En toch, ondanks dit alles, lijkt iedereen alleen maar steeds meer ontevreden te zijn. Dagen waarop het Malieveld niet wordt bezet door protestanten zijn zeldzaam geworden. Zelfs automobilisten gaan nu protesteren omdat er overdag op snelwegen niet harder dan 100 mag worden gereden. Hoe treurig is je leven dan? Maar goed, de teleurstelling zit blijkbaar diep.
Soms is de ontevredenheid zelfs zo groot dat mensen er hun baan voor opzeggen. Nu draait de economie wel zó goed, dat je natuurlijk direct een andere baan hebt, maar toch. Mensen in de zorg stoppen met zorgen, boeren hangen hun zakdoek aan de wilgen, onderwijzers sturen zichzelf de klas uit. Ja, zelfs Zwarte Pieten stoppen met strooien en die bestaan nog niet eens, kun je nagaan hoe diep het zit.
Waar komt toch al die onvrede vandaan? Waarom kunnen we niet meer tevreden zijn met alles wat we wél hebben? Waarom kijken we naar altijd naar buurlanden die op één onderdeeltje toevallig beter scoren? Is het hebberigheid, afgunst, jaloezie? Of is het de zogenaamde alles is voor Bassie-mentaliteit? Of is het toch angst? Angst om te verliezen wat we hebben? Angst leidt naar woede, woede leidt naar haat, haat leidt naar lijden, aldus Yoda. Is dat het dan, lijden we zo erg dat we het mooie en het goede niet meer zien? Of zijn er gewoon veel zeikerds? Ik denk dat laatste!
Zeikerds, dat zijn van die types die hun zin beginnen met "Ik wil me nergens mee bemoeien...." om zich vervolgens overal tegenaan te bemoeien. Vaak ook nog met een passie die je niet van hen gewend bent, als het om dingen gaat die ze zelf moeten of kunnen doen. Nee, want zeikerds, die wijzen altijd naar anderen. Ik ben een zeikerd en dat komt door JOU. Van hen krijg je alleen steun als je zelf ook zeikt. Dat vinden ze prachtig. Zeikerds klitten dan ook graag bij elkaar. Al weten ze vaak niet eens waarover ze zeiken, de handeling van het zeiken zelf geeft al voldoening voor ze. Dan trekken ze een geel hessie aan en gaan de straat op, lekker zeiken. En je zeikerig gedragen natuurlijk ook. Gewoon gaan bellen als iemand met je praat, of geen hand geven als je iemand ontmoet, nee, gewoon lekker zeikerig doen.
En nu ik zelf zo lekker aan het zeiken ben over die zeikerds merk ik dat zeiken wel oplucht hoor. Zeiken doet goed! Vrouwen wisten natuurlijk al lang hoe bevrijdend zeuren en zaniken kan werken, maar echt zeiken dat gaat nog een paar tandjes dieper. Dat werkt beter dan een uur dure therapie.
Lekker zeiken. Ja, dan gaat de druk eraf. Als je iets flink hebt afgezeken is het ineens ook minder belangrijk voor je. En we leven in zo'n politiek correct land, we moeten ons al zo inhouden, iedereen heeft lange tenen, dus je kan ook bijna niks meer zeggen, je moet het allemaal opkroppen en binnen houden en correct en netjes zijn, dan is het heerlijk om weer eens lekker overal tegenaan te zeiken, liefst anoniem op Twitter en Facebook en anders anoniem in een groep. Daarom gaan automobilisten dus naar het Malieveld; om weer eens lekker van zich af te pissen.
En wat ben je een gelukkig mens als je bij verschillende zeikgroepen hoort. Dat je een mantelzorgende boer bent, die op vrijdag praktijdlessen geeft aan leerlingboeren. Die kan mee zeiken met de boeren, mee zeiken met de zorgsector, mee zeiken met het onderwijs en mee zeiken met de automobilisten! Dat moet dan toch wel een heel gelukkig mens zijn!
Groetjes,
Salvatore