Translate

17 augustus 2012

Dag 2, De ontdekking

Ineens voelde ik een zachte hand op mijn arm en een bekende stem fluisterde lief in perfect Nederlands, het is 8 uur. Gaan we ontbijten? Ja, we gaan ontbijten. Nou, effe een klats water door het gezicht slaan en wat aantrekken. Normaal staat mijn haar 's morgens in alle windrichtingen en zo blijft het ook onwillig staan totdat ik het gewassen heb, maar deze ochtend - ik moet de hele nacht compleet stil hebben gelegen - zat het nog hetzelfde als gisteren. Lekker makkelijk dus. De speurtocht naar de ontbijtzaal kon beginnen!

Nog onwetend van de horror die komen ging, daalden we af naar de begane grond. Met de trap, want de lift duurde te lang. We hadden honger.
De ruimte waar we het ontbijtbuffet hadden verwacht bleek gesloten. Zou het dan ergens bij de bar zijn? Daar was ook een grote ruimte. Dus liepen wij om en zagen vanuit de verte al drommen mensen staan. Maar toen we dichterbij kwamen bleek dat deze mensen niet op het ontbijt stonden te wachten. Zij verdrongen zich allen met handdoeken voor een deur die om 9 uur open ging en toegang verschafte tot het zwembad met de bedjes. Toen de deur open ging wrongen zij zich duwend en trekkend door de smalle opening en renden naar de bedjes om zich deze voor de rest van de dag toe te eigenen door het plaatsen van de handdoek. Het was een afschuwelijk tafereel. Ik weet dat stierengevechten hier nog steeds in zijn, maar de aanblik van dit gevecht, en het besef van de consequenties hiervan, deden ons pas echt huiveren.

Snel wat eten om te vergeten. Door óm te lopen, hadden wij wel een trap gezien die naar beneden ging. En daar was de ontbijtzaal. Mooi gedekt, met meerdere koffie- en sapautomaten. Een ruim aanbod broodjes, creusli, yoghurt, fruit, witte bonen in tomatensaus, gebakken aardappelen, gekookte, gebakken en geroerde eieren, worsten, bacon, nutella, ham, jam etc. etc. Echter alles wel van zeer matige kwaliteit. De scrumbled eggs waren te nat, de aardappels, worstjes en bacon hadden de pan amper geraakt, er waren alleen harde, taaie broodjes, de koffie met melk uit de automaat was te zoet, net als de witte bonen in tomatensaus. Hoe komt zo'n hotel dan toch aan quatros sterros? Vanwege het zwembad op dak waar je in de zomer niet in mocht? Maar de eieren waren goed gebakken en de pannenkoekjes ook, het brood liet zich perfect roosteren en koffie zonder melk was prima en aan jam en nutella valt weinig te verknoeien. We hebben dus uiteindelijk heerlijk ontbeten!

Tijdens het ontbijt bespraken wij wat te doen met de bedjes. Wij boeken altijd een hotel of appartementencomplex mét zwembad, omdat ik een hekel heb aan het strand. Het is niet alleen het door vissen volgepoepte zoute zeewater waar ik niet graag in ga, maar vooral het zand. Dat zand wordt bloedheet zodat het niet meer te belopen is en je dus altijd moet rennen. Dan denk iedereen, nou die gaat graag het door de vissen volgescheten gore zoute zeewater in, maar dat komt dus omdat je anders de blaren onder je voeten hebt van het hete zand. Ander nadeel van zand, ik zit altijd helemaal onder. Hoe ik het doe, doe ik het, maar het zit overal. In iedere naad, zowel van kleding als lichaam, schuurt zand. Het zit in de draaidoppen van zonnebrand en waterfles, het ligt in de randjes van blikjes. Iedere tas, zowel rug, hand als plastic, zit er vol mee. Ja zelfs na grondig douchen vind ik de andere dag nog korrels in het bed. Hoe ik het doe, doe ik het. Maar erger nog dan dit alles, is aansluiten in die dringende massa, dus werd er gekozen voor het strand.

Die dag deed ik echter nog een schokkende ontdekking. De door ons gehuurde strandbedjes met parasol en kledinghaken bleken een uitstekend zandwerend middel. Er zat alleen zand tussen mijn tenen en dat was zo droog, dat het er meteen ook weer af viel. Ach, de voeten werden een beetje stoffig, maar dat was dan ook alles. Nee, het was zelfs heerlijk op het strand. We hebben er lekker geluncht en gelegen. Er was schaduw en zon en een heerlijk fris windje van zee. Fuck de bedjes aan dat volle ingebouwde bloedhete quattros sterros volgepiste minizwembadje zonder zuchtje zeewind!
En misschien, heel misschien, ga ik de volgende keer zelfs het zeewater in.

Ik kan nog vertellen dat we 's avonds koffie met gebak hebben genomen op de Plaza Europa, alwaar ik door een duif werd aangezien voor toilet en ik dus met een volle rug terug ben gesneld naar het hotel om iets anders aan te trekken. Ik kan nog vertellen dat we een portemonnee voor mij en een tas voor Linda hebben gekocht. En ik kan ook vertellen dat we op de Plaza Andalucía iets kleins hebben gegeten, omdat we nog vol zaten van het overigens heerlijke gebak, en wat hebben gedronken onder het iets mindere genot dan gisteren van dezelfde Zuid-Amerikaanse indianendeunen.

Salvatore Cocco