Er is altijd en overal wel ergens wat te doen. Een kermis, een braderie, een rommelmarkt, een vlooienmarkt, een kersenfeest, een maisfeest, een festival, een concert, een optreden, een voorstelling, een food festijn, een dans gebeuren en meer en nog zowat en ook zoiets. Dit alles uiteraard als aanvulling op de reeds bestaande musea, theaters, café's, kunstijsbanen en pretparken. En dat is allemaal maar goed ook, want niemand lijkt thuis nog rust te kunnen vinden. Dagelijks verschijnen er op Facebook foto's van mensen aan de drank, de vette hap en de pillen (doing doing). Allemaal de handen in de lucht, allemaal tegelijk springen, allemaal raar doen, draaien, hangen, liggen, lampjes uitblazen, door modder rennen, je groen en geel laten spuiten, zingen, handenklappen, braken, hoepelen en bootje varen. Nooit zie je een foto van iemand die rustig thuis op de bank zit. Ja, of er moet naast hem een huisdier of kind iets raars doen, maar dat is weer een geheel andere categorie. Nee, we kunnen blijkbaar niet meer gewoon thuis blijven. We investeren meer geld in ons huis dan ooit, we kopen om de haverklap nieuwe meubelstukken, ditjes en datjes, geurtjes en kaarsen en kaarsen met geurtjes, maar we zijn er nooit meer. Als we dan eindelijk vrij zijn, moeten we er een paar dagen tussen uit, een weekendje weg, een stedentrip of gewoon een hotelletje in een onbekend plaatsje. Gewoon thuis, met de voetjes op tafel, tevreden zitten zijn, lijkt niet meer van deze tijd. Een blokje kaas erbij met een beetje mosterd, het is allemaal te gewoon geworden. Maar ondertussen klaagt iedereen over dat we het zo druk hebben en dat we steeds maar moe zijn. Logisch, want naast al die uitjes, moeten we ook 100 kilometer bergop fietsen, 7 kilometer hard rennen of uren in de sportschool doorbrengen. En ondanks al die activiteit, blijven we maar zwaarder en zwaarder worden. Dus gaan we raar eten. Schrappen we koolhydraten, of vet, of suiker, of alles tegelijk. Om de gemiste noodzakelijke voedingstoffen te compenseren eten we dure voedingssupplementen in pil vorm, als drank of soms zelfs via het infuus. Is er dan niemand, die dit allemaal doet en toch weer steeds zwaarder wordt, en drukker en meer en meer vermoeid raakt, die denkt, misschien doe ik toch iets niet goed? Misschien moet het roer om? Misschien moet ik toch wat vaker thuis blijven, beetje dom zappen, flesje bier, stukje worst ... en effe geen foto's op Facebook zetten van mijn leuke actieve leven. Rust roest, zeker, maar hardlopers zijn doodlopers en wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd en zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens en eigen haard is goud waard en horen, zien en zwijgen.
Gr. Sal
