Translate

24 juni 2017

spin in de spiegel

Pas toen ik al even op weg was, zag ik het. In de linker buitenspiegel, daar zat een web. Een spinnenweb. Dat ik die nou niet gezien had bij het instappen? Dan zou ik 'm meteen hebben weggehaald. Zo'n web hoorde daar immers niet. Niet in mijn buitenspiegel.
Het web was stevig genoeg om de hele weg keurig op z'n plek te blijven. Zelfs na een stuk snelweg was het web nog als nieuw. Daarmee dwong de maker weliswaar enig respect af, toch bleef zijn web ongewenst. Zodra ik de auto had geparkeerd, zocht ik naar iets om het web mee te verwijderen, want om zoiets nu met de hand te doen, daar ben ik niet heldhaftig genoeg voor. Bovendien ben ik behept met een milde vorm van smetvrees, dus werd de ijskrabber ingezet. Dag web. Maar toen ik na een paar uur van keihard werken weer naar huis wilde rijden, zat ie er weer, precies op dezelfde plek. De maker zat dus nog verscholen ergens in mijn buitenspiegel. Ik inspecteerde alle hoekjes, maar zag geen spin. Dus pakte ik weer de ijskrabber, vernielde het web en reed naar huis.

Onderweg zag ik 'm ineens. Het was een kleintje, maar wel een brutaaltje. Het spinnetje ging gewoon, openlijk, recht voor mijn neus, opnieuw bezig een web te bouwen. In mijn buitenspiegel. Met 80 kilometer per uur. Alsof ie wist, dat ik hem nu niks kon maken. Ik verhoogde de snelheid, maar de spin bleek een vasthoudend typje. Hoe hard ik ook reed, het leek de spin niks uit te maken. Hij ging overstoorbaar verder. Ik liet de snelheid zo hoog oplopen dat ik een fikse boete of erger riskeerde als men mij had aangehouden.
"Wat is de reden dat u zo snel reed?"
"Nou, edelachtbare, ik wilde een spinnetje uit mijn linker buitenspiegel laten waaien."
"Ah, juist. Ja dan snap ik het wel; hier is uw rijbewijs weer."
Jou zal ik krijgen makker, dacht ik. Mij bijna een bon laten scoren en ik reed linea recta naar de autowashal. Daar koos ik voor het complete programma, met overal water, borstels en hete was. Mwoehahahaa! Dat zal 'm leren. En daar kwamen de borstels en de waterstralen. Het water kwam van alle kanten op ons af. Als sluitstuk kwam de hete was, gevolgd door de grote föhn. Nou, knappe spin als ie er nou nog in zit, dacht ik nog. Maar de andere dag, toen ik wilde instappen, zag ik dat er weer gewoon een web in mijn spiegel zat. Daar stond mijn blinkend schone auto met fijn op dezelfde plek, in mijn linker buitenspiegel weer zo'n lelijk web. Hoe flikte ie dat? Je zou er haast bewondering voor krijgen, als het niet zo bloed irritant was geweest. Het web verwijderen had geen blijvend effect gehad en zelfs het rondje wasstraat bood geen soelaas. Er waren duidelijk zwaardere maatregelen nodig om de spin uit de linker buitenspiegel te krijgen. Maar wat? Zou ik een vlieg vangen en deze als aas voor de spiegel hangen om de spin met deze lekkernij naar buiten te lokken, zodat ik mijn slag kon slaan? Moest ik de auto schuin in een sloot rijden zodat de betreffende spiegel geheel onder water verdween waardoor de spin, happend naar lucht, aan de oppervlakte zou verschijnen en ik hem dan alsnog de adem kon ontnemen? Leuke creatieve ideeën, dat wel, maar daar had ik nu allemaal geen tijd voor. Ik moest naar mijn werk. Dus werd toch maar weer even de multifunctionele ijskrabber gehanteerd.

Onderweg begon het spinnetje alweer aan een vervanging. Raakt dat spinrag dan nooit op bij zo'n beessie? Moest die nooit naar de Spinnengamma om een rol rag te halen? Eenmaal op het werk haalde ik met de ijskrabber wederom door het beginnetje van het spinnetje.
Aan het eind van de dag zat er echter alweer een compleet web in de spiegel en ook daar ging hup de ijskrabber weer doorheen. Zo'n dier zou toch ook wel een keer denken, ik kap ermee, ik zoek wel een andere spiegel. Maar nee hoor. Ik zat nog maar amper in de auto of de spin sloeg alweer aan het weven. Nu was het oorlog!

Thuis inspecteerde ik de spiegel aan alle kanten, maar nergens was er een spoor van de spin te ontdekken, behalve dan dat hij ondertussen alweer een stuk web in elkaar had gezet. Die spin zat natuurlijk in de ruimte achter het spiegelglas. Ik liep de garage in, sloot de tuinslang aan, en draaide de kraan volledig open. Helaas was ik vergeten het pistool te plaatsen, zodat een flinke straal dwars door de garage spoot en ik, direct drijfnat, vloekend de kraan dicht draaide. Na het plaatsen van het pistool, herhaalde ik de handeling van het opendraaien van de kraan nu wat voorzichtiger. Geen druppel, dit keer. Vlak bij de buitenspiegel opende ik het watervuur. Het water spetterde alle kanten op! De paar droge plekken op mijn kleding waren nu ook doorweekt. Maar ik spoot grimmig door. Links rechts langs alle randen van boven naar beneden en andersom en nog een keer en nog een keer. Met soppende sokken ruimde ik alles weer op en trok droge kleren aan.

Na het eten ging ik kijken. Geen web. Haha!

Voor het slapen ging ik kijken. Geen web. Tataaa!

De volgende ochtend, het was mijn vrije zaterdag, werd ik in alle vroegte wakker. Ik trok de badjas aan en sloop de trap af om niemand wakker te maken. Ik liep de oprit op, om de auto heen en .... De kreet die ik sloeg moet bewoners tot drie straten verderop van schrik rechtop in hun bed hebben doen zetten. Daar zat ie weer! Het web! Ik rende naar binnen, trok een broek en een shirt aan, pakte wat gereedschap en begon de spiegel van de auto te slopen. Ik liet een emmer vol water lopen en dompelde de spiegel er helemaal in onder. Draaide hem zo dat alle lucht eruit was en bleef verwachtingsvol toekijken. Af en toe kwam er nog een klein belletje naar boven borrelen. Was dat spinnies laatste adem? Ik keek en keek. Na tien minuten zag ik nog geen steeds spinnenlijkje komen boven drijven. Hoe lang zou zo'n spin zijn adem kunnen inhouden, vroeg ik me af. Met zulke kleine longen, zal dat toch geen half uur zijn? Het is toch geen zeehond? Ik besloot de spiegel nog even onder water te laten staan. Ondertussen douchte ik en kleedde mezelf fatsoenlijk aan.
Terug bij de emmer, ging ik op mijn hurken zitten om het een en ander eens goed te inspecteren. Ik zag nog steeds geen drijvende spin. Ik keek door het water in de randjes van de spiegel. Niks. Ook geen onderwaterweb. Wel zag ik ineens iets op de rand van emmer.  Het spinnetje sprong aan de andere kant over de rand van de emmer. Ik stond te haastig op, stootte de emmer om en viel voorover in de plas water op de spiegel waardoor ik me pijnlijk bezeerde. Links van mij zag ik het spinnetje razendsnel onder de werkbank verdwijnen. Ik wist meteen dat de spin had gewonnen. Nooit zou ik hem meer te pakken krijgen. Maar, en ik dacht het met trots, liggend in een plas met water, in een drijfnatte garage, met pijnlijke ribben en, zo bleek achteraf, een licht beschadigde buitenspiegel, nooit zou hij meer een web in mijn buitenspiegel maken. En tevreden ruimde ik alles op en monteerde de spiegel weer. Met de stofzuiger ging ik nog eens goed onder werkbank door, gewoon voor het geval dat. En aan het eind van de ochtend, toen alles opgeruimd en achter de rug was, dronk ik een heerlijke kop koffie.
"Nou, de spin is uit de spiegel hoor," zei ik trots tegen mijn vaste huisgenote.
"Ach, zo'n spinnetje, die doet toch niemand kwaad."

Salvatore Cocco
24 juni 2017

Ed Sheeran

Soms word ik overvallen door het gevoel niet begrepen te worden. Of beter gezegd, het gevoel dat ik de wereld niet begrijp. Zo begrijp ik niet hoe het kan dat zoveel mensen zeuren over dat het zo slecht zou gaan in Nederland, terwijl de feiten bewijzen dat we het nog nooit zo goed hebben gehad. Datzelfde geldt bijvoorbeeld ook voor het onveiligheidsgevoel. Feit is, dat de veiligheid op alle gebied nog nooit zo hoog is geweest en toch lijken de mensen banger dan ooit. Dat begrijp ik niet. Misschien komt het door de berichtgeving. De grote groep verzorgingshuizen waar bewoners blij en gelukkig zijn, komen nooit in het nieuws, maar als er ergens iemand ontevreden is, struikelen de media over elkaar heen om er in alle talen en breed uitgemeten melding van te maken. Ik denk dat daardoor ons beeld vaak ernstig wordt vertroebeld. We denken dat er overal van alles mis is, terwijl het absoluut niet maatgevend is voor de staat waarin we werkelijk verkeren.

Maar er is meer. Al van jongs af aan heb ik me vaak verbaasd over de smaak van het volk. Zo zijn de meeste mensen zeer onder de indruk van de acteer prestaties van Meryl Streep, terwijl ik niets anders zie dan iemand die vaak met een aanstellerig accentje een karikatuur maakt van iedere rol. Ik kan maar twee films noemen waarin haar acteerprestaties enigszins te pruimen zijn, "Kramer vs. Kramer" en "A Series of Unfortunate Events". En dat komt waarschijnlijk omdat het dan slechts bijrollen zijn en ze goed is getypecast als bitch. Oh, wat heb ik genoten van het lied dat Hans Dorrestein over haar zingt op het album "Onvergefelijke Melodieën", met regels als "Dat akelige muizennest, heeft menig mooie film verpest." en "Een vrijpartij met Meryl Streep? ‘k Verdronk nog liever in ’t Marsdiep.".

Dat heb ik soms ook met muziek. Ik kan bijvoorbeeld maar niet begrijpen waarom Metallica ooit zo populair is geworden. Een van hun bekendste nummers "Whiskey in the Jar" is verdorie een oud nummer uit 1973, gestolen van Thin Lizzy en dat andere nummer, "Nothing Else Matters", is een complete stijlbreuk (want een ballad).
Ik kan ook maar niet uit over het succes van Adele (red. niet Bloemendaal). Ook haar meest gedraaide liedje is weer een cover. En natuurlijk, ze kan onmiskenbaar goed toon houden, maar dat maakt wel dat ze alles op dezelfde manier zingt. Na twee liedjes ben je daar toch wel op uitgekeken?

Nieuw in mijn lijstje is nu Ed Sheeran. Wat een irritante zeiksnor is dat! Hij jat zijn melodietjes bij elkaar en als je teksten leest die hij zingt, wordt duidelijk hoe onzinnig ze zijn. Neem nou dat populaire nummer "Thinking out loud". Dat begint met de regels "When your legs don't work like they used to before and I can't sweep you off of your feet.". Als je benen niet goed meer werken en ik je niet onderuit kan halen. Wat ben je voor een sadist, als je iemand onderuit wil halen, waarvan de benen niet meer goed werken?!
Even verderop zingt die malloot "I will be loving you 'til we're 70.". Ja, en daarna? Dumpen die handel? En even later etaleert hij met trots zijn ongebreidelde narcisme met teksten als "when the crowds don't remember my name" en "I know you will still love me the same". Hij gaat er dus sowieso vanuit dat hij nu door iedereen wordt gekend en dat zij "no matter what" altijd van hem zal houden. Omdat hij zo geweldig is, met zijn vage, sadistische teksten? Hoe kan het toch dat een liedje met zulke regels door grote groepen wordt aangehoord alsof het een prachtig liefdesliedje is? Ik begrijp het niet! Maar het ergste is, dat als ik dit vertel aan mensen, ze juist MIJ niet begrijpen. Nee, ik ben gek! Ik ben raar! Daarom wil ik besluiten met de beste regel uit dat verraderlijke liedje van Sheeran. Misschien dat ik het daarmee nog een beetje goed maak.

La, la, la, la, la, la, la, la, lo-ud.

Groetjes, Salvatore