Translate

19 november 2017

lachen geblazen

Humor is de hoogste kunstvorm die er bestaat, aldus Theo Maassen, en dat ben ik volledig met hem eens. Humor ís de hoogste kunstvorm die er bestaat. Met mooie muziek kan je mensen aan het huilen maken, maar je kan ze er niet mee laten lachen. Kwak een paar emmers verf op het doek en je hebt moderne kunst, maar doe je ditzelfde met woorden dan krijg je hooguit een onbegrijpelijk gedicht, maar zeker geen grap. Logisch, want humor is de hoogste kunstvorm die er bestaat. Daar moet je voor werken, over nadenken, aan slijpen, in schrappen. Nee, humor is niet makkelijk, humor is moeilijk, want humor is de hoogste kunstvorm die er bestaat!

Ik hou van humor, vooral geestige humor, waar je om kan lachen. Vind ik leuk. Humor waar je moeite voor moet doen. Humor die ergens over gaat. Humor die nergens over gaat. Humor die eigenlijk niet kan, maar je toch besmuikt doet lachen. Harde humor. Humor die pijn doet. Humor te flauw voor woorden. Ik hou van alle humor. Tenminste, van alle geconstrueerde humor. Dus gewoon iemand filmen die een doodsmak maakt, of iemand met een lulverhaal in de maling nemen, vind ik geen humor. Humor is niet gemakzuchtig, want humor is de hoogste kunstvorm die er bestaat.

Er zijn ook mensen bij wie het humor-gen geheel ontbreekt. Vaak gaat dat gepaard met een overactief zuurpruimchromosoom. Een veel voorkomend lichamelijk kenmerk van deze afwijking zijn de lange tenen. Bij mannen gaat dat vaak gepaard met een kort lontje. Daar rust nog altijd een taboe op; mannen spreken er niet graag over. Ook omgevingsfactoren spelen een belangrijke rol bij de ontwikkeling van humor. Zelfs als het humor-gen geheel ontbreekt, iets wat overigens bij vrouwen vaker voorkomt, kan men met de juiste begeleiding toch nog een heel acceptabel niveau bereiken. Iemand die echter opgroeit in een sterk religieuze omgeving zal significant minder snel gevoel voor humor ontwikkelen. Dat komt omdat het relie-gen meestal gekoppeld is aan het in Nederland veel voorkomende betweters-eiwit. Het betweters-eiwit breekt het relativeringsvermogen af en staat de ontwikkeling van realiteitszin in de weg. Er is nog veel onderzoek nodig, maar uiteindelijk zullen wetenschappers een testmethode ontwikkelen waarmee al in een vroeg stadium van de zwangerschap kan worden vastgesteld of het humor-gen aanwezig is of niet, zodat tijdig kan worden ingegrepen.

Eten is belangrijk. (Ja, dit is even iets heel anders.) Als je niet eet, ga je dood. Ja, je gaat sowieso dood, maar als je niet eet, bespoedig je dat lot. Aangezien ik hier geen enkel risico wil lopen, heb ik mezelf aangeleerd om goed te eten. Een bord nasi werk ik in 5 minuten naar binnen, maar als het moet, kan ik er ook langer over doen.
Drinken is trouwens nóg belangrijker. Dus heb ik mezelf gedwongen goed te leren drinken. Uit lijfsbehoud. Een flesje bier sla ik dan ook zo achterover. Maar als het niet anders kan, neem ik ook gerust een flesje vino rosso.
Nou zijn er mensen die beweren dat sporten belangrijk is voor een lang en gezond leven. Hele volksstammen hebben dat geloof overgenomen. Ze rennen of fietsen op druilerige zondagochtenden in hordes over dijken en straten. Door hun oortjes of hip koptelefoontje wordt hen constant ingefluisterd hoe goed ze bezig zijn. Maar ja, als je als een gek over drukke dijken en straten rent of fietst, neem je een onverantwoord groot extra risico! Niet alleen liggen talrijke blessures op de loer, maar ook de voorwielen van de recreatieve automobilist. En dan heb je als fietser toch weinig bescherming van zo'n kek hellumpie. En de reflectoren in je kleding beschermen je ook al niet tegen de impact. Nee, dan ineens blijkt sporten je toch geen onsterfelijkheid te brengen.
Bovendien, als je niet sport, blijf je ook gewoon leven. Het is echt niet hetzelfde als met eten en drinken. Ik ken mensen die nooit hebben gesport en toch oud zijn geworden, maar ik ken niemand die door leeft zonder eten en drinken. Dus eten en drinken zijn echt vele malen belangrijker voor een lang en gezond leven dan sporten. Dat zijn de naakte feiten. Maar feiten tellen tegenwoordig niet meer; het draait allemaal om het gevoel. Dus het gevoel dat je goed bezig bent, is belangrijker geworden dan daadwerkelijk goed bezig zijn. Noem het ouderwets, ik hou me nog altijd graag vast aan de feiten. Dus sport ik helemaal niet, maar eet en drink alles wat los en vast zit, voor een lang en gezond leven.

En? Hoe vond je dit stukje tekst? Is het humoristisch? Nou, ik zal eerlijk zijn, of je het nou leuk vind of niet, maar zonder dat je het weet, heb je meegedaan aan een test. Als je namelijk, bij het lezen ervan niet één keer hebt geglimlacht, dan ben jij mogelijk bepalend voor wat er gebeurd in ons land. Ik zal je uitleggen hoe dat zit.

Volgens schattingen heeft zo'n 10 tot 15 procent van de mensen weinig tot geen gevoel voor humor. Deze mensen zijn dan ook extreem ontevreden over hun leven. Ze hebben geen humor om het te relativeren. Ze klagen over van alles en nog wat. De regering, zwarte piet, hun collega's, de zorg, hun loon, maakt niet uit wat het is, ze zijn er ontevreden over. Ze voelen zich overal het slachtoffer van en nemen alles, en vooral zichzelf, veel te serieus. Daar kunnen ze niks aan doen, want ze hebben geen humor. Het zijn wel mensen met vaak hele harde stemmen. In bussen of treinen, hoor je deze types vaak overal bovenuit. Ze weten precies hoe ze ergens bezwaar tegen moeten maken of een klacht over kunnen indienen. Allemaal dingen, die ik dan weer niet weet. En ze laten geen moment voorbijgaan om hun ongenoegen kracht bij te zetten. Daarmee overvleugelen zij de stille, tevreden meerderheid. Maar ja, deze mensen komen niet in actie, want die hebben humor. Die relativeren zichzelf en hun omgeving. Beslissers, zoals het management in een bedrijf of de regering van ons land, horen dan alleen die schreeuwers, die maximaal 15% humorloze ontevreden zwartkijkers. En op die schreeuwers wordt dan nieuw beleid gebaseerd. Maar ja, wat je ook doet, die types blijven altijd ontevreden. Het zijn geboren zuurpruimen, groot gebracht met karnemelk en zuurdesembrood. En zo is onze democratie verworden tot de dictatuur van de schreeuwende minderheid. Nou als dat niet grappig is, dan weet ik het niet meer!

Groetjes,
Salvatore

05 november 2017

e-terreur

Je mag er 50, maar ik rijd er nooit harder dan hooguit 40. De rotonde die er ligt, is er namelijk een van het type dat de snelheid er flink uit haalt. Bovendien staat in het midden een afzichtelijk lomp object van staal en beton dat iedere keer weer mijn aandacht opeist. Wat is het? Wat betekent het?

Die dag reed ik hooguit 35. Bij het naderen van de rotonde remde ik zelfs nog iets en keek goed om mij heen. Links zag ik, ver weg nog, een oude vrouw op een fiets, maar verder niemand. Dus liet ik mijn auto rustig de rotonde op rollen. Juist op dat moment, schoot de oude vrouw op haar fiets met hoge snelheid voor mij langs. Ik moest vol in de ankers. En weg was ze alweer met haar e-bike! Op mijn netvlies gloeide nog een echo van haar boze blik.

Wat een verraderlijk krengen zijn dat zeg! Oude vrouwen. Ja, op e-bikes dan. Oude vrouwen op e-bikes. Ze zien er zo onschuldig uit, maar het zijn gevreesde snelheidsduivels en onverbeterlijke wegmisbruikers. Erger nog dan tieners met opgevoerde snorscooters, terroriseren zij voet- en fietspaden. Waar auto's keurig stoppen, rijden zij op zebrapaden overstekende voetgangers zonder pardon van de sokken. Vaak ook nog onder luid gebel, daarmee zeggend "aan de kant, lelijke ondergeschikte, ik ben er". Zij razen als een wervelwind door het voetgangersdomein. Rollatorhouders weten vaak niet eens wat hen zo heeft doen wankelen. Zij herinneren zich alleen een vage streep en veel wind. O ja, en een bel.
En ze komen van alle kanten. Rijden op volle snelheid, aan de verkeerde kant van de weg, tegen alle fietsend verkeer in. Want hoog gezeten op hun e-bike, gelden voor hen geheel andere regels. De ruimte komt hen toe; zij zijn heersers in het verkeer. Beschermd door de wet.

Hoe anders was dat nog maar vijf jaar geleden. Toen vroeg je je nog af hoe het kon dat iemand die zo langzaam fietste nog rechtop bleef staan. In de tijd dat zij overstaken, had een heel peloton kunnen passeren, een circusoptocht en een militaire colonne. Dát waren nog eens tijden! Helaas, ligt dat ver achter ons. Wij, verstandige weggebruikers, automobilisten die duidelijk laten weten wat we gaan doen en die knipperen als we afslaan, wij, wij zullen ons moeten realiseren dat, als wij niets doen, deze militante groep e-bikers ons eens zo prettige verkeersleven voor altijd zal vergallen. Vergeleken met hen zijn de beruchte motorclubs slechts gezellige sjoelverenigingen. Willen wij ooit weer allen prettig van de weg gebruik kunnen maken, zullen wij uit onze gemakkelijke voorstoelen moeten komen. Daarom zeg ik: Nette weggebruikers aller landen, verenigt U! Roep deze e-terreur van ouwe vrouwen een halt toe! Kom uit uw voorstoel en strijd, strijd voor een begaanbare weg en betrouwbaar verkeer. Stop de e-terreur!

Groetjes,
Salvatore

04 november 2017

#MeToo

Dat Ria zuinig was op haar spullen zag je meteen. De jas die ze droeg, stamde nog uit de jaren ‘80, net als haar kapsel. Haar onderkinnen verraadden een calorierijk bestaan. Rond haar bovenbenen namen de bloemen op haar legging groteske vormen aan. De indrukwekkende mix van alcohol en zweet bleef na haar voorbijgaan nog minutenlang hangen. Zij stapte nergens onopgemerkt binnen. Nee, je kon je niet voorstellen dat zij ooit door iemand seksueel geïntimideerd zou worden, en toch werd kleine Johan door haar juist daarvan beschuldigd. Hij was, zoals zij aan de vertrouwenspersoon had gemeld, op de trap voor haar gaan staan en had verlangd dat ze hem een kus gaf. Door stevig te gaan staan - ze kon ook niet anders- en resoluut te roepen "Ga weg!" - dat had ze geleerd op een, wat ons betreft onnodige, tweedaagse zelfverdedigingscursus - had Johan zich teruggetrokken.
Nu is Johan twee koppen kleiner en 100 kilo lichter dan Ria. Dat daar ook maar enige dreiging van uit kon gaan, was nieuw voor ons. Johan had eigenlijk alle kwaliteiten in huis om pispaaltje te worden, maar omdat hij zo ongelofelijk aardig en vriendelijk was, werd hij de meest populaire collega van de hele afdeling. Als hij er niet was, werd ie gemist.
Echter, met alle commotie in de pers over seksuele intimidatie, vond de directie dat zij niet anders konden dan de aanklacht heel serieus nemen en Johan, hangende het onderzoek, per direct te schorsen. Onder het mom van "waar rook is, is vuur" ging op andere afdelingen al snel het verhaal rond dat die kleine Johan een vieze vuile funzigert bleek. Ze hadden 'm tenslotte niet voor niets geschorst, toch?

Tijdens een tweede gesprek met de vertrouwenspersoon, een week later, bleek het allemaal toch iets anders te liggen. Ria had, naar eigen zeggen, signalen opgevangen dat Johan haar wel leuk vond. Hij was altijd als enige zo vriendelijk tegen haar. Ja, Johan was tegen iedereen vriendelijk. Maar zij had dat anders opgevat en hem gevraagd eens samen wat te gaan eten in snackbar Het Holletje. Johan had daar, volgens Ria dan, nogal denigrerend op gereageerd door dat niet eens te willen overwegen, maar direct te zeggen dat ie daar geen zin in had. En dat terwijl Het Holletje toch goed aangeschreven stond in de buurt. Gekrengt door de afwijzing had ze het intimidatieverhaal verzonnen en daar had ze achteraf toch spijt van.
De schorsing van Johan werd opgeheven. Het verhaal van Ria werd echter nooit breed bekend gemaakt. Ria moest in bescherming worden genomen, vooral tegen haarzelf. Voor velen bleef Johan daarom nog altijd de vieze vuile funzigert. Hij werd door grote delen van de organisatie met de nek aangekeken en nam een half jaar later ontslag. Hij kon de blikken niet meer aan. Ria kocht een nieuwe jas; ze was van verdriet meer gaan eten en nog eens 20 kilo aangekomen.

Ja, zo kan het dus gaan tegenwoordig. En ik word daar heel onrustig van. Onrustig én onzeker. En dat allemaal door de tsunami aan meldingen en berichten met of naar aanleiding van de hashtag MeToo (#MeToo).

Het begon allemaal met de beschuldigingen aan het adres van de bekende Hollywood producent Harvey Weinstein. Van verschillende kanten werd hij beschuldigd van jarenlange seksueel machtsmisbruik. Inmiddels wordt hij door meer dan vijftig vrouwen beticht van seksuele intimidatie, aanranding of verkrachting en weten we dat hij in minstens 8 eerdere zaken een schikking heeft getroffen. Naar het schijnt was dit gedrag van hem in die kringen een publiek geheim. Velen wisten ervan, maar iedereen hield zijn mond, want ja, hij kon je maken en breken in die wereld. Om die zwijgcultuur de nek om te draaien werd de hastag #MeToo geïntroduceerd. En dat is goed. Het moet maar eens afgelopen zijn met deze vorm van machtsmisbruik, intimidatie of nog erger. Maar inmiddels weet ik niet meer wat ik aan moet met al die verhalen die er nu zijn losgekomen met de hashtag MeToo. De ene aanklacht is nog vager dan de ander en vaak ook nog langer geleden dan de ander. Ik weet niet of de aantijgingen waar zijn, of dat de klager nog een rekening te vereffenen heeft. En erger nog, ik weet soms niet eens of de aanklacht zelf wel zo erg is? Ja, als het gaat om verkrachting of aanranding is er geen discussie. Maar bij poging tot of bij intimidatie dan weet ik soms gewoon niet wat ik hoor.

"Deze toen 26-jarige persoon ging 32 jaar geleden bovenop me liggen met seksuele bedoeling, maar ik wist te ontvluchten. Ik was toen 14 en als enige overgebleven na een feestje en op de slaapkamer terecht gekomen."
Als het waar is, heel erg, maar hoe ga je dit bewijzen, 32 jaar na dato? En het roept ook nogal wat vragen bij me op. Wat doe je als 14-jarige op een feestje van iemand van 26? Hoe zit dat? Waar waren je ouders of verzorgers dan? En hoe kwam je dan op die slaapkamer? Waar ben je heen gevlucht? En hoe kon je het als 14-jarige jongen winnen van een op seks beluste 26-jarige man? En waarom hebben we daar nooit eerder iets van gehoord? Ik begrijp het gewoon niet.

"Ik ben 15 jaar geleden door dit figuur in mijn kont geknepen en eis genoegdoening!"
Ik ben ook weleens in mijn kont geknepen, gewoon in een café, door een mij onbekende dame, terwijl ik op weg was naar de wc. Niks aan de hand toch? Eigenlijk wel een soort van compliment. Of ben ik dan heel gek bezig? Ja, het hoort natuurlijk niet en zeker als er sprake is van een afhankelijkheidsrelatie moet je zeer terughoudend zijn. Tuurlijk. Maar geeft zoiets je na 15 jaar nog recht op genoegdoening, lees: schadevergoeding?

"In 1987 legde deze mens een hand op mijn been, als gevolg waarvan ik daarna zes maanden heb geworsteld met een post traumatisch stress syndroom!"
Wacht, dus als je bij iemand een hand op een been legt tijdens een gesprek, is dat dan seksuele intimidatie? Mijn hemel, dan staat me nog heel wat te wachten!

Ik beken. Ik heb weleens mijn ontblote achterwerk uit het autoraam gestoken om een andere groep jongens te laten weten hoe onze groep over hen dacht? Nu vraag ik me af, leven die jongens nog? Stonden er niet toevallig ook meisjes bij? En kunnen ze me daarvoor nu alsnog aanklagen?
Ik beken, dat als we met vrienden in de bioscoop zaten, met een doos popcorn op schoot, het zo maar kon gebeuren, dat je ineens in je kruis werd gegrepen. Door een van je vrienden. Vloog die hele doos popcorn door de zaal. Lachen! Ja, zo ging dat. Net zoals je elkaar soms de armen blauw bonkte. Uit vriendschap. Ik heb daar geen PTSS aan overgehouden, maar leuke herinneringen. Maar gold dat voor iedereen in die groep? Kan ik daarvoor alsnog worden aangeklaagd?
Dit maakt mij allemaal erg onrustig en onzeker. Ben ik wel normaal eigenlijk? Heb ik, onbedoeld, anderen seksueel geïntimideerd? Machtsmisbruik gepleegd? Ik vind van niet, maar daar kan een ander anders over denken. Kan ik dan nog dergelijke aanklachten verwachten? Kan ik daar alsnog voor worden vervolgd? Was dan heel mijn leven één grote aaneenschakeling van foute acties en ongepast gedrag? Ja, en dan moet je weten, dat ik Zwarte Piet ook altijd al leuk vond, dus nog racistisch erbij ook!?

Moet ik me anders gaan gedragen? Kan ik nog het secretariaat oplopen onder het vrolijk uitroepen van "goedemorgen duifjes"? Moet ik me op verjaardagen en met nieuwjaar maar beter beperken tot een laf handje in plaats van zoenen? Ja, ik wil het immers niet nog erger maken dan het nu al is, gelet op mijn verleden van handopleggen, mooning en kruizengrijperij!

Waar ligt de grens? Wanneer is iets nog leuk en wanneer wordt het vervelend? Bestaan er nog wel geintjes of is alles meteen kwetsend, ongepast, intimiderend, seksistisch en racistisch? Blijk ik dan uiteindelijk toch die witte man te zijn die overal schuldig aan is? Dat schreeuwt dan toch om een nieuwe hashtag? De hashtag "jij ook", of beter in het Engels "you too", nog beter als hashtag #u2. Dat is 'm! Of beledig ik met deze nieuwe hashtag dan weer een heel andere groep misschien?

Groetjes,
Anoniempje