Walem Trilogie - 3 - De slimste mens

Er klopt iets niet. Ik vermoed een ernstige vorm van discriminatie. Wat is er aan de hand? Nou, dat ga ik je nu vertellen. Luustert.

Je smartphone houdt, als je dat wil, automatisch bij hoeveel stappen je zet. Ja toch? En als je hebt gewandeld, is het leuk om te kijken hoeveel je hebt gewandeld. Ja toch? Niet voor het klassement, maar gewoon voor de fun. Ja toch? Maar die "fun" bleek helemaal niet zo grappig. Als mijn wandelmaatje precies dezelfde route had gelopen als ik, namelijk naast mij, dan had zij steevast meer kilometers afgelegd, meer stappen gezet en meer verdiepingen bedwongen dan ik. Nondeju! En niet zo maar een klein verschilletje, nee, kilometers, honderden stappen en tientallen verdiepingen. Ja, dat is echt niet grappig meer. Mijn wandelmaatje meldde ter geruststelling, dat ik dan waarschijnlijk verkeerd loop! Hoe dan? Gewoon de ene voet na de andere toch? Maar ze bedoelde dat ik grotere passen maakte. Zij maakt mooie, sierlijke damespasjes en ik zet lompe boeren stappen. Bam bam bam, høken! En mijn iPhone hanteert daarvoor dan blijkbaar, via een onduidelijk algoritme, een forse kilometeraftrek. Nou lekker dan. Daar sloof je je dan voor uit. Ik word hier als man ernstig benadeeld en gediscrimineerd. Op naar het Malieveld! Van wie kan ik een trekker lenen?

Terwijl het in de rest van Nederland steeds frisser en regenachtiger werd, bleef het in het zuiden aangenaam en droog. Goed geregeld. <duimpje omhoog> En omdat alle vakanties waren afgelopen was het overal ook behoorlijk rustig. En als het ergens wat drukker werd, liep je gewoon een andere kant op. Alleen bij de kabelbaan in Valkenburg was het even onaangenaam druk. In de rij voor de kabelbaan stonden achter ons mensen die niet begrepen wat die strepen en rode kruizen op de grond betekenden. Ze stonden ons zowat in de nek te hijgen. Dat ik er op luide toon een opmerking over maakte, maakte geen indruk. Ze reageerden op geen enkele wijze. Doof waarschijnlijk en blind ook erbij en hersenloos. Best sneu eigenlijk, zulk volk. Ik was uiteindelijk blij in de gammele bak van de kabelbaan te kunnen stappen. Ik heb daarna, hangend boven onheilspellende diepten, nog een paar keer omgekeken, maar ze vielen niet uit hun bakje.

Rondrijdend door de zonovergoten heuvels van Zuid-Limburg, over verlaten landwegen met weidse blikken over het schitterend, glooiend landschap en smalle, stijle straatjes door kleine, oude dorpjes, langs berg en dal zonder hoorngeschal, heb ik toch vaak ook aan Frankrijk moeten denken. Natuurlijk, de bergen zijn daar hoger, maar toch ... het is hier minstens zo mooi. Grootste verschil: in Zuid-Limburg is alles wél netjes en goed onderhouden. Dus waarom zou je een tweede huisje in Frankrijk willen, als je ook in Zuid-Limburg kan zitten? En, misschien wel het belangrijkste argument dat voor Zuid-Limburg pleit, er zijn geen Fransen! Je hoort er soms Duits en een enkele keer iets Scandinavisch, maar geen Frans! Hoe fijn is dat? Zo combineer je een prachtig landschap met lieve, vriendelijke, gastvrije mensen. Ik zeg Fuck Frankrijk, Vive le Limbourg!

Het plannen van je activiteiten vraagt in Nederland een enorme flexibiliteit. En als je, zoals ik, aanleg hebt voor autisme, is dat soms best even een dingetje. Tegenwoordig voorspelt men al 14 dagen vooruit het weer. En hoewel je weet dat er geen ene moer van klopt, toch hou je er rekening mee. Dom, maar het gebeurt. Je trapt er met beide benen in. Dus je verwacht een rustig zonnige weertype, wat blijkt, een herfststorm. Dus zijn we tijdens het ontbijt voortdurend bezig de planning aan te passen aan de meest waarschijnlijke realiteit van de dag. Mijn vaste reisgenote is daar erg goed in, moet ik zeggen. Ik zou gewoon de planning hebben afgelopen en met stortregen die wandeling hebben gemaakt en bij 30 graden de halve dag in de auto hebben gezeten. Gepland is gepland. Maar mijn wondertje van flexibiliteit weet dat altijd prima te reguleren. Zolang ik me er maar niet mee bemoei, komt het allemaal goed. Zo is het gelukt om heerlijk te wandelen, fijne autoritten te maken en heerlijk te dineren. Hulde aan reisorganisatie Linda, voor al uw broodnodige uitjes.

Het weer leek die dag minder dan verwacht, dus werd het programma omgegooid. Wij gingen een stuk van de uitgemergelde route rijden. De Mergelroute. Dat is een door de ANWB (daar is ie weer) uitgezette autoroute door Zuid-Limburg. Je hoeft alleen maar de 5-kantige bordjes te volgen en je rijdt vele kilometers lang over rustige wegen, langs mooie dorpjes en kastelen en dergelijke. Je snapt het wel. Onderdeel van de route, een bezoek aan Vaals met het Drielandenpunt, waar je in drie stappen van Nederland naar België naar Duitsland en weer terug naar Nederland kunt, tevens het hoogste punt van ons landje. Een plek waar ik al bijna zestig jaar lang over heb horen verhalen, maar waar ik nog nooit was geweest. Zin an!

Wij zouden onze route starten in Simpelveld. Dat leek ons ... ja, simpel. Alleen toen kwamen we erachter dat we dan eerst 100 kilometer moesten rond rijden eer we in Vaals zouden aankomen. Je kan de route namelijk alleen tegen de klok in rijden en niet met de klok mee. Dus kozen we een ander startpunt. Het werd Mheer, want dan hoefden we Mhinder ver te rijden. Logisch.

Van Walem naar Mheer is hemelsbreed 14 kilometer dus met een half uurtje waren we er. En we zagen ook al meteen de vijfkantige bordjes van de Mergellandroute, dus tijd voor een tussenstop! Het weer was nog goed en we namen plaats op een terras waar we werden bediend door een onverstaanbare Limburger met een hippe man bun. We zeiden ja op zijn voorstellen en kregen uiteindelijk twee koffie met een rijstevlaai en een kersenvlaai, beiden met slagroom. Dat was dus ook helemaal goed gegaan.

Overmoedig geworden door zoveel voorspoed, stapten wij weer in de auto om verdere invulling te geven aan de plannen, via de Mergelroute naar Vaals. De zon begon steeds uitbundiger te schijnen en voorzag het landschap van een sprookjesachtig sfeerlicht. De schaduwen van de wolken dreven over de velden met liggende, herkauwende koeien en golvende korenvelden. Hier en daar stapten we even uit om onze ogen te laven aan deze zomerse pracht en in de auto ging de airco op standje vriezen. De weersvoorspellingen bleken ongeldig voor Zuid-Limburg. Daar is het leven nog goed en hebben ze standaard Brand op de tap. Wat een land!

En overal zagen we de bordjes van de Mergellandroute. In tegenstelling tot de berichten op de ANWB-site, de site voor verzuurde ouderen, dat die bordjes slecht te vinden waren en meer van dat soort ouwelullengezeik. Niks van waar. Wij bleven geheel op koers en volgden alle bordjes met groot gemak. Totdat....

Daar verscheen rechts langs de weg ineens een horizontaal, rechthoekig blauw bord met een witte rand, waarop in witte, goed leesbare letters "Simpelveld" stond. Huh?! Simpelveld? Daar zijn we nu juist niet gestart, omdat we dan via de Mergelroute 100 kilometer tegen de klok in naar Vaals zouden moeten karren. Daarom waren juist in Mheer gestart. Dan zouden we eerst Vaals en pas later Simpelveld krijgen. En we hadden ook geen bordjes gemist? Nee, want anders waren we tenslotte ook niet in Simpelveld aangekomen. Hoe dan? Wat was er mis gegaan en waar is Vaals?

Dus vol in de ankers, remparachutes uit en even rustig in de berm de hele reis analyseren. Kijkend op onze mobieltjes, zagen we waar we de fout in waren gegaan. Er was een punt waar de route niet rond liep, maar waar je, om bij Vaals terecht te komen, rechtsaf moest en over dezelfde weg weer terug om de route te vervolgen. Wij zijn daar dus gewoon lekker rechtdoor gekard en nooit rechtsaf geslagen. En dit alles zou moeten hebben plaatsgrijpen, en dat is het rare, bij het plaatsje Raren! Jaja!

We hebben toen de TomTom maar weer aangezet en Vaals als bestemming in gevoerd. En ja, toen reden we dus dat hele eind weer terug, gingen bij Raren links (want we kwamen van de andere kant aanrijden natuurlijk) en maakten de klim naar Vaals.

En het was er precies zoals ik me had voorgesteld. We hebben de trappen van de Julianatoren beklommen (de lift is voor watjes) en hijgend en puffend van het majestueuze uitzicht genoten. We hebben er de lunch genuttigd (uiensoep en twee kroketten met brood, zalig) en in drie stappen van Nederland naar België naar Duitsland en weer terug naar Naderland gelopen. En in België en Duitsland hebben wij GEEN mondkapje opgezet. Virusgekkies!

Vanaf Vaals vervolgden wij de Mergellandroute weer. En het werd een deja vu. Oh, kijk, daar heb je die oude watermolen weer. En ziet, die grote herenboerderij weer. En hier, die mooi gelegen B&B weer. En kijk, dat bosrijke dal ligt er ook nog steeds. En hier, dit kasteeltje. Komt jou dat kasteeltje bekend voor? Nee, dat kasteeltje hebben we nog niet eerder gezien, toch? Nee, dat hebben we nog niet eerder gezien, nee. En die kerk? Zegt die kerk jou wat? Nee, die kerk zegt mij niks. We hadden nu toch ook al lang weer in Simpelveld moeten zijn? Ja, we hadden al lang weer in Simpelveld moeten zijn. Maar we hebben geen bordje.... Nee, we hebben geen bordje "Simpelveld" gezien. We hebben ook al heel lang geen bordje "Mergellandroute" meer gezien. Waar zitten we dan nu weer in hemelsnaam?

En daar verscheen rechts langs de weg ineens een horizontaal, rechthoekig blauw bord met een witte rand, waarop in witte, goed leesbare letters "Schin op Geul" stond. Zo maar, uit het niets. Schin op Geul. Ons vakantiekamp lag er naast. Hoe wist onze auto dit zo feilloos te vinden en aan te voelen dat we er eigenlijk ook wel klaar mee waren voor vandaag? Wat een fijne auto hebben wij toch! Hier kende ik de weg inmiddels, dus met drie keer sturen reden we het parkeerterrein op. Helemaal naar achteren, want daar was een geheime doorgang en dan waren we, hups, meteen bij onze hut. De dag was wederom heel anders gelopen dan gepland, zowel qua weer als qua route, maar het was toch weer een heerlijk dagje geweest.

In de bungalow gooiden we onze schoenen uit en liepen lekker op blote voeten.... Nee! We liepen lekker op slippers door het huisje, maakten koffie, ploften op de stoelen buiten in de tuin en begonnen plannen te maken voor het diner. Lekker uit eten! Wat een leven!

Zo verliep eigenlijk de hele vakantie heel anders dan gepland. Geen Griekenland, maar helemaal prima. Tot en met de laatste dag liep alles nog anders, want op die laatste dag, toen waren we alweer thuis. Ja, op die laatste dag moet je altijd al heel vroeg uit zo'n huisje, en we zaten zo in het vakantieritme, dat we geen zin hadden om ons te haasten. Dus hebben we een dag eerder de auto inpakt en zijn naar Maastricht gereden. Daar hebben we een heerlijke zonnige dag beleefd met vlaai en alles erop en eraan. We zijn daarna naar huis gegaan, hebben Chinees gehaald en met een bord nasi op schoot, lekker op onze eigen bank, naar "De slimste mens" gekeken. Ha! En de slimsten, dat waren wij zelf. Toppie!

Walem Trilogie - 2 - Leve de flipflops!

Voor mij is slapen in een vreemd bed zoiets als poepen in een drukke winkelstraat. Dat gaat niet. De hele nacht lig ik te woelen en te draaien, maar slapen, ho maar. Op een Grieks eiland lig ik dan 's middags gewoon lekker te maffen op een ligbedje onder een parasol, dus dan haal ik de gemiste slaap wel weer in. Maar met af en toe een bui, windkracht 4 en maxima van 20 graden zijn vakanties in Nederland daar toch minder voor geschikt. Dan kan aanhoudende slapeloosheid een probleem worden voor je omgeving. Prikkelbaar en lusteloos. Leve de vakantie.

Maar gelukkig is er drank. Alcoholische drank welteverstaan. Een glas Roosvicee werkt niet. Een fles wodka wel. Nog voordat mijn hoofd het kussen raakt, ben ik al vertrokken. Ondertussen is de lever wel drukker dan ooit, maar de rest slaapt. Ook mijn nieren lijken pas de andere dag weer te gaan werken, na twee bakken koffie. En hoewel deze therapie door deskundigen sterk wordt afgeraden, sleept het mij door de periode van vakantieslapeloosheid heen. Leve de alcohol.

Alcohol heeft meer positieve kanten. Zo schijnt het je te beschermen tegen virussen. Oraal innemen helpt dan helaas niet, maar jezelf ermee insmeren blijkbaar wel. Overal waar je komt, staan dan ook pompjes met alcoholhoudend spul om je handen mee te ontsmetten. Vaak moet ik dan toch de neiging onderdrukken om mijn mond eronder te houden. Al was het alleen al voor de blikken van de omstanders. Maar goed, ik ben niet alleen. Ik word daadkrachtig in het gareel gehouden. En die pompjes zijn eigenlijk van zichzelf al leuk, want op het ene pompje moet je keihard drukken om er een keuteltje gel uit te persen, terwijl een ander pompje bij de minste aanraking al een brandstraal alcohol produceert. Zit je ineens helemaal onder en riek je de rest van de dag als een alcoholist in de morgen. In zo'n geval zoeken wij op het 1,5 meterterras een plek met ruim zicht op het ontsmettingsgebeuren. Leve de handpompjes. 

Onder het mom "alles beter dan fietsen" werd ook wandelen toegevoegd aan ons lijstje vakantievreugde. Dat moest ook wel, want verder viel er niet veel te beleven tussen die drie boerderijen, de kerk en het café. Maar eerlijk is eerlijk. Zuid-Limburg is echt prachtig en heel anders dan de rest van Nederland. Door de vele, goed bewaard gebleven gebouwen, opgetrokken in een prachtige stijl, in dat schitterende, glooiende landschap krijg je het gevoel in een sprookjesachtig buitenland te zijn beland. Ja, zelfs dat taaltje is onverstaanbaar. Maar gelukkig spreken de meesten ook goed Engels. Leve mijn talenknobbeltje. 

Dat wat aan de ene kant een voordeel is, kan aan de andere kant ook een nadeel zijn en dat geldt ook voor wandelen in Zuid-Limburg. Je krijgt weliswaar de prachtigste vergezichten voorgeschoteld, maar waar je in ons vlakke polderlandschap een tocht van 10 kilometer in een twee uur wegwandelt, doe je in Zuid-Limburg een hele middag over zo'n stukkie. Heuvel op, heuvel af. Dat haalt de snelheid er wel uit. Je haalt dan ook met gemak je 10.000 stappen, plus 52 verdiepingen. Leve de polder!

Ik moet hier wel - ja, ik zeg het niet graag - een bekentenis doen. Ik kocht, op aanraden van mijn wandelspecialist, voor de gelegenheid speciale - nou, daar komt ie dan - wandelsokken! Jawel! Ik ben in het bezit van twee paar wandelsokken. Vroeger waren ál mijn mijn sokken wandelsokken, maar nu niet meer, nu heb ik er dus speciale sokken voor. Misschien moet ik ook eens informeren naar klussokken en zitsokken. En accordeonsokken. Maar goed, wandelsokken dus. Een linkse en een rechtse. Ja écht! Op de ene sok staat een "r" van rechts en op de andere een "l" van links. Als je ze verkeerd om aantrekt, wandel je denk ik in rondjes of zo, ik weet het niet, want ik heb het nog niet aangedurfd ze krang te dragen.

Nu ik toch bezig ben met schokkende bekentenissen, om het nog gekker te maken, ik heb me ook laten overhalen om tevens bijpassende wandelschoenen te kopen. Vroeger waren ál mijn schoenen wandelschoenen. Ik had geen schoenen met onmundige hakken of andere ongemakken. Met mijn oude schoenen heb ik vele kilometers per dag door de straten van New York, Antwerpen en Rome gebanjerd, maar dat kan dus echt niet meer. Belachelijk zelfs! Je hebt nu wandelschoenen! Als ik ze aan heb voel ik me net de helft van zo'n ANWB-stelletje, met dat verschil dat Lin en ik onszelf dan wel totaal anders kleden en gedragen. We dragen alleen beiden wandelschoenen, en nog totaal verschillende ook. Maar goed, het begin is er, godsamme! En zo zak je dan toch langzaam weg in het stinkende moeras van ouderdom en risicogroepen met je schoenen en je sokken.

En ik moet zeggen, die sokken zijn echt onzin. Alle sokken zijn wandelsokken. Als ze maar lekker zitten in de schoenen die je draagt. Maar die wandelschoenen, die bevallen echt wel goed. Daarmee loop je echt flexibel en licht, zeker als je over veel bospaden en keien moet, zoals daar tussen die drie boerderijen, die kerk en dat café. Dus, ik beken, ik ben qua schoenen, op dit gebied, om. Leve de wandelschoen!

Heel vroeger, maar echt heel heel vroeger, liepen mensen gewoon op blote voeten en in de blote kont ook. Maar later zijn ze gaan ontdekken, dat je met schoeisel en kleding, toch langer leefde. Ja, als je met je blote uitsteeksel ergens achter bleef hangen, was je mooi de lul. Dus daar ging een berenvel omheen, vandaar het woord berelul. Denk ik hoor, dit weet ik niet zeker. Maar het eerste wat men bedacht was, iets aan de voeten doen. Logisch, want daar sta en loop je de hele tijd op. Sinds dat men rechtop was gaan lopen, drukte dat hele gewicht op die twee tere zooltjes. En stapte je in een rondslingerende schroef of stuk glas, nou ja, in die tijd een zal dat een doorn of zo geweest zijn, dan kon je niet meer lopen en liep je kans op een vette bloedvergiftiging en stierf je een pijnlijke, vroege dood. Dus bedachten ze toen al de flipflops. In oude films over de Romeinen zie je dat ook, versierd met van die geile, leren bandjes om de kuiten. Ja, die Italianen zijn altijd al modebewust geweest. Conclusie, met schoeisel aan, leef je langer en gezonder. Toch zijn er heden ten dage nog steeds mensen aan wie deze evolutionaire ontwikkeling geheel voorbij is gegaan. Het liefst lopen zij de hele dag op blote voeten. En binnen, in je eigen schone huis, is dat niet erg, daar loop je geen snee of voetschimmel op. Maar je gaat toch niet op straat lopen op je blote poten? Nou, ik zeg je, hier in het park zie je hele families die de hele dag op blote voeten lopen. Blote voeten families. Met vaak ook blotebillengezichten, dat dan weer wel. Lekker met de blote voetjes in het gras, lijken ze te denken. Terug naar de natuur. Er zijn zelfs hele websites voor opgericht, met gratis blotevoetenwandelingen. Ja echt! Hier het bewijs. Maar mensen, je loopt hier op vreemd gras! Althans, niet je eigen gras, in je eigen, schone, veilige tuin. Op dit vreemde gras hebben vreemde vogels gepoept en vreemde egels geplast. Misschien hebben onverlaten er bierdopjes achtergelaten, of stukjes lego. Maar deze blote voetenfamilies hebben zo hun eigen opvattingen. Die malen daar niet om. Die hebben om zeven uur 's ochtends al voetzolen, zo zwart als een neger barbecue-briket. Zij zijn niet bang om overal in te trappen. En ze trappen ook overal in. Zelfs in de meest absurde complottheorieën. Ik verdenk ze er ook van dat ze zo met die voeten onder de lakens kruipen. Nee, ik doe dan toch echt liever iets aan. Leve de flipflops.