spin in de spiegel

Pas toen ik al even op weg was, zag ik het. In de linker buitenspiegel, daar zat een web. Een spinnenweb. Dat ik die nou niet gezien had bij het instappen? Dan zou ik 'm meteen hebben weggehaald. Zo'n web hoorde daar immers niet. Niet in mijn buitenspiegel.
Het web was stevig genoeg om de hele weg keurig op z'n plek te blijven. Zelfs na een stuk snelweg was het web nog als nieuw. Daarmee dwong de maker weliswaar enig respect af, toch bleef zijn web ongewenst. Zodra ik de auto had geparkeerd, zocht ik naar iets om het web mee te verwijderen, want om zoiets nu met de hand te doen, daar ben ik niet heldhaftig genoeg voor. Bovendien ben ik behept met een milde vorm van smetvrees, dus werd de ijskrabber ingezet. Dag web. Maar toen ik na een paar uur van keihard werken weer naar huis wilde rijden, zat ie er weer, precies op dezelfde plek. De maker zat dus nog verscholen ergens in mijn buitenspiegel. Ik inspecteerde alle hoekjes, maar zag geen spin. Dus pakte ik weer de ijskrabber, vernielde het web en reed naar huis.

Onderweg zag ik 'm ineens. Het was een kleintje, maar wel een brutaaltje. Het spinnetje ging gewoon, openlijk, recht voor mijn neus, opnieuw bezig een web te bouwen. In mijn buitenspiegel. Met 80 kilometer per uur. Alsof ie wist, dat ik hem nu niks kon maken. Ik verhoogde de snelheid, maar de spin bleek een vasthoudend typje. Hoe hard ik ook reed, het leek de spin niks uit te maken. Hij ging overstoorbaar verder. Ik liet de snelheid zo hoog oplopen dat ik een fikse boete of erger riskeerde als men mij had aangehouden.
"Wat is de reden dat u zo snel reed?"
"Nou, edelachtbare, ik wilde een spinnetje uit mijn linker buitenspiegel laten waaien."
"Ah, juist. Ja dan snap ik het wel; hier is uw rijbewijs weer."
Jou zal ik krijgen makker, dacht ik. Mij bijna een bon laten scoren en ik reed linea recta naar de autowashal. Daar koos ik voor het complete programma, met overal water, borstels en hete was. Mwoehahahaa! Dat zal 'm leren. En daar kwamen de borstels en de waterstralen. Het water kwam van alle kanten op ons af. Als sluitstuk kwam de hete was, gevolgd door de grote föhn. Nou, knappe spin als ie er nou nog in zit, dacht ik nog. Maar de andere dag, toen ik wilde instappen, zag ik dat er weer gewoon een web in mijn spiegel zat. Daar stond mijn blinkend schone auto met fijn op dezelfde plek, in mijn linker buitenspiegel weer zo'n lelijk web. Hoe flikte ie dat? Je zou er haast bewondering voor krijgen, als het niet zo bloed irritant was geweest. Het web verwijderen had geen blijvend effect gehad en zelfs het rondje wasstraat bood geen soelaas. Er waren duidelijk zwaardere maatregelen nodig om de spin uit de linker buitenspiegel te krijgen. Maar wat? Zou ik een vlieg vangen en deze als aas voor de spiegel hangen om de spin met deze lekkernij naar buiten te lokken, zodat ik mijn slag kon slaan? Moest ik de auto schuin in een sloot rijden zodat de betreffende spiegel geheel onder water verdween waardoor de spin, happend naar lucht, aan de oppervlakte zou verschijnen en ik hem dan alsnog de adem kon ontnemen? Leuke creatieve ideeën, dat wel, maar daar had ik nu allemaal geen tijd voor. Ik moest naar mijn werk. Dus werd toch maar weer even de multifunctionele ijskrabber gehanteerd.

Onderweg begon het spinnetje alweer aan een vervanging. Raakt dat spinrag dan nooit op bij zo'n beessie? Moest die nooit naar de Spinnengamma om een rol rag te halen? Eenmaal op het werk haalde ik met de ijskrabber wederom door het beginnetje van het spinnetje.
Aan het eind van de dag zat er echter alweer een compleet web in de spiegel en ook daar ging hup de ijskrabber weer doorheen. Zo'n dier zou toch ook wel een keer denken, ik kap ermee, ik zoek wel een andere spiegel. Maar nee hoor. Ik zat nog maar amper in de auto of de spin sloeg alweer aan het weven. Nu was het oorlog!

Thuis inspecteerde ik de spiegel aan alle kanten, maar nergens was er een spoor van de spin te ontdekken, behalve dan dat hij ondertussen alweer een stuk web in elkaar had gezet. Die spin zat natuurlijk in de ruimte achter het spiegelglas. Ik liep de garage in, sloot de tuinslang aan, en draaide de kraan volledig open. Helaas was ik vergeten het pistool te plaatsen, zodat een flinke straal dwars door de garage spoot en ik, direct drijfnat, vloekend de kraan dicht draaide. Na het plaatsen van het pistool, herhaalde ik de handeling van het opendraaien van de kraan nu wat voorzichtiger. Geen druppel, dit keer. Vlak bij de buitenspiegel opende ik het watervuur. Het water spetterde alle kanten op! De paar droge plekken op mijn kleding waren nu ook doorweekt. Maar ik spoot grimmig door. Links rechts langs alle randen van boven naar beneden en andersom en nog een keer en nog een keer. Met soppende sokken ruimde ik alles weer op en trok droge kleren aan.

Na het eten ging ik kijken. Geen web. Haha!

Voor het slapen ging ik kijken. Geen web. Tataaa!

De volgende ochtend, het was mijn vrije zaterdag, werd ik in alle vroegte wakker. Ik trok de badjas aan en sloop de trap af om niemand wakker te maken. Ik liep de oprit op, om de auto heen en .... De kreet die ik sloeg moet bewoners tot drie straten verderop van schrik rechtop in hun bed hebben doen zetten. Daar zat ie weer! Het web! Ik rende naar binnen, trok een broek en een shirt aan, pakte wat gereedschap en begon de spiegel van de auto te slopen. Ik liet een emmer vol water lopen en dompelde de spiegel er helemaal in onder. Draaide hem zo dat alle lucht eruit was en bleef verwachtingsvol toekijken. Af en toe kwam er nog een klein belletje naar boven borrelen. Was dat spinnies laatste adem? Ik keek en keek. Na tien minuten zag ik nog geen steeds spinnenlijkje komen boven drijven. Hoe lang zou zo'n spin zijn adem kunnen inhouden, vroeg ik me af. Met zulke kleine longen, zal dat toch geen half uur zijn? Het is toch geen zeehond? Ik besloot de spiegel nog even onder water te laten staan. Ondertussen douchte ik en kleedde mezelf fatsoenlijk aan.
Terug bij de emmer, ging ik op mijn hurken zitten om het een en ander eens goed te inspecteren. Ik zag nog steeds geen drijvende spin. Ik keek door het water in de randjes van de spiegel. Niks. Ook geen onderwaterweb. Wel zag ik ineens iets op de rand van emmer.  Het spinnetje sprong aan de andere kant over de rand van de emmer. Ik stond te haastig op, stootte de emmer om en viel voorover in de plas water op de spiegel waardoor ik me pijnlijk bezeerde. Links van mij zag ik het spinnetje razendsnel onder de werkbank verdwijnen. Ik wist meteen dat de spin had gewonnen. Nooit zou ik hem meer te pakken krijgen. Maar, en ik dacht het met trots, liggend in een plas met water, in een drijfnatte garage, met pijnlijke ribben en, zo bleek achteraf, een licht beschadigde buitenspiegel, nooit zou hij meer een web in mijn buitenspiegel maken. En tevreden ruimde ik alles op en monteerde de spiegel weer. Met de stofzuiger ging ik nog eens goed onder werkbank door, gewoon voor het geval dat. En aan het eind van de ochtend, toen alles opgeruimd en achter de rug was, dronk ik een heerlijke kop koffie.
"Nou, de spin is uit de spiegel hoor," zei ik trots tegen mijn vaste huisgenote.
"Ach, zo'n spinnetje, die doet toch niemand kwaad."

Salvatore Cocco
24 juni 2017

Ed Sheeran

Soms word ik overvallen door het gevoel niet begrepen te worden. Of beter gezegd, het gevoel dat ik de wereld niet begrijp. Zo begrijp ik niet hoe het kan dat zoveel mensen zeuren over dat het zo slecht zou gaan in Nederland, terwijl de feiten bewijzen dat we het nog nooit zo goed hebben gehad. Datzelfde geldt bijvoorbeeld ook voor het onveiligheidsgevoel. Feit is, dat de veiligheid op alle gebied nog nooit zo hoog is geweest en toch lijken de mensen banger dan ooit. Dat begrijp ik niet. Misschien komt het door de berichtgeving. De grote groep verzorgingshuizen waar bewoners blij en gelukkig zijn, komen nooit in het nieuws, maar als er ergens iemand ontevreden is, struikelen de media over elkaar heen om er in alle talen en breed uitgemeten melding van te maken. Ik denk dat daardoor ons beeld vaak ernstig wordt vertroebeld. We denken dat er overal van alles mis is, terwijl het absoluut niet maatgevend is voor de staat waarin we werkelijk verkeren.

Maar er is meer. Al van jongs af aan heb ik me vaak verbaasd over de smaak van het volk. Zo zijn de meeste mensen zeer onder de indruk van de acteer prestaties van Meryl Streep, terwijl ik niets anders zie dan iemand die vaak met een aanstellerig accentje een karikatuur maakt van iedere rol. Ik kan maar twee films noemen waarin haar acteerprestaties enigszins te pruimen zijn, "Kramer vs. Kramer" en "A Series of Unfortunate Events". En dat komt waarschijnlijk omdat het dan slechts bijrollen zijn en ze goed is getypecast als bitch. Oh, wat heb ik genoten van het lied dat Hans Dorrestein over haar zingt op het album "Onvergefelijke Melodieën", met regels als "Dat akelige muizennest, heeft menig mooie film verpest." en "Een vrijpartij met Meryl Streep? ‘k Verdronk nog liever in ’t Marsdiep.".

Dat heb ik soms ook met muziek. Ik kan bijvoorbeeld maar niet begrijpen waarom Metallica ooit zo populair is geworden. Een van hun bekendste nummers "Whiskey in the Jar" is verdorie een oud nummer uit 1973, gestolen van Thin Lizzy en dat andere nummer, "Nothing Else Matters", is een complete stijlbreuk (want een ballad).
Ik kan ook maar niet uit over het succes van Adele (red. niet Bloemendaal). Ook haar meest gedraaide liedje is weer een cover. En natuurlijk, ze kan onmiskenbaar goed toon houden, maar dat maakt wel dat ze alles op dezelfde manier zingt. Na twee liedjes ben je daar toch wel op uitgekeken?

Nieuw in mijn lijstje is nu Ed Sheeran. Wat een irritante zeiksnor is dat! Hij jat zijn melodietjes bij elkaar en als je teksten leest die hij zingt, wordt duidelijk hoe onzinnig ze zijn. Neem nou dat populaire nummer "Thinking out loud". Dat begint met de regels "When your legs don't work like they used to before and I can't sweep you off of your feet.". Als je benen niet goed meer werken en ik je niet onderuit kan halen. Wat ben je voor een sadist, als je iemand onderuit wil halen, waarvan de benen niet meer goed werken?!
Even verderop zingt die malloot "I will be loving you 'til we're 70.". Ja, en daarna? Dumpen die handel? En even later etaleert hij met trots zijn ongebreidelde narcisme met teksten als "when the crowds don't remember my name" en "I know you will still love me the same". Hij gaat er dus sowieso vanuit dat hij nu door iedereen wordt gekend en dat zij "no matter what" altijd van hem zal houden. Omdat hij zo geweldig is, met zijn vage, sadistische teksten? Hoe kan het toch dat een liedje met zulke regels door grote groepen wordt aangehoord alsof het een prachtig liefdesliedje is? Ik begrijp het niet! Maar het ergste is, dat als ik dit vertel aan mensen, ze juist MIJ niet begrijpen. Nee, ik ben gek! Ik ben raar! Daarom wil ik besluiten met de beste regel uit dat verraderlijke liedje van Sheeran. Misschien dat ik het daarmee nog een beetje goed maak.

La, la, la, la, la, la, la, la, lo-ud.

Groetjes, Salvatore

hi ha horeca

Nee, geen ergernis. Echt niet. Het zit meer in de hoek van verbazing, verwondering, bevreemding, verbluffing, of nog beter, verbijstering! Ja, verbijstering, dat is het! Dat je niet meer weet wat je ervan moet denken, dat je geestvermogens niet toereikend zijn om het nog te volgen, dat je paf staat. Dat had ik toen ik een artikel las over de bonnenmafia van de Albert Heijn.

In het artikel klaagt een horeca-ondernemer over de dinerbonnenactie van Albert Heijn. Deze spaaractie wordt verzorgd door IENS (een onderdeel van TripAdvisor). De horecaondernemer vertelt dat hij een gratis tweede menu moet weggeven, plus € 2,50 per bezoeker aan IENS moet betalen, en daarbovenop nog eens 720 euro moet neertellen voor een abonnement op hun reserveringssysteem. En de dineracties van Groupon zijn al precies hetzelfde. Die vragen niet alleen een gratis 2e menu, maar ook nog eens 30% commissie. Schandalig, vindt ie.

Het klinkt allemaal wel erg ja, als je het zo leest. Maar ja, dan vraag ik me toch af, als het zo schandalig is, waarom doe je er dan aan mee?

Nou, zo zegt ie, als je er niet aan meedoet, zie je je omzet met meer dan de helft kelderen!

En toen was ik verbijsterd! Precies hier.

Dus, je haalt meer dan de helft van je omzet uit die bonnenacties, maar je loopt het wel af te zeiken?! Anders gezegd, zonder die bonnenacties was je al lang failliet gegaan, maar toch geef je er op af?! Mijn geestvermogens bleken niet toereikend om dit nog te kunnen volgen. Alsof je de kip slacht die gouden eieren legt, omdat je die eieren niet kan bakken!

Maar het werd nog gekker! Ook de voorzitter van Koninklijke Horeca Nederland ging zich ermee bemoeien, ene Robèr Willemsen. De mensen die meedoen aan zulke acties verlaagde hij tot "koopjesjagers, die je na deze ene keer niet meer terugziet. En dat zijn doorgaans ook niet de besten om een extra fles wijn aan te verkopen." Dus, zo denk jij over de gasten, die voor meer dan de helft van je omzet zorgen?! Krentenpikkers, die voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten en geen verstand hebben van wat dan ook?! Zo'n houding aannemen, je personeel uitbuiten en het dan nog gek vinden dat het slecht gaat in de horeca?!  Nou, toen liep bij mij het hele zootje vast! Ik was verbijsterd!

Als je 35 euro moet aftikken voor een gemiddeld twee gangen diner zonder drank, vind ik dat best aan de hoge kant. Zeker als je ziet wat je soms voorgeschoteld krijgt (50 gram rauw vlees op een vuil bord). Voor dat geld eten we thuis met z'n tweeën een hele week! Inclusief drank! Ik weet wel dat je zo niet moet rekenen, maar als je 100 euro moet pinnen voor een gemiddeld etentje voor twee, is dat een hoop geld. En als de mensen wél komen als het voor de helft van de prijs kan, zou je denken dat er bij een ondernemer toch een belletje moet gaan rinkelen. Maar nee, geef lekker anderen de schuld en kijk vooral niet naar jezelf. En maar klagen! Hoewel hij een mediterraan restaurant runt met, zoals ie het zelf zegt, "oosterse twist", is dat klagen wel weer lekker Hollands. Dat dan weer wel.

Groet,
Salvatore
Horeca Frequenteur

geluk

Als je de hoofdprijs in de oudejaarstrekking van de Staatsloterij wint, mag je van wel degelijk van 'geluk' spreken. Er doen immers zoveel mensen mee aan die loterij, dat de kans om 'm te winnen extreem klein is. Geluk dus. Zijn we dat eens? Mooi! Hou dat vast.

Als je echter diezelfde oudejaarsdag je auto in volle vaart tegen een boom parkeert, omdat je vriendin je net via de app heeft laten weten het in het nieuwe jaar openlijk met haar collega te gaan doen waar ze al jaren stiekem iets mee deed, en je dus die nacht met een hersenschudding en vele botbreuken eenzaam op je rug in een ziekenhuisbed ligt te kreunen in plaats van brassend en lallend met je vrienden door de stad te polonaiseren, tja, dan mag je van geluk spreken dat je nog leeft, maar niemand zal je om dát 'geluk' benijden.

Tenzij je natuurlijk blij mag zijn dat je zo gemakkelijk van die monstrueuze bitch afkomt en je stuurfout voortkwam uit louter vreugde en vrolijke opwinding. Tja, dan heb je ergens toch nog geluk. Als je dan ook nog de hoofdprijs in de oudejaarstrekking van de Staatsloterij wint, is de het 'geluk' helemaal compleet! Die paar weken revalidatie verbleken daarbij totaal.

Het wordt natuurlijk weer anders als het niet je vriendin was die appte, maar je echtgenote met wie je in gemeenschap van goederen bent getrouwd. Als je dan de hoofdprijs in de oudejaarstrekking van de Staatsloterij wint, weet je dat de helft ervan naar háár toe gaat. Tja, dan lig je toch niet rustig. Niet dat je niet blij bent met de resterende 13,7 miljoen, maar je gunt háár die andere helft niet! Het 'geluk' wordt dan volledig overschaduwt door gevoelens van afgunst, onmacht en oneerlijkheid. Misschien was het nog mogelijk om via datum en tijdstip van het appje in een rechtzaak haar juridische 'recht' op de helft van de prijs aan te vechten, maar ja, dat appje heb je meteen gewist, vandaar ook die stuurfout. Kortom, geen geluk, maar een heus drama!

Ik wil maar zeggen, of je iets ervaart als 'geluk' hangt erg af van de omstandigheden. Je kan gelukkig worden van een eerste zwak straaltje ochtendzon dat een ontluikende lentebloem aanraakt, terwijl je op een ander moment dit sfeervol uitgelichte tere bloempje onopgemerkt vermorzelt onder je maatje 44. Het is dus allemaal relatief, afhankelijk van de situatie, van dat ene moment. Er bestaat dan ook geen gegarandeerde weg naar geluk. Alle boeken die daarover geschreven zijn, verbeteren vooral de financiële positie van de schrijvers en uitgevers, maar ze helpen je niet met het vinden van 'geluk'. Dat kan ook niet, want 'geluk', zo hebben we net vastgesteld, is immers in belangrijke mate relatief.

Bovendien wordt 'geluk' niet alleen bepaald door de omstandigheden, maar ook door je aard. Er zijn mensen die in alles het voordeel zoeken, maar er zijn er ook die in ieder voordeel het nadeel weten te vinden. Is het glas voor jou halfvol of halfleeg? Zelfs het winnen van de hoofdprijs in de oudejaarstrekking van de Staatsloterij kan voor bepaalde mensen aanleiding zijn volledig in de stress te geraken. "Wat moet ik met al dat geld? Straks komen ze allemaal bij mij aankloppen! Weet je wel hoeveel belasting ik moet betalen? En ik wil helemaal geen huis met een zwembad en een tuinman! Was dit lot maar aan mij voorbij gegaan. Ik heb ook altijd pech!"

Kortom, 'geluk' is een gevoel wat je niet kunt plannen of regisseren; het overkomt je. Maar als het je overkomt en je voelt 'het geluk', geniet er dan van! Sta er even bij stil, laat het goed tot je doordringen, realiseer je dat je je gelukkig voelt en zuig het op! Laat het doordringen in al je haarvaten en cellen van je hele lichaam. Adem het geluk in en hou het zo lang mogelijk vast, want voor je het weet, poef, is het weer weg.

Groetjes, Salvatore

dierenliefde

Facebook word overspoeld met dierenfoto's en -video's. En wat ze ook doen, iedereen liked het en reageert met "Ah, wat lief!", "Schattig!" of "Addorrabel!" (als de schrijver noch het Engels, noch het Nederlands beheerst). Zelfs als een kat het hele bankstel uit elkaar heeft geplozen, vinden mensen het nog schattig. Op Facebook kunnen dieren blijkbaar niks fout doen.

Ik zag laatst de aankondiging voor weer een dierenfilmpje met de tekst "Deze olifant stond 3 weken op dezelfde plek. Zie waarom.". Tja, ik word dan toch nieuwsgierig. En ik weet dat het er daarom zo staat, om mensen nieuwsgierig te maken, maar ja, ik laat me er dan toch toe verleiden. Dus klik ik! Zie ik een filmpje met wat vage beelden van een opvangcentrum voor oude olifanten in de VS. Ik hoor de verteller zeggen dat deze dieren hier elkaar opzoeken en zie beelden van twee wandelende olifanten. Uit de beelden haal ik niet dat dit vrienden voor het leven zijn, maar de verteller beweert van wel. Dan zegt de verteller dat er 1 olifant is met wel een heel bijzondere vriend, en we zien beelden van een wandelende olifant met naast zich een hond. Uit de beelden haal ik wederom niet dat hier sprake is van een diepe vriendschap, maar de verteller zegt het, dus dat nemen we dan maar aan. Dan wordt de muziek droevig. Want wat gebeurde er, zo laat de verteller ons weten, de hond moest worden geopereerd vanwege rug problemen. Dan zegt de verteller dat de olifant drie weken bij het hek op haar vriendje heeft staan wachten. En op het beeld zien we een olifant bij een hek staan, die haar slurf er doorheen steekt. Of het dezelfde olifant is die net naast die hond liep, kan ik niet zien. Ook kan ik niet checken of ze naar "haar vriend" verlangt of misschien die vervelende verzorger, die net buiten beeld is, wil grijpen om hem te wurgen. Ik weet het niet. Maar, zo beweert de verteller, na drie weken werden de vrienden weer herenigt en ze waren superblij. De muziek is weer vrolijk en weer zien we dan beelden van een wandelende olifant met daarnaast de hond. Einde filmpje.

Ik was natuurlijk uitermate teleurgesteld. Ik voelde me misleid, verraden en bedrogen. Uit de vertoonde beelden zou ik nooit dat verhaal hebben kunnen halen. Het was de verteller die het verhaal maakte. Maar bij diezelfde beelden had ook een heel ander verhaal verteld kunnen worden. Bijvoorbeeld het verhaal van de dappere hond. De dappere hond die er voor zorgde dat de luie olifant toch nog wat beweging kreeg, door net als een herdershond, de olifant door de wei te jagen. Maar getergd stapte de olifant bovenop de hond waardoor die een tijdje uit de running was. En weer stond de luie olifant alleen maar bij het hek te wachten op eten. Gelukkig herstelde de hond snel en dapper als hij was, nam hij zijn oude taak weer op om de luie olifant in beweging te krijgen.

Maar ik was de enige die er zo over dacht. De ene na de andere like kwam binnen. "Ja," reageerde iemand: "Dierenliefde is onvoorwaardelijk. Daar kunnen mensen nog wat van leren." Dus reageerde ik daar op met: "Nou, als het hier was gegaan over een wolf en een schaap, was het verhaal anders afgelopen!" Iemand anders schreef: "Daarom spreken we van mensendom en dierenrijk!" Ik moest 'm wel 3 keer lezen om hem te begrijpen. Het ging om mensenDOM en dierenRIJK. Nou, die heb ik toen maar even een lesje biologie gegeven, over dat er ook dieren zijn die andere dieren levend en met huid en haar opvreten. Wat een rijkdom, om zo aan je eind te komen!

Eerlijk gezegd begrijp ik de "dierenvrienden" niet, die moeten lachen als een kat met een komkommer de stuipen op het lijf wordt gejaagd, zodat ie zich zowat te pletter loopt tegen de muur. Ik begrijp niet de schattigheid van een doorgefokte Franse bulldog die zo ongelukkig loopt dat ie van de bank afvalt. Ik begrijp niet waarom mensen een like uitdelen als een debiele hond met zijn hoofd vast in een emmer rondjes loopt en overal tegenaan botst. Ik snap niet dat je "ah, wat lief" schrijft bij een filmpje waarin een baby naast een kwijlende rottweiler wordt gelegd die de baby met 1 hap voor altijd zou kunnen doden. (Rottweilers hebben een enorme bijtkracht en zijn wereldwijd verantwoordelijk voor bijna de helft van alle dodelijk bijtincidenten.) De meest gehoorde uiting van dierenliefhebbers is dan ook "dat doet ie anders nooit"! Maar het is wel een dier, mensen! Met tanden! En sterke kaken! De hond is dan ook het gevaarlijkste dier dat we hier in Nederland hebben. Jaarlijks worden er 150.000 mensen door een hond gebeten! Ook overlijden er hier jaarlijks 1 of 2 mensen aan de gevolgen van zo'n beet. En dat terwijl de als gevaarlijk te boek staande giftige adder ergens in de jaren vijftig van de vorige eeuw zijn laatste slachtoffer maakte. Zelfs wereldwijd staat de hond op de derde plaats als een van de gevaarlijkste dieren op aarde! (De haai, de krokodil, de leeuw en het nijlpaard, staan allemaal lager!) En daar leg je dan je baby naast? Ik begrijp nu ineens hoe die 150.000 bijtincidenten tot stand komen. Door de onmetelijke domheid van mensen.

Oh, ik zal nu best wat lange teentje zeer gedaan hebben. Maar dat liefde voor dieren ook verstandig kan, bewees de man die ik met een schattig lief hondje door het winkelcentrum zag lopen. Het schattige hondje trok kinderen aan als suikerstroop vliegen. Toen ze het beestje wilde aaien en de man vroegen "bijt ie?", zei de man "jazeker, hij heeft die tanden niet voor niets."  En teleurgesteld, maar nog volledig in tact en een les wijzer, dropen de kinderen af. Hij zag mij kijken en zei: "Ja, hij heeft nog nooit een vlieg kwaad gedaan hoor, maar je weet het toch nooit. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ie per ongeluk zijn scherpe tandjes in zo'n kinderhandje zou zetten."

Groetjes, Salvatore