Translate

14 mei 2017

eten tot je een ons weegt

Nederland staat in de wereld nu niet bepaald bekend om z'n hoogstaande keuken. Ik bedoel, zeg nou zelf, Bœuf Bourguignon klinkt zelfs al beter dan stamppot. Ja, het is allebei lekker, maar iedereen snapt wel dat Bœuf Bourguignon beter verkoopt dan stamppot. Het is de naam die de alure brengt. Ik zal het uitleggen.
Een arm boertje uit Parma vergat een keer dat ie ergens achter in een schuurtje ook nog een ham had opgehangen en pas na ruim 1,5 jaar vond hij eigenlijk bij toeval die ham terug. Ja, die ham was natuurlijk helemaal verrot, bedorven en beschimmeld. Het was echter een arm boertje, dus hij sneed de slechte stukken eraf en verkocht de rest gewoon. En de mensen werden er niet ziek van, nee, de mensen vonden het zelfs een lekkere, pittige smaak hebben. Maar hadden ze het ook gekocht als ze hadden geweten dat die ham 18 maanden had liggen wegrotten? Daarom verkocht ons boertje het als Parmaham, een ham die 18 maanden is "gerijpt". Kijk, dat klinkt goed, gerijpt. En dat werkt dus. Parmaham wordt wereldwijd als lekkernij erkend.

Tja, als je dat weet, snap je ook dat je met een woord als stamppot niet ver komt. Stamppot verkoopt niet. Nederlandse gerechtjes die het in het buitenland wél goed doen, zijn dingetjes met lekkere namen. Stroopwafels bijvoorbeeld. Wat een lekker woord is dat! Stroopwafels, of stroepwhaffels zoals de Amerikanen zeggen, lekker! En wat dacht je van poffertjes. Dat klinkt meteen al naar Hollandse gezelligheid. Lekker poffertjes, met boter en poedersuiker. Ja, dat verkoopt wel in het buitenland! Maar stamppot, daar wil buiten Nederland niemand iets van weten noch eten.

Dan daarbij en ook nog eens er bovenop, wij kennen nauwelijks gerechten. Wij eten aardappelen, groenten, vlees, geen gerechten. Op de vraag "Wat eten jullie vanavond?" is "Stamppot!" het enig goede antwoord wat nog een beetje in de buurt komt van een gerecht. Kortom, als we de Nederlandse keuken verder willen brengen, zodat we zelf niet meer alles hoeven meeslepen op vakantie, moeten we overstappen op gerechten met lekkere namen.
Aardappelen, groenten, vlees, dat is voortaan een gerecht. Een gerecht waarmee men naar hartenlust kan variëren. En we noemen het "Fantaisie du Viande". En stamppot, ook al zo'n fantasievol gerecht, omdat men van alles en nog wat door elkaar kan prakken, noemen we in het vervolg "Mélanger de Timbre". Ik hoor je nu denken, maar moet dan alles in het Frans? Welnee, ook Italiaans doet het altijd goed. Wat dacht je van Zuppa di Fagioli (erwtensoep) of Panceta Magliera Fritta (pannenkoeken met spek)? Echte heerlijkheden! Delizioso!

Maar ja, als gerechten zo lekker zijn, dan eet je er ook graag wat meer van. Dus een extra schep Mélanger de Timbre, een extra bordje Zuppa di Fagioli en voor je het zelf in de gaten hebt, ben je twee maten verder. Ja, en dan? Tja, dan schrap je de koolhydraten uit je dieet. Want koolhydraten, daar wordt je dik van.

Wat is dat nu weer ineens? Al in 1972 werd in Amerika het koolhydraatarme dieet razend populair door het boek van ene dokter Atkins. Nou, we weten allemaal wat er sindsdien met de gemiddelde Amerikaan is gebeurd. Die is 20 kilo aangekomen! Niet afgevallen! Maar 45 jaar nadien, zijn er nog steeds mensen die geloven dat je af kan vallen door koolhydraten uit je menu te schrappen.
Maar heus, afvallen werkt heel anders. Je moet namelijk niet koolhydraten, maar calorieën schrappen. Alles draait immers om de verhouding tussen inname en verbruik van calorieën. Je kan dus ook meer gaan verbruiken door bijvoorbeeld meer te bewegen. Alleen als je meer verbruikt dan je inneemt, val je af. Het gaat er niet om wat je eet, maar hoeveel je eet. En dit geldt ook voor mensen die door een aandoening een zeer laag energieverbruik hebben. Gewoon heel weinig eten en ook zij vallen af.

Heel weinig eten in combinatie met juist heel veel bewegen, is echter niet zo mijn ding. Andersom wel! Zeker als er zulke lekkere dingen bestaan als half verrotte ham of in boter drijvende poffertjes. Daar ga ik graag voor zitten. Maar ... terwijl ik dit schrijf besef ik de decadentie ervan. Immers, in Afrika hebben de kinderen honger. Dat zei mijn moeder al. Die spaarde in de jaren 50 van de vorige eeuw zilverpapier voor Afrika. Blijkbaar vonden ze dat daar toen lekker. Ieder z'n ding. Mij doet het zeer aan de vullingen, zilverpapier. Toch is het raar dat we elkaar in het rijke deel van de wereld zo met eten overladen, waardoor we zelf lijden aan gevaarlijk overgewicht, terwijl we er maar niet in slagen om honger uit de wereld te bannen. En dan gooien we ook nog eens heel veel gewoon weg! Ik las laatst ergens dat van al het geproduceerde fruit, uiteindelijk maar iets meer dan 50% in onze monden terecht komt. Een deel gaat al tijdens het veelal machinaal oogsten en verwerken verloren en de rest laten we gewoon verpieteren op onze overdadig gevulde fruitschalen. Da's toch erg?!

Nee, ik stop maar snel met nadenken over eten, want dan heb ik al gegeten en gedronken. En wat moet ik dan met mijn volle koelkast?

Groetjes, Salvatore

Update 21 mei 2017:
Lees ook dit artikel op NU punt NL. Een derde van het Nederlandse voedsel verdwijnt in de afvalbak.