Hoewel ik in een overwegend christelijke omgeving ben opgegroeid, katholiek ben gedoopt en opgevoed, ben ik geen gelovig mens. Niet meer. Ik kan mij namelijk niet voorstellen dat een opperwezen bij volle verstand deze wereld heeft geschapen. Dat had ie dan met al zijn macht wel beter kunnen doen. Hij had bijvoorbeeld enge ziektes kunnen weglaten, overstromingen, aardbevingen, vulkaanuitbarstingen. Of het is een groot sadist, dat kan natuurlijk ook. Maar waarom zou je zo'n opperwezen dan eren? Uit angst dan toch, en niet uit liefde. Maar goed, dat is, heel in het kort, zoals ik er tegenaan kijk. Daar hoeft niemand het mee eens te zijn. Van mij mag je geloven wat je wil.
Vervelend vind ik wel dat gelovige mensen vaak menen dat zij het gelijk aan hun kant hebben. Het lijkt wel of gelovige mensen zich verheven voelen boven ongelovigen. En ongelovigen zijn volgens hen niet alleen mensen zoals ik die niks geloven, maar ook mensen die iets anders geloven. Immers, christenen geloven dat als zij netjes leven, ze in de hemel terecht komen, terwijl ongelovigen volgens diezelfde vredelievende christenen, hoe goed ze ook leven, na hun dood de hel verdienen. Da's toch niet zo heel erg vriendelijk, of wel? Maar goed, het deert me niet. Ik geloof toch niet in zo'n hemel en bovendien lijkt het me er dodelijk saai.
Het wordt echter anders als die christenen mij, vanwege hun geloof, verbieden om bijvoorbeeld euthanasie toe te passen. Dan ontnemen ze mij, op grond van hun geloof, vrijheden waar ik, naar mijn mening, recht op heb. Het wordt nóg erger als je mij verplicht te gelóven wat jij gelooft. Dan beperk je niet alleen mijn handelingsvrijheid, maar ook mijn vrijheid van denken. Als je mij verplicht, verplicht hetzelfde te geloven als jij, dan is hét hek van dé dam. Dat kan natuurlijk niet. En toch hebben christenen in het verleden anders denkenden verplicht hetzelfde te geloven en dus verplicht christen te worden. Dat ging zelfs zo ver dat als je beweerde dat de aarde rond was, je dat met de dood moest bekopen.
Nu, eeuwen later, lijkt zich die geschiedenis te herhalen. Het is alleen een ander geloof. De islam. IS heeft in korte tijd al meer slachtoffers gemaakt dan de hele Spaanse Inquisitie bij elkaar. Wat is dat toch met gelovigen? Waarom zijn zij zo overtuigd van hun gelijk? Of twijfelen zij juist aan hun god? Denken zij dat hun god niet almachtig genoeg is om het in z'n eentje af te kunnen? Moeten zij hun god een handje helpen? Blijkt die god een slapjanus? Ik begrijp het niet! Ik vrees dan ook, dat het niets met het geloof te maken heeft, maar dat het gewoon achterlijke gekken zijn. In Rusland en China hebben de ongelovige communisten immers bewezen dat er geen religie nodig is om tot wreedheden over te gaan.
Tja, eergisteren waren het de extreme christenen, gisteren de extreme communisten en nu zijn het de extreme moslims. Terroristen zijn er blijkbaar altijd en overal.
Hoe erg en verschrikkelijk ook. Hoe zinloos, hoe kansloos ook! Terroristen zijn er blijkbaar altijd en overal. Maar ik laat me er niet door beangstigen. Ik ga mijn leefplezier er niet door laten vergallen. Ik ga mijn humor niet verliezen. Want banger nog dan voor een terroristische aanslag zijn wij voor een aanslag van de belastingdienst.
Je suis Charlie!