Dove

Met de uitspraak "Wie niet horen wil, moet maar voelen!" werd in mijn jeugd, veelal achteraf, verklaard waarom ik een draai om mijn oren had gekregen. Denk nu niet dat ik vroeger werd geslagen, want dat is niet zo, maar de corrigerende tik werd toch met enige regelmatig toegepast. Het zal nodig zijn geweest. Hoe dan ook, de verklaring voor deze poging tot gedragsbeïnvloeding, begreep ik echter nooit. Ja, pas veel later, toen de corrigerende tik het risico van een tikkie terug met zich meedroeg. Maar toen die tik nog vrijelijk als opvoedkundig middel kon worden gehanteerd, begreep ik er geen bal van. Mijn ouders gingen er vanuit, dat ik wel wist wat ik fout had gedaan. Zij dachten daarom te kunnen volstaan met een verwijzing. "Wie niet horen wil, moet maar voelen!" Maar ik begreep er geen snars van! De corrigerende tik miste daarmee volledig zijn doel. En ik groeide op voor galg en rad. Dat laatste is niet waar, maar voor het verhaal zou het wel mooi zijn geweest.

Na dit gelezen te hebben, denk je wellicht dat de titel te maken heeft met het "niet horen" uit het hiervoor tot twee keer toe aangehaalde citaat. Niets is echter minder waar! De titel heeft niets van doen met slechthorendheid of niet willen luisteren. Nou ja, misschien indirect. Of eigenlijk, gewoon helemaal niet! De titel is niets minder dan een merknaam, Dove. Badderspul en crèmetjes en zo. Dove, die in zijn reclame vaak dikke vrouwen gebruikt (omdat ze niet goed genoeg zoeken?). Eerlijk gezegd, en nu komt de clou, ik douchte er graag mee. Dove Douche, ik vond het lekker spul. Die hele kwak crème die ze erin hadden gestopt, hielp ook mij in mijn strijd tegen de verdroging. En het rook ook nog eens lekker, vond ik. Misschien niet echt mannelijk, maar wel lekker. Bovendien, ik ontleen mijn mannelijkheid niet aan de geur van mijn douchespul. (Daar heb ik Axe okselfris en Davidoff scheerwater voor.) Kortom, ik vond het fijn spul.

Misschien is het je opgevallen dat de tweede alinea in de verleden tijd is geschreven als het over mijn liefde voor Dove gaat. Want inderdaad, die liefde is verleden tijd! Wat is er gebeurd? Dove heeft de receptuur veranderd! Zonder overleg en eenzijdig! Plotseling stond er NIEUW op de fles. Meestal is dat slechts een marketingtruc. NU NOG BETER, betekent meestal gewoon meer van hetzelfde. Dus ik sloeg er totaal geen acht op. En totaal onvoorbereid op wat komen ging, goot ik op een kwade dag een flinke laag nieuwe Dove over mij heen, ondertussen een vrolijk liedje galmend onder de heerlijk hete douchestraal. Meteen kroop er een doordringende onbekende geur mijn neus binnen. Ieuw! Was dit mijn Dove? Wat een afgrijselijke lucht! Dapper douchte ik door, maar het zingen was me wel vergaan. Toen droogde ik me af en mijn huid schilferde gewoon. Wat was er met mijn kwak crème gebeurd? Zat het er niet meer in? In de loop van de dag begon mijn huid te jeuken. Dat is de reden dat ik nooit met Sanex douche; ik krijg er jeuk van. En nu kreeg ik ook jeuk van mijn Dove! En die lucht, die bleef maar om me heen hangen. Hoe ik ook deoode en aftershavete, ik kreeg de lucht niet weg!

Ik was kwaad! Kwaad op Dove! Ze hadden een perfect goed product, zonder fatsoenlijke waarschuwing, niet vernieuwd, maar totaal veranderd! Alsof je van WP5.2 naar Word2010 gaat! Deze drab had niets meer te maken met de verfijnde lotion van weleer! Dus, en heus dit doe ik anders nooit, nam ik contact op met de klantenservice van Dove. Ik stuurde een e-mail. Geen hate-mail, maar ik was wel duidelijk! En, hoezee, ik kreeg al binnen drie dagen een mail terug. Een standaard mail. Als ik het product waarover ik niet tevreden was naar ze zou opsturen, kreeg ik gratis een vervangend exemplaar! Mijn hemel, werken er daar bij Dove dan alleen maar sukkels? Dus ik nog een mail eroverheen, dat ze mijn boodschap blijkbaar niet goed hadden begrepen! Het duurde ruim veertien dagen voordat ik een reactie kreeg. Dat moest dan wel een goed doordachte reactie zijn, bedacht ik me. En wat stond er in die goed doordachte mail, dat ik het product waarover ik niet tevreden was kon opsturen en dat ik dan gratis een ander product van gelijke waarde kon uitkiezen! Geen verklaring waarom de oude, geweldige formule was gewijzigd, geen toelichting op hun onbegrijpelijke marketingstrategie, geen excuus! Gewoon weer een standaard mail!

Ik heb resoluut mijn vrouw verboden ooit nog iets van Dove te kopen! En als er reclame van Dove op TV is, zap ik direct weg! Wie niet horen wil, moet maar voelen!

Salvatore Cocco

P.S.: Ik heb mijn vrouw natuurlijk niet echt verboden om.... Ze luistert toch niet.

Joggen

Iedere dag van de week ren ik, net voor’t ontbijt, steeds mijn rondje van tien.

Tien kilometer, het gaat me steeds beter af, en ook de zon is na dagen afwezigheid eindelijk weer eens te zien.

Ondanks de zon striemt een ijskoude wind als de kolenschophand van de schoolmeester in mijn gelaat.

Stijf van de kou zijn mijn lippen na slechts tien minuten van rennen tot het in de mond houden van 't vele speeksel al niet meer in staat.


In het plantsoen reageer alleen ik op bevelen geroepen door bazen bedoeld voor de hond.

Onaangelijnd, want dat staat o zo macho, beet mij reeds al eerder op pad zo’n trouwhartige viervoeter in schoen en broek, kuitbeen, dijbeen en kont.

Door het plantsoen ongeschonden gekomen, bereik ik na twintig minuten van sloven de dijk.

Net als een zombie hijg ik richting Hoofdstraat en zie niet de schoonheid van lucht, wolken en plantenrijk.



(c) foto Linda Voortman

Als ik de dijk af storm sta ik maar net op tijd stil voor het bleekrode licht van de oversteekplaats en maak daar dan een pas op de plek.

Ik had nooit last van de bronchiën maar g’heel omwolkt door het uitlaatgas van het verkeer haal ik adem als had ik een strop om de nek.

Nog groen van woede over weer zo’n snotaap te fiets, die mij zomaar omver reed, terwijl heus mijn stoplicht op groen stond, kreun ik gierend blaffend de straat van mijn woning in.

En niet veel later onder douchewarm water vraag ik mij af waartoe heeft toch deze daaglijkse folter nog zin.

Cocco's Spaghetti Carbonara

Voor 4 personen

350 gram spaghetti (490 kcal)
250 ml halfvolle melk (108 kcal)
250 gram spekjes (600 kcal)
250 gram champignons (60 kcal)
20 gram fijn gesneden platte peterselie (5 kcal)
150 gram geraspte pittige kaas (630 kcal)
2 teentjes knoflook (8 kcal)

Totale maaltijd 1901 kcal, per persoon/portie 476 kcal.

====================================================

Doe ruim water in een grote pan met wat zout en breng dit aan de kook. Kook hierin de spaghetti volgens de aanwijzingen op de verpakking (meestal 10 tot maximaal 15 minuten).

Wrijf ondertussen de champignons schoon. Doe de spekblokjes in een pan zonder vet en bak deze op hoogste stand (af en toe omscheppen). Snij ondertussen de champignons en de knoflook en bak deze mee totdat alles mooi goudbruin is. Snij of hak de platte peterselie fijn en bak deze aan het eind ongeveer 2 minuten mee. Voeg dan de melk en de geraspte kaas toe, breng het aan de kook en laat het, onder af en toe roeren, op de laagst mogelijke stand heel zachtjes pruttelen tot het een mooi glad geheel is geworden.

Giet de spaghetti af en schep de saus erdoor. Eet smakelijk!

Eventueel serveren met een Italiaanse salade.

we will fock you

Het begon allemaal met 'Mamma Mia'. Of nee, eigenlijk begon het veel eerder. Als jongetje van 10 zag ik op TV, op de Duitser, de uiteraard volledig Duits nagesynchroniseerde versie van 'My Fair Lady'. De film van de musical naar het toneelstuk 'Pygmalion' van George Bernard Shaw, met onze Audrey Hepburn als Eliza Doolittle en Rex Harrisson in de rol van professor Henry Higgins. En ik vond het echt helemaal stom! Net het sprookjesbos van de Efteling, echt voor kleuters! Wie begon er nu zo maar ineens te zingen? Belachelijk!
Later zou ik nog meer musicalfilms zien zoals 'Singing in the Rain', 'On the Town', 'The Wizard of Oz', 'The King and I' en de ergste van allemaal 'The Sound of Music'. Musicals, dat was duidelijk, waren niet voor mij bestemd.

Dat veranderde een beetje door 'Grease'. Door mijn musicalhaat waren eerdere rockmusicals als 'Tommy' compleet aan mij voorbij gegaan. Het was dan wel een musical, maar nu eens zonder die zijige muziek. Bovendien sprak het verhaal mij ook wel aan. (Ik had er toen de leeftijd voor.) Weliswaar een beetje simpel, maar toch. En welke gezonde 18-jarige jongen wilde niet toegezongen worden door Olivia Newton-John met 'Hopelessly devoted to you'?

Door 'Grease' ging ik me een beetje voor de musical interesseren. En zo ontdekte ik onder meer 'Tommy' en 'Jesus Christ Superstar'. Goede muziek met een verhaal dat er toe doet.

Echter 'Grease 2' maakte een eind aan deze tijdelijke musicalinteresse. Het was hét bewijs dat musicals gewoon niet deugen. Aan 'Grease 2' heb ik, naast de nieuw opgelaaide musicalhaat, wel nog Michelle Pfeiffer  overgehouden, maar dat is eigen blog waard. Wellicht een ander keer.

"Ach ga toch een keer mee! Het is van dezelfde schrijver als 'Jesus Christ Superstar'." En zo werd ik jaren later, door een vriendin, overgehaald om mee te gaan naar de musical 'Cats' in Koninklijk Theater Carré. En ik vond het een prachtig spektakel! Wat een prachtige decors en wat werd er live goed gezongen en wat een heerlijk absurdistisch en vervreemdend verhaal! Zou ik er dan al die tijd tóch naast gezeten hebben met mijn toch eigenlijk tamelijk zwak onderbouwde musicalhaat? Om dit te testen werd de video van "The Sound of Music' gehuurd. Toen de film was afgelopen, was mijn musicalhaat geheel en al, in al zijn volle glorie terug. En toen bleek dat de film nog helemaal niet afgelopen was, maar dat we nog pas op de helft zaten! Voor mij was het toen wel duidelijk. Musical, dat is niet mijn ding! Horror, actie, avontuur, dat is mijn ding!

Totdat ik, op uitnodiging van een bevriende relatie, 'Miss Saigon' zag in het Circus Theater. De uitnodiging kon ik eigenlijk niet weigeren, dus het was een beetje een moetje. Maar ik werd overdonderd door de overweldigende filmmische effecten, de schitterende techniek van de wisselende decors, het licht, het geluid, en met name de performance van Willem Nijholt. De muziek was ruk, maar wat een feest om te ondergaan. Super goed! Maar vrijwillig naar een musical, dat zat er niet in. Daarvoor had de musical mij eens te vaak teleurgesteld. Helaas.

Maar toen kwam 'Mamma Mia'. Ouder én misschien ook een beetje wijzer, was ik in de loop der jaren, mogelijk ook onder invloed een licht sentimentele hang naar vroeger, de muziek van Benny en Björn echt gaan waarderen. En nu hun liedjes waren verwerkt in een musical, kon dat toch eigenlijk niet mis gaan. Dus togen wij met een heel stel naar het Beatrix Theater en we vonden het geweldig! Geen grootst spektakel, maar een schattig verhaaltje, veel humor, goed gespeeld en gezongen.... Een feestje! Een heerlijk feestje! En toen anderen de musical ook wilden zien ging ik voor de tweede keer naar Utrecht! En weer was het een heerlijk feest! Wat een super muziek en wat was dat op een handige manier in een vermakelijk verhaaltje geïntegreerd. Super! Ik had wel een derde keer gewild! Was ik nu dan écht om?

Nee! Vaak werd ik uitgenodigd om mee te gaan, maar ik wees het altijd af. Ik wilde de herinnering aan de Abba-musical niet bezoedelen.

En toen kwam 'We Will Rock You'. Een musical met de muziek van Queen. Dáár wilde ik wel heen. De musical kreeg fantastische kritieken en iedereen die er van terugkwam was onder de indruk. Ik hoorde iemand zeggen dat het een feestje was. En ik dacht aan ABBA.
Dus afgelopen gisteren zijn we erheen geweest. Wat een verschrikkelijke rukmusical zeg! Het orkest speelde goed. Maar ja, als je met 9 man niet in staat bent om de muziek van 4 man goed te laten klinken, ben je geen knip voor de neus waard als muzikant. Alleen door de hoofdpersonen werd redelijk gezongen, maar het was allemaal veel te hard en te schel! En het verhaal.... Het verhaal is zo simpel, zo belachelijk simpel! De dialogen zo beroerd, de humor zo kinderlijk. Niet één keer heeft het geboeid. Nogmaals, de muziek werd goed gespeeld, maar het was echt fokking jammer dat er steeds doorheen werd gekweeld. Ik had de hele tijd het gevoel dat ik naar de opvoering van een schoolmusical van Benny Vreden zat te kijken, met orkestband. Wat een sof! Zonde van het geld en vooral zonde van mijn tijd! De haat voor musicals is weer helemaal terug! Bedankt Joop!

Salvatore Cocco