Hoe het werkt, is me een raadsel. Zo denk je nog dat je nooit meer zult schrijven en gooi je alles weg, en zo ben je ineens aan je derde verhaaltje bezig. Nou ja, het zijn eigenlijk geen verhalen. Ik maak schetsen met woorden. Vaak lijkt het wel of dat 'vertellen' geheel buiten mij om gaat. Dat ik slechts de handen heb die de letters tikken, maar dat iemand anders me het verhaal influistert. Maar wie zou dat kunnen zijn? Zeus?
Leon wilde nog even chillen in het appartement, maar wij wilden naar het strand besloot Linda. Nu is er in Kos zoveel strand en zijn er zoveel bedjes, dat het eigenlijk nergens echt druk is. De uitzondering op de regel was Artemis Heaven. Er draaide hippe lounge muziek, boem, boem, boem, boem, en er liepen frisse jongens en meiden om bestellingen te halen en brengen. En de bedjes, die waren gratiz jonguh! Dus daar gingen we liggen. En wat denk je, wie lag daar vlak voor ons, terwijl Leon met zijn luie hoofd nog in het appartement lag te rotten? Inderdaad, de nieuwe Notting, meisje Fania! Strak, blond en bruin! Prima schoondochter materiaal, maar ja. Slaap maakt meer kapot dan je lief is.
Wat me opvalt aan zo'n strand is dat er vaak clubjes zijn. Mensen die iets met elkaar gemeen hebben, gaan bij elkaar liggen; zoeken elkaar op. Dat gaat waarschijnlijk onbewust, want vaak kennen ze elkaar helemaal niet, maar toch liggen ze bij elkaar in de buurt. Zo is er helemaal vooraan, vlak bij het water, de afdeling walrussen. Allemaal stevig gebouwde medemensen, zeg maar gerust dikkerds, die niet al te ver over het hete zand kunnen lopen om uiteindelijk vederlicht als een ballon op zee te kunnen dobberen. Die liggen dus vooraan. Daar net achter liggen dan vaak de ouders met kinderen. Niet pal aan het water, maar dichtbij genoeg om de kinderen goed in de gaten te kunnen houden en snel ter plaatse te zijn als de kids onverwacht maritieme problemen ondervinden.
Helemaal rechts, tegen de rieten afscheiding aan, zitten de sportscholers. Allen vanuit een minderwaardigheidscomplex flink gaan trainen, maar nooit helemaal écht zelfverzekerd geworden. Wel gespierd en bruin, maar toch een beetje veilig aan de rand.
In het begin, bij de ingang bedoel ik dan, liggen de macho's en macha's. De jongens en meiden die er goed uit zien, zelfverzekerd zijn, die alles willen checken wat het strand op komt en een zo lang mogelijke afstand willen afleggen naar de zee om hun goddelijke jonge lichamen te kunnen showen aan iedereen die niet zo'n lichaam heeft. Steeds vaker hebben die jongens een baard en een kort, hoog paardenstaartje of knotje. In het middenstuk liggen dan de plukjes gewone jongens en meisjes, groepjes vrienden of vriendinnen, maar ook de Lone Rangers. Zij hebben vaak niet het perfecte lichaam van een macho of macha, maar zijn al blij dat ze niet bij de dikkerds vooraan hoeven te liggen.
Linda en ik liggen aan het plankieren gangpad. In de sectie 'kijk ons nog eens leuk meedoen'. Prima plekken overigens.
Zoals de meesten onderhand wel weten, ben ik meer een zwembadgast dan een strandfiguur. Maar ja, omdat ik geen zin heb om in alle vroegte al zwembadbedjes te confiskeren door het weinig subtiel plaatsen van een handdoek, ben ik tegenwoordig wel verplicht om naar het strand te gaan. De volgende keer kunnen we net zo goed een hotel zónder zwembad boeken. En met die strandbedjes en parasols is het nog goed te doen ook, het strand. Maar de zee blijft toch een downer. Het water is op zich heerlijk verfrissend zolang je er maar in zit en het niet binnen krijgt. En er drijft ook altijd wel van alles in rond. Vooral aan het begin. Daar waadt je door verschillende natuurlijke materialen van veelal onbekende oorsprong. Brrr! En dan over het bloedhete zand terug naar je bedje. Zit je tot aan je knieën weer onder het zand. En je droogt ook zo korrelig op. Je huid voelt aan als schuurpapier, want je zit onder het zout. Ik vind dat maar niks. Ik ben toch geen hardgekookt ei!
Wat de hostess eigenlijk als eerste zou moeten vertellen aan iedere vakantieganger: maak geen oogcontact met loslopende verkopers of muzikanten, want dan raak je ze niet meer kwijt. Wij waren inmiddels door ervaring wijs geworden, maar Leon kende deze ongeschreven regel nog niet en knikte vriendelijk naar iedereen. Dus toen we rustig een kopje koffie dachten te drinken, verschenen er aan ons tafeltje achtereenvolgens rozenverkopers, doven met spongebob-lampjes, verkopers van Afrikaans houtsnijwerk, violisten en gezondheidsadviseurs. Gezondheidsadviseurs? Jazeker! Een bruin getint jongetje van een jaar of elf met een oude versleten accordeon om de nek, kruiste Leons blik en kwam aan ons tafeltje staan om een partijtje vals te spelen. Het klonk echt nergens naar; er was geen enkele melodie in te ontdekken. Ik trok mijn portemonnee om de knaap af te kopen terwijl Leon lachend een sigaret op stak. De jongen stopte met de herrie en nam de euro in ontvangst, richtte zich tot Leon en sprak belerend: "No good, smoking no good, you quit yes." Hij lachte er niet bij, dit was een serieuze zaak. Al trekkend aan zijn lawaaizak verdween de jongen om andere tafelgasten van een begeleid advies te dienen, ons toch enigszins overdonderd achterlatend.
Ik zeg het wel vaker, ik ben eigenlijk 10 jaar te vroeg geboren. Daardoor heb ik een aantal zaken nooit zelf meegemaakt. Zo ben ik nooit op een schuimparty geweest, heb ik nooit in de ballenbak gezeten en heb ik nooit een laserpen in mijn bezit gehad. En laten ze er daar nou met bosjes mee rond lopen. Dus ik maak oogcontact en het werkt direct. De man laat me direct de vele leuke mogelijkheden zien die deze pen biedt.
"How much?" vraag ik.
"Ten euro's," zegt de knaap.
"Seven," zeg ik.
"No can not do no," zegt hij spijtig.
"Then not," zeg ik en gooi mijn handen in de lucht.
"Mister," zegt hij dan en tikt me op de arm.
"Eight. Is minimum," zegt hij serieus. Ik doe of ik dit aanbod nog moet afwegen en las een korte pauze in. Dan besluit ik zijn aanbod te accepteren.
Hij pakt lachend een nieuwe pen voor mij, doet er nieuwe batterijen in en test hem voor me uit. Hij werkt prima. Ondertussen pak ik mijn portemonnee en trek er een briefje van tien euro uit.
Hij geeft mij de pen en ik geef hem de tien euro. Als hij mij de twee euro wil teruggeven, zeg ik joviaal lachend "You keep the change" en loop met mijn eerste eigenste echte laserpen op zak het straatje in. Ach, het gaat om het spel.
20 augustus 2014
Salvatore. Cocco