De inspecteur
Ik kon mij niet herinneren of en hoe lang ik had geslapen. Wat er precies gebeurd was sinds ik Kees had achtergelaten, wist ik niet. Toch gaf de hotelwekker aan dat er inmiddels een paar uur waren verstreken. 7:35 uur.
"Hoe voelt u zich?" vroeg een stem die leek op een stem die ik afgelopen nacht ook had gehoord.
Ik ging rechtop zitten en keek rond. Dit was niet mijn kamer. En waar was mijn tas? De stem hoorde bij een nette man van begin veertig. Hij zat in de stoel bij het kleine bureautje.
"Ik ben Jansen," zei de stem, "van de politie."
"Waar zijn mijn spullen?" vroeg ik onnozel.
"Wilt u zich opfrissen?"
Ik knikte.
"Haal even meneer z'n spullen," zei Jansen in de richting van de deur.
Ik keek en zag een agent in de deuropening staan die zich omdraaide en wegliep. Hij kwam terug met mijn tas en zette die bij mij neer.
"U kunt zich zo douchen en aankleden. Dan gaan we rustig ontbijten, maar u snapt, ik heb veel vragen. Dus ik blijf nog even."
Ik keek in mijn tas. Iemand had in mijn tas gekeken. Niets zat op de goede plek, al leek er ook niets weg. Jansen kon blijkbaar gedachten lezen.
"We hebben natuurlijk al uw spullen doorzocht, meneer Vink. En geregistreerd en gefotografeerd. Er zat echter niets bij wat ons bevreemde. Ook uw telefoon hebben we bekeken. Geen bijzonderheden. Dus als het goed is, heeft u al uw spullen in uw tas zitten. Klopt dat?"
"Zo te zien wel," zei ik.
"Gaat u dan nu rustig douchen, ik wacht hier tot u klaar bent en dan gaan we samen wat eten. Ik heb trek!"
Onder de douche kleurde het water rood. Ik zat nog onder het bloed. Het bloed van Kees. Ik waste het van me af. Wat was er gebeurd? Waarom lag Kees voor mijn deur? Wie had hem vermoord? Of had hij zelf een mes in zijn halsslagader gestoken? Dat zal toch niet? Waarom zou hij dat doen? En werd ik verdacht? En waar waren Tamara en die Gewald? En de andere gasten? Iedereen kon de moordenaar zijn! Of was er misschien een insluiper geweest? Hoe zou het nu verder gaan? Zal ik me scheren of alleen mijn tanden poetsen? Hoe lang ging dit nog duren?
Ik poetste mijn tanden en kamde mijn haar. Vreemd genoeg had ik ook trek. Toen ik uit de badkamer stapte zat Jansen op de vensterbank van het geopende raam. Hij rookte.
"Dit zijn toch niet-roken kamers?" zei ik.
"Nood breekt wet," zei Jansen met een glimlach en stond op.
"Wat doe ik met mijn spullen?"
"Dit is voorlopig nog even uw kamer nu. We hebben u naar de begane grond verplaatst. Weet u dat niet meer?"
"Nee, het lijkt wel of ik een heel stuk mis."
"Logisch, u heeft nogal wat meegemaakt. Een deel zal zeker terugkomen, maar misschien niet alles, is mijn ervaring. Hier is uw sleutel."
Jansen overhandigde mij een kartonnen kaartje met daarin de plastic creditcard waarmee de deur kon worden geopend.
"Wat gaat er nu gebeuren?"
"Laten we wat gaan eten, dan leg ik alles precies uit."
Ik zette de tas op het bed. In de lakens zat nog bloed.
"Die worden zo verschoond als wij weg zijn," zei Jansen.
Hij hield de sigaret onder de kraan in de badkamer en wierp de natte peuk in de pedaalemmer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten