Het conflict
De eetzaal was al bijna leeg toen Kees zijn glas aan de mond zette en het in een teug achterover sloeg.
"Koffie!" riep hij luid en stond op.
Het gesprek was nog even gegaan over de matige kwaliteit van dit seminar, maar al snel kwamen er andere onderwerpen aan bod. Naar mate er meer wijn vloeide, leek de mooie Tamara steeds feller te reageren op Gewald. En ik begreep haar maar al te goed. Gewald bleek, precies zoals ik had verwacht, een zelfingenomen bal. Hij kon alles, kreeg alles voor elkaar en had alles meegemaakt. Maar steeds weer was Kees in staat, met een grapje of een lolletje hun geruzie in de kiem te smoren. Ik moet toegeven Kees zijn rol met verve speelde. En nu stonden we allemaal op om achter hem aan te lopen, omdat Kees blijkbaar de plek kende waar er koffie was.
Die plek bleek de hotelbar te zijn. Het was er stil. Waar waren alle gasten? Op hun kamertjes aan het werk?
"Zullen wij daar ons kamp opslaan?" zei Kees, wijzend op een klein tafeltje in de hoek.
Dat was goed. Wij zaten nog maar net of de barman stond al naast ons met de vraag wat we wilden drinken.
"Ik neem aan dat we eerst allemaal koffie willen?" zei Kees. Maar koffie is er in vele variaties. Gewald nam een café lungo, ik een dubbele espresso, Tamara een cappuccino en Kees vroeg om koffie met melk en een koekje.
"Waar is de tijd gebleven dat iedereen gewoon koffie bestelde?" lachte Kees.
"Ja Kees," zei Gewald vals, "in jouw tijd was het allemaal anders, maar dit is nu onze tijd. Gewoon leuk meedoen."
"Maar," zei Kees verontwaardigd, "dit is óók mijn tijd! Waarom zou dit niet mijn tijd zijn? Ik hou gewoon niet van al die onnodige poespas."
"Hou je nou niet van de domme Kees," zei Gewald, "jij weet als geen ander dat meer keuze de verkoop doet toenemen. En dan hoeft een product niet eens anders te smaken, als het maar een andere naam heeft en in een andere doosje zit, dan zijn de consumentjes al blij. Ze willen gewoon bedonderd worden. Ze smeken er om."
"Ze smeken er om, ze smeken er om," imiteerde Kees de stem van Gewald op een kinderlijke manier.
"Onzin! Wij hebben de vraag gecreëerd."
"Dat heet productontwikkeling Kees" zei Gewald vals lachend.
"Productontwikkeling," riep Kees lachend, "me reet! Doe mij dan nu maar een lekkere oude whisky!"
"Ik zal wel even halen,. want anders duurt het weer uren voor we wat hebben," zei Gewald.
"Kees dus whisky, Tamara wite wijn zeker, en jij een biertje?"
Ik knikte en fluitend liep Kees naar de bar. Het blad met de kopjes liet hij staan.
"Komen we dan nooit meer van hem af?" vroeg Tamara geïrriteerd aan Kees.
Een kort moment keek ze me even verontschuldigend aan.
"Waarom steun jij hem eigenlijk, Kees?"
"Verdomme Tamaar," zei Kees, "zet het nou eens van je af! Ik steun hem niet, maar wat geweest is, is geweest. Gewoon leuk mee doen, dat zei je net zelf."
"Dat zei ìk niet, dat zei hij!" en ze boog met haar hoofd in de richting van de bar.
"Maar kijk nou eens hoe aardig hij nu is, hij staat alweer aan de bar voor ons!"
"Ja als je maar drank haalt, dan is het voor Kees allemaal goed," zei Tamara cynisch tegen mij.
Nu raakte Kees geïrriteerd.
"Ik ben er wel een beetje klaar mee Tamaar," zei hij bijna schreeuwend, "je weet niet waar je over praat."
"Ik weet anders meer dan jij denkt!" riep ze fel.
Ik zocht naar de juiste woorden om de spanning te breken.
"Misschien," zei ik, "is het beter als ik jullie alleen laat?"
"Onzin," zei Kees.
"Maar jullie hebben volgens mij iets met elkaar te bespreken, met zijn drieën en ik vind niet dat ik daarbij hoor te zijn. Dat is iets tussen jullie."
"Ja Kees," zei Tamara, "hij heeft gelijk. We moeten praten. Er is al te lang, te veel onbesproken gebleven."
Kees keek getergd en bezorgd tegelijk. Dat deed hij goed.
"Ik denk," zei ik terwijl ik op stond, "dat ik beter naar mijn kamer ga."
"Nee!" zei Kees dwingend.
"Niet nu! Blijf!"
Hij richtte zich tot Tamara en zei: "Oké, we bespreken het, straks. Maar als Gewald terugkomt met de drankjes, doen we gewoon. Jij weet als geen ander hoe hij kan zijn. We praten en drinken nog wat en dan neemt onze gast afscheid en hebben wij ons gesprek. Deal?"
Ik knikte.
"Goed." zei Tamara.
Op slag veranderde Kees weer in een vrolijke zestiger en begon meteen weer te praten. Gewald kon niets hebben gemerkt.
"Maar de kwaliteit van zowel sprekers als diner was bagger!" zei Kees met een lach.
Gewald schoof het dienblad met de drankjes op het tafeltje en zette het blad met de kopjes op de grond.
"Toch waren niet alle sprekers slecht," zei Gewald.
"Een leeg hoofd is makkelijk te vullen," beet Tamara hem toe.
"Ach meid, sinds jij er niet meer in zit, is er zoveel meer plek in mijn hoofd voor andere dingen," zei Gewald cynisch.
Ik wilde nu zo snel mogelijk weg en nam meteen een flinke slok van mijn bier.
"Dorst?" vroeg Kees.
"Nee, ik ben moe. Ik ga zo mijn kamer maar eens opzoeken."
En weer nam ik twee flinke slokken van mijn bier. Het glas was al bijna leeg.
"Zijn wij zo vermoeiend?" zei Kees lachend.
Ik lachte vrolijk mee en in plaats van te antwoorden, dronk ik met een laatste teug het glas leeg.
"Hé,"zei Gewald met een plotselingen felheid die me deed huiveren, "Kees vroeg je wat! Of wij zo vermoeiend zijn, dat je al zo vroeg naar je nest wilt. Of ligt er iemand op je te wachten?"
"Ik eh, ben de laatste tijd nogal druk. Als je dan even tot rust komt, merk je pas hoe moe je eigenlijk bent," loog ik.
"Nou, tot morgen dan," zei Kees opgeruimd, "half 8, bij het ontbijt, zoals afgesproken!"
"Ja, tot morgen!"
Ik stak mijn hand op en liep weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten