spin in de spiegel

Pas toen ik al even op weg was, zag ik het. In de linker buitenspiegel, daar zat een web. Een spinnenweb. Dat ik die nou niet gezien had bij het instappen? Dan zou ik 'm meteen hebben weggehaald. Zo'n web hoorde daar immers niet. Niet in mijn buitenspiegel.
Het web was stevig genoeg om de hele weg keurig op z'n plek te blijven. Zelfs na een stuk snelweg was het web nog als nieuw. Daarmee dwong de maker weliswaar enig respect af, toch bleef zijn web ongewenst. Zodra ik de auto had geparkeerd, zocht ik naar iets om het web mee te verwijderen, want om zoiets nu met de hand te doen, daar ben ik niet heldhaftig genoeg voor. Bovendien ben ik behept met een milde vorm van smetvrees, dus werd de ijskrabber ingezet. Dag web. Maar toen ik na een paar uur van keihard werken weer naar huis wilde rijden, zat ie er weer, precies op dezelfde plek. De maker zat dus nog verscholen ergens in mijn buitenspiegel. Ik inspecteerde alle hoekjes, maar zag geen spin. Dus pakte ik weer de ijskrabber, vernielde het web en reed naar huis.

Onderweg zag ik 'm ineens. Het was een kleintje, maar wel een brutaaltje. Het spinnetje ging gewoon, openlijk, recht voor mijn neus, opnieuw bezig een web te bouwen. In mijn buitenspiegel. Met 80 kilometer per uur. Alsof ie wist, dat ik hem nu niks kon maken. Ik verhoogde de snelheid, maar de spin bleek een vasthoudend typje. Hoe hard ik ook reed, het leek de spin niks uit te maken. Hij ging overstoorbaar verder. Ik liet de snelheid zo hoog oplopen dat ik een fikse boete of erger riskeerde als men mij had aangehouden.
"Wat is de reden dat u zo snel reed?"
"Nou, edelachtbare, ik wilde een spinnetje uit mijn linker buitenspiegel laten waaien."
"Ah, juist. Ja dan snap ik het wel; hier is uw rijbewijs weer."
Jou zal ik krijgen makker, dacht ik. Mij bijna een bon laten scoren en ik reed linea recta naar de autowashal. Daar koos ik voor het complete programma, met overal water, borstels en hete was. Mwoehahahaa! Dat zal 'm leren. En daar kwamen de borstels en de waterstralen. Het water kwam van alle kanten op ons af. Als sluitstuk kwam de hete was, gevolgd door de grote föhn. Nou, knappe spin als ie er nou nog in zit, dacht ik nog. Maar de andere dag, toen ik wilde instappen, zag ik dat er weer gewoon een web in mijn spiegel zat. Daar stond mijn blinkend schone auto met fijn op dezelfde plek, in mijn linker buitenspiegel weer zo'n lelijk web. Hoe flikte ie dat? Je zou er haast bewondering voor krijgen, als het niet zo bloed irritant was geweest. Het web verwijderen had geen blijvend effect gehad en zelfs het rondje wasstraat bood geen soelaas. Er waren duidelijk zwaardere maatregelen nodig om de spin uit de linker buitenspiegel te krijgen. Maar wat? Zou ik een vlieg vangen en deze als aas voor de spiegel hangen om de spin met deze lekkernij naar buiten te lokken, zodat ik mijn slag kon slaan? Moest ik de auto schuin in een sloot rijden zodat de betreffende spiegel geheel onder water verdween waardoor de spin, happend naar lucht, aan de oppervlakte zou verschijnen en ik hem dan alsnog de adem kon ontnemen? Leuke creatieve ideeën, dat wel, maar daar had ik nu allemaal geen tijd voor. Ik moest naar mijn werk. Dus werd toch maar weer even de multifunctionele ijskrabber gehanteerd.

Onderweg begon het spinnetje alweer aan een vervanging. Raakt dat spinrag dan nooit op bij zo'n beessie? Moest die nooit naar de Spinnengamma om een rol rag te halen? Eenmaal op het werk haalde ik met de ijskrabber wederom door het beginnetje van het spinnetje.
Aan het eind van de dag zat er echter alweer een compleet web in de spiegel en ook daar ging hup de ijskrabber weer doorheen. Zo'n dier zou toch ook wel een keer denken, ik kap ermee, ik zoek wel een andere spiegel. Maar nee hoor. Ik zat nog maar amper in de auto of de spin sloeg alweer aan het weven. Nu was het oorlog!

Thuis inspecteerde ik de spiegel aan alle kanten, maar nergens was er een spoor van de spin te ontdekken, behalve dan dat hij ondertussen alweer een stuk web in elkaar had gezet. Die spin zat natuurlijk in de ruimte achter het spiegelglas. Ik liep de garage in, sloot de tuinslang aan, en draaide de kraan volledig open. Helaas was ik vergeten het pistool te plaatsen, zodat een flinke straal dwars door de garage spoot en ik, direct drijfnat, vloekend de kraan dicht draaide. Na het plaatsen van het pistool, herhaalde ik de handeling van het opendraaien van de kraan nu wat voorzichtiger. Geen druppel, dit keer. Vlak bij de buitenspiegel opende ik het watervuur. Het water spetterde alle kanten op! De paar droge plekken op mijn kleding waren nu ook doorweekt. Maar ik spoot grimmig door. Links rechts langs alle randen van boven naar beneden en andersom en nog een keer en nog een keer. Met soppende sokken ruimde ik alles weer op en trok droge kleren aan.

Na het eten ging ik kijken. Geen web. Haha!

Voor het slapen ging ik kijken. Geen web. Tataaa!

De volgende ochtend, het was mijn vrije zaterdag, werd ik in alle vroegte wakker. Ik trok de badjas aan en sloop de trap af om niemand wakker te maken. Ik liep de oprit op, om de auto heen en .... De kreet die ik sloeg moet bewoners tot drie straten verderop van schrik rechtop in hun bed hebben doen zetten. Daar zat ie weer! Het web! Ik rende naar binnen, trok een broek en een shirt aan, pakte wat gereedschap en begon de spiegel van de auto te slopen. Ik liet een emmer vol water lopen en dompelde de spiegel er helemaal in onder. Draaide hem zo dat alle lucht eruit was en bleef verwachtingsvol toekijken. Af en toe kwam er nog een klein belletje naar boven borrelen. Was dat spinnies laatste adem? Ik keek en keek. Na tien minuten zag ik nog geen steeds spinnenlijkje komen boven drijven. Hoe lang zou zo'n spin zijn adem kunnen inhouden, vroeg ik me af. Met zulke kleine longen, zal dat toch geen half uur zijn? Het is toch geen zeehond? Ik besloot de spiegel nog even onder water te laten staan. Ondertussen douchte ik en kleedde mezelf fatsoenlijk aan.
Terug bij de emmer, ging ik op mijn hurken zitten om het een en ander eens goed te inspecteren. Ik zag nog steeds geen drijvende spin. Ik keek door het water in de randjes van de spiegel. Niks. Ook geen onderwaterweb. Wel zag ik ineens iets op de rand van emmer.  Het spinnetje sprong aan de andere kant over de rand van de emmer. Ik stond te haastig op, stootte de emmer om en viel voorover in de plas water op de spiegel waardoor ik me pijnlijk bezeerde. Links van mij zag ik het spinnetje razendsnel onder de werkbank verdwijnen. Ik wist meteen dat de spin had gewonnen. Nooit zou ik hem meer te pakken krijgen. Maar, en ik dacht het met trots, liggend in een plas met water, in een drijfnatte garage, met pijnlijke ribben en, zo bleek achteraf, een licht beschadigde buitenspiegel, nooit zou hij meer een web in mijn buitenspiegel maken. En tevreden ruimde ik alles op en monteerde de spiegel weer. Met de stofzuiger ging ik nog eens goed onder werkbank door, gewoon voor het geval dat. En aan het eind van de ochtend, toen alles opgeruimd en achter de rug was, dronk ik een heerlijke kop koffie.
"Nou, de spin is uit de spiegel hoor," zei ik trots tegen mijn vaste huisgenote.
"Ach, zo'n spinnetje, die doet toch niemand kwaad."

Salvatore Cocco
24 juni 2017