We werden wat later wakker dan normaal. Het was gisteren namelijk onverwacht heel gezellig. Waar wij zaten ploften een groepje originele Spanjaarden neer, waarvan er één een gitaar tevoorschijn haalde en heerlijke schorre Spaanse klanken begon te verspreiden, ondertussen wild op de gitaar slaand. De twee dames van het gezelschap deden lustig mee. Er werd zelfs vrolijk gedanst. Het waren blijkbaar allemaal traditionals, want als er een begon, vielen de anderen in. Twee liter sangría later en na eerst nog te hebben meegezongen met het bekende Bolare, bracht Linda mij naar bed.
Als je veel eet, moet er ook veel uit. @ Hier volgt een waarschuwing voor de lezer! Deze alinea bevat informatie, dat wil je niet weten! Sla deze alinea dus over! @ Nu ben ik van nature een zeer regelmatig mens. Ik bedoel biologisch gezien. Ik ga ook zeer regelmatig af. Ik weet niet hoe ik het netter kan zeggen. En zoals Theo Maassen al zei, "Er zijn dagen dat je het af kan met 3 velletjes, koester die dagen!" Dit was duidelijk niet zo'n dag!
Het toiletpapier van dit hotel was van zeer suspecte kwaliteit. Als je er een beetje kritisch naar keek, zat er al een gat in. Nu zal ik je verdere details besparen, maar ik vreesde even niet uit te zullen komen met de twee reserverollen. Ik prijsde mijzelf gelukkig niet in Griekenland te zijn, waar je het papier in een mandje moet deponeren, want ik denk dat ik 2 extra mandjes had moeten laten aanrukken!
Ik begrijp dat dit geen smakelijk stukje is. Maar ja, wissen vind ik dan ook weer zonde. Ik zet aan het begin van deze alinea wel een waarschuwing. Dan dan nu niet zeuren, als je het "per ongeluk" toch hebt gelezen!
Na een stevig ontbijt - het is tenslotte de belangrijkste maaltijd van de dag, volgens de aan de ontbijtindustrie gelieerde wetenschappers - maakte ik mij op voor een heerlijk dagje strand. Ik besloot veel in de zon te gaan liggen en mijn pigment eens wat op te peppen. Er was een strak blauwe lucht, een heerlijke hete zon, maar een evenzo heerlijk verkoelende wind van zee. Linda gaf mij het advies nu toch wel op te letten, want met die verkoelende wind, had je vaak niet door dat je er feitelijk lag te verpieteren. Zelfverbranding lag op de loer.
Goede adviezen zijn echter aan mij niet besteed. Ik weet echt zelf wel wat goed voor mij is. Dus terwijl Linda op het kaartje zocht naar Carihuela, omdat daar volgens haar de beste Italiaan van Spanje moest zitten, Pizzeria Veradero, dat had ze in de reisdocumentatie gelezen, lag ik te knetteren in de zon, op, wat later zou blijken, de heetste dag van het jaar. Nou, ik kan je melden, het heeft gewerkt! Tijdens het douchen zag ik de witte plek waar de zwembroek had gezeten schril afsteken tegen het rood van de rest van mijn lichaam.
Aangezien we Carihuela, nergens op de kaart konden ontdekken, besluit ik dat het waarschijnlijk de haven is. Er werd immers gesproken van vissers en witte huisjes. Waarschijnlijk dus het haventje met de witte huisjes waar we vanuit onze hotelkamer prachtig zicht op hebben, als we bij helder weer tussen twee andere kolossale hotels doorkijken. Daar zal dan dus ook wel de bewuste pizzeria liggen. Linda stelde nog voor het bij de receptie te vragen, maar daar wilde ik niets van weten. Waar zou het anders kunnen liggen? Dus besluiten we te voet, want we lopen allebei graag, richting de witte huisjes te lopen om daar te gaan eten bij Pizzeria Veradero, de beste Italiaan van Spanje!
Nu moet ik zeggen, dat ik de laatste jaren flink heb leren lopen op flipflops. Vroeger brak ik bij voortduring mijn nek, stapte ik ernaast, vlogen ze uit - hoe ik het deed, deed ik het -, maar tegenwoordig flipflop ik er lustig op los. De meer dan 150 traptreden van hotel naar strand leg ik zonder blikken of blozen geheel flipfloppend af. Hele avonden struinen we langs straten en pleinen en alles wordt geflipflopt. Flipfloppen geeft mij hét ultieme vakantiegevoel. Ik zou ze dan ook nooit naar het werk aan kunnen doen. Zou ook raar staan, onder een pak. Maar dit terzijde.
Met stevige pas flipflopte ik het hotel uit en sloeg meteen links af, richting de witte huisjes, op naar Calhuela, op naar Pizzeria Veradero, dé pizzeria van Spanje! Na een half uurtje flipfloppen leken de witte huisjes, zo op het oog, nog geen centimeter dichterbij gekomen. Dat lange afstanden soms moeilijk zijn in te schatten, weet ik, maar dat toegeven is weer iets anders. Toen Linda voorstelde het ergens te vragen, vond ik dat toch écht onnodig. Nog een half uurtje flipfloppen, max, dan zouden we er wel zijn, blufte ik. Maar ze vroeg het toch! En wat bleek, ik had gelijk! Een half uurtje tot drie kwartier flipfloppen en dan stonden we midden in Calhuela, een voormalig Nederlandse wijk van Torremolinos. Alleen moesten we dan wel de hele andere kant op. In feite lag het hooguit 20 minuten van ons hotel, maar dan niet links-, maar rechtsaf.
Hoewel Linda nog geen enkel teken van vermoeidheid toonde, raakte ik toch een beetje flipflopmoe. We liepen nu al bijna anderhalf uur te flipfloppen en Calhuela was reuze gezellig met al die barretjes, winkeltjes en restaurantjes, maar ik wilde zitten. Mijn voeten rust gunnen. En eten, dat ook! En wie weet, bestond dat Verdanading wel helemaal niet meer; was ie failliet gegaan omdat niemand hem kon vinden! We besloten daarom bij de eerste de beste leuke tent neer te strijken. En die tent kwam al snel en het was er druk ook, dus dat zit wel goed, dacht ik. We gingen zitten en ik bestelde icetea "for the lady" en bier "for meself".
De kaart kwam als eerste. Een korte blik op de kaart deed mij huiveren. Dit was een visrestaurant! Paella in vele varianten, sardines op stok geroosterd, vissoep, scheermessen en andere schelpen in alle soorten en maten, kortom alle traditionele Spaanse visgerechten kon je hier op je bord krijgen. Geen fish-and-chips, geen kibbeling of zalm, maar dorade, zwaardvis, platvis, sprot, allemaal vis met graten! En ik lust dat allemaal niet!
"We moeten hier weg," fluisterde ik tegen Linda.
"Ze hebben alleen maar vis!"
En Linda, die haar zinnen had gezet op pasta, was het daar meteen roerend mee eens.
De ober trok wel een heel raar gezicht toen hij de drankjes kwam brengen en ik meteen om de rekening vroeg.
"I'm sorry?" vroeg hij ongelovig.
"Yes I'm sorry, but we have to leave suddenly!" sprak ik raadselachtig, doch niet ongelogen.
Lachend flipflopten we snel weg van het ongetwijfeld voortreffelijke visrestaurant om 300 meter verder, aan plastic tafeltjes op plastic stoeltjes, pasta te bestellen bij Pizzeria Napoli.
Salvatore Cocco