Zo'n hele week een beetje dom aan het strand liggen is niks voor mij! Zeven dagen is echt de max!
Nu mag je gerust weten dat ik een fan ben van "Wie is de mol?". Of nou ja, fan, ik kijk er graag naar. Fan klinkt gelijk weer zo hysterisch en ik ben niet hysterisch. Historisch, maar niet hysterisch. Maar goed, tijdens de laatste serie, die waarin Hadewych Minis wint, speelde een bepaald onderdeel zich af in het plaatsje Ronda. En laat dat plaatsje nou op nog geen 60 kilometer bij ons vandaan liggen. Dus ik wilde naar Ronda!
Dan heb je een doel, maar dan komt de vraag, hoe gaan we dat doel bereiken? Huren we een auto of pakken we een excursie? Gaan we voor vrijheid zonder ook maar enige kennis op te doen, of plaatsen wij onszelf in een keurslijf onder deskundige begeleiding? Aangezien we de laatste jaren steeds auto's hebben gehuurd, kozen we dit keer voor de excursie.
Zeven uur! Dat bekent zes uur opstaan! Zeven uur zou de bus ons ophalen. Omdat wij nog niet eerder zo vroeg tussen de lakens uit waren gekropen, wisten wij niet dat het om zeven uur 's ochtends nog gewoon donker is. Heel apart. Zeven uur is het nog donker, terwijl om acht uur de zon hoog aan de hemel staat. Echt heel apart.
Onze reisleider luisterde naar de naam Diego. Geen Maradona. Een vriendelijke, grijze zestiger. Hij vertelde onderweg van alles en nog wat en had een zeer subtiele humor. Hij sprak zijn teksten in het Spaans, Duits, Frans, Italiaans en Engels, want onze groep, zo zij hij vijf keer, was een zeer internationale groep. Bij Ronda zouden we ons dan ook splitsen in een Romaans en een Germaans sprekend deel. Handig, want anders blijf je alles vijf keer herhalen.
Wij werden als enige Nederlanders ingedeeld bij "the Germans". Nu heb ik de oorlog nooit meegemaakt, maar ik voelde toch enige weerstand. Onnodig, want deze Duitsers waren, zoals eigenlijk alle Duitsers, vriendelijk en voorkomend. Hoe komt het dan toch dat als thuis een Duitser mij in het Duits de weg vraagt, ik hem steevast de verkeerde kant op stuur? "Do ist der Bahnhoff! Do!"
Ik beschik niet over de literaire kwaliteiten van een Tolkien en ben dan ook niet in staat de omgeving zo beeldend te beschrijven als hij dat kon, maar als je de brug van Ronda ziet, lijkt het écht alsof je in Lord of the Rings terecht bent gekomen. Wat een schitterend bouwwerk!
Het stadje Ronda, dat op 750 meter hoogte, tussen 1100 meter hoge bergen ligt, wordt letterlijk in tweeën gespleten door een ruim 100 meter diepe kloof. En over die kloof is ergens in zeventienhonderdzoveel een schitterende brug gebouwd. In het middengedeelte onder de brug, zit een gevangenis, want in en om Ronda waren destijds veel bandidos.
De kloof is ontstaan door een bergbeekje dat er nu al miljoenen jaren stroomt.
Het stierenvechten, zoals wij dat kennen uit Spanje, is ooit begonnen in Ronda. Dezelfde architect die de brug bouwde, mocht, toen die brug het hield, ook Spanjes eerste arena bouwen. Het is niet alleen de oudste arena, maar ook de arena met de grootste diameter, en daarmee ook meteen de gevaarlijkste arena van Spanje. Je moet namelijk een heel eind rennen voordat je jezelf in veiligheid kunt brengen door je achter een schamel houten schotje te verbergen voor de woedende stier.
Het is in onze ogen een wreed spektakel. In tegenstelling tot wat veel mensen geloven, wordt de stier aan het eind altijd gedood. Het is namelijk onmogelijk dat de stier dergelijke mishandelingen overleeft. Zelfs al spiest hij de toreador aan zijn horens en vertrapt hij al zijn belagers, de stier gaat dood! Hij heeft geen enkele kans. Het is geen eerlijke of gelijke strijd, maar het vereist wel moed om zo'n stier in een strak zittend apepakkie met een rode lap tegemoet te treden. En daarom zijn de mensen in Ronda trots op hun toredoropleiding en de vele goede toreodoren die daaruit voortgekomen zijn. Geheel eigen kweek! De besten! Johan Cruijff zou er jaloers op zijn.
Op het programma staat ook een bezoek aan de wijnkelders van Ronda mét een proeverij! In de heerlijk koele kelders proeven wij, zonder uitspugen, de heerlijkste wijnen. De beste! Want Ronda is door zijn klimaat heel bijzonder goed voor de wijndruiven. In de winter wordt het in Ronda namelijk ijzig koud en kunnen er dikke pakken sneeuw vallen. Je kan het je bijna niet voorstellen, want buiten is het nu zeker 35 graden (uiteraard in de schaduw). Maar juist daardoor krijgen de wijnen van Ronda hun unieke smaak.
Ronda is sowieso een heel unieke stad. Ze hebben namelijk niet alleen de beste toreadors en de beste wijn van, zeg maar gerust, heel de wereld, ze hebben ook de beste ham en de beste geitenkaas, zo blijkt. En het beste hotel zit ook in Ronda. Bovendien heeft Ronda de allermooiste en rijkst gevarieerde omgeving en maakt hun bakkertje de beste chocolaatjes en broodjes en drink je hier de beste koffie.
Terwijl Linda uit weer een heel ander vaatje tapt, sta ik met mijn glaasje wijn bij de chips en de nootjes. Ineens staat Diego naast me, onze vriendelijke reisleider. En hij spreekt Nederlands! Ja, want zijn vrouw komt uit West-Vlaanderen en ze praten altijd Vlaams thuis. Want ja, zegt Diego lachend, vrouwen hebben thuis de broek aan. We keuvelen nog even vrolijk door over de oneerlijke verdeling tussen mannen en vrouwen en de daarmee gepaard gaande ongemakken voor ons mannen. Dan moet Diego weer aan het werk. Op naar de volgende bezienswaardigheid.
"Wat stond jij nou met die reisleider te praten?" vroeg Linda toen we verder liepen.
"Oh hij spreekt Nederlands, hij heeft een Vlaamse vrouw."
"Oh, leuk! En verder?"
"Hoezo verder?"
"Ja, je stond toch een flinke tijd met hem te praten!"
"Nou verder niks, gewoon, koetjes en kalfjes."
Maar dan wel de béste koetjes en kalfjes!
Salvatore Cocco