Translate

18 augustus 2012

Dag 3, Kwallidados

Het is mistig, riep Linda met ongeloof vanaf het balkon. Ja, dat zal wel weer gewoon die laaghangende mist boven zee zijn, dacht ik. Maar nee, het was écht mistig. De zee was niet te zien en ook de toppen van de ons omringende flats werden verhuld. Het was mistig!
Ach, dat trekt zo wel weg, zei ik, het is immers nog vroeg.

Nou, daar had ik me toch lelijk in vergist. Zelfs na het ontbijt was er nog mist. Pas tegen een uur of elf trok de mist weg en liepen we de ruim 150 treden af naar het strand. Onderweg een stop voor een heerlijke bak cappuccino italiano. Waarom ze dat italiano er hier aan toevoegen is mij een raadsel, want er staat nergens op de kaart cappuccino russa of cappoccino amerikano of cappocinno ijslando of cappocinno fransoso of cappocinno ollandico of.... Nou ja, je begrijpt het wel.

Overal aan het strand hebben de bedjes dezelfde prijs. Ik vermoed dat hier sprake is van ongeoorloofde prijsafspraken. Het kan niet anders dan dat Europa hier binnenkort eens grondig onderzoek naar gaat doen. Wij kozen nu het strand dat het dichtst bij de trappen lag. Een oude zeeman, Louis genaamd, deelde er de lakens uit, of beter gezegd, de matrassen, voor op de bedjes uiteraard.

Wij waren al ruim geïnstalleerd en het liep al tegen 12 uur en nog altijd was de mist niet helemaal weg. De zon brandde wel, maar bleef toch wat waterig. Het was warm, benauwd zelfs, bijna Hollands. Of nou ja Hollands, het was eerder onheilspellend. Die mist, die zon, die mensen die allemaal aan de rand van het water stonden te roepen en te schreeuwen! Wat staan die mensen daar allemaal aan de rand van het water te roepen en te schreeuwen?! Een haai? Er was gewoon helemaal niemand in het water. En als iemand er in wilde werd hij of zij er hardhandig uitgeschreeuwd. Jaws?
Nee, een school kwallidados, zo bleek. Kwallen. Kwallen, zoals je ze ook in Scheveningen en Zandvoort hebt. Kwallen, de brandnetels van de zee. Misschien kan je er wel heerlijke geneeskrachtige thee van trekken, maar er op stappen of tegenaan zwemmen is geen lolletje. En zolang de zon niet brandde, bleven de kwallen het strandplezier vergallen van de vele tienduizenden kinderen die hier.... Nou ja, voor zover ik kon zien een stuk of tien kinderen. Nu moesten ze zich vermaken met het begraven van opa en de broodjes van oma.

Hoewel we nog pas aan de derde dag bezig zijn, heb ik nu al het idee dat ik voor de terugreis kleding van twee maten groter moet aanschaffen. Dus besloot ik ditmaal een lichte lunch te nuttigen. Schnitzel met friet hoort daar niet in thuis. Dan neem je lekker een salade, zei Linda, of een tosti. Maar zo licht hoeft het nu ook weer niet. Een simpele hamburger, daar had ik wel trek in. Zonder te kijken wat ze te bieden hadden, doken we het dichtstbijzijnde strandtentje in. Linda nam ijsthee en ik, heel licht, een gewone cola. De menukaart werd geserveerd en die bestond uit louter hoofdgerechten. Biefstuk zus, varkenshaas zo, sardines dit en zallum dat. Linda nam een Italiaanse salade zei ze, en wees mij op de Ceasarsalat. Maar ik wilde een hamburger! En ja, helemaal achterin, als laatste op de kaart, daar stond ie, de home made burger. Typisch Spaans. Ik heb die burger nog niet besteld of de ober staat alweer aan ons tafeltje met in gebrekkig Engels de volgende declamatie: the burger is finished, no burger! Wat of ik dan wil?
Ja jezus, ik wilde die burger! Hoe kan je nou geen burger meer hebben? Nou doe dan maar de kip a la crème, wat als één na laatste op de kaart staat. Dus ik krijg kipfilet en champignonsaus en friet en mayo en sla en tomaat en uienringen. Een 100% hoofdgerecht. En het was eigenlijk van zeer goede kwallidados, maar ik kon niet ophouden met tegen Linda aanzeuren dat ik die hamburger had willen hebben en dat ik nu weer met een hoofdgerecht zat opgescheept. Zelfs nadat ik mijn bord schoon leeg had, bleef ik maar dreinen en drengelen over die burger. Ik had die burger gewild. Gewoon een simpele Spaanse home made burger. Ik was er chagrijnig van. Waarom was er nu in godsnaam geen burger? Is dat te veel gevraagd hier in Torremolinos? Moeten ze de toeristen een poot uitdraaien door alleen dure gerechten te serveren, waar ze het meeste op verdienen? Een burger is gewoon gehakt, hoe kan er nou geen burger zijn? Een burger, daar had ik echt trek in gehad, maar nee.... Toen was Linda mijn kinderlijke geklaag beu! Ga jij maar naar je bedje, zei ze, en gedwee ben ik toen weer op mijn strandbedje gaan liggen.

We hebben tijdens vakanties meestal een heel overzichtelijke dagindeling. De belangrijkste onderdelen zijn ontbijten, zwemmen (wat feitelijk luieren is), lunchen, nog meer zwemmen, douchen, wandelen/winkelen, wat drinken, wat eten, weer wandelen/winkelen en nog wat drinken. En tijdens het "zwemmen" hebben we dan heerlijk de tijd om alles te lezen waar we thuis niet aan toe zijn gekomen.
Inmiddels was het douchemoment aangebroken. Volledig ontkleed - ik douche altijd naakt - liet ik het verkoelende water over mijn lichaam stromen. Maar wat zag ik? Ik zag niets! Ik had hier nu al drie dagen in de zon gelegen, maar ik kon nog nauwelijks verschil zien tussen de blote plekken en de zwembroekplek. Vroeger had ik aan een gunstig weerbericht al genoeg om bruin te worden, staken mijn witte billen schril af tegen mijn bruine rug, maar nu zag ik niets. Nou, de kwallidados van het pigment is ook hard achteruit gegaan, dacht ik nog. En meteen vroeg ik mij af, waarom ik het woord "ook" had gedacht. Raak ik dan zo in verval? Dat valt toch nog best mee? Afgezien dan van het pigment ben ik nog een jonge god! Dan nu wel Boeddha, met die dikke buuk, maar dat is enkel vanwege het ernstige tekort aan hamburgers hier in Torremolinos!

Salvatore Cocco