Ik kijk nooit naar de Tour de France. Ook niet naar de Giro of de Fuelta trouwens. Ik begrijp de spelregels niet en die rijders al evenmin. Wat een stel masochisten is dat! Met twee gebroken benen en een schouder dislocatie fietsen deze figuren gerust nog 120 kilometer door. Dat is toch de zuiverste vorm van zelf mutilatie! Het gekke is, geen van deze types wordt ooit meegenomen voor langdurige opname in een gesloten kliniek. Nee, ze worden juist door hordes Barry Stevensachtige types aangemoedigd om vooral door te gaan! Hoe is dat mogelijk? Waarom vinden zij het mooi om te zien hoe iemand helemaal kapot gaat? En waarom gaat zo'n renner, vrijwillig, door zo'n hel? Alleen om door een paar malloten te worden toegejuicht? Hoe zijn al deze mensen, zowel sporters als supporters, zo gemankeerd geraakt? Wat is er in vredesnaam mooi aan soms zelfs letterlijk de dood of de gladiolen?
Uit ervaring weet ik dat sportliefhebbers geen enkel negatief woord over sport kunnen velen. Niet dat zij een adequaat weerwoord hebben, dat niet, maar ze willen simpelweg niet over de negatieve kanten van sport nadenken. Waarschijnlijk vind men mijn vragen en waarnemingen te confronterend. Maar ja, omdat zoveel mensen blijkbaar dezelfde afwijking hebben, wordt het als normaal geaccepteerd. Maar het is niet normaal om te genieten van zoveel horror. Vind je wel dan?
Eens vroeg een fan mij of ik wel goed bij mijn hoofd was. Een terechte vraag. Volgens de fan was het namelijk duidelijk dat ik geen verstand had van wielrennen, anders zou ik niet zo dom over zijn sport praten. Dat wielrenners de nieuwe gladiatoren zijn en de fans wel over een ongezonde hoeveelheid sadomasochisme moeten beschikken om er geamuseerd naar te kunnen kijken, wees de fan resoluut als onzin van hand. Ik zou een karikatuur maken van zijn sport. Ik zou een enkel incident eruit gepikt hebben en daar mijn oordeel op hebben gebaseerd. Maar er gaat geen tour, geen race voorbij zonder serieuze gewonden. "Hij heeft een knieblessure opgelopen," is verhullende taal voor iemand die tijdens een doodsmak zijn kniegewricht heeft blootgelegd. Ja, en dan wordt mij verweten een vertekend beeld te schetsen.
Het zou volgens hen in werkelijkheid allemaal erg meevallen in de edele wielersport. Maar in dat korte zapmomentje zag ik een massasprint die opvallend veel gelijkenis vertoonde met de wagenrennen uit de historische klassieker Ben Hur. Ik zag hoe een renner tegen een ander aan duwde, zodat deze laatste pijnlijk ten val kwam en werd overreden door twee andere renners, die daardoor zelf ook het asfalt kusten. Ik zag hoe nog meer renners over de gevallenen heen reden om op hun beurt ook hun vel aan de straat te moeten afstaan, waar dan weer nieuwe renners overheen buitelden en zo voort en zo voort. Binnen enkele seconden lag daar een kermende kluwen mensen, alsof het getekend was door Albert Uderzo van de Asterix en Obelix stripreeks. Wanhopig probeerden enkelen op te staan, anderen trokken hun fiets uit een spaghetti van lichtmetalen frames en velgen. Ze wilden zo snel mogelijk hun fietstochtje voortzetten. De tragere renners die achterop kwamen, waren kennelijk gewaarschuwd, want die reden met een ruime slinger om de krioelende stapel heen. Niemand stapte af om te helpen. En de commentator riep enthousiast dat dit alles een voordeel was voor Van Kruisoord van de Raboploeg, die hierdoor zou inlopen op Hinoy die nog ergens tussen die armen en benen moest liggen. Sorry, dat ik het toch allemaal zo fout zag en verkeerd interpreteerde.Groetjes