Het lijk dat sprak: Hoofdstuk 13

De uitleg

In de auto, onderweg naar huis, vertelde Jansen het hele verhaal. Kees was inderdaad van plan geweest om met mijn hulp Gewald Geldeburcht een hak te zetten. Dat ik ook Gewald heette had enkel geleid tot het eerste toevallige contact. Dat was inderdaad puur toeval geweest. Wel had Kees de moeite genomen om de financiële positie van mijn bedrijf na te gaan, alvorens met zijn voorstel te komen.
Hij had alles goed uitgewerkt en voorbereid, maar tijdens het gesprek dat ze met z'n drieën hadden, nadat ik was vertrokken, kreeg Kees twijfels toen ook Tamara leek bij te trekken en Gewald leek te vergeven voor wat hij haar en Kees had aangedaan. Na het gesprek dat ze met Gewald hadden gehad, heeft Kees aan Tamara verteld wat ie van plan was geweest, maar dat ie er niet mee door zou gaan.

Dat bleek Kees echter totaal verkeerd te hebben ingeschat. Tamara wilde juist dat Kees wél door zou gaan! Ze vond het een goed plan en wilde zelfs meewerken. Maar Kees wilde niet meer. Op de kamer van Tamara hebben ze zowat de hele nacht gepraat en de minibar leeg gedronken. Kees besloot uiteindelijk mij, midden in de nacht, te gaan vertellen dat de actie door hem werd afgeblazen. Kees wilde niet verder. Het zat toch niet in hem! De voorbereiding van en de gedachte aan wraak waren genoeg geweest om het vuurtje te blussen.

Kees wist welke kamer ik had. Dat had hij eerder die dag al gewoon bij de receptie gevraagd. Maar Tamara was echt razend geworden. Uiteindelijk is ze Kees achterna gelopen en vlak voor mijn deur hebben ze nog fluisterend staan bekvechten. Daar heb ik toen niets van gehoord. Niemand trouwens. Op het moment dat Kees op mijn kamerdeur wilde kloppen, kreeg Tamara een waas van woede voor haar ogen. Ze griste een fruitmesje van het tafeltje met vers fruit dat in iedere gang staat voor de gasten en stak het van achteren in de hals van Kees. Kees had haar niet eens zien aankomen. Hij raakte meteen in een soort shock en zakte voor mijn deur in elkaar. Het ging allemaal stil en vrijwel geruisloos. Hij verloor veel bloed en raakte snel buiten bewustzijn.

Maar hij had geluk. De halsslagader was niet geraakt. Hij leefde nog toen de ambulancediensten kwamen. En Tamara heeft niets gedaan om hem te helpen. Ze heeft nog even staan kijken en is vervolgens rustig naar haar kamer gegaan. Daar bedacht ze dat ze zou proberen om Gewald de schuld in de schoenen te schuiven. En waarschijnlijk was het haar gelukt als Gewald geen hoertje had laten komen. Zijn foute, hufterige gedrag werd uiteindelijk zijn redding.

Kees bleek maar een korte tijd buiten bewustzijn te zijn geweest. In het ziekenhuis knapte hij snel op, en toen hij bijkwam was hij, naar omstandigheden, goed te pas. Als door een wonder was er geen grote schade. Het mesje had alleen een vleeswond gemaakt. Kees kon gewoon een verklaring afleggen. Hij was alleen maar heel moe.

In tegenstelling tot wat Jansen had verteld, was Tamara niet naar huis gestuurd, maar gearresteerd en verhoord. In de avond had ze bekend en Jansen werd daarover direct gebeld. Als ik kon bevestigen een deur gehoord te hebben, duidde dat erop dat ze Kees inderdaad voor mijn kamerdeur moest hebben aangevallen en nergens anders. Mijn verklaring was de bevestiging die Jansen nodig had, om de zaak te kunnen afronden. Voor als Tamara haar verklaring later zou intrekken.

"De mooie Tamara. Wie had dat kunnen denken," zei ik toen Jansen was uitgepraat.

Jansen draaide zijn auto mijn straat in en stopte voor mijn deur. Ik pakte mijn spullen uit de auto en gaf Jansen een hand.

"Ik kom nog een keer langs voor de afronding van het papierwerk," zei hij en keek me vriendelijk aan.

"Wat is je voornaam eigenlijk? Ik ken je alleen maar als Jansen."

Hij lachte.

"Mijn voornaam gebruik ik niet. En mijn roepnaam is Jansen. Iedereen noemt me zo, zelfs mijn eigen vrouw."