Dat was wat hè, laatst, dat gedoe met die horrorclowns? Wanneer was dat ook alweer? O ja, zo rond Allerheiligen. Sorry, ik moet natuurlijk Halloween zeggen, want ja, Allerheiligen is een katholiek feest dat hier ten lande geheel in de vergetelheid is geraakt. En toch stamt Halloween, een verbastering van All Hallows Eve wat Aller Heiligen Avond betekent, er rechtstreeks van af. Maar dit terzijde - ik dwaal weer af - want het ging over die horroclowns. Wacht, ik begin even overnieuw.
Dat was wat hè, laatst, dat gedoe met die horrorclowns? Dat hadden we vroeger niet. Want ja, toen hadden we hier nog geen Halloween. Dat uit overzeese gebieden overgewaaide "feest", waarbij je iedereen bang moet maken met de meest gruwelijke maskers van geesten en spoken en zombies en dus ook horrorclowns. Nou, dat bang maken is in ieder geval goed gelukt! Hulde! Maar dat was niet het punt dat ik eigenlijk wilde maken. Ik begin nog even opnieuw.
Dat was wat hè, laatst, dat gedoe met die horrorclowns? Dat hadden we vroeger niet. Nee, in mijn jeugd waren er grofweg twee soorten clowns: zwarte en witte. Witte clowns zag je in het circus en je noemde ze Pipo. Ze haalden rare capriolen uit, maakten je aan het lachen en waren vaak een beetje dom, want dat was leuk voor de kinderen. Zwarte clowns zag je rondom Sinterklaas en je noemde ze Piet. Ze haalden rare capriolen uit, maakten je aan het lachen en waren vaak een beetje dom, want dat was leuk voor de kinderen.
Kinderen vinden het altijd leuk als grote mensen raar en een beetje dom zijn. Dat is ook zeer pedagogisch verantwoord. Zo daag je de kinderen op een leuke manier uit om de opgedane vaak theoretische kennis te vertalen naar de praktijk en er iets mee te doen. Ik herinner me poppenkastvoorstellingen waarbij de boef achter Jan Klaassen stond. De kinderen schreeuwden dan: "Achter je! Achter je!" En als die domme Jan Klaassen zich dan omdraaide, draaide de boef mee en zag Jan 'm nog niet. Nou, dan gingen die kinderen helemaal los! Geweldig! Plezier dat ze hadden! En toch was het ook bijzonder leerzaam. Ze leerden hoe belangrijk het was de opgedane kennis te gebruiken en er wat mee te doen; kennis te delen, actie te nemen, iets te doen voor een ander, anderen te helpen.
Het uiterlijk van clowns is voor kinderen niet relevant. Als de clowns hun rol maar goed spelen. Rare capriolen uithalen, een beetje dommer zijn dan de kinderen voor wie ze optreden, ook een beetje ondeugend zijn en ze je aan het lachen maken.
Maar dat alles is ineens anders aan het worden. Clowns zijn ineens iets waarvoor je moet oppassen. Want naast die leuke (en ook leerzame) clowns zijn er nu ook clowns die je kwaad willen doen. Ja, en hoe zie je als kind het verschil? Hoe weet je als kind dat die witte clown niet ineens veranderd in een moordend monster?
Bovendien, kinderen waren natuurlijk al een beetje wiebelig geworden door dat gekrakeel over die zwarte clown. Kleine potjes hebben grote oren. Kinderen krijgen het echt wel mee als er wordt geschreeuwd dat die zwarte clowns slecht zijn. Kinderen zijn niet dom. Hoe maak je als kind dan nog het verschil tussen wat goed of fout is? Wat moet je als kind met al die tegenstrijdige signalen?
Eigenlijk zijn alle volwassenen horrorclowns.
Prettige dag nog,
Salvatore