Uit verschillende onderzoeken blijkt steeds weer, nergens wordt zoveel gelogen als tijdens het sollicitatiegesprek.
Dit wetende is het voor mij onbegrijpelijk dat er nog altijd werkgevers zijn die bij het aannemen van nieuw, tegenwoordig veelal tijdelijk personeel er goed aan menen te doen een uitvoerige sollicitatieprocedure te volgen. Er worden meerdere gesprekken gevoerd, er worden scorelijsten gemaakt en vaak hoort er ook nog een kennismaking met mogelijk toekomstige collega's bij. Prutsers!
Nee, dan liever de werkgever die uit de binnengekomen sollicitatiebrieven, blind, één brief trekt, en die sollicitant wordt dan benoemd! Het argument voor deze op het oog wonderlijke selectiemethode, liever iemand met geluk in zijn leven, dan iemand die tijdens een sollicitatiegesprek goed kan liegen. En wat blijkt, de op die manier gekozen werknemers doen het minstens net zo goed als de mensen die via de uitgebreide leugenprocedure werden geselecteerd (bij dat bedrijf).
In een poging de selectieonzekerheid te reduceren besluiten tegenwoordig veel werknemers, naast die nutteloos gebleken leugenselectie, ook nog eens de facebookpagina van de sollicitanten aan een diepgaand onderzoek te onderwerpen. Dat is al helemaal zinloos! Want net als op datingsites, wordt er ook op Facebook lustig op los gefantaseerd. Allemaal om "de wereld" te laten zien wat een leuk leven de facebooker heeft. En toch lijken er steeds meer werkgevers te zijn die in Facebook een belangrijke referentie zien. Vreemd, wat meestal gaat het op Facebook niet over werk maar over privé. Natuurlijk zijn er functies denkbaar waar het privégedrag invloed op kan hebben. Maar denk je echt dat een beoogd rechter op Facebook zou zetten dat zijn nieuwe iPhone een exemplaar is dat van de vrachtwagen is gevallen?
Mijn ervaring is dat je vaak al binnen vijf minuten weet of de sollicitant een kans maakt, ja of nee. De rest van de tijd vind je enkel een bevestiging van wat je in die eerste paar minuten al dacht. Vakbondsmensen horen dit niet graag. Die vinden dat je je keuze moet kunnen objectiveren. Maar wie is in staat de keuze van bijvoorbeeld zijn of haar vrienden of vriendinnen te objectiveren? Wie heeft een scorelijst gemaakt bij de keuze voor een levenspartner? Nee, zoals bij vrijwel alle keuzes, gaan werkgevers, ook bij de keuze van een nieuwe collega meestal af op hun gevoel. En daar verzinnen ze dan later de argumenten wel bij. Want wat heb je aan een deskundige collega waar je onmogelijk mee kunt samenwerken? Die mag dan wel "de beste papieren" hebben, maar als dat louter gedoe en irritatie oplevert, schiet je daar bijzonder weinig mee op.
Salvatore Cocco
19 april 2016