lentekriebels

Zelf vind ik het nogal verwijfd klinken, maar ik kan het niet ontkennen: ik had lentekriebels. En niet sinds kort of zo, maar al vanaf het begin van dit jaar. Ik ben al heel lang helemaal klaar met alles wat winter is. 'k Heb me ook zoveel mogelijk afgesloten voor die klote winterspelen. En daarom begrijp ik ook niet waarom steeds wordt gesuggereerd dat Sven Kramer beter geen schaatser had kunnen worden. Hij heeft toch goud gewonnen, waarom zou hij dan een andere baan hebben moeten kiezen?

Nou goed, lentekriebels dus. Bij ieder straaltje zon, laaien ze in alle hevigheid op. Dan krijg ik een nauwelijks te beteugelen drang om in een T-shirt naar buiten te gaan en in de tuin te gaan werken. Maar tegen de tijd dat ik een T-shirt heb gevonden - de zomerkleding wordt door mijn vrouw op zolder verborgen gehouden als ware het onderduikers en ik de Nazies - sneeuwt en vriest het alweer. Tenminste, zo ging dat steeds tot aan dit weekend!

Goddank, dit weekend was het dan eindelijk zover. De zon scheen en bleef schijnen. Het effect was zo krachtig dat de zomerkleding hun onderduikadres als vanzelf verliet. Zo kon het gebeuren dat ik op zaterdagmiddag, gekleed in T-shirt en voor het eerst van dit jaar, voorzichtige eerste stapjes in een zonovergoten tuin deed. En het was heerlijk! Voor zolang het duurde, want al snel werd me duidelijk dat drie graden boven nul, ondanks zonneschijn, geen geschikte temperatuur is om T-shirts bij te dragen. Zelfs niet met lange mouwen. Mijn tepels waren harder dan mijn geslacht bij het wakker worden. Even vreesde ik zelfs dat mijn tepels mijn goede T-shirt zouden doorboren, dus vluchtte ik snel terug naar binnen, alwaar ik mijzelf tegen een warme radiator wierp. Leve de lentekriebels!

Maar hoe kort het verblijf in de tuin ook was, het was lang genoeg geweest om te zien dat de tuin er niet zo florisant bij lag. De winter had duidelijk zijn tol geëist. Het was er gewoon een grote bende! Dus trok ik dikke sokken aan, een dikke trui en deed een sjaal om. En zo stond ik even later in winterkleding en winterkou, in winterzon mijn wintertuin wintervrij te maken. Een gieter had ik niet nodig, want door de kou liep het water me met straaltjes uit mijn neus.

Na een uurtje of twee ploeteren, ontving ik het bericht dat er binnen warme chocolademelk verkrijgbaar was. Precies op tijd; ik was er ook helemaal klaar mee. Ik verstopte het tuingereedschap in het tuinhuisje en deed de deur zorgvuldig op slot. Ik liet de zomerkleding weer onderduiken en trok de mouwen van mijn trui over mijn handen. Achter het glas van het keukenraam, in de daar heerlijk warme zon, dronk ik mijn warme chocolademelk. Einde lentekriebels!

Salvatore Cocco