Translate

03 augustus 2013

All-inclusive 8: Nou ja, we zien wel

Met het bewuste mandje links achter mij, poetste ik mijn tanden, goed verlicht door de minstens 1000 watt led-verlichting boven de spiegel. Met zoveel licht heeft iedereen stralend witte tanden. Zoals het hoort, spoelde ik grondig na met lauwwarm water en veegde mijn mond af aan de hotelhanddoek.
Hoe kan dat toch? In alle hotels ter wereld ruiken die handdoeken hetzelfde, namelijk ranzig! Zou er soms één bedrijf zijn dat alle hotelhanddoeken ter wereld wast? Dat bedrijf zal dan wel ergens in Bangladesh staan of daaromtrent, waar gerimpelde vrouwenhanden deze producten van westerse decadentie voor een habbekrats of minder, met hier verboden chemische middelen, aan de oever van een traag stromende bruine rivier, staan te schrobben op de keien. En misschien ruiken de handdoeken wel heerlijk als ze daar door vaardige kinderhandjes worden opgevouwen, maar als de handdoek na een lange reis uiteindelijk weer in het hotel aankomt, ruikt ie gewoon zurig. Waarschijnlijker is echter, dat de handdoeken gewoon om de hoek in schoonmaakazijn worden gewassen en slecht worden nagespoeld. Koop dan op z'n minst schoonmaakazijn met een geurtje. Eucalyptus of citroen. Voor nog geen 50 cent heb je een hele liter bij de Action! Ook goed tegen onkruid en om mieren uit je huis te houden. Ik zeg, doen!


Vandaag is de terugreis. Ik zou kunnen zeggen, jammer, maar dan zou ik liegen. Acht dagen is voor mij precies goed. Net niet te lang om te denken, gaan we nòg niet, en net niet te kort om te denken, nu al! Dankzij het feit dat mijn bloed voor 50% Italiaans is, hou ik erg van warmte en zon, maar die andere helft bezorgt mij al snel een jeukende zonneallergie. Dus acht dagen is ook wat dat aangaat mooi, dan maken verblijf en jeuk mij net niet gillend gek. Dan blijf ik gewoon, gemiddeld gek.

Het was weer een leuke vakantie. Bijzonder voor ons was het all-inclusive gebeuren. Meestal boeken we een hotel met ontbijt en de rest van de dag zien we dan wel. Dat bevalt ons goed. Eén keer eerder, hebben we ontbijt plus diner gehad. Toen gingen de kinderen nog mee. Dat was vooral handig. Maar die buffetten, ik ben er niet gek op. Alleen bij de Bourgondiër in Wehl is de kwaliteit van het buffet uitzonderlijk goed, maar voor de rest vallen buffetten altijd tegen. Het is veel, maar de kwaliteit is matig tot slecht. Bovendien vinden we het leuk om restaurantjes op te zoeken. Da's voor ons een deel van de vakantielol. Dit all-inclusive gebeuren hebben dan ook min of meer op proef geboekt, zo van, nou ja we zien wel. We hebben er wel ontbeten, maar uiteindelijk maar één keer gedineerd en twee keer geluncht. Wel tussendoor wat gedronken en zo, maar we waren ook heel vaak weg. Het ergste is nog dat bandje wat je om je pols krijgt. Daar had ik na één dag al genoeg van! Daar loop je de hele vakantie, waar je ook bent en wat je ook doet, mee te koop. Als een soort brandmerk. Vreselijk irritant! Nee, voor ons geen all-inclusive meer. Daarmee valt Turkije dus af.
Nee, Griekenland en Spanje zijn toch wel mijn vakantielanden. Griekenland omdat het zo relaxt is en Spanje omdat je er het papier gewoon door de wc kunt spoelen!


Vorig jaar heb ik een vakantiedagboek bijgehouden en aan de hand daarvan, weer terug in Nederland, de vakantieverhalen geschreven. Dit jaar heb ik het mezelf moeilijker gemaakt door al tijdens de vakantie dagelijks een verhaal te maken. Toch een uitdaging, want feitelijk maak je tijdens zo'n zon-zee-strand-vakantie helemaal niet zoveel mee. Bovendien, het zijn verhalen, het is geen geschiedschrijving. Het aantal feiten in zo'n verhaal is dan ook beperkt. Gisteren schreef ik bijvoorbeeld dat we de laatste avond niet naar Kui Cocktail Bar konden, terwijl we op Facebook nog de foto's van de cocktails hebben geplaatst die we daar achterover hebben geslagen. Ik vond het voor het verhaal leuker om niet te gaan, gelet op wat eraan vooraf ging, namelijk de mixed grill voor 2 personen. En zo heet het plaatsje waar we verbleven helemaal geen Agio Santos, maar Agios Sostis. Ik heb er Agio Santos van gemaakt om het De Heilige Sigaar te kunnen noemen (Agio is een oud sigarenmerk en Santos betekent heilig). Geintje, vond ik leuk. Dat van Bananabeach is overigens wél echt!


We hadden nog wat tijd en het zwembad lag er toch, dus waarom niet nog even een duik genomen. Heerlijk! Die brandende zon, de ligbedjes, de rust, het chloorwater, de tegels, het gratis bier. Echt heerlijk!
Maar er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan, mensen. En de tijd van gaan, was nu gekomen. Dus we rukten de handdoeken van onze bedjes en propten die in de tas. Ik glij sierlijk met mijn voeten in de flipflops die - ik had er effe niet opgelet - al een uur in de zon hadden liggen smeulen. Auw! Die waren natuurlijk bloedheet! Dus ik trok mijn beide voeten terug, maar dat gaan niet tegelijkertijd als je staat. Ik wankel vervaarlijk en voordat ik op de mooie witte tegels te pletter val, weet ik mij op het laatste moment net staande te houden door mij aan de parasol vast te klampen die daardoor ronddraait en mij aldus zwierig op het bedje deed belanden.
"Wat doe je!?" riep Linda verschrikt.
"Oh niks," zei ik koel. "Ik viel van me slipper."

Op de terugreis zijn de koffers altijd veel sneller ingepakt dan op de heenreis. Hoe dat komt? Nou, op de heenreis vouw je alles netjes op zodat het er zo min mogelijk gekreukt weer uitkomt, maar voor de terugreis is het een kwestie van proppen. Thuis gaat toch alles is de was.
Als gevolg hiervan waren we eigenlijk veel te vroeg klaar. Uitchecken dan maar en nog even een drankje doen. Een frisje, want ja, ik moet nog reizen.
In de lounge van het hotel was het heerlijk koel. Daar paste wel een koffie bij. Linda nam sinaasappelsap uit de Wunder-Bar. Nu moet je weten dat hier in Griekenland eigenlijk alles lauwwarm wordt geserveerd. Ja, dat vinden ze leuk of zo. Alleen, dat gold vandaag niet voor mijn koffie. Dat wist ik echter nog niet toen ik de eerste slok nam. Ik voelde hem brandend naar beneden glijden. Meteen goot ik het Wunder-Bar-sapje van Linda erachteraan. Het ging schoon op. Heb daarna wel zelf even een nieuwe gehaald voor Linda.


Over de reis zelf valt niet veel te melden. Of het moet zijn dat de steward op deze vlucht zo aan de Canal-Parade had kunnen mee doen. En dan had hij zich niet eens hoeven omkleden. De schat.

Misschien is thuiskomen nog wel het mooiste van vakantie. Wat hebben we het toch goed! Leuke meubeltjes, tv, gezellige tuin, een douche van 2 bij 2.... Nee, zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens! En wat we volgend jaar doen? Nou ja, we zien wel.

Salvatore Cocco
3 augustus 2013

All-inclusive 7: De schildpadden

Vandaag moesten we een beetje opschieten, want we hadden afgesproken om vijf voor tien bij de schildpaddenboot te zijn. Dus ik snelde de badkamer in en brak zowat mijn nek over het bewuste mandje dat jolig door de badkamer stuiterde. Gelukkig was ik nog niet geweest, anders hadden alle papiertjes dwars door door de hele badkamer gelegen. En dat was dan nog een hele puzzel geweest om ze in de goede volgorde terug te leggen.


De jongen van de schildpaddenboot had ons een drie uur durende excursie beloofd naar de schildpadden, het schildpaddeneiland en de grotten van Keri. Drie uur! Ik bedenk mij bij dit soort dingen meestal pas achteraf waarin ik me in godsnaam heb laten meeslepen. Drie uur naar schildpadden kijken en in grotten zwemmen. Wie verzint zoiets?

"Mijn geheugen is vol!" riep Linda geschokt. "Ik heb nog maar zes foto's!"
"Hoe kan dat nou? Je hebt al die oude foto's toch overgezet en gewist?"
Maar er was iets raars. Er stonden nog allemaal filmpjes op die we niet konden afspelen, maar ook niet konden wissen. Thuis die geheugenkaart maar eens in de PC douwen en opnieuw formatteren. Maar daar hadden we nu niks aan.
"Dat vind ik sneu voor die schildpadden. Nou kan ik ze niet fotograferen. Zouden ze hier ergens een geheugenkaart verkopen?" vroeg Linda.
"Nou, fotorolletjes misschien, maar een geheugenkaart? Ze hebben hier geeneens een pinautomaat! Misschien in Laganas?"
"Ja, maar dat gaan we nooit meer redden."
"Nee, dat gaan we nooit meer redden."
"Nou, ik loop toch even het supermarktje in," zei Linda. "Je weet nooit."
Kansloos!
Het supermarktje werd gerund door een oud menneke. Dat wil zeggen, hij zat bij de kassa. Rondlopend door de smalle paadjes, kreeg ik het gevoel dat ze hier misschien toch wel eens meer zouden kunnen hebben, dan je zo op het eerste gezicht zou denken. Het menneke had echt van alles! Behalve de onvermijdelijke ansichtkaarten en souvenirs, had hij ook slippers, zwemkleding, pindakaas, zonnebrillen, potten en pannen, groenten en fruit, vlees, chips, meel, pasta's, paraplu's, zaklampen.... Het was een combinatie van Blokker, De Funshop, Zeeman en Albert Heijn tegen Action prijzen. En dat alles op nog geen 10 vierkante meter. Het stond er dan ook propvol. Je kon hier niet met een winkelwagentje door de gangen. Die had ie dan ook niet. Maar we vonden geen memorycard.
"Ik vraag het toch even," zei Linda. Zucht!
En verdomd! Daar hingen ze, bij de kassa, 4 en 8 gb.
"Doe maar die van 8!" was mijn bijdrage. En Linda rekende 11 euro af. En de schildpadden waren gered.

Geheel conform Griekse tijdrekening vertrok de boot een kwartier later dan afgesproken. Maar het was de moeite waard! Toch wel geweldig, zo'n boottocht. Er waren maar15 mensen aan boord, dus lekker rustig. We zagen kristal helder water en prachtige grotten. De boot meerde aan bij een idyllisch strandje van waaruit we de grotten in konden zwemmen. Even heb ik ook mijn principes laten varen en ben in zee gedoken om met Linda in een grot te verdwijnen.
"Mooi he," zei ik watertrappelend tegen Linda.
"En zo heerlijk rustig."
TOET! TOETTTTT!
Een scheepshoorn? En daar meerde een grote zeeschuit aan van waaruit drommen raar pratende buitenlanders ons strandje annexeerden. Voor we er erg in hadden zwommen we midden tussen de dikke spetterende toeristen met grote duikbrillen en lange snorkels.

Op het strand van schildpaddeneiland leggen de zeeschildpadden drie keer per jaar hun eieren. Je mocht alleen aan de buitenste rand komen, dicht langs het water. Het grootste deel was afgezet door paaltjes met verwaaide A4-tjes waaruit je zou moeten kunnen opmaken dat je niet verder mocht. De nesten werden door vrijwilligers opgespoord en veilig gesteld door er vier houten stokjes omheen te zetten. Boeien! Waar zijn die schildpadden?
Ja, die lagen een eindje verderop, in relatief ondiep water, op de bodem. En af en toe komen ze even naar boven om lucht te happen. "En," zei de kapitein van ons bootje, "de schildpadden zijn vrij groot, zo'n meter in doorsnede." Flinke jongens dus! "Het zijn voornamelijk vrouwtjes en ze eten van alles, vooral kwallen en kreeften. Ze hebben hele sterke kaken en bijten zo een paar vingers eraf. Maar dat gebeurt maar heel zelden. Meestal duiken ze weg, want schildpadden zijn goede duikers. Ze kunnen wel 45 minuten onder water blijven."
Wacht even. Dus als we een schildpad spotten, kan het wel tot drie kwartier duren voordat ie weer bovenkomt? En al die tijd staan wij te wachten totdat hij even zijn kop laat zien, lucht hapt en weer onderduikt?
"Precies, en we gaan niet eerder weg of we moeten er een gezien hebben, dat beloof ik jullie!" sprak de kapitein vastberaden.
Het duurde bijna een kwartier voor de schildpad die wij op de bodem hadden gespot eindelijk naar boven kwam. Echter, zoiets in het wild meemaken is toch wel indrukwekkend. Zo'n groot majestueus dier dat daar vlak voor je de kop uit het water steekt. En dat jij daar dan je eigen unieke foto's van hebt, samen met nog zo'n honderd anderen op de vier andere boten die allemaal rond dezelfde schildpad lagen.

Het was al bijna half twee toen we weer aanmeerden in de haven van De Heilige Sigaar. De meer dan drie uur waren omgevlogen!

Daarna zijn we nog even aan het zwembad gaan liggen, maar we vonden het te heet, 32 graden! Hoe zou het in Nederland zijn. Nou, daar was het 37 graden! Wondere Wereld!

Eten is voor mij altijd een hoogtepunt van de dag. Een dag kan nog zo beroerd verlopen zijn, als het avondmaal goed is, wordt alles vergeten en vergeven. Omdat het de laatste avond was werd dat dus een mixed grill voor twee personen, en voor Linda een salade!

We deden zolang over het eten dat een cocktail bij Kui Cocktail Bar er niet meer inzat. Helaas, pindakaas, nothing!

Salvatore Cocco
33 juli 2013

02 augustus 2013

All-inclusive 6: Flora en fauna

Wat ik eigenlijk de hele tijd al vreesde, maar wat sinds gisteren onwaarschijnlijk leek, gebeurde vandaag toch. Zelfs na drie keer doortrekken was er geen beweging in te krijgen. Wat had ik gister in hemelsnaam gegeten bij Spartakos? Gelukkig, bij de vierde spoelbeurt spoelde alles streeploos weg. Maar wat als dat niet was gebeurd? Wat had ik dan gedaan? Op z'n Grieks alles laten zoals het is en je nergens wat van aan trekken of op z'n Cocco's overal een probleem van maken? Poetste Linda haar tanden dan maar ergens anders of moest ik bij de Grieken het fenomeen toiletborstel gaan introduceren?


Griekenland is een heerlijk land om vertoeven. Het weer is goed, het eten verrukkelijk, de Grieken die wij ontmoeten zijn allemaal, stuk voor stuk, even vriendelijk en aardig en de relaxte sfeer werkt bevrijdend. In feite maak je een reis terug in de tijd als je in Griekenland bent. Dat merk je aan de lage prijzen. Ondanks de 23% BTW die ze van Europe moeten doorberekenen, is alles gewoon nog steeds goedkoop. Dat is in Spanje en zeker Italië wel effe anders. Daar betaal je de volle mep, keer twee! Maar in Griekenland zijn ze er niet op uit om je een poot uit te draaien, zoals in Turkije. Het is een heerlijk ouderwets land!
Maar misschien is die ouderwetse gezelligheid ook wel hun probleem. Brillen en kleding die je er in de winkeltjes ziet, zijn echt van 10 jaar geleden. Dat koopt niemand meer. Ook de "one hour fotoservice" is nu toch echt achterhaald! Geen wonder dat er zoveel zaakjes failliet gaan en het er steeds stiller lijkt te worden. Zelfs de zwarte Afrikanen, die ook hier op de stranden hun koopwaar proberen te slijten, lopen met oude rommel rond. Wie koopt er nu nog cassettebandjes en video's?

Maar, de stranden tussen Huppeldepuppos en Hoppeldepoppos zijn hip en schoon. En omdat Linda het graag doet, liggen we ook vandaag weer aan het strand. Eerst waren we bij een ander strand, maar toen we daar het parkeerterrein opreden, hadden we er beiden geen goed gevoel over. Ik weet niet wat het is, maar we keken elkaar aan en riepen: Bananuh!
"Welcome to Bananabeach!" riep een nieuwe gebruinde frisse jonge jongen ons uitgelaten tegemoet.
"Welcome, I am Nicos."
"Hello Nicos. I am Rinus and this is Romana!" en hij knikte vriendelijk.
Ja, de Bananabeach is óns strand. Ze draaien hier ook erg leuke muziek, van dance tot salsa, van reggae tot rock, van klassiek tot jazz. Er komt echt van alles langs. En niet alleen qua muziek komt er van alles langs. Jemig, wat je soms ziet! Daar kunnen ze bij Planet Earth niet tegenop!

"Het mannetje draagt de tassen om een goede indruk op het vrouwtje achter te laten. Als het vrouwtje is aangekomen bij het strandbedje ontdoet ze zich van het fleurig gekleurde gordijn dat ze had omgeslagen. En dan zien we haar in volle omvang. Sierlijk krullende lange lokken bekleden de rand van haar bikinibroek. Ze drapeert haar rollen sierlijk op het bedje, dat wegzakt in het rulle zand, zodat ze onder zeeniveau komt te liggen. Het mannetje bestelt voor haar een vette steak met friet en saus. Het is ook al half elf. Het ontbijt is uitgewerkt. Ze schrokt het met grote happen gretig naar binnen en laat geen stukje friet voor hem over. Ze had het nodig. Dan waggelt ze onverwacht het water in. Als het vrouwtje tot haar middel in het water staat, heeft de zee inmiddels de maximale vloedlijn bereikt en zijn de mensen aan de rand van het water naar hoger gelegen gebied gevlucht. Ze voelt zich nu zo licht als een veertje en dartel springt het vrouwtje op en neer, waarmee ze enorme golven genereert. Het mannetje wordt door de aldus gecreëerde onderstroom meegezogen en zien we nooit meer terug, en even verderop, op volle zee, vergaat niet veel later een cruiseschip in een onverwacht opgekomen tsunami."

We moeten bijtijds weg. De autosleutels moeten vandaag worden ingeleverd en je weet nooit precies hoelang wij doen over die 16 kilometer. Hoewel we dit keer, rechtstreeks en zonder fouten, de weg in iets meer dan een half uur hebben afgelegd, vroegen we ons onderweg toch nog af of dat benzinestation er altijd al stond.

Het is nog vroeg, dus duiken we het zwembad nog even in. Het is lekker rustig. We krijgen gezelschap van een paar zwaluwen. Ook die zoeken hun verkoeling in ons zwembad. Dat doen ze door vlak over het water te scheren en af en toe hun buiken in het water te dippen. Een mooi gezicht.
Langzaam wordt het drukker aan het zwembad. De hotelgasten komen van het strand en duiken nog even lekker fris in het chloorwater.
Kwiep, kwiep, kwiep. Kijk, miss Bumper is er ook.

Douchen. Meestal sta je te hannesen in een gladde badkuip, maar hier hadden we geen bad. Wel een douche. Nou ja, douche. Een bak van 50 bij 50 centimeter met een gordijn eromheen, weggedrukt in een hoekje, pal naast de wc. Thuis heb ik een douche van twee bij twee meter met zo'n grote douchekop. Daar kan ik met de armen wijd onder gaan staan. Ja, dat is ook overdreven, maar het zat er nou eenmaal in. En hier stond ik op een halve vierkante centimeter het douchegordijn van me af te houden. Want hoe het kan, kan het, maar zo'n douchegordijn wil altijd maar knuffelen en tegen je aan plakken. Ben je net schoon, zit dat gordijn weer tegen je kont geplakt. En waarom je zo'n douchegordijn überhaupt dicht doet, vraag ik me af. Het meeste water druipt er toch langs. Is de hele badkamer drijfnat. Mensen met watervrees hebben het maar zwaar. Die komen die bak nooit meer uit! Gelukkig heb ik diploma A en B.

Aan het eind van de dag zijn we nog wel even een drankje gaan halen bij Kui Cocktail Bar. Daar waren we al twee avonden niet meer geweest. Maar dat leuke blonde ding herkende ons meteen.
"Kalispera" zeiden wij enthousiast!
"Nothing!" zei zij giechelend.

Salvatore Cocco
32 juli 2013

01 augustus 2013

All-inclusive 5: Bananuh!!!

Tijdens mijn vaste ochtend ritueel, zat ik rustig en ontspannen mijn zonden te overdenken, toen mijn oog weer viel op het mandje. Hè gat ja, het mandje! Hoe zouden de Grieken het eigenlijk zèlf doen? Ik bedoel, welke regel je ook bedenkt, de Griek trekt zich er niks van aan, die gaat gewoon zijn eigen gang. Maar hij gooit dan wel het wc-papier na gebruik in een mandje? Dat leek mij zeer onwaarschijnlijk! Waarschijnlijk was dat hele gedoe met dat mandje louter bedacht om toeristje te pesten. Obstinaat door deze vervelende streek die Griek ons leverde gooide ik alle papier in de pot. En ik deed er nog wat extra's bij ook! En wat denk je? Weg! Na een keer doortrekken al. Haha! Ik heb ze door!
Om de werkster, die iedere dag onze kamer opruimde, niet ongerust te maken, heb ik toch maar wat schone papiertjes opgevouwen in de mand gelegd. "Geen papier in mandje? Meneer Cocco last hebben van verstopping? Hier is tante. Zij jou beter maken." En daar stond een grote Griekse vrouw met snor gereed om mijn maag- darmstelsel eens goed aan de gang te helpen. Haar rechterhand glom al van de vaseline. Ja, voor de zekerheid toch maar wat extra papiertjes in het mandje gelegd.


"Ik heb wel zin om vandaag naar Vassilikos te gaan," zei Linda opgewekt.
"Wat is daar dan?".
"Strand!".
Ik maak er geen geheim van en het is dan ook alom bekend, maar ik heb he-le-maal niks met strand en zee. Strand is namelijk gewoon zand, wat overal aan vast plakt en overal tussen gaat zitten, en zee is water waar vissen in poepen, ook van die grote potvissen! Hoe denk je anders dat de zee zo zout komt? Nee, geef mij maar een chloorbad met tegels. Ja, zeggen mensen dan vaak, maar daar wordt ook in geplast. Ja, kan zijn, maar dat wordt gefilterd en dan doen ze er extra chloor bij! En in de zee wordt ook geplast, alleen heb ik nog nooit gehoord dat zeewater wordt gefilterd en ontsmet. Jij wel? Nou dan!

Tussen de plaatsjes Huppeldepuppos en Hoppeldepoppos hebben ze de hipste en schoonste stranden van de wereld, had Linda ergens gelezen. Echt leuk, dus daar gingen we heen. Een ritje van maximaal 16 kilometer; ik had er anderhalf uur voor uitgetrokken. Ik leer snel! Maar het viel mee, we reden maar één keer verkeerd. De stranden werden duidelijk aangegeven. Kaminia, linksaf! Porto Zoro, jawel, linksaf! Ja, ze hadden prachtige namen al die hippe strandjes. En het was allemaal linksaf! Porto Roma, Agios Nikolaos, Ionion, Plaka, Bananabeach.... Bananabeach? "Bananuh!!", riepen we in koor. Ik gooide het stuur naar links en daar hobbelden we met onze Panda door wild en ruig terrein. Een Landrover had het niet beter gedaan. En daar lag het dan! Bananabeach!

Inderdaad hip, inderdaad schoon. En niet duur! Twee bedjes met parasol, 6 euro. Echter, omdat ze mij er zo graag hadden op hun hippe strandje, kreeg ik geld toe. Nee, ik lieg niet. Ik kreeg 4 euro om op hun bedjes te komen liggen, want ja, ze hadden me bij het afrekenen te veel geld terug gegeven. Maar ik dacht, ik heb er al zoveel euro's in gepompt, via de EU weet je wel, dus het is wel best zo. Helemaal goed!
Ook goed was dat er allemaal vlotte, hippe jongens en meiden rondhuppelden bij wie je eten en drinken kon bestellen, wat ze dan netjes bij je parasolletje kwamen afleveren. Super geregeld dus.
Maar ook Bananabeach blijft natuurlijk gewoon zand met vissepoepwater.

"So this is Bananabeach hè?" vroeg ik aan één van die hippe jonge jongens die we bij ons hadden geroepen om een bestelling te doen. Zijn Bananabeach T-shirt hing los om zijn brede, te bruine schouders. Hij zal vast veel Yogi-drink drinken, dacht ik.
"Yes yes," zei hij trots. "This is Bananabeach, the best! We have everything you want here. You like boat, you can have boat, without papers. You just like sun, no problem, sun is free atBananabeach!"
En hij lachte een gemaakte lach, met zijn witte rechte tanden.
"Great," zei ik, "but do you have bananas?"
Hij was totaal overdonderd door deze vraag.
Dus hij zei: "No, we have no bananas.".
En ik vroeg: "En radijsjes? Hele mooie?".
Dit werd teveel voor hem. Hij keek me bevreemd aan.
"I, I don't understand sir," hakkelde hij.
"Well, we will have a cheeseburger then and a hot dog."
Dát begreep hij wel en opgewekt zand scheppend met zijn flipflops rende hij heenwaarts.

We kenden de wegen nu zo goed, dat we het aandurfden om 's avonds, in het donker, de haven van Zakynthosstad te bezoeken. Daar lagen weer een paar bootjes zeg, om je vingers bij af te likken. De eigenaren hadden speciaal voor de wandelaars de binnenverlichting van hun vaartuigen aangelaten, zodat we goed konden zien wat voor armoedzaaiers wij toch eigenlijk waren. Heel vriendelijk van ze.
Na de wandeling hebben we wat gegeten bij Spartakos. Heel gezellig. En om onze vrienden mee te laten genieten, hebben we wat foto's op Facebook gezet. Heel vriendelijk van ons.

Naar huis rijden was een makkie. Wel zien alle wegen er in het donker anders uit dan overdag. En als ik zeg donker, bedoel ik ook echt donker. Als er al licht was, kwam het van winkels of huizen. Straatverlichting moet door de Grieken nog worden uitgevonden. Maar we reden lekker door.
"Was dat op de heenweg ook, die pottenbakkerij?" vroeg Linda.
"Pottenbakkerij?"
"Het ziet er zo anders uit allemaal."
"Ja, in het donker ziet alles er anders uit," zei ik stoer, maar de goede luisteraar had reeds enige twijfel in mijn stem kunnen bespeuren.
Toen er bordjes verschenen met allemaal onbekende Griekse namen, wisten we het zeker. We zaten weer écht verkeerd! Hoe kan dan nou?!
Dus draaien en weer terug. En zo kwamen we midden in de nacht, veel later dan verwacht, bij het hotel. Helaas geen afzakkertje meer bij Kui Cocktail Bar. "Nothing!"

Salvatore Cocco
31 juli 2013