We gingen dus naar Espania. Ik weet wel dat de titel Frankrijk doet vermoeden, maar ik weet gewoon niet wat vakantie in het Spaans is. Ik ken trouwens sowieso nauwelijks Spaanse woorden. Te weinig naar Bassie en Adriaan gekeken vroeger, dan krijg je dat. Waarschijnlijk is het zoiets als vacansos of ferios of holidados.
Spanje dus, en wel Torremolinos, Hotel Cervantes. Quatros sterros, dus dat moet wel los lopos. Met een flinke klap landde het vliegtuig 's morgens om half elf op Malaga. Wel gewoon op de landingbaan, dus niet echt óp Malaga, maar toch met een ongewoon harde dreun. Ik denk dat de piloot tijdens de landing even met de stewardess bezig was.
Wij zaten trouwens de hele vlucht tegen Cornald Maas en Michiel van Erp aan te kijken. Die gingen met nog een stuk of wat andere frisse jongens op meiden vakantie. Ze hebben de hele reis geslapen.
Wij sliepen niet, ofschoon we toch al om half 3 's nachts waren opgestaan. Maar de dubbele Whopper met Starbucks koffie op Schiphol en de twee stroopwafels met koffie in het vliegtuig gaven mij voldoende energie om wakker te blijven.
Van Malaga naar Torremolinos is het maar 20 minuten met de bus, dus stonden we, met nog zo'n 20 anderen al om half 12 bij de receptie van het hotel, waar we te horen kregen dat onze kamers nog niet klaar waren. Ik begrijp dat niet. Ze wisten dat we kwamen, is het dan niet te regelen dat er 8 kamers op tijd klaar zijn? Dus de koffers tijdelijk gedropt in een speciale, wit betegelde ruimte, door mij 'het slachthuis' genoemd, en dan de stad maar even verkennen. Met lange broek en lange mouwen terwijl het er 45 graden was. Ja, qua gevoelstemperatuur. In werkelijkheid zal het 15 graden lager geweest zijn, maar het was in ieder geval te warm voor mijn kleding.
Wel een geinig plaatsje trouwens. Torremolinos is tegen een berg gebouwd, dus moeten er flinke hoogte verschillen worden overbrugd. Van hotel naar het strand loopt een zigzaggende straat met allemaal trappen, meer dan 150 treden, met aan weerszijden allemaal winkeltjes en eetgelegenheden. Erg leuk! Het vereist echter een zekere fitheid en luchtige kleding, hebben wij die dag kunnen vaststellen.
Na wat wandelen, eten en drinken waren we terug in het hotel met de 4 sterren. Men had kamer 429 voor ons bedacht. Ja een mooie kamer, op de 4e etage, met zeezicht en een belachelijk groot balkon. Het was een hoekkamer en dus ook een hoekbalkon. Prima. Het was schoon, maar niet echt fris. Maar ja, dat laatste kom je maar zelden tegen. Eigenlijk durf ik nooit ergens op blote voeten te lopen, maar hier dus zeker ook niet.
Nadat we ons hadden geïnstalleerd sloeg de vermoeidheid toe. Linda had maar drie uurtjes slaap gehad en ik had helemaal geen oog dichtgedaan, dus ja, vind je het gek? Het leek ons goed om aan de rand van het hotelzwembad op een ligbedje nog even te doezelen en wat eerste zon te pikken. Helaas waren alle bedjes bezet. Bekaf wierpen we ons ter aarde. Op het gras kan je ook liggen.
Rond een uurtje of zes zijn we naar de hotelkamer gegaan om effe te douchen. Daarna de stad in, traplopen, winkeltjes kijken en helemaal de boulevard afgelopen naar Benalmádena, toch zo'n drie kwartier tippelen, en weer terug om in Torremolinos ergens langs het strand wat te eten. Biefstukje met roquefort, biertje erbij, heerlijk. Toen weer de trappen op, puf puf, en vlak bij ons hotel, op de Plaza Andalucía een Margarita genomen - niet de pizza maar de cocktail. Heerlijk. En ondertussen speelde een stel Zuid-Amerikaanse indianen op hun panfluiten een vrolijke Zuid-Amerikaanse indianenpotpourri. Het had allemaal weinig Spaans, maar gezellig was het. Toen ik half twaalf op het te harde bed lag met het te dunne kussen, sliep ik na bijna 40 uur waken terstond in. Dat is me thuis in Holland al weken niet meer gelukt. De Spaanse zon verricht wonderen!
Salvatore Cocco