Ik ben gezegend met een gezonde spijsvertering. Laat ik het zo zeggen, om het netjes te houden, ik sla nooit een dag over. Zodra ik wakker ben, komt het systeem op gang. Zo ook vanochtend. Ontspannen zat ik wat te breien, toen mijn oog weer op het vermaledijde mandje viel. Oh ja! Papier hier! In het mandje. Wat zouden ze eigenlijk met dat papier doen? Zouden ze dat apart inzamelen en recyclen? Zouden ze daar weer nieuw papier van maken? Zo ja, dan zal onze regering wel groot afnemer zijn, met die schijt voorstellen van ze!
Vandaag werd de auto gebracht. Uiteraard niet zoals afgesproken tussen negen en half tien. This is Greece. Trouwens Nederland is wat dat aangaat al niet veel beter, want wie heeft er niet weleens voor niks op b.v. de monteur van UPC zitten wachten? Nee, de auto was er al om half negen! Een half uur eerder dus! Da's op zich niet verkeerd, ware het niet dat wij op dat moment net aan het ontbijt zaten. En zoals wellicht bekend, bestaat mijn ontbijt niet uit een crackertje met jam. Nee, ik heb roerei met bacon en worstjes en witte bonen in tomatensaus en gebakken aardappels on the side! En ik had net lekker opgeschept, want je weet, ontbijt is de belangrijkste maaltijd van de dag.
Nee, het papierwerk was zo klaar, hooguit vijf minuutjes en dan kon ik verder met mijn voedzame ontbijt. Nou, toen we klaar waren was dat ontbijt dus ijskoud geworden (voor zover iets bij 35 graden in de schaduw ijskoud kan worden). Moest ik weer helemaal opnieuw langs dat buffet lopen en alles weer helemaal opnieuw gaan uitkiezen en opscheppen, want die "only five minutes" die duurden er wel twintig! Nee, ze kunnen hier echt niet klokkijken.
Het eiland Zakynthos is zo'n 40 kilometer lang en 20 kilometer breed. Daar cross je met een auto dus zo overheen, niet waar? Inderdaad, niet waar! Het eiland is namelijk één grote berg. Geen enkele weg loopt recht. Het is kronkelen, draaien, klimmen, dalen, smal langs een ravijn, of pal lang de steile rotswand, door kleine smalle straatjes van nog kleinere dorpjes, langs kerkjes en huisjes en taverna's en winkeltjes. Je mag er nergens harder dan 50, maar vaak is 30 al te hard met al die smalle, bochtige hobbelweggetjes.
Maar het uitzicht dat je dan soms hebt, vooral als je hoog in de bergen rijdt, is werkelijk fenomenaal! Echt adembenemende uitzichten! Ja, ik kan niet beschrijven hoe mooi het is, hoe prachtig de groene bergen en hoe helder het blauwe water.... Gelukkig hebben we de foto's nog. Als die ontwikkeld en afgedrukt zijn moet je ze maar eens komen kijken.
De reis zou ons via Lithakia, naar Kiliomeno, langs Agio Leon (Leon is de sigaar), Maries, Anafronitria en Kriminon leiden naar de meest gefotografeerde plek van Zakynthos, het scheepswrak. Daarna zouden we via Kato Volima, Ellies en Korithi naar Kap Skinari rijden om een glimp van de smurfen grotten op te vangen. Om tot slot via Agio Nikolaus, Katastari, Drakas, Macherado en Lithakia weer naar De Heilige Sigaar terug te keren. Goed gemutst gingen wij op weg in onze nieuwe Fiat Panda. Dat wordt lachen!
De airco werkte goed! Al na vijf minuten had ik het idee verkouden te worden. Misschien toch een standje minder en de luchtroosters maar een beetje naar het dak draaien in plaats van de koude luchtstroom met ons lichaam op te vangen. We zijn heel precies in die dingen. Dan was het weer te koud, dan weer net iets te warm, dan weer te veel wind, dan weer te weinig. Maar na een half uurtje draaien en regelen stond alles perfect! En inmiddels waren we al bij ... Sarakina? Waar ligt dat dan op de kaart? Nee, dat is niet goed. Hebben we toch ergens een bordje gemist. Dus de speciale verrichting 'keren op de weg' maar weer eens feilloos uitgevoerd en hup, terug naar start, u ontvangt geen 20.000 euro.
Eenmaal op de goede weg, was het alsmaar rechtdoor. Ja, rechtdoor is hier een relatief begrip. Alles is hier eigenlijk relatief. Autogordels dien je verplicht om te doen, maar doe je dat niet, word je er echt niet om bekeurd. Ook hier dien je rechts te houden, maar in scherpe onoverzichtelijke bochten is het blijkbaar toegestaan om deze over rechts te nemen. Even toeteren voor de veiligheid en gaan! Een rood stoplicht wil hier alleen maar zeggen, dat je even goed moet kijken of er geen andere weggebruikers zijn die van plan zijn door groen te rijden. En een stopstreep geeft enkel een mogelijke plaats aan waar je je voertuig eventueel tot stilstand zou kunnen laten komen, indien je daar onverhoopt toe zou besluiten, plus of min enkele meters.
Soms kwamen wij op een t-splitsing, zonder bordjes. Wat is in zo'n geval nu rechtdoor? Is linksaf rechtdoor? Of is rechtsaf rechtdoor? Wij probeerden dan aan de stand van de zon het meest waarschijnlijke rechtdoor te herleiden. En zo deden wij over die hemelsbrede 40 kilometer, de hele ochtend!
Eenmaal bij het scheepswrak aangekomen, parkeerde ik de auto op de parkeerplaats, een plat stuk rots waar je ook zo vanaf kon rijden. Het was er stilletjes. Rustig wandelden wij naar de plaats om over rand van de berg te kunnen kijken. Geen drommen mensen die zich verdringen om een glimp van het hier in 1980 gestrande en verlaten schip te zien. Heerlijk!
TOET! TOETTTTT!
We keken achterom. Drie grote bussen draaiden de parkeerplaats op en lieten drommen raar pratende buitenlanders los. Voor we er erg in hadden, werden we ingehaald door dikke zwetende toeristen met grote fototoestellen en lange lenzen.
Een half uur! Een half uur hebben we in de rij moeten staan om het wrak te kunnen zien. En na een half uur in de verzengende zon valt alles tegen. Zo ook het wrak, een verroest bootje op een strandje. Snel terug naar de airco!
Onderweg naar de smurfen grotten bogen we af bij Ellies om daar in een taverna wat te lunchen. De taverna was prachtig afgelegen. Het was er heerlijk rustig. De tent werd gerund door een echtpaar en hun dochtertje van 10, 11 hooguit, kwam onze bestelling opnemen. Dat die mensen hiervan kunnen leven, zeiden wij tegen elkaar. Misschien doen ze er nog wat naast. Hier komt normaal gesproken toch geen hond.
TOET! TOETTTTT!
We keken verschrikt achterom. Drie grote bussen draaiden de parkeerplaats op en lieten drommen raar pratende buitenlanders los. Voor we er erg in hadden zaten we midden tussen de dikke zwetende toeristen met grote fototoestellen en lange lenzen.
Je kon de blauwe grotten per boot aandoen, maar je kon er ook op eigen gelegenheid naar toe door bij de vuurtoren de trappen af te dalen. Wij zouden de smurfen grotten per trap gaan bezoeken. En het was werkelijk schitterend. Zo'n blauw, helder water heb je nog nooit gezien! Toen we aankwamen was het er heerlijk rustig. Nee, dit keer geen toet toet! Het bleef rustig. Logisch, want de trappen af en op lopen was met deze hitte eigenlijk niet te doen. Maar het was zeer de moeite waard!
Het plan was langs de kust snel terug naar de Heilige Sigaar te rijden en dan nog even in het zwembad te plonzen. De weg langs de kust zou toch wel minder kronkelig en draaierig zijn dan de weg door de bergen? Mis! De weg langs de kust leek meer op een achtbaan dan alle andere wegen tot nog toe! En het was er ook drukker! Links en rechts werden we ingehaald, er werd getoeterd en geremd. Op deze weg hadden ze alle verkeersborden verstopt en meerdere keren reden we langs hetzelfde kerkje of over hetzelfde pleintje om een eindje verderop dan maar linksaf te gaan in plaats van rechtsaf. Eenmaal bij ons hotel stapte Linda witter uit de auto dan ze er die ochtend in was gestapt. Als je niet wagenziek bent, wordt je het hier wel. Zeker met mijn rijstijl, want ik pas me direct aan aan de locale gebruiken. Heerlijk!
Salvatore Cocco
30 juli 2013
