Verraad!
Soms is het gewoon fijn om even alleen te zijn. Het is heerlijk om niet alles wat je doet te hoeven uitleggen of verklaren. Je kan op de kop op de bank gaan zitten, zonder erover ter verantwoording te worden geroepen. Wat een zaligheid! Alleen moest ik nog wel even wat boodschappen doen, dat hadden we zo afgesproken. Nou ja, afgesproken? Ik was erin getrapt. Zij twijfelde namelijk of ze wel zou gaan vandaag. Er was nog zoveel te doen thuis. Maar ik had wel zin in zo'n dagje alleen, dus zei ik dat dat heus allemaal niet zo nauw kwam. Van een beetje rommel en stof is nog nooit iemand dood gegaan, zei ik, tegen beter weten in, want mijn broertje is eraan doodgegaan. Ja, ik heb namelijk een broertje dood aan rommel en stof. En zij weet dat als geen ander. Maar ze wist nu ook hoe graag ik wilde dat ze ging, zodat ik de hele dag het huis voor mezelf had. Ineens begon ze over de boodschappen, over hoe dat dan moest met de boodschappen, en dat dat zo'n gedoe was en dat ze daarom maar beter niet kon gaan. Ondanks een familiedrama - want ik heb ook een broertje dood aan winkelen - riep ik dat ik dan wel het hoognodige zou halen. En daarmee trok ik haar over de streep. Ze wilde dan toch wel gaan. Een weldadig gevoel van triomf daalde over mij neder, totdat ik me begon te realiseren, dat het misschien wel voorbedachte rade kon zijn geweest. Verraad dus. Zij ging lekker een hele dag weg naar iets wat ze heel leuk vindt en ik kreeg dan als tegenprestatie een lijstje met boodschappen die ik moest halen? Waar zat mijn winst? Ja, ik was erin geluisd. Maar goed, ik was nu wel alleen en had inmiddels op de trap en op de overloop twee extra winden vrij kunnen laten, dus als ik snel effe die paar dingen bij Appie ging halen, had ik daarna weer alle vrijheid om te doen wat ik maar wilde.
Boodschappen
Alleen het woord al, dat slaat helemaal nergens op. Boodschappen. Dat stamt nog uit de tijd dat een bode, een bericht van de ene belangrijke persoon naar de andere belangrijke persoon bracht. Dan ontving dus die ene belangrijke persoon van die andere belangrijke persoon een bericht, dat persoonlijk werd gebracht door een bode. Een bode. Het bodescap (zoals het rond 1200 werd geschreven) is dan dus de taak van de bode, namelijk een bericht bezorgen. Een bodescap, werd op den duur ook gebruikt om het bericht zelf mee aan te duiden. Dus als je een bodescap had ontvangen, wist iedereen dat een bode je een bericht had gebracht. En als je zelf de bode was, dan ging je een bodescap doen. Dus dan bracht je een bericht van de een, naar de ander. Hoe dan ook, een bodescap werd gebracht, maar niet gehaald.
Dat is tegenwoordig wel even anders. Als je nu een boodschap gaat doen, ga je niks brengen, maar juist halen. Dan moet je je duwend achter een rammelende lawaaikar (zo'n van ijzer gevlochten ding met wieltjes die vaak een geheel eigen wil hebben) door een krioelende menigte andere karduwers wurmen, op zoek naar voedingsmiddelen die zijn samengebracht in onoverzichtelijke rekken en hoeveelheden. Gangen worden versperd, karren worden op de hielen gereden en bij de uitgangen staan lange rijen met volle karren. Ondanks de overvloed komt het echter toch vaak voor dat een gewenst artikel niet meer verkrijgbaar is op de betreffende locatie. Dan moet je naar een ander gebouw, waar zich dezelfde taferelen afspelen, op zoek naar dat ene artikel. Immers, voor een simpel gerecht als stamppot heb je doorgaans al minimaal twee ingrediënten nodig. Zonder één van de twee gaat het stamppotten niet door. Ja, van alleen een krop andijvie maak je geen stamppot, en als je alleen aardappelen stampt, krijg je puree. Met een beetje pech, moet je zelfs een derde gelegenheid bezoeken om de spullen van je gading te vinden, dus kortom, horror!
Nog niet zo lang geleden werden de boodschappen, geheel conform de oorspronkelijke betekenis, nog gebracht. De melkman bracht melk, de visboer bracht vis, de ijscoboer ijs, de bakker brood, de groenteboer groenten en de SRV-man bracht alles. Ja, ik weet wel dat je tegenwoordig de boodschappen weer kunt laten bezorgen, maar dan moet je ze toch echt eerst zelf bestellen. Dat is dan alsof je een bode een bericht geeft om dat dan vervolgens op je eigen adres te laten afleveren. Da's niet handig, da's gewoon dom en dat is dus niet hetzelfde als eerst. Maar goed, de boodschap is duidelijk.
Herstel
Nadat ik de volle tassen had uitgepakt en op de hopelijk juiste plekken had opgeborgen, kon het herstel een aanvang nemen. Van boodschappen doen word ik altijd een beetje een Freddy Krueger, de filmheld die met van scheermessen voorziene handschoenen koelbloedig dromende tieners vermoord. Nee, ik word er niet gezelliger op. Samen met mij boodschappen doen is ongeveer hetzelfde als een ritje in de achtbaan met een doorgeroest karretje met loszittende wieltje en beugels: niet aan te bevelen. Woest word ik op al die mensen die blijkbaar dachten dat alles er gratis was totdat de kassière het bedrag noemt. Pas dan gaan ze verrast op zoek naar hun portemonnee, die doorgaans goed en veilig is weggestopt in een vakje of jaszak waar als laatste wordt gezocht. Aaaargh!!! En dan pas gaan ze alles rustig inpakken! Dat had je toch ook al kunnen doen toen de kassière bezig was!? Nu komen al mijn spullen in dat kleine vakje dat nog over is, en waar ik nu niet bij kan om wèl meteen alles in te pakken, want die grote rammelkar van die ander staat natuurlijk ook nog in het smalle kassapad. Aaaargh!!! Het is maar goed dat het dragen van vuurwapens in Nederland verboden is, want anders had ik al vastgezeten, voor een zaak die bekend zou staan als de kassamoord. Maar goed, dankzij de koffie en het voor én door mijzelf gekochte frikandelbroodje werd ik langzaam weer "normaal". En toen ik later in het voorbijgaan, op weg naar de wc, even in de gangspiegel keek, waren staart, hoef en horens geheel verdwenen.
Rommel
Elf uur in de ochtend. De rest van de dag lag braak aan mijn voeten. Wat een mogelijkheden! Maar hoe deze tijd goed te benutten? Er moesten nog twee boomstronken worden uitgegraven en verwijderd, er stond nog een stapeltje gebroken stenen en tegels die konden worden afgevoerd, de garagedeur hing wat scheef en piepte en kraakte en zo lagen er wel meer "klusjes" te wachten op afhandeling. Maar had ik daar zin in? Nee! Ik had nergens zin in! Ja, eten. Ik heb altijd zin in eten. Waar anderen, als zij ziek zijn of droefenis meemaken, geen hap door hun keel krijgen, snak ik naar broodjes kroket, balletjes mayo, kaassoufflés en frikandellen speciaal. Maar ook een lekkere roombrie, op een broodje, met honing en walnoten, uit de oven, of een boterkoek (geen stukje, maar helemaal), een pak gevulde koeken, een doos bonbons van Mousset, of een zak KitKat, Mars, Bros, Lion, Nuts, MilkyWay, Bounty, Snickers en Twix Mini's; ik denk daar altijd aan. Meestal geef ik er niet aan toe, anders was ik al lang een soort Billy Turf geworden, maar het vergt een voortdurende standvastigheid en is een levenslange strijd. Ik heb een heel zwaar leven.
Ik besloot de zolder op te gaan ruimen. Of, meer specifiek, achter het schot, op zoek te gaan naar oude video- en cassettebandjes en die dan te sorteren op "houden of weggeven". Had ik daar echt zin in? Ja! Ik hou namelijk erg van opruimen. Opgeruimd staat netjes. Bovendien, als je altijd alles netjes opruimt, ben je nooit iets kwijt. En als je alles meteen opruimt, hoef je er ook nooit heel veel tijd aan te besteden. Ik begrijp niet waarom mensen dingen of spullen overal laten slingeren of kleren op een hoop gooien. Je verliest tijd door de speurtocht naar waar je iets gelaten hebt, of je bent een uur bezig met het sorteren van de kledingberg, terwijl je sowieso al dagelijks met je hoofd in de kledingkast zit. Dat is allemaal onnodig verloren tijd en het leven is al zo kort.
Kruipend achter het schot werd ik getroffen door de netheid en overzichtelijkheid waarmee ik er, jaren geleden, ooit alles had neergezet. Wat een zaligheid! Maar op de plekken die makkelijk bereikbaar waren voor de andere bewoners, was het een puinhoop. Nou ja, daar stonden de dingen ietwat door elkaar, maar voor mij is dat dus een puinhoop.
Het werd allemaal nog een slagje erger toen ik aan de doos met cassettebandjes begon. Een muziekverzameling, waarvoor ik uren aan de radio gekluisterd zat om de mooiste en populairste nummers op te nemen, zoveel mogelijk zonder het armoeiige geklets van de discjockeys er tussendoor. Maar ook liveoptredens van Rockpalast, dat diep in de nacht werd uitgezonden op de Duitse TV. Ik weet nog dat ik daar zelf de juiste kabels voor in elkaar had gesoldeerd en een mengpaneeltje in elkaar had gesleuteld, in een plastic doosje van 5,25 inch BASF-diskettes, die ik gebruikte voor mijn Commodore 64 computer met diskdrive. Load 8,1. Het kwam allemaal weer terug. Nee, die herinneringen doe je toch niet weg?Uiteindelijk heb ik wel wat weg gedaan, zoals de bandjes die ik, weer veel later, had opgenomen van CD om in de auto te draaien. Daar zaten geen speciale herinneringen aan vast. En ook de videobanden van films die ik nu op veel betere kwaliteit in mijn digitale archief heb ondergebracht gingen de deur uit. Ook de CD's heb ik onder handen genomen en alle illegaal gekopieerd handel eruit gehaald. Scheelde toch drie grote opbergdozen. Ik kwam niet meer toe aan de DVD's, want ik kreeg honger de bonger. Het was inmiddels ook al half vier. En de lunch was er ook al bij ingeschoten.... Of, nee, ik ging nu lunchen! Er was immers niemand die mij hiervoor op het matje kon roepen.
Grappig
Het werd een uitsmijter. Twee sneetjes brood met ham en kaas en twee spiegeleieren. Waarom dit gerechtje is vernoemd naar de potige kerels die voor deuren staan, lijkt me wel duidelijk. Het is sowieso een echt mannengerecht. De uitsmijter is het door mannen meest gegeten buiten-de-deur-lunchgerecht en een chauffeurscafé gaat gegarandeerd failliet als de uitsmijter niet op de kaart staat. Zie je het voor je, een uitsmijter die letterlijk op de kaart staat? Nou, ik wel. Al voor dat ik het opschreef. Zo werkt dat in mijn hoofd. Vliegensvlug worden allerlei verbanden gelegd. Leuk, maar soms ook erg vermoeiend. Meestal kan je er niks mee, want er zitten ook ongepaste dingen tussen. Grappig, maar ongepast. En dan kan je het maar beter voor je houden. Helaas lukt ook dat niet altijd. Dan floept er iets uit dat er beter in had kunnen blijven. Als een wind in een volle lift.
Zo las ik laatst dat er ergens weer eens een stille tocht werd gehouden. Ik heb er zelf niks mee, maar ik snap dat er mensen zijn die soms na een droeve gebeurtenis iets willen doen. Toch moest ik in mezelf lachen toen ik las: "Het is live te volgen op NPO radio 1." Een stille tocht. Live. Op de radio. Hoe dan?
Ik had de uitsmijter goed en wel op of ik dacht alweer aan het avondmaal. Het leek wel vakantie. Ook dan leef ik van voedselmoment naar voedselmoment. Ik voel wel erg mee met W.C. Fields die zei: "Ik heb de helft van geld besteed aan vrouwen, drank en gokken. De andere helft heb ik verkwanselt." En dat heb ik dus met eten. Maar om nu meteen na de lunch het diner op te dienen, dat werd zelfs mij te gortig. Dus bleef ik nog even rustig zitten.
Stilte
Bij ons staat heel vaak de radio aan. Dat wil zeggen, mijn vaste huisgenote zet heel vaak de radio aan. Dus er is eigenlijk altijd wel geluid in huis. Ik zeg "geluid", want op de radio is van "muziek" lang niet altijd sprake, wat mij betreft dan. Maar nu hing er dus een serene stilte in huis. De zintuigen, toch vooral bedoeld om gevaar te registreren, konden daardoor volledig in ruste. Ik lag rustig op de bank, met een vol buikje, omgeven door stilte. Ja, van een kwartiertje stilte gaat wat mij betreft een heilzamere werking uit dan van je een hele dag dood vervelen in een benauwde sauna. En naar goed Chinees gebruik werd de stilte doorbroken met een klinkende boer. En terug naar de stilte. Geen verwijten, geen gelach, nee, stilte. Mmmm. Stilte. Rust. Ontspanning. Kalmte. Oogjes toe. Geen gedachten. Adem in. Adem uit. Stil. Kalm. .... Het werd een beetje saai, eigenlijk wel, die rust en stilte. Hoe laat was het? Vier uur nog pas? Sjonge, wat nu? Het was te laat om een boomstronk uit te gaan graven, vond ik. Stilte en rust werkt weliswaar louterend, het maakt ook lui en lamlendig. Dat blijkt. Zo zie je maar weer, hoe gelijk je moeder had, toen ze zei dat alles waar "te" voor staat, niet goed is voor een mens. Het was te stil. Te kalm. Te kanker. Daar gingen mijn gedachten. Nog maar twee jaar en ik had dezelfde leeftijd als de leeftijd waarop mijn moeder was overleden. Overleden aan te veel kanker. Te oneerlijk. Maar al te waar.
Actie
Nee, dit ging zo niet. Mijn eigen gedachten zaten me in de weg. Ik deed het zelf. Er was niemand schuldig aan. Dus ik was ook de enige die daar verandering in kon brengen. Tijd voor actie! Harde actie! Het werd "Hunter Killer" met Gerard Butler en honingnootjes. Heel onderhoudend moet ik zeggen. Een dikke 7.
Ja, en toen was het tijd voor het avondmaal! Jippie!
Met plezier sneed ik de groenten en het fruit voor in de saus. Ja, fruit, dat wil zeggen, tomaten. Culinair gezien misschien een groente, maar biologisch toch echt fruit. Maar wat het ook is, het smaakte heerlijk! Toen nog ff douchen, want ja, als je zowat de halve dag achter het zolderschot doorbrengt, kan je wel enige verfrissing gebruiken. En ineens was het acht uur. Tijd voor koffie. Met koek. En nieuws en dergelijke. En een komische spelshow. En toen hoorde ik om half 11 de sleutels in het slot van de voordeur schuiven.
"Hoe was het?" vroeg ze, boog voorover en kuste me.
"Ja, lekker," zei ik.
"Ja, dat zie ik wel aan hoe je erbij ligt," lachte ze. Ik ging rechtop zitten.
"Hoe was het bij jou?" vroeg ik.
Ze plofte op de bank en zei lachend: "Ja, errug leuk! Ik ben kapot. Nee, dat was niks voor jou geweest. Ik heb zin in koffie. Waar zit jij dan naar te kijken?"
De TV ging uit, we dronken nog wat, ik luisterde naar de verhalen en at chips. Met z'n tweeën zijn, is ook leuk.