Het lijk dat sprak: Hoofdstuk 12

De dader

 

Ik was met stomheid geslagen! Kees was niet dood? Hij leefde nog? Maar had ik hem dan niet met mijn eigen ogen zijn laatste adem zien uitblazen? Had ik hem niet zien sterven? Ik zakte door mijn knieën en liet me op het bed zakken. Er klonk een telefoon. Jansen greep in zijn jaszak en pakte zijn mobiel.
"Ja," riep hij luid en was toen lang stil.

Tijdens het luisteren leek zijn humeur op te klaren.

"Oké, mooi, bedankt," zei hij opgewekt en stopte de telefoon terug in zijn zak.

Hij stond op en ijsbeerde door de kamer.

"Wat is er? Wat nu? Ga je nog iets vertellen over Kees?" vroeg ik ongeduldig.

"Laat me even denken," zei Jansen en plofte in zijn stoel.

Hij boog voorover in mijn richting, met zijn ellebogen steunend op zijn benen en zei beheerst maar met nadruk: "Vink, denk nog eens goed na over wat je die nacht op de gang hebt gehoord. Ik moet het heel precies weten!"

"Waarom zou nog iets zeggen?"

"Als jouw verhaal past bij wat ik al dacht en nu zeker weet, pleit het jou vrij en is deze zaak opgelost."

"Jij vliegt ook alle kanten op. Net dacht je nog dat ik de dader was."

"Welnee, je moet beter leren luisteren. Ik heb alleen gezegd dat je het had kúnnen zijn, meer niet. En had best gekund, maar het is niet zo. Dus nogmaals, wat heb je precies gehoord op de gang? Denk goed na, ik wil het heel precies weten. En niet weer flippen als ik in jouw ogen weer domme vragen stel."

Jansen glimlachte een beetje zuur.

"Oké oké, waar was ik. Ik was dus wakker geworden van gestommel, had het bedlampje aan gedaan en stil geluisterd, maar uiteindelijk hoorde ik niks. Ik knipte het bedlampje dus weer uit, omdat ik dacht dat ik het me allemaal had ingebeeld. Oh ja, toen zag ik dat er licht onder de deur door kwam."

"Licht onder de deur?"

"Ja vanaf de gang. En ik wist niet of dat licht er de hele tijd was geweest. Ik had er niet op gelet, maar ineens viel het me op. Ik vond dat toch vreemd, dus liep ik naar de deur om te luisteren of er echt niets was, maar ik hoorde echt niks. En toen ik daar stond te luisteren, ging het licht op de gang ineens uit! En ik realiseerde me dat er dus wel degelijk iemand in de gang moest zijn geweest. Het licht zat op een bewegingssensor."

"En toen ging je kijken?"

"Nee, ik bleef nog even staan luisteren. Ik dacht dat ik hoorde ademen aan de andere kant van de deur. Maar je kan jezelf ook van alles inbeelden, zo stil in het donker. Maar toen ging het licht ineens weer aan. Er bewoog dus wat op de gang. Ik zag onder de deur door een schaduw bewegen en ik hoorde wel degelijk ademen. Ik bleef luisteren en oh ja, ik denk ook dat ik iemand door een deur heb horen weglopen."

"Weet je zeker dat je een deur hoorde?"

"Ja, ik denk wel dat ik een deur hoorde ja. Is dat gek?"

"En hoe laat was dat?"

"Ik denk tien voor half zes."

"Weet je dat zeker?"

"Jaha, want ik heb toen nog op de klok gekeken. Het was precies 5 uur 23. Zeker weten!"

"En toen heb je de deur open gedaan en vond je Kees?"

"Nee, ik heb eerst nog even gewacht, niet lang, 1 of 2 minuten, ja, en toen vond ik Kees."

Jansen stond op en liep naar de deur.

"We gaan je spullen pakken. Die staan nog in die andere kamer. Dan checken we je uit en breng ik je naar huis. We zijn klaar."

"Ja ho wacht eens," zei ik, "je zou me nog vertellen hoe het met Kees is. En wie heeft het nu gedaan? Gewald toch zeker?"

"Nee hoor, Tamara van Ommeren."