Zou ik me dan al die tijd vergist hebben? Maar dat is toch raar? Ik keek nog een keer. Ja, ik las het toch goed. Ik had altijd gelezen dat je "no paper" "in the toilet" moest "throwen", maar dat stond er helemaal niet! Er stond: "Don't throw papers in the toilet." "Papers" stond er. Papieren dus. Je paspoort, je rijbewijs, je vliegtickets. Die moest je niet in het toilet gooien! Ik vond het al zo vreemd, want meestal herinnerde ik mij pas bij het laatste velletje, dat het papier niet door de riolering paste. Maar ja, dan lag de halve rol er al in! Het doortrekken was echter nooit een probleem. Nooit zat de riolering verstopt. Althans niet tijdens òns verblijf.
De riolering zat trouwens letterlijk niet verstopt, want alle buizen, leidingen, ja zelfs meterkasten werden tegen de buitenkant van de woningen en hotels geplakt. Wel werden ze in de juiste kleur meegeschilderd, maar ik herkende ze toch meestal meteen, met mijn timmermansoog.
Vandaag hadden we een rustdag. Geen wandelingen langs smalle rotspaden en onnodige omwegen. Vandaag hadden we zwembaddag! Einde!
Ja, een verslag van een zwembaddag is natuurlijk vreselijk saai. Wat moet ik schrijven? Dat Linda zich om 11:23 uur omdraaide en in zichzelf zei "nu de andere kant effe"? Dat ik om 15:47 uur naar de wc ben gegaan om te plassen? Dat we om 12:13 uur de bedjes hebben verschoven voor meer schaduw? En dat ik drie keer het zwembad in ben geweest en Linda vier keer?
Er werd topless gezond aan ons zwembad. Ik kan daar goed tegen. En er werd niet alleen door mannen topless gezond, er waren ook vrouwen die zich voor deze gelegenheid ontdaan hadden van de knellende bovenkleding. Ik zeg nogmaals, ik kan daar goed tegen.
Een ouder echtpaar, een bejaard stel - de man was waarschijnlijk al in de tachtig en zijn vrouw, nog kwiek, midden zeventig - vormde een uitzondering. Beiden lagen vrijwel geheel gekleed op de ligbedjes in de schaduw. Maar ze genoten, dat zag je. Hij was wat traag door de ouderdom, maar alles werkte zo te zien nog goed. Hij hield de jonge meiden in ieder geval goed in de gaten.
"Kijk," zei Linda, "die blonde daar, niet meteen kijken, maar die heeft neptieten!"
Wat is dat toch met mensen. Als je zegt, niet meteen kijken, is het eerste wat ze doen, meteen kijken! Zo ook ik mensen! En ja, dat was wel duidelijk. Dat waren hele nieuwe!
Ze waren nog zo nieuw, dat als ze het zwembad uitkwam, ze de siliconen eerst terug op hun plek moest douwen. Maar zat het zaakje eenmaal op de plek, dan paradeerde ze, met de schouders naar achteren en der nieuwe cup E als zoeklichten vooruit gestoken, met stevige pas naar haar ligbedje. Met iedere pas die ze maakte hoorde je kwiep, kwiep, kwiep. Maar dat kwam door haar goedkope teenslippers. Hoe ze ook stond, lig of hing, haar borsten staken altijd fier omhoog! Ik heb haar dan ook niet op de buik zien zonnen. Haar borsten zaten zelfs zo onnatuurlijk hoog, dat ze ze beiden met haar kin kon aanraken! Ongelogen, ik zweer het je! En daar liep ze weer, kwiep kwiep kwiep! Even wat te drinken halen. Ja, met dit hete weer moet je ze natuurlijk wel regelmatig bijvullen, anders is het hele zaakje zo verdampt en hangen ze erbij als natte washandjes! Kwiep, kwiep, kwiep! Ik stelde mij voor hoe ze uit zou glijden en in slow motion zag ik haar wiebelend en waggelend proberen het evenwicht te hervinden, maar haar lot was al bezegeld. Ze viel recht voorover op de harde zwembadtegels, op haar bumpers, en hup, ze stuiterde zo weer terug omhoog en tataa, ze stond weer rechtop en liep verder alsof er niets gebeurd was. Kwiep, kwiep, kwiep.
Zoals altijd besloten wij de dag met een watertje in de trendy Kui Cocktail Bar. Ik een Margarita of Mojito en Linda iets zoetigs als een Cosmopolitan of Daiquiri Strawberry. Er speelde lekkere jaren '80 en '90 muziek, veelal voorzien van een nieuwe beat! Je kon er heerlijk loungen met een lichte zeebries om het àf te maken. De bestellingen werden opgenomen door een allerschattigst blond deerntje, dat de hele tijd maar giechelde. Wat ze ook deed, ze giechelde. Als ze het glas neerzette giechelde ze. Als ze je bestelling opnam giechelde ze. Als je wegging giechelde ze.
Ze sprak wat gebrekkig Engels, maar het woord "nothing" gebruikte ze veelvuldig, zowel te pas als te onpas. Nothing kon bij haar van alles betekenen. Graag gedaan, laat maar zitten, het geeft niet. Als ze je drankjes bracht en je zei "thank you" riep zei giechelend als antwoord "nothing!". Het was een schatje. Enig nadeel van deze tent, was het feit dat het ergens op zolder was. Je moest er een flinke trap voor op. Het ergste was echter, na meerdere Mojito's moest je diezelfde beroerde trap ook weer af! En terwijl je in het donker zoekend naar treden zo voorzichtig mogelijk detrap afdaalde, hoorde je haar achter je giechelen en je ter afscheid een welgemeend "nothing" toewensen.
Oh ja! Tot slot. Tijdens de lunch zat het oudere echtpaar, waarover ik al eerder sprak, in de heerlijke koele, nette, maar ongezellige eetzaal (De Vreetschuur), twee tafeltjes bij ons vandaan. De oude man had bijna voortdurend een glimlach op zijn gezicht. Zijn vrouw verzorgde hem goed, maar daar zat ook een andere kant aan. Hij mocht alvast aan het tafeltje gaan zitten (en zo een goede plek, waar ook zij plezier van had, bezet houden) en zij ging dan eten voor hem halen. Nee, hij mocht niet zeggen wat hij wilde, zij bepaalde wat hij at. Zoals altijd en zoals het hoort. Misschien had de man wel zin in spaghetti, maar nee, hij kreeg mousaka, net als zij. Daar had ze zin in. En als toetje, kreeg hij meloen. Hij had zijn mousaka nog niet op, maar de vrouw duwde het bordje meloen, zo op de resterende mousaka. De man schraapte er met zijn vork nog wat mousaka onderuit, maar zij was onverbiddelijk. Ik kon niet verstaan wat ze zei, maar waarschijnlijk was het iets van "eet dan ook een bietje deur!". De oude man liet het zich allemaal welgevallen. Hij lachte vriendelijk naar haar en zei iets terug waar zij ook om moest lachen. En met langzame, maar nog altijd trefzekere bewegingen, fileerde hij de meloen en ontdeed het sappige vruchtvlees van de harde buitenkant. Hij sneed de meloen traag maar met grote precisie in gelijke stukken die hij één voor één met grote trefzekerheid in zijn mond stopte. Het smaakte hem goed. Er liep een druppel sap langs zijn kin. Met haar servet veegde ze liefdevol zijn kin af. En hij glimlachte.
Salvatore Cocco
29 juli 2013
