All-inclusive 4: De autorit

Ik ben gezegend met een gezonde spijsvertering. Laat ik het zo zeggen, om het netjes te houden, ik sla nooit een dag over. Zodra ik wakker ben, komt het systeem op gang. Zo ook vanochtend. Ontspannen zat ik wat te breien, toen mijn oog weer op het vermaledijde mandje viel. Oh ja! Papier hier! In het mandje. Wat zouden ze eigenlijk met dat papier doen? Zouden ze dat apart inzamelen en recyclen? Zouden ze daar weer nieuw papier van maken? Zo ja, dan zal onze regering wel groot afnemer zijn, met die schijt voorstellen van ze!

Vandaag werd de auto gebracht. Uiteraard niet zoals afgesproken tussen negen en half tien. This is Greece. Trouwens Nederland is wat dat aangaat al niet veel beter, want wie heeft er niet weleens voor niks op b.v. de monteur van UPC zitten wachten? Nee, de auto was er al om half negen! Een half uur eerder dus! Da's op zich niet verkeerd, ware het niet dat wij op dat moment net aan het ontbijt zaten. En zoals wellicht bekend, bestaat mijn ontbijt niet uit een crackertje met jam. Nee, ik heb roerei met bacon en worstjes en witte bonen in tomatensaus en gebakken aardappels on the side! En ik had net lekker opgeschept, want je weet, ontbijt is de belangrijkste maaltijd van de dag.

Nee, het papierwerk was zo klaar, hooguit vijf minuutjes en dan kon ik verder met mijn voedzame ontbijt. Nou, toen we klaar waren was dat ontbijt dus ijskoud geworden (voor zover iets bij 35 graden in de schaduw ijskoud kan worden). Moest ik weer helemaal opnieuw langs dat buffet lopen en alles weer helemaal opnieuw gaan uitkiezen en opscheppen, want die "only five minutes" die duurden er wel twintig! Nee, ze kunnen hier echt niet klokkijken.

Het eiland Zakynthos is zo'n 40 kilometer lang en 20 kilometer breed. Daar cross je met een auto dus zo overheen, niet waar? Inderdaad, niet waar! Het eiland is namelijk één grote berg. Geen enkele weg loopt recht. Het is kronkelen, draaien, klimmen, dalen, smal langs een ravijn, of pal lang de steile rotswand, door kleine smalle straatjes van nog kleinere dorpjes, langs kerkjes en huisjes en taverna's en winkeltjes. Je mag er nergens harder dan 50, maar vaak is 30 al te hard met al die smalle, bochtige hobbelweggetjes.

Maar het uitzicht dat je dan soms hebt, vooral als je hoog in de bergen rijdt, is werkelijk fenomenaal! Echt adembenemende uitzichten! Ja, ik kan niet beschrijven hoe mooi het is, hoe prachtig de groene bergen en hoe helder het blauwe water.... Gelukkig hebben we de foto's nog. Als die ontwikkeld en afgedrukt zijn moet je ze maar eens komen kijken.

De reis zou ons via Lithakia, naar Kiliomeno, langs Agio Leon (Leon is de sigaar), Maries, Anafronitria en Kriminon leiden naar de meest gefotografeerde plek van Zakynthos, het scheepswrak. Daarna zouden we via Kato Volima, Ellies en Korithi naar Kap Skinari rijden om een glimp van de smurfen grotten op te vangen. Om tot slot via Agio Nikolaus, Katastari, Drakas, Macherado en Lithakia weer naar De Heilige Sigaar terug te keren. Goed gemutst gingen wij op weg in onze nieuwe Fiat Panda. Dat wordt lachen!

De airco werkte goed! Al na vijf minuten had ik het idee verkouden te worden. Misschien toch een standje minder en de luchtroosters maar een beetje naar het dak draaien in plaats van de koude luchtstroom met ons lichaam op te vangen. We zijn heel precies in die dingen. Dan was het weer te koud, dan weer net iets te warm, dan weer te veel wind, dan weer te weinig. Maar na een half uurtje draaien en regelen stond alles perfect! En inmiddels waren we al bij ... Sarakina? Waar ligt dat dan op de kaart? Nee, dat is niet goed. Hebben we toch ergens een bordje gemist. Dus de speciale verrichting 'keren op de weg' maar weer eens feilloos uitgevoerd en hup, terug naar start, u ontvangt geen 20.000 euro.

Eenmaal op de goede weg, was het alsmaar rechtdoor. Ja, rechtdoor is hier een relatief begrip. Alles is hier eigenlijk relatief. Autogordels dien je verplicht om te doen, maar doe je dat niet, word je er echt niet om bekeurd. Ook hier dien je rechts te houden, maar in scherpe onoverzichtelijke bochten is het blijkbaar toegestaan om deze over rechts te nemen. Even toeteren voor de veiligheid en gaan! Een rood stoplicht wil hier alleen maar zeggen, dat je even goed moet kijken of er geen andere weggebruikers zijn die van plan zijn door groen te rijden. En een stopstreep geeft enkel een mogelijke plaats aan waar je je voertuig eventueel tot stilstand zou kunnen laten komen, indien je daar onverhoopt toe zou besluiten, plus of min enkele meters.

Soms kwamen wij op een t-splitsing, zonder bordjes. Wat is in zo'n geval nu rechtdoor? Is linksaf rechtdoor? Of is rechtsaf rechtdoor? Wij probeerden dan aan de stand van de zon het meest waarschijnlijke rechtdoor te herleiden. En zo deden wij over die hemelsbrede 40 kilometer, de hele ochtend!

Eenmaal bij het scheepswrak aangekomen, parkeerde ik de auto op de parkeerplaats, een plat stuk rots waar je ook zo vanaf kon rijden. Het was er stilletjes. Rustig wandelden wij naar de plaats om over rand van de berg te kunnen kijken. Geen drommen mensen die zich verdringen om een glimp van het hier in 1980 gestrande en verlaten schip te zien. Heerlijk!

TOET! TOETTTTT!

We keken achterom. Drie grote bussen draaiden de parkeerplaats op en lieten drommen raar pratende buitenlanders los. Voor we er erg in hadden, werden we ingehaald door dikke zwetende toeristen met grote fototoestellen en lange lenzen.

Een half uur! Een half uur hebben we in de rij moeten staan om het wrak te kunnen zien. En na een half uur in de verzengende zon valt alles tegen. Zo ook het wrak, een verroest bootje op een strandje. Snel terug naar de airco!

Onderweg naar de smurfen grotten bogen we af bij Ellies om daar in een taverna wat te lunchen. De taverna was prachtig afgelegen. Het was er heerlijk rustig. De tent werd gerund door een echtpaar en hun dochtertje van 10, 11 hooguit, kwam onze bestelling opnemen. Dat die mensen hiervan kunnen leven, zeiden wij tegen elkaar. Misschien doen ze er nog wat naast. Hier komt normaal gesproken toch geen hond.

TOET! TOETTTTT!

We keken verschrikt achterom. Drie grote bussen draaiden de parkeerplaats op en lieten drommen raar pratende buitenlanders los. Voor we er erg in hadden zaten we midden tussen de dikke zwetende toeristen met grote fototoestellen en lange lenzen.

Je kon de blauwe grotten per boot aandoen, maar je kon er ook op eigen gelegenheid naar toe door bij de vuurtoren de trappen af te dalen. Wij zouden de smurfen grotten per trap gaan bezoeken. En het was werkelijk schitterend. Zo'n blauw, helder water heb je nog nooit gezien! Toen we aankwamen was het er heerlijk rustig. Nee, dit keer geen toet toet! Het bleef rustig. Logisch, want de trappen af en op lopen was met deze hitte eigenlijk niet te doen. Maar het was zeer de moeite waard!

Het plan was langs de kust snel terug naar de Heilige Sigaar te rijden en dan nog even in het zwembad te plonzen. De weg langs de kust zou toch wel minder kronkelig en draaierig zijn dan de weg door de bergen? Mis! De weg langs de kust leek meer op een achtbaan dan alle andere wegen tot nog toe! En het was er ook drukker! Links en rechts werden we ingehaald, er werd getoeterd en geremd. Op deze weg hadden ze alle verkeersborden verstopt en meerdere keren reden we langs hetzelfde kerkje of over hetzelfde pleintje om een eindje verderop dan maar linksaf te gaan in plaats van rechtsaf. Eenmaal bij ons hotel stapte Linda witter uit de auto dan ze er die ochtend in was gestapt. Als je niet wagenziek bent, wordt je het hier wel. Zeker met mijn rijstijl, want ik pas me direct aan aan de locale gebruiken. Heerlijk!

Salvatore Cocco

30 juli 2013

All-inclusive 3: Zwembaddag

Zou ik me dan al die tijd vergist hebben? Maar dat is toch raar? Ik keek nog een keer. Ja, ik las het toch goed. Ik had altijd gelezen dat je "no paper" "in the toilet" moest "throwen", maar dat stond er helemaal niet! Er stond: "Don't throw papers in the toilet." "Papers" stond er. Papieren dus. Je paspoort, je rijbewijs, je vliegtickets. Die moest je niet in het toilet gooien! Ik vond het al zo vreemd, want meestal herinnerde ik mij pas bij het laatste velletje, dat het papier niet door de riolering paste. Maar ja, dan lag de halve rol er al in! Het doortrekken was echter nooit een probleem. Nooit zat de riolering verstopt. Althans niet tijdens òns verblijf.

De riolering zat trouwens letterlijk niet verstopt, want alle buizen, leidingen, ja zelfs meterkasten werden tegen de buitenkant van de woningen en hotels geplakt. Wel werden ze in de juiste kleur meegeschilderd, maar ik herkende ze toch meestal meteen, met mijn timmermansoog.

Vandaag hadden we een rustdag. Geen wandelingen langs smalle rotspaden en onnodige omwegen. Vandaag hadden we zwembaddag! Einde!

Ja, een verslag van een zwembaddag is natuurlijk vreselijk saai. Wat moet ik schrijven? Dat Linda zich om 11:23 uur omdraaide en in zichzelf zei "nu de andere kant effe"? Dat ik om 15:47 uur naar de wc ben gegaan om te plassen? Dat we om 12:13 uur de bedjes hebben verschoven voor meer schaduw? En dat ik drie keer het zwembad in ben geweest en Linda vier keer?

Er werd topless gezond aan ons zwembad. Ik kan daar goed tegen. En er werd niet alleen door mannen topless gezond, er waren ook vrouwen die zich voor deze gelegenheid ontdaan hadden van de knellende bovenkleding. Ik zeg nogmaals, ik kan daar goed tegen.

Een ouder echtpaar, een bejaard stel - de man was waarschijnlijk al in de tachtig en zijn vrouw, nog kwiek, midden zeventig - vormde een uitzondering. Beiden lagen vrijwel geheel gekleed op de ligbedjes in de schaduw. Maar ze genoten, dat zag je. Hij was wat traag door de ouderdom, maar alles werkte zo te zien nog goed. Hij hield de jonge meiden in ieder geval goed in de gaten.

"Kijk," zei Linda, "die blonde daar, niet meteen kijken, maar die heeft neptieten!"

Wat is dat toch met mensen. Als je zegt, niet meteen kijken, is het eerste wat ze doen, meteen kijken! Zo ook ik mensen! En ja, dat was wel duidelijk. Dat waren hele nieuwe!

Ze waren nog zo nieuw, dat als ze het zwembad uitkwam, ze de siliconen eerst terug op hun plek moest douwen. Maar zat het zaakje eenmaal op de plek, dan paradeerde ze, met de schouders naar achteren en der nieuwe cup E als zoeklichten vooruit gestoken, met stevige pas naar haar ligbedje. Met iedere pas die ze maakte hoorde je kwiep, kwiep, kwiep. Maar dat kwam door haar goedkope teenslippers. Hoe ze ook stond, lig of hing, haar borsten staken altijd fier omhoog! Ik heb haar dan ook niet op de buik zien zonnen. Haar borsten zaten zelfs zo onnatuurlijk hoog, dat ze ze beiden met haar kin kon aanraken! Ongelogen, ik zweer het je! En daar liep ze weer, kwiep kwiep kwiep! Even wat te drinken halen. Ja, met dit hete weer moet je ze natuurlijk wel regelmatig bijvullen, anders is het hele zaakje zo verdampt en hangen ze erbij als natte washandjes! Kwiep, kwiep, kwiep! Ik stelde mij voor hoe ze uit zou glijden en in slow motion zag ik haar wiebelend en waggelend proberen het evenwicht te hervinden, maar haar lot was al bezegeld. Ze viel recht voorover op de harde zwembadtegels, op haar bumpers, en hup, ze stuiterde zo weer terug omhoog en tataa, ze stond weer rechtop en liep verder alsof er niets gebeurd was. Kwiep, kwiep, kwiep.

Zoals altijd besloten wij de dag met een watertje in de trendy Kui Cocktail Bar. Ik een Margarita of Mojito en Linda iets zoetigs als een Cosmopolitan of Daiquiri Strawberry. Er speelde lekkere jaren '80 en '90 muziek, veelal voorzien van een nieuwe beat! Je kon er heerlijk loungen met een lichte zeebries om het àf te maken. De bestellingen werden opgenomen door een allerschattigst blond deerntje, dat de hele tijd maar giechelde. Wat ze ook deed, ze giechelde. Als ze het glas neerzette giechelde ze. Als ze je bestelling opnam giechelde ze. Als je wegging giechelde ze.

Ze sprak wat gebrekkig Engels, maar het woord "nothing" gebruikte ze veelvuldig, zowel te pas als te onpas. Nothing kon bij haar van alles betekenen. Graag gedaan, laat maar zitten, het geeft niet. Als ze je drankjes bracht en je zei "thank you" riep zei giechelend als antwoord  "nothing!". Het was een schatje. Enig nadeel van deze tent, was het feit dat het ergens op zolder was. Je moest er een flinke trap voor op. Het ergste was echter, na meerdere Mojito's moest je diezelfde beroerde trap ook weer af! En terwijl je in het donker zoekend naar treden zo voorzichtig mogelijk detrap afdaalde, hoorde je haar achter je giechelen en je ter afscheid een welgemeend "nothing" toewensen.

Oh ja! Tot slot. Tijdens de lunch zat het oudere echtpaar, waarover ik al eerder sprak, in de heerlijke koele, nette, maar ongezellige eetzaal (De Vreetschuur), twee tafeltjes bij ons vandaan. De oude man had bijna voortdurend een glimlach op zijn gezicht. Zijn vrouw verzorgde hem goed, maar daar zat ook een andere kant aan. Hij mocht alvast aan het tafeltje gaan zitten (en zo een goede plek, waar ook zij plezier van had, bezet houden) en zij ging dan eten voor hem halen. Nee, hij mocht niet zeggen wat hij wilde, zij bepaalde wat hij at. Zoals altijd en zoals het hoort. Misschien had de man wel zin in spaghetti, maar nee, hij kreeg mousaka, net als zij. Daar had ze zin in. En als toetje, kreeg hij meloen. Hij had zijn mousaka nog niet op, maar de vrouw duwde het bordje meloen, zo op de resterende mousaka. De man schraapte er met zijn vork nog wat mousaka onderuit, maar zij was onverbiddelijk. Ik kon niet verstaan wat ze zei, maar waarschijnlijk was het iets van "eet dan ook een bietje deur!". De oude man liet het zich allemaal welgevallen. Hij lachte vriendelijk naar haar en zei iets terug waar zij ook om moest lachen. En met langzame, maar nog altijd trefzekere bewegingen, fileerde hij de meloen en ontdeed het sappige vruchtvlees van de harde buitenkant. Hij sneed de meloen traag maar met grote precisie in gelijke stukken die hij één voor één met grote trefzekerheid in zijn mond stopte. Het smaakte hem goed. Er liep een druppel sap langs zijn kin. Met haar servet veegde ze liefdevol zijn kin af. En hij glimlachte.

Salvatore Cocco

29 juli 2013

All-inclusive 2: Happy ending

Tijdens het ochtend ritueel werd ik er fijntjes op gewezen door een sticker op het toilet. De Grieken zijn dan wel de uitvinders van de riolering, maar ze hebben er sinds die tijd ook helemaal niks meer aan veranderd! "Don't throw paper in toilet!" Nee, het papier moet in het mandje naast het toilet. Da's eigenlijk het enige minpuntje van Griekenland, de riolering! Dat maakt mij altijd een beetje bezorgd. Als die riolering niet in staat is dat beetje papier te verwerken, kan ik dan niet beter meteen de hele zaak in die mand droppen? Voor de zekerheid?

Het ontbijtbuffet stond klaar van 7:30 tot 10:30 uur. Aansluitend stond er het koffie- en snackbuffet van 10:30 tot 12:30 uur. Dan kwam het lunchbuffet van 12:30 tot 14:30 uur. Dan was er even geen buffet. Dan moest je je maar zien te redden met de tosti's en pizza slices aan de bar. En dan was er van 18:30 tot 21:00 uur het dinerbuffet. Daarna was je weer aangewezen op de bar, die van 10:00 tot 24:00 uur open was. Dus voor 10:00 uur was er geen bier te krijgen! Schande!

Bij de bar hing een groot, rond plakkaat met de tekst Wunder-Bar. Gek, ik had nog geen Duitser gezien of gehoord. Dus waarom die Duitse tekst?

Ik bestelde een cola en een ice tea - het was nog geen 10.00 uur - en toen begreep ik die Wunder-Bar. De barman pakte twee glazen en deed in beide glazen twee ijsklontjes. Toen pakte hij een slang met een soort Gardena spuitset erop. Hij spoot het ene glas vol en daarna met diezelfde slang het andere glas. Hè? Ik had toch twee verschillende drankjes besteld? Ja, dat klopte. Cola en ice tea. En toen ik goed keek, zag ik inderdaad dat het ene drankje lichter was. Dat moest dan de ice tea zijn. Ik proefde. Verrek! Het wás ice tea, en die ander wás cola! Dit was inderdaad een Wunder-Bar! De man was wellicht een verre neef van Hans Klok. Vanaf mijn tafeltje hield ik de man goed in de gaten, met zijn slang. Het bleek dat hij er niet alleen bruine dranken, maar iets geels, iets roods, iets blauws en iets doorzichtigs uit kon persen. Wat je ook hebben wilde, het spoot eruit! Hoe deed hij dat? Zou er iets in de ijsklontjes zitten? Maar die middag al ontdekte ik het geheim van de Wunder-Bar. Op het spuitstuk zaten verschillende knopjes. 8 stuks om precies te zijn. Dus uit die ene slang kon de barman tot 8 verschillende frisdranken toveren. Ja, als je het eenmaal weet, is het niet meer zo wunderbar!

"Laten we daar rechts het pad op gaan. Een stukje verder is het strand misschien breder," zei Linda.

We hadden besloten, op veler verzoek van Linda, naar het strand te gaan. Dat strand lag op nog geen 2 minuten lopen van ons hotel. Dan moest je nog wel een in de rotsen uitgehakte trap af, maar dan was je er al. Alleen "ons" strand was nogal smal. Dat wil zeggen, er was, van rotswand tot zee, achter elkaar, plek, voor zegge en schrijve, één (1) strandstoel. En Linda wilde gewoon zo'n breed strand.

"Dan hadden we naar Scheveningen moeten gaan," verzuchtte ik maar het mocht niet baten.

Dus liepen we de trappen weer een stukje omhoog om ongeveer halverwege rechtsaf een smal rotspad in te slaan. Links van ons liep de rotswand steil omhoog en rechts van ons liep de rotswand steil naar beneden tot op het smalle strandje. Na ongeveer 5 minuten stoffig slipperen versmalde en verbrokkelde het rotspad. Beneden ons was het smalle strookje strand verdwenen en kwam de steile rotswand rechtstreeks uit in de rotsige, doch glasheldere zee. Iedere stap moest nu zorgvuldig worden gezet om niet de diepte in te storten. Als je vooruit keek zag je wel het aanlokkelijke beeld van een breed zandstrand, maar dan hadden wij toch eerst een paar serieuze hindernissen te nemen. Het pad leek met iedere stap smaller te worden. Het zweet stond me op het voorhoofd. (Maar ja, het was ook 35 graden, dus zo gek is dat niet.)

"Ik denk dat ik terug ga, ik ben bang dat ik val," zei Linda toen we al ruim over de helft waren.

"Nee, echt niet! Nou gaan we door ook. Geef me je hand. Je linker voet daar neerzetten en dan met rechts hier naartoe."

En mede dankzij ons doorzettingsvermogen, onze onverschrokkenheid, durf, moed en behendigheid bereikten wij veilig, doch geheel verkrampt het brede strand. Hoera!

Ik moet zeggen, het brede strand beviel goed! De bedjes met parasols waren gratis en je kon er eten en drinken bestellen. Bij Alex. Nee, niet onze koning, maar een gemaakt vriendelijke, veel te bruine mooiboy. Zo'n popiejopie figuur. Maar als je maar betaalde kon je hem flink laten lopen in die hitte. Haha! Het liefst had ik onze gezamenlijke bestellingen steeds in twee keer besteld. Maar zo ben ik niet. Niet écht.

"Wat zijn die dan aan het doen?" zei Linda en ze wees naar een paar stoelen verderop. Daar gaf een klein smal oosters meisje een massage aan een mevrouw. Kinderarbeid? Van de andere kant, nog verkrampt van onze tocht langs smalle rotspaden op zoek naar de heilige brede stranden, kon ik zo'n ontspannende massage heel goed gebruiken.

Niet veel later kwam ze aan onze voeten staan. Het meisje bleek van dichtbij geen meisje meer, maar een jonge vrouw, maar ze was, ook van dichtbij, nog steeds zo dun als een Vietnamese loempia. Of we een massage wilden? Nou, dat wilden we wel!

Het vrouwtje ging helemaal los! Ze drukte me zowat door de spleetjes van het strandbedje heen! Maar ze deed het goed. Ze wist alle knopen en pijnlijke plekken precies te lokaliseren en soepel te maken. Desnoods met geweld. De menthololie vloeide rijkelijk en ze kneedde, kneep en sloeg er stevig en lustig op los. Heerlijk! Na bijna drie kwartier liet ze me los en was ik soepel en ontspannen. En zo kreeg dit verhaal toch nog een happy ending.

Maar je weet wat ze zeggen. Een verhaal met een happy end is een verhaal dat nog niet af is. En dit verhaal is nog niet af!

"Ik ga niet meer terug over dat pad hoor," zei Linda toen we genoeg hadden van het heilige strand. "Er zal toch wel een weg terug zijn?"

"Meisje, er is altijd een weg terug!"

Vanaf het strand liep er een geasfalteerde weg omhoog. Die weg zou ons toch naar het hotel moeten brengen. Dus wij, hup, omhoog.

Hoe verder we naar boven liepen, hoe meer we het idee hadden helemaal uit de richting te raken. We hoopten bij iedere bocht op een afslag naar links, maar die kwam maar niet. Ook werd het steeds stiller en stiller. De huizen verdwenen en droge dorre landschappen verschenen.

"Daar, in de verte, daar is een taverne," zei ik.

"Ik zie niks," zei Linda en ze speurde de horizon af.

"Nee, ik zie ook niks, maar dat staat hier op dat bord."

We stonden pal naast een groot bord met een pijl in voorwaartse richting. "Taverna Greeca, 5 minute walk."

Taverna Greeca bleek echter gesloten. De weg liep er weer naar beneden en nergens zagen we een afslag naar links.

Ik besloot dat het beter was om toch maar weer terug te lopen en het gevaarlijke rotspad te kiezen. We hadden immers toch geen andere keus? Als we door zouden lopen, hadden we geen idee waar we terecht zouden komen.

Dus liepen we het hele eind terug en kozen opnieuw het rotspad. Nog even doorzetten en dan waren we bij ons ressort. Het was echt bloedheet nu! Ik stelde mij voor hoe ik onder de slang van de barman zou hangen en alle knoppen van de Wunder-Bar tegelijk zou indrukken! En Linda riep dat ze linea recta het zwembad in zou plonzen om af te koelen.

Toen we het rotspad hadden getROTSeerd en we nog slechts enkele passen van ons hotel verwijderd waren, viel mijn oog op een klein bordje langs de kant van de weg. Op het bordje stond een pijl. Het wees in de richting van een pad dat omhoog liep langs ons hotel naar een soort cafeetje. Onder de pijl stond de tekst "Taverna Greeca, 2 minute walk." En ja, we hebben het thuis op de kaart nagekeken. Toen wij pal voor Taverna Greeca stonden, hadden wij enkel het naastgelegen pad hoeven in te slaan om 2 minuten later bij het hotel te zijn. Wij zijn echter omgedraaid en hebben drie kwartier in de hitte en over het rotspad gelopen. Kijk, dàt is pas een happy end!

Salvatore Cocco

28 juli 2013

All-inclusive 1: Het begin

Ik had de naam van het Griekse eiland Zakynthos weleens ergens opgevangen en geopperd als vakantiebestemming. Behalve dan de naam, wist ik niets van dit eiland. Pas op het laatste moment besloten we erheen te gaan. Het was al juli toen we eindelijk op de knop "boeken" durfden te drukken. It giet oan! Het hotel was wel flink aan de prijs, maar who cares, het is toch crisis! De ligging was perfect, de kamers waren schoon, gratis wifi in de openbare ruimtes, goede beoordelingen op internet.... Alleen, het was geen hotel, maar een ressort. All-inclusive. En hoewel ik liever iedere dag een stadje in ga om in een of ander pittoresk restaurantje te eten, zouden we een dief zijn van onze eigen portemonnee als we geen gebruik zouden maken van al dat gratis eten en drinken! In gedachten zag ik mijzelf al aan het zwembad liggen, omringd door lege borden en glazen. Ach ja, doe nog maar een hamburgertje, en doe er meteen een biertje bij! De kans was groot, dat wij op de terugvlucht moesten bijbetalen voor overgewicht. Luieren in de zon en vretten en zoepen! De ideale vakantie!

Als ik de naam Zakynthos liet vallen, wisten veel mensen precies waarover ik het had.

"Aah, het schildpaddeneiland", riepen ze dan opgewekt.

Schildpaddeneiland?

"Ja, in een bepaald deel leven zeeschildpadden. Moet je echt heen, schitterend om te zien. Waar zit je ergens?"

Geen idee! Linda boekt altijd en ik ga mee. Zo zijn bij ons de taken verdeeld. Ik weet niet eens de naam van het plaatsje waar we zitten of de naam van het hotel. Wat maakt het uit? We hebben all-inclusive!

"Nou, als je dan maar niet aan de Engelse kant zit."

De Engelse kant? Zijn er twee kanten dan?

"Ja, aan de ene kant zitten veel Engelsen, en die zuipen en vreten de hele dag!"

Dat komt goed uit want dat is precies wat ik ook wilde gaan doen.

"Nee, maar die zijn heel vervelend, die Engelsen, en vreselijk luidruchtig! Ja echt vervelend!"

Oh, dat wist ik niet. Maar ja, ik wist wel meer niet. Ik wist niet eens of ze er wel euro's hadden. Ach, natuurlijk hadden ze daar euro's. Ze hadden er zelfs ónze euro's, die met Beatrix er nog op. Dat was een beetje een blonde gedachte van mij. Nou ja, je kan ook niet altijd scherp zijn. Tis crisis!

"Oh en het scheepswrak is ook mooi, moet je ook zien! En er zijn grotten in het water, als je daar in zwemt, lijkt het of je helemaal blauw bent, door de weerkaatsing van het licht. Mag je niet missen! En...".

En dit en dat en zus en zo; op Zakynthos bleek heel veel te doen "wat je niet mocht missen". Zal je altijd zien, hebben we een all-inclusive, is er zoveel te beleven, dat je elke dag wel ergens heen moet. Het beeld van mij aan het zwembad, genietend van grote, gratis cocktails spatte als een zeepbel uiteen. Wat moet ik in die blauwe smurfengrot? Wat mot ik met die slome schildpadden! En dat scheepswrak? Man, ik heb bij De Marine gezeten jonguh! Nou ja, we zullen wel zien.

Onderweg naar Schiphol was Eros Ramazotti op de radio. "Eritaso oena kwellie keeh!" Zenuwachtig werd ik ervan! Vreselijk! Ja, de mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik geen globetrotter ben. Ik vind vreemde plaatsen wel leuk, maar het erheen reizen niet. Dat gedoe en die drukte, ik hou er niet van. Konden we maar reizen zoals in Star Trek. "Scotty, beam me up!"  En hup, je staat midden in Zakynthos. Ik weet niet of Linda juist daarom deze vertrekdatum had uitgekozen, als een soort therapie, maar wij vertrokken in het voor Schiphol drukste weekend allertijden! Maar zoals altijd, verliep eigenlijk alles heel soepel. Al dacht de "mannelijke" grondstewardess daar anders over.

"Wat een rij! Het is echt wel drukker dan gisteren," hoorde ik "hem" tegen een collegaatje zeggen en "hij" wapperde met beide handen "zijn" gezicht koel.

Maar het viel echt mee. Voor de Python in de Efteling golden langere wachttijden! En, niet onbelangrijk, het regende in Nederland! Gègègè!

De regen in Nederland was, gelukkig voor de thuisblijvers, maar van korte duur. Eenmaal op Zakynthos was het regenen in Holland alweer opgehouden. Op Zakynthos regende het, zo te zien, nooit. Het was er droog en warm. Ik hou er van! 

Bij aankomst in het hotel werden we meteen in de boeien geslagen. Dat wil zeggen, we kregen hét bandje om! Het belangrijke bandje. Hét bandje waarmee voor ons vanaf dat moment alles gratis was! En we konden meteen aanvallen, want het buffet was geopend. Rennen!

"Hoe heet dit plaatsje nou?", vroeg ik aan Linda. Ze zei me de naam, maar ik was hem ook meteen weer vergeten. Agio Santos of zoiets. De Heilige Sigaar? Who cares! Ik had lekker een paar all-inclusive biertjes op en veel buffetvlees! Snel de koffers uitpakken en dan, hup, de stad effe in. Ik had voor de gelegenheid, thuis, zelfs twee nieuwe korte broeken aangeschaft, waarmee het totale aantal korte broeken op maar liefst drie uitkwam (shorts en zwembroeken niet meegerekend). Hiermee was ik perfect gekleed om langs de boulevard te flaneren!

Nou, de stad bleek een dorp en de boulevard bleek korter dan het geheugen van een goudvis! En het was er rustig! Heel rustig! Crisis?

Toch hadden we al snel een aantal eetgelegenheden gespot, waar we 's avonds gezellig konden gaan dineren. Want ja, zo'n buffet, dat is wel aardig voor een keer, maar niet iedere keer. - Ik ben niet zo van de buffetten. Ook niet van de wok trouwens. Als ik uit eet, wil ik zitten en het eten en drinken uitgeserveerd krijgen. Ik hou er van! Bovendien, de sfeer in een zo'n eetzaal is over het algemeen toch minder dan in een restaurant. En ik ben heel sfeergevoelig, zo blijkt. Nee, dat grootschalige buffetgebeuren is niks voor mij. En Linda denkt er al net zo over, dus dat komt goed uit!  Wij gaan in het vervolg uit eten! Jammer van de all-inclusive, maar het is toch crisis!

Na wat heen en weer geloop, zag Linda, ergens op zolder, een bar. Met Free Wifi. Dus wij de zoldertrap op om onder het genot van een cocktail het thuisfront nog even de ogen uit te steken. Maar ja, het was zaterdag, dus daar zaten ze allemaal ook op een terras aan de drank of in de tuin aan de barbecue. Dan nog maar een Margarita naar binnen werken en naar het ressort om de mobiel op te laden en zelf ook bij te tanken (slapen). Want zo'n reisdag, ik vind het toch altijd weer vreselijk vermoeiend!

Salvatore Cocco

27 juli 2013