaar avondje stappen, slingeren we lachend langs de grote kerk. Op weg naar huis! Dan slaat de torenklok half drie. BOINGGG! Mij valt het eerlijk gezegd niet eens op, maar mijn maat zegt droog: "Wacht effe, ik krijg een smsje."

Salvatore Cocco

18 januari 2010

door het oog van de naald

Vanochtend wilde ik mijn Labello-stikkie gebruiken, maar deze bleek nu toch echt op te zijn.
"In de onderste lade ligt er nog wel een voor je!" riep mijn vrouw mij toe. Wat dat aangaat, hebben wij thuis doorgaans genoeg spullen in voorraad om weken van belegering te doorstaan. Jammer dat dit nog maar zo zelden gebeurt.
Nu schrok ik toch even toen ik die nieuwe Labello pakte. Deze was namelijk "for men"; speciaal voor mannen dus. Heb ik even geluk dat ik sterke lippen heb, want voor hetzelfde geld had ik er nu bijgelopen als Conny Witteman (voorheen Breukhoven, alias Vanessa). Ik heb immers al die jaren een Labello op mijn lippen gesmeerd, die blijkbaar alleen voor vrouwen was bedoeld! Ik wist het niet!

Salvatore Cocco

02 januari 2010

ech wel

Omdat er van mijn goede voornemens nooit iets terecht kwam, heb ik vorig jaar, teleurgesteld vanwege mijn falen, besloten om me komend jaar niets goeds meer voor te nemen. Dit nieuwe jaar heb ik me dan ook daadwerkelijk geen enkel goed voornemen gemaakt. Daarmee heb ik echter wel mijn goede voornemen van vorig jaar laten uitkomen. Ik kan het dus wel!

Salvatore Cocco