Films, ik hou ervan! Al in mijn vroegste jeugd werd ik erdoor gegrepen en hebben ze mijn leven beïnvloed.
Mijn admiratie voor de stad New York komt ongetwijfeld door de films die er zijn opgenomen. Het begon allemaal met "King Kong" (uit 1933!). Die film zag ik als achtjarig jongetje op de Duitse tv. Aan het eind van de film klimt Kong naar de top van het Empire State Building, toen nog het hoogste gebouw ter wereld. Wat een prachtige, aangrijpende scene vond ik dat. En wat een prachtig gebouw! Dat gebouw, zo besloot ik, wilde ik toch wel een keer met eigen ogen aanschouwen. Omdat ik een geboren thuisblijver ben, en de reis ook best prijzig is, duurde het nog vele jaren eer ik er uiteindelijk zou komen. Maar toen ik er was, werd het een emotionele ontmoeting. Van mijn kant dan; het gebouw zelf gaf geen krimp.
Een andere film die ik altijd bij me draag, is de Disney tekenfilm "The Jungle Book" Het was de eerste film die ik in de bioscoop zag. Dat bioscoopje, Saskia Theater geheten, bestaat al lang niet meer, maar ik herinner me nog als de dag van gisteren - ik zal zes zijn geweest - dat het licht uitging, de muziek begon en op het voor mij gigantische scherm de prachtige (getekende) beelden van de jungle verschenen. Alsof je er zelf bij was. Wat een overweldigende ervaring! Het meest leefde ik mee met Baloe, de luie, beetje sukkelige, maar o zo trouwe beer, die alles doet om zijn vriendje Mowgli te helpen. Baloe gaat zelfs zo ver, dat hij de jongen van zich afduwt, in het belang van het mensenjong. Dat je liefde voor iemand zo groot is dat je je eigenbelang volledig ondergeschikt maakt aan het belang van de ander. Wat een mooie les, en hoe prachtig verpakt.
En dan is daar natuurlijk "Jaws". De opbouw, de dialogen, de muziek, de suggestie, de humor, het camerawerk.... Een film zoals een film moet zijn. Een film die je meeneemt naar een andere werkelijkheid, die je de realiteit laat vergeten en juist daardoor niet wordt vergeten. Ik had net de goede leeftijd toen de film (14 jaar en ouder) tijdens de kerst van 1975 in het prachtige Rembrandt Theater draaide. In de daarop volgende warme, droge zomer van 1976 gingen mijn vrienden en ik veel zwemmen in de kolk. Wij wisten ook wel dat daar, in die kolk, geen haaien zwommen, maar toch voelden wij ons altijd enigszins prettig ongemakkelijk, daar, in dat diepe, donkere water. Dat maakte het extra spannend om ver van de kant te zwemmen. En nog steeds als ik in diep water zwem, zwemt Jaws op de achtergrond met mij mee.
Voor de duidelijkheid, films die het echte leven behandelen, films over problemen die we dagelijks ervaren, zulke films, die hoef ik niet. Op een aantal uitzonderingen na zijn dit soort films mij te serieus, te problematiserend, te levensecht. En waarom zou ik twee uur lang gaan zitten kijken naar problemen die ik zelf ook al heb? Dat biedt mij geen troost, ontspanning of verlichting, dat rijt enkel oude wonden open of slaat weer hele diepe nieuwe. Laat ik het zo zeggen, als een film zich kwalificeert als "drama" of als het adverteert met "waar gebeurd" ben ik al op mijn hoede. Toch zit de beste film die ik het afgelopen jaar heb gezien juist in deze categorie: de Zweedse film "En man som heter Ove" (Een man genaamd Ove) uit 2015. Al binnen de eerste twee minuten van de film weet je precies met wat voor type je te maken hebt, zonder dat er ook maar één woord wordt gezegd. En ja, het is drama, maar met zoveel liefde, positiviteit en subtiele humor verteld dat ie nergens ooit gewoontjes wordt. Het is een film met zowel een lach als een traan, hier en daar misschien wat gemakkelijk, maar evenzo goed ook absurdistisch. Uiteindelijk laat de film je met een positief gevoel achter.
Maar, zoals gezegd, heb ik meer met films die zo ver mogelijk van mijn werkelijkheid af staan. Films die je uit de werkelijkheid laten ontsnappen en meenemen naar fantasiewerelden met bizarre creaturen en onwaarschijnlijke verhalen, maar geloofwaardig verteld en niet te lang.
Salvatore Cocco
