Translate

30 april 2019

smaak

Kent u het nummer 'Music' van Miles Davis? Of nee, niet Miles Davis, maar John Miles. Als je dit nummer niet kent, moet je 'm maar even spotifyen. Het gaat dus om 'Music' van John Mills, Miles! John Miles! Het is wel een beetje een integraal nummer. Theatraal bedoel ik, niet integraal. Een theatraal nummer, dat nummer van John Davis, Miles, John Miles! Maar inderdaad een theatraal nummer, vol met violen en tempowisselingen en gedoe en alles. 't Is eigenlijk een kleine sympathie. Symphony! Best een aardige nummertje hoor, daar niet van, alleen wel een tikkeltje veel van alles. Als je 'm kent, begrijp je vast wat ik bedoel. En als je 'm niet kent, is het best de moeite waard 'm alsnog even op te zoeken. Dan snap je ook meteen wat ik bedoel met theatraal.

Het nummer heeft ook een tekst. Het is immers wel gewoon een popliedje. Een apart popliedje, dat wel, maar toch gewoon een popliedje. Het stond in 1976 wereldwijd gewoon weken in de hitlijsten. Met zijn zes minuten lang zagende violen en raggende gitaren was het nog succesvol ook. De tekst is precies als het liedje zelf, fantastisch. Bombastisch, bedoelt ik. Bedoel, zonder thee. T. Zucht! Waar was ik? Oh ja, bij de bombastische tekst van dat al even bombastische nummer "Music" van John Miles. Nou, in één keer goed! Ik kan het wel! Dus.... De tekst bestaat uit slechts vier regels en gaat als volgt.

"Music was my first love and it will be my last. Music of the future and music of the past. To live without my music would be impossible to do. In this world of troubles my music pulls me through."

Dit is dus de hele tekst! Meer is er niet. En het nummer duurt zes minuten! Zes hè, da's voor een popliedje best lang. De tekst wordt dan ook een paar keer herhaald. Maar Het nummertje maakt zijn titel meer dan waar, want er is immers heel veel muziek en de tekst gaat ook over muziek. Maar erg zinnig is die tekst niet. Want muziek kan natuurlijk nooit je eerste liefde zijn. Nee, als baby ben je niet verliefd op muziek, maar op de borsten van je moeder of op de fles. Logisch, want daarmee krijg je te eten. De liefde van de man mag dan door de maag gaan, die van een baby ook! En dan zegt ie dat ie ook houdt van toekomstige muziek, music of the future. Maar hoe kan je houden van iets dat er nog niet eens is? En zelfs al heb je net als ik een brede muzikale smaak, van Smetana tot smartlap, zeg maar, dan nog vind je niet alles mooi. Neem bijvoorbeeld die nieuwe muziekstijl waar de Nederlandse hitparades tegenwoordig mee vol staan, met dat tom-tatom-deuntje. Reggaeton. Wat een vreselijk opdringerig ritme is dát. Ofschoon de naam anders doet vermoeden, heeft reggaeton niets met reggae te maken. Reggae is gezellig, opgewekt en relaxt. Oh, reggae kan zeker ook serieus maatschappij kritisch zijn, maar het is nooit somber en zwart. Het is eerder opbeurend en hoopgevend. Reggaeton daarentegen is somber, dwingend en sturend. Het last je geen enkele ruimte. Om depressief van te worden. En daar worden dan ook nog eens hele lappen treurige tekst overheen gerapt, in adembenemend slecht Nederlands - abominabel, bedoel ik. De rijmschema's zijn ondoorgrondelijk en werken alleen door een verkeerde uitspraak en het verleggen van klemtonen en het gaat alleen maar over sletjes en drugs of wangedrag in het algemeen. De "artiesten" dragen dan ook namen als "kleine viezerik", "boef", "rapalje". Need I say more? Nee, van "music of the future" kan niemand bij voorbaat al houden.
Vervolgens blijkt diezelfde John Miles ineens een enorme opschepper, want dan zingt ie, dat er niet te leven valt zonder zijn muziek. "To live without my music is impossible to do." Dus alle muziek van de wereld kan 'm verder gestolen worden, die is van nul en generlei betekenis, zolang hij zijn eigen muziek maar heeft. Lekker ventje!
De stomste regel uit de tekst staat echter helemaal aan het eind, als ie beweert dat de muziek hem door al zijn problemen heen helpt. Wat is dat voor waanzin? Al draai je de hele dag door plaatjes, die schuld bij de bank wordt er echt niet kleiner van en de op z'n rug drijvende goudvis gaat heus niet ineens weer zwemmen.

Ik klink nu misschien wat zuur, maar dat wil ik niet. Echt niet. Dat zijn vaak types die vinden dat vroeger alles beter was. Nou, ik hoor daar echt niet bij. Vroeger was het allerminst beter. Dat bewijst John Miles met zijn "Music" wel. Nee maar echt, het is nu toch allemaal echt veel beter dan vroeger! Ondanks dat vermaledijde reggaeton.
Het gekke is wel, dat toen "Music" in de hitparade stond, ik het eigenlijk wel een spannend en mooi nummer vond, terwijl ik bijvoorbeeld ABBA maar niks vond. Nu, ruim 40 jaar later, is dat net andersom! Nu pas herken en waardeer ik de schoonheid en complexiteit van de door de BB's van ABBA gecomponeerde geraffineerde melodieën. Echt vakmanschap en aandacht. Daarmee vergeleken is "Music" niet meer dan een verzameling gemakzuchtig aan elkaar geplakte delen. Het is echter niet helemaal onbegrijpelijk dat juist dit nummer, wereldwijd, zo'n grote hit is geworden. Want ja, ik was er destijds ook van onder de indruk. En als je het nummer voor het eerst hoort, klinkt het ook goed. Bijzonder zelfs. Maar als je 'm drie keer achter elkaar draait, doe dat maar eens, merk je dat het nummer snel verveelt en zelfs irriteert. En als dat gebeurt, weet je dat een nummer niet goed genoeg is.

Misschien denk ik over 40 jaar hetzelfde over reggaeton, als nu over ABBA. Dat "music of the future" eigenlijk de muziek van nu is, die je in de toekomst anders beoordeelt. Dat John Miles toch gelijk krijgt. Dat de tijd mij laat inzien hoe geniaal de reggaetonteksten zijn en hoe ingenieus de muziek. ... Naaa!

Gr. Salvatore

P.S.: Cecil B. DeMille treedt overigens nog steeds op met zijn nummer "Music".