Dag 7, Een gewone dag

Om er niet teveel de nadruk op te leggen, doen we net of het een heel gewone dag is. Toch is het geen gewone dag; het is onze laatste dag. Morgen reizen we in alle vroegte weer naar huis. Ja ik vind dat niet erg. Ik denk bij iedere vakantie halverwege de week al, nog maar drie nachtjes!
Linda had hier nog gerust een paar dagen langer kunnen doorbrengen, die vind het altijd jammer dat we maar acht dagen gaan. Dus zwijg ik, hou ik me in en doe ik net of het een gewone dag is, maar van binnen juich ik. Nee, ik ben geen reiziger.

Wat opvalt is dat er in Torremolinos veel homo's zijn! Ze lopen gearmd, kussen en knuffelen, en houden eigen beachparty's. Een paar potten voor de deur en hup, ze gaan helemaal los. Het lijkt waarachtig Amsterdam wel. Ja, het oude Amsterdam, want tegenwoordig, als je de berichten moet geloven, kan je je in Amsterdam beter niet meer als homo manifesteren. Gelukkig lijkt er in Torremolinos geen enkele noodzaak om met wie dan ook rekening te houden.

Een wat dikke, behaarde man van midden vijftig, slofte langs onze bedjes, daarbij veel zand opstuivend. Hij had roze, veel te kleine slippers aan en schoof daarmee richting de toiletten. Die heeft zeker de slippers van zijn vrouw even aangetrokken, dacht ik. Het zand is immers bloedheet. Maar de harige dikkerd sjokte niet naar de toiletten, hij sjokte naar een andere harige dikkerd die aan de boulevard op een bankje zat. Ze omhelsden en zoenden elkaar innig en kuierden hand in hand mijn blikveld uit.

Veel mensen kopen te kleine slippers, was de reactie van Linda toen ik haar dit vertelde. Wat is dat nu voor een reactie, dacht ik nog, maar toen ik, verscholen achter een glas met wel een liter bier vanaf het terras de voorbijkomende mensen aan het bespieden was, moest ik met Linda constateren dat veel mensen hun slippers inderdaad vaak te klein kopen. Slechts een enkeling kon er zijn hele voet in kwijt. Bij velen hangt de hak over de rand of, erger, steken de tenen er aan de voorkant als klauwen uit. Let maar eens op! Het is écht zo.
Ik vraag me af hoe dat er dan in de winkel aan toe gaat?
"En hoe zitten ze?"
"Ja, ik weet het niet. Mijn hak valt wel over de rand, maar mijn tenen niet! Heeft u ze ook een maatje kleiner?"

Achter ons zaten aan een tafeltje vier Engelse kerels. Ze waren alle vier flink aan de maat en zo kaal als een biljartbal. Met hun baardjes, tattoo's en piercings leken het wel leden van een zekere, niet nader te noemen, criminele motorclub. En geheel volgens het vooroordeel waren ze zeer luidruchtig. Ze dronken grote glazen Magner bier en aten grote, vette hamburgers met alles er op en er aan, maar dan ook echt álles. Echte macho's!
"I don't know about John. He's so demanding," zei de man met de krulsnor, ondertussen luid smakkend zijn hamburger herkauwend.
"I know. And poor Jimmy isn't man enough to deal with it," bevestigde de man tegenover hem.
"I think I'm going to have a talk with Jimmy," besloot de krulsnor en liet een vette boer.
De man die eruit zag alsof hij werd gespeeld door Arjan Ederveen en tot nog toe alleen had gegeten, richtte zich plots tot de krulsnor en sprak met lijzige stem maar gedecideerd: "Oh David, don't get involved! They must deal with their own problems."
"But I feel I have to do something," reageerde de man met de snor verongelijkt.
"Well, do me!" riep Arjan Ederveen vrolijk en wierp lachend zijn hoofd achterover.
Dit waren duidelijk geen leden van een motorbende.

Pepe Lopez is een klein theater waar de beste dansgroep van Spanje zou optreden. Volgens de aanplakbiljetten die door heel Torremolinos hingen was hier sprake van un grande spectacolo! Hier kwamen oud en nieuw Spanje bij elkaar. Nou, een avondje theater leek ons voor zo'n laatste avond wel geschikt.

Pepe Lopez bleek de naam van de uitbater te zijn. Zijn theater was feitelijk een lage kelder, niet hoger dan een metertje of twee.
"Ik denk niet dat de dansers vanavond veel zullen springen," zei ik tegen Linda.
De ruimte was gevuld met kleine tafeltjes en stoeltjes zoals je ze bij ons vaak in peuterspeelzaaltjes aantreft, maar die net aan zijn voor de gemiddelde Spanjaard.
Er was plek voor een kleine honderd mensen, maar het zat hooguit voor de helft vol. Je kreeg door Pepe zelf, een grote dikke man met sierlijke pas - homo - een plaats naar zijn believen aangewezen.
Wij kregen de luxe bankjes met tafeltjes én sangría. Ons avondje "So you think you can Flamengo" kon beginnen.

Nou, het grande spectacolo viel mij nogal tegen. De "mannelijke" dansers stonden maar een beetje te hakken in hun strakke broeken en interessant met de armen te zwaaien, terwijl de twee gitaristen minutenlang hun gitaar stemden - plieng plieng pling, ploing ploing plong. Daarachter stonden de Jan en Zwaan van Spanje een beetje door elkaar heen te klappen. Zwaan gilde af en toe hard in de microfoon en Jan schraapte dan zijn keel.
Maar ik moet zeggen, de danseressen waren goed! Twee vielen er bijzonder op. Een deed een fantastische solodans in een mooie zwarte Spaanse jurk met van die franjes. Erg goed! En die ander, dat was gewoon een super lekker ding!

Salvatore Cocco