Translate

06 januari 2012

Het Paradijs

Alleen zijn is heerlijk! Zo'n uitspraak, uit de mond van een man die 30 jaar getrouwd is, vraagt een nadere toelichting. Een misverstand is snel ontstaan. Dat begrijp ik. Maar hoe leg ik zoiets uit? Ik heb er nooit over nagedacht! Dat hoeft ook niet, want ik snap zelf heel goed hoe het zit. En mijn vrouw ook. Nou ja, dat denk ik, dat weet ik niet zeker. En snap ik het zelf écht? Misschien is het tijd voor een Beierse Deerne; een Anne Liese (red.: analyse).

In den beginne schiep God de man en noemde hem Adam. Adam was de eerste mens. Hij was de enige mens. Hij had niemand om mee te praten. Hij was alleen. Heerlijk, een paradijs! Maar ja, op den duur ging dat alleen zijn toch vervelen. Eenzaamheid lag op de loer. Dus naar mate Adam wat ouder werd en hem het hele huishouden in zijn eentje ook minder gemakkelijk afging, vroeg hij aan God of Hij er niet iemand bij kon maken voor de was en de binnenboel.

Nou is God zelf ook een beetje een aparte. Hij doet eigenlijk nooit wat je vraagt. En als Ie wat doet, is dat meestal toch weer net even anders dan wat je verwacht of hoopt. Bovendien had God in Zijn schepping een denkfout gemaakt. Hij had van alle dieren twee soorten gemaakt, zodat ze zich konden voortplanten. In het begin had Hij nog wat geëxperimenteerd met dieren die zichzelf konden vermenigvuldigen, maar dat vond God bij nader inzien niet zo gezellig. Toen God echter Adam maakte, was God vervult van de gedachte deze mens naar Zijn evenbeeld te maken. Nou, en er is maar één God, dus ook één mens. Maar ja, voortplanten was er dus niet bij. Dus die vraag van Adam, kwam God eigenlijk wel goed uit. Dus wat deed God, hij nam een paar hompen klei, stopte er iets van Adam in en riep bombastisch: "Aanschouwt de vrouw! En zij zal Eva heten! Zij zal uw gezel zijn en uw allenigheid en uw stilte verdrijven!" (Ja, God houdt wel van een beetje theater. Hij is denk ik toch katholiek.)

God had zijn woorden nog niet uitgesproken of daar ging Eva al los. Dat Adam dat tuinhekje om zijn paradijsje weleens recht mocht zetten en dat ze zo moe was, maar ze wist niet waarvan, en of je hier een beetje leuk kon winkelen, en dat ze een grote slang in de appelgaard had gezien waar iets aan moest gebeuren en dat ze Adam wel een beetje stil vond en of Adam al iets had gevangen of halal had geslacht zodat ze aan het eten kon beginnen en waar Adam wel dacht dat ie heen ging. Nou, de rest is geschiedenis. Einde paradijs.

Wat ik maar zeggen wil, wij mannen, wij staan nu eenmaal niet bekend als grote praters. Ja, aan de bar, een beetje slap lullen, dat gaat prima, maar veel verder komen we doorgaans niet. Mannen zijn meer doeners en vrouwen meer denkers. Ja, mannen denken ook weleens, alleen wij praten daar niet over. Wij houden dat liever stil. Wat wij denken is van ons, dat hoeft niet persé te worden gedeeld. Alleen het hoogst noodzakelijke komt eruit. Everything on a need to know basis and just in time. Wat kunnen die Engelsen de dingen toch lekker kort en duidelijk zeggen!

Dus als je alleen bent, hoef je niet te praten en als je eens wat zegt, hoef je niemand uit te leggen wat je precies bedoelde of hoe die toonhoogte dan wel geïnterpreteerd had moeten worden. Je bent aan niks en niemand verantwoording schuldig en dat is lekker! Als je eens om vijf uur 's ochtends je bed uit gaat om heerlijk een eind in de koude ochtend mist te gaan fietsen, kan dat gewoon! Er is niemand die achteraf zegt: "Nou, ik vind het maar raar. Wat is daar nou aan? Dat heb je nog nooit gedaan! De volgende keer wil ik wel mee!"
Maar er is geen goede reden voor dat soort acties, net als er geen goede reden voor is dat ik geen zuurkool lust. Ik lust het gewoon niet. Verder lust ik alles, maar van zuurkool moet ik niks hebben. Als ik het alleen al ruik, krijg ik kokhalsneigingen! En waarom? Ik weet het niet, het is nu eenmaal zo! Dus als ik 's ochtends om vijf uur op de fiets stap, is daar geen reden voor. Het komt gewoon in me op en dan ga ik dat doen. Daar denk ik niet over na. Ik doe het gewoon. Mannen zijn doeners, geen denkers, weet je nog?

En daarom is het zo heerlijk om af en toe alleen te zijn. En ik weet, dat er ook zat vrouwen zijn die hetzelfde hebben. Gewoon effe lekker je eigen ding kunnen doen, zonder dat je aan iemand hoeft uit te leggen, waarom je dat zo doet.

Een relatie kan dan ook alleen maar succesvol zijn, als je elkaar die vrijheid gunt. Niet vragen, niet alles tot op het bot willen fileren en zeker niet overal over praten. Wat is er mis met stil naast elkaar zitten? Pas als je dat stadium in je relatie hebt bereikt, ben je geslaagd! Dan ben je alleen met z'n tweeën. Super!