Het klinkt misschien kinderachtig, maar voor iedere reis ben ik toch altijd een beetje zenuwachtig. Reizen, ik vind het maar een hoop gedoe. Je koffer inpakken en maar hopen dat je helder genoeg bent om niks te vergeten. Dan naar Schiphol toe. Je weet nooit of je file krijgt onderweg, dus bijtijds vertrekken. En voor die tijd nog wel even de auto nalopen. Olie, water, koelvloeistof, remvloeistof, bandenspanning, benzine niet te vergeten én natuurlijk het reservewiel nog even checken. Oh nee, ik heb geen reservewiel meer. Ik heb een spuitbus. Hoe check je die eigenlijk? Hoe weet je dat die spuitbus nog op druk is en dat ie zal werken als je hem nodig hebt? Geen idee! Nou ja, anders bel ik de ANWB wel. Ik heb tenslotte vakantie!
Met Leon achterin reden we weg. Afgezien van een flinke bui - wat is het toch heerlijk om uit Nederland te vertrekken als het koud is en regent - verliep de reis naar Schiphol voorspoedig. Blindelings reed ik naar Langparkeren. Ik zocht een slagboom uit en deed het raam een klein stukje open om de creditcard in te voeren. Dat werkt altijd prima. Behalve vandaag dan. Het ging niet! Nog eens proberen. Nee!
"Wat doe je allemaal?" vroeg Linda.
"Ja, hij pakt het pasje niet," riep ik geïrriteerd.
"Ach, hoe kan dat nou?"
"Ja eh...."
Ik draaide het raampje nog wat verder open. Het regende nu flink naar binnen. Mijn arm was meteen tot aan mijn schouder door en door nat. Nog een keer proberen. Nee!
"Misschien moet je op het knopje drukken?"
Ik drukte op het knopje en kreeg een kaartje. Ja, dat was niet de bedoeling. Wij hadden, met korting, gereserveerd met de creditcard. Ik draaide het pasje nog eens om en probeerde het opnieuw. Nee, weer niet. Zenuwachtig trok ik het pasje uit de automaat en liet het vallen. Nu moest ik de deur open doen om het te pakken. En het regende dat het een aard had. Ik was nu echt doornat! Wat is het toch heerlijk om uit Nederland te vertrekken als het koud is en regent.
"Ik pak een andere boom," zei ik met trillende stem en daar werkte alles wel zoals verwacht. Relax, vakantie.
Op Schiphol is het eerste wat ik doe, de bagage off droppen. En tegenwoordig kan je ook dat helemaal zelf doen. Je zet je koffer in een kooi, je scant je instapkaart, er wordt een label uitgeworpen, die plak je om het handvat zoals je dat de dames in hun mooie pakjes altijd hebt zien doen, dan druk je op ja, het hek gaat dicht en weg is je koffer! Net een magische act van Hans Klok. Er staat alleen geen windmachine bij. Super relaxed!
En zoals de hotdog hoort bij Ikea, zo hoort de Whopper bij Schiphol. Ik laat geen enkele gelegenheid voorbij gaan om op Schiphol een dubbele Whopper met kaas te scoren, of, zoals die op Schiphol heet, a double Whopper with cheese. Die is echt lekker! Linda en Leon wilden ook wel een Whopper, alleen Linda geen dubbele en Leon geen kaas. Dus als volleerd whopperist ga ik soepel een Whopper met kaas, een dubbele Whopper met kaas en een dubbele Whopper zonder kaas bestellen, terwijl Linda ondertussen met gevaar voort eigen leven op slinkse wijze een tafel ontfutselt aan een gezin met drie kinderen.
"Een enkele Whopper met kaas, een dubbele Whopper met kaas en een dubbele Whopper zonder kaas."
Zo dat kwam er soepeltjes uit. Oefening baart kunst. De meneer achter de balie tikt driftig op zijn schermpje. Zo'n soepele bestelling, dat zal hem deugt doen, dat maakt hij hier met al die toeristen meestal wel anders mee. Als hij klaar is met tikken, kijkt hij me aan en vraagt:
"Geen menu?"
Nee, geen menu nee, want anders had ik dat wel besteld hè. Die man moet toch gemerkt hebben dat dit een duidelijke, goed doordachte, foutloze bestelling was?
"Geen drinken," vraagt het meneertje vanachter zijn veilige balie. Nee, want anders had ik wel drinken besteld, dus!
"Hier opeten," vraagt dan die baliemedewerker ten overvloede. Nee, invriezen graag! Ik verzamel whoppervariaties! Ja natuurlijk hier opeten! Relax!
Als we na een verder wederom voorspoedige reis, met lieve kindertjes in het vliegtuig en een zeurende oude man in de transferbus, aankomen op onze bestemming is het al 23:30 uur lokale tijd. Een vriendelijke receptionist ontvangt ons, checkt ons in en overhandigt ons de sleutel, de afstandsbediening én ... de code van de free wifi.
We zijn moe en slepen onze koffers achter ons aan, die, om ons dwars te zitten denk ik, te pas en te onpas omvallen. Dat doen ze anders nooit.
"Als we maar niet zo'n trap op moeten," zeur ik en wijs naar een trap die naar appartementen op de eerste verdieping leidt. Maar nee hoor, we hoeven geen trap op. We moeten een trap af! Hè? Een trap áf?
Ons appartement was gelegen in het souterrain. Ja, schitterend hoor, maar toch een beetje gek om op je balkon te zitten met het gras op ooghoogte.
Linda en Leon waren het er snel over eens, wij wilden een ander appartement. Wij wilden niet in deze kuil leven! Wij waren niet voor niets ooit uit onze holen gekropen en rechtop gaan lopen!
Maar ik heb dan wel een grote bek, als het puntje bij het paaltje komt, heb ik geen zin in gedoe. Gelukkig is Linda dan van het soort dat onbevangen en voortvarend de zaken ter hand neemt. Met ferme pas liep zij naar de receptie om triomfantelijk terug te keren met de mededeling dat wij morgen een ander appartement zouden krijgen. We moesten dan wel die trap op, maar alles beter dan deze kuul!
Om het te vieren gingen we met herwonnen moed toch nog even een drankje doen bij bar B52. Een paar uur later kropen we terug onze kuil in. En geslapen dat we hebben in die kuil! Heerlijk!
Salvatore Cocco
18 augustus 2014