Bij het opstaan stootte ik mijn kleine teen aan het nachtkastje. Al jaren loop ik er keurig als een zombie langs, maar vandaag dus niet. Ik was meteen zombie af. De tranen sprongen me in de ogen. Ik durfde amper naar mijn kleine teen te kijken, zo'n pijn deed het. Ik dacht dat het teentje er lam en gecompliceerd verbrijzeld bij zou hangen. Zo voelde het tenminste. Maar toen de ergste pijn achter de rug was, bleek de teen er net zo uit te zien als altijd. Misschien iets roder dan normaal, maar dat kan inbeelding zijn geweest. Ik bedoel, het nachtkastje stond ook nog gewoon keurig op z'n plek.
In de badkamer was de tandpasta op. Dat wist ik wel, maar ik was al een paar dagen doende de tube volledig uit te knijpen. En iedere keer kwam er nog voldoende uit om normaal mee te poetsen. Maar vandaag dus niet. Leeg. Dus een nieuwe gepakt. Ook het scheerschuim bleek ineens op te zijn. Ja, met zo'n bus kan je nooit zien wanneer het einde nabij is. Weer naar beneden een nieuwe pakken. Toen douchen. Draaide ik de knop de verkeerde kant op. In plaats van dat het eerste koude water uit de handsproeier kwam, gleed er onverwacht 100 liter ijskoud water over mijn rug. Hoe? Ik doe dit al jaren goed! Maar vandaag dus niet. Ik was bovendien de douchegel vergeten op het schapje te zetten, dus de hele badkamer onder de druppels omdat ik al druipende de badkamer door moest om het uit de la te pakken. Om het drama compleet te maken, had ik wel een handdoek, maar geen schone sokken en schoon ondergoed klaargelegd. Dus moest ik in mijn geboortekostuum langs het raam van de overloop om het alsnog te pakken. En ik was nog pas een half uur op!
Eenmaal beneden zette ik de mok naast het tappunt van de espressomachine waardoor alles wegliep, liet ik het schaaltje ham uit mijn klauwen vallen, op de kop op de keukenvloer, het beboterde mes gleed van het bord op de grond toen ik het spul in de vaatwasser wou zetten (en toen ik kwaad het mes in het bestekmandje van de vaatwasser mikte, viel ie ernaast en schoof ie onder het rooster), toen ik achteruit de oprit af wilde rijden, kwam er net een peloton kwakende scholieren voorbij en op iedere gelijkwaardige kruising kwam er iemand van rechts. Stoplichten sprongen op rood, ik reed achter de traagste zondagsrijders, die, als ik wilde inhalen, ineens gas gaven, om weer als een slak te gaan rijden, als de linkerbaan goed gevuld en inhalen dus onmogelijk was. Afnemen dat rijbewijs! Bij het stoplicht stond een vrouw voor mij in haar auto haar ogen te maskarareren waardoor ze het groene licht niet opmerkte. Ik toeterde luid en vloekte binnensmonds, maar dat deerde haar niet. Haar linkeroog was nog niet klaar. Pas toen het weer rood was, klapte ze haar beautycase dicht. De muts was eindelijk uitgekleurd.
De slagboom reageerde niet op mijn toegangspas, dus moest ik aanbellen. Zucht. Geen bekende aan de andere kant, dus een batterij aan vragen. Ben maar direct langs de helpdesk gelopen, maar daar bleek dat er een korte storing in het systeem was geweest, net op het moment dat ik mijn pas aanbood. Nu deed alles het weer voorbeeldig.
De koffieautomaat werd net schoongemaakt, toen ik koffie wilde halen en voor de toiletten gold hetzelfde toen ik er boodschappen wilde gaan doen.
Ik liep naar de printer, maar er kwam niks uit. Terug op mijn werkplek stond het printscherm nog te knipperen. Was ik vergeten op OK te klikken. En net toen ik met pauze wilde gaan, kwam mijn baas langs om even gezellig bij te praten. Dat bleek achteraf ook niet waar, want toen hij weg ging had ik drie nieuwe opdrachten te pakken. Jippie! En ik had toch al niks te doen! Toen ik de laatste tien minuten van mijn pauze nog even naar buiten wilde, begon het kei hard te regenen. En op de snoepautomaat hing een briefje met in kriebelhandschrift het woord "defect". Dat was alleen leesbaar op 5 millimeter afstand met een loep! Wie doet nou zoiets! En toen mijn pauze definitief voorbij was, brak de zon door en werd het meteen het mooiste weer van de wereld.
Onderweg naar huis in de auto hoorde ik een onbekend piepje. Wat bleek, ik moest nu toch echt tanken. Dus gooide ik het stuur om, op naar de bezinepomp. Het was er mega mega druk! Dikke dikke rijen! Het was namelijk Donderdag Festival. Er was per liter een extra korting te krijgen van maar liefst 1,146 cent! Cent! Dus op een volle tank leverde dat een winst op van maar liefst 50 cent! Cent! En daarvoor moest ik nu zowat een kwartier in de rij staan! Kunnen die mensen hier niet rekenen! Met mijn uurtarief levert dat een verlies op van ik weet niet hoeveel!
De schoenenwinkel (met alleen maar herenschoenen) puilde uit van mannen met hun vrouwen. Nou ja vrouwen.... Ze gedroegen zich meer als moeders. "Zitten ze lekker?" "Zit ie niet te krap?" "Anders probeer je een ander paar, dan kan het toch anders zitten." "Nee, je moet wel je sokken uit, anders kan je geen slippers passen." En maar frunniken aan die schoenen en die mannen. Bemoei je met je eigen zaken! Ik zou daar niet tegen kunnen. Ik schaamde me ook kapot voor mijn soort. Mannen. De meesten kunnen nog niet eens zelf schoenen kopen!
Snel koos ik een leuk schoentje uit, dat stond er in mijn maat, gepast, zat prima, hup naar de kassa. En daar beleefde ik het eerste geluksmomentje van de dag, want er stond een hartstikke lekker ding achter de kassa. Het geluk bleek van korte duur, want de schoen die ik had gepakt, was al uit zichzelf goedkoper en dan gold mijn bon dus niet. Dus ik weer zoeken, zoeken, zoeken, tussen de vrouwen door die ondertussen alternatieven voor hun mankindjes aan het scoren waren (en die altijd zo gaan staan alsof die hele zaak van hun is). Gelukkig vond ik een andere leuke schoen, dus die pakte ik en liep weer naar de kassa. Daar was de schone fee inmiddels vervangen door een boze toverkol! Of ik er spray bij wilde? Nee, ik wilde er geen spray bij. Maar het was wel belangrijk dat ik de schoenen goed behandelde met een doffe spray. Ja, dat zal wel, maar die heb ik nog thuis, loog ik. Interessant, vond de heks, want voor deze schoenen had de leverancier een speciale spray ontwikkeld en die was net binnen. Dat is heel slim van de leverancier, maar ik ga nu toch echt de volledige korting opstrijken en geen extra geld aan onzinnige rommel verspillen. Maar dat laatste dacht ik alleen maar. Ik zei, op mijn vriendelijkst, nee echt, ik hoef geen spray. Nou, zei de feeks, dan maar hopen dat het goed gaat. En met pijn in haar zwarte hart haalde ze dertig euro van de prijs af. Veel plezier ermee, perste ze er met opvallende tegenzin uit. En ik zei, dat gaat vast fout, zo zonder spray en liep weg, door een cordon van krumelende vrouwen, de zaak uit.
Onderweg naar huis moest ik toch nog een paar keer vloeken en tieren, vanwege het abominabele rijgedrag van mijn medeweggebruikers, maar eenmaal thuis gooide ik de hele zooi van me af en viel op de bank.
"Oh, je hebt schoenen gevonden. Goed van je," zei mijn vrouw die ook net thuis kwam.
"Wat eten we?" vroeg ik lamlendig.
"Eten we?" zei ze verbaast. "Jij zou toch na de schoenen langs de Chinees rijden?"
Nou, zo'n dag.
Salvatore Cocco
26 mei 2017