Translate

02 augustus 2013

All-inclusive 6: Flora en fauna

Wat ik eigenlijk de hele tijd al vreesde, maar wat sinds gisteren onwaarschijnlijk leek, gebeurde vandaag toch. Zelfs na drie keer doortrekken was er geen beweging in te krijgen. Wat had ik gister in hemelsnaam gegeten bij Spartakos? Gelukkig, bij de vierde spoelbeurt spoelde alles streeploos weg. Maar wat als dat niet was gebeurd? Wat had ik dan gedaan? Op z'n Grieks alles laten zoals het is en je nergens wat van aan trekken of op z'n Cocco's overal een probleem van maken? Poetste Linda haar tanden dan maar ergens anders of moest ik bij de Grieken het fenomeen toiletborstel gaan introduceren?


Griekenland is een heerlijk land om vertoeven. Het weer is goed, het eten verrukkelijk, de Grieken die wij ontmoeten zijn allemaal, stuk voor stuk, even vriendelijk en aardig en de relaxte sfeer werkt bevrijdend. In feite maak je een reis terug in de tijd als je in Griekenland bent. Dat merk je aan de lage prijzen. Ondanks de 23% BTW die ze van Europe moeten doorberekenen, is alles gewoon nog steeds goedkoop. Dat is in Spanje en zeker Italië wel effe anders. Daar betaal je de volle mep, keer twee! Maar in Griekenland zijn ze er niet op uit om je een poot uit te draaien, zoals in Turkije. Het is een heerlijk ouderwets land!
Maar misschien is die ouderwetse gezelligheid ook wel hun probleem. Brillen en kleding die je er in de winkeltjes ziet, zijn echt van 10 jaar geleden. Dat koopt niemand meer. Ook de "one hour fotoservice" is nu toch echt achterhaald! Geen wonder dat er zoveel zaakjes failliet gaan en het er steeds stiller lijkt te worden. Zelfs de zwarte Afrikanen, die ook hier op de stranden hun koopwaar proberen te slijten, lopen met oude rommel rond. Wie koopt er nu nog cassettebandjes en video's?

Maar, de stranden tussen Huppeldepuppos en Hoppeldepoppos zijn hip en schoon. En omdat Linda het graag doet, liggen we ook vandaag weer aan het strand. Eerst waren we bij een ander strand, maar toen we daar het parkeerterrein opreden, hadden we er beiden geen goed gevoel over. Ik weet niet wat het is, maar we keken elkaar aan en riepen: Bananuh!
"Welcome to Bananabeach!" riep een nieuwe gebruinde frisse jonge jongen ons uitgelaten tegemoet.
"Welcome, I am Nicos."
"Hello Nicos. I am Rinus and this is Romana!" en hij knikte vriendelijk.
Ja, de Bananabeach is óns strand. Ze draaien hier ook erg leuke muziek, van dance tot salsa, van reggae tot rock, van klassiek tot jazz. Er komt echt van alles langs. En niet alleen qua muziek komt er van alles langs. Jemig, wat je soms ziet! Daar kunnen ze bij Planet Earth niet tegenop!

"Het mannetje draagt de tassen om een goede indruk op het vrouwtje achter te laten. Als het vrouwtje is aangekomen bij het strandbedje ontdoet ze zich van het fleurig gekleurde gordijn dat ze had omgeslagen. En dan zien we haar in volle omvang. Sierlijk krullende lange lokken bekleden de rand van haar bikinibroek. Ze drapeert haar rollen sierlijk op het bedje, dat wegzakt in het rulle zand, zodat ze onder zeeniveau komt te liggen. Het mannetje bestelt voor haar een vette steak met friet en saus. Het is ook al half elf. Het ontbijt is uitgewerkt. Ze schrokt het met grote happen gretig naar binnen en laat geen stukje friet voor hem over. Ze had het nodig. Dan waggelt ze onverwacht het water in. Als het vrouwtje tot haar middel in het water staat, heeft de zee inmiddels de maximale vloedlijn bereikt en zijn de mensen aan de rand van het water naar hoger gelegen gebied gevlucht. Ze voelt zich nu zo licht als een veertje en dartel springt het vrouwtje op en neer, waarmee ze enorme golven genereert. Het mannetje wordt door de aldus gecreëerde onderstroom meegezogen en zien we nooit meer terug, en even verderop, op volle zee, vergaat niet veel later een cruiseschip in een onverwacht opgekomen tsunami."

We moeten bijtijds weg. De autosleutels moeten vandaag worden ingeleverd en je weet nooit precies hoelang wij doen over die 16 kilometer. Hoewel we dit keer, rechtstreeks en zonder fouten, de weg in iets meer dan een half uur hebben afgelegd, vroegen we ons onderweg toch nog af of dat benzinestation er altijd al stond.

Het is nog vroeg, dus duiken we het zwembad nog even in. Het is lekker rustig. We krijgen gezelschap van een paar zwaluwen. Ook die zoeken hun verkoeling in ons zwembad. Dat doen ze door vlak over het water te scheren en af en toe hun buiken in het water te dippen. Een mooi gezicht.
Langzaam wordt het drukker aan het zwembad. De hotelgasten komen van het strand en duiken nog even lekker fris in het chloorwater.
Kwiep, kwiep, kwiep. Kijk, miss Bumper is er ook.

Douchen. Meestal sta je te hannesen in een gladde badkuip, maar hier hadden we geen bad. Wel een douche. Nou ja, douche. Een bak van 50 bij 50 centimeter met een gordijn eromheen, weggedrukt in een hoekje, pal naast de wc. Thuis heb ik een douche van twee bij twee meter met zo'n grote douchekop. Daar kan ik met de armen wijd onder gaan staan. Ja, dat is ook overdreven, maar het zat er nou eenmaal in. En hier stond ik op een halve vierkante centimeter het douchegordijn van me af te houden. Want hoe het kan, kan het, maar zo'n douchegordijn wil altijd maar knuffelen en tegen je aan plakken. Ben je net schoon, zit dat gordijn weer tegen je kont geplakt. En waarom je zo'n douchegordijn überhaupt dicht doet, vraag ik me af. Het meeste water druipt er toch langs. Is de hele badkamer drijfnat. Mensen met watervrees hebben het maar zwaar. Die komen die bak nooit meer uit! Gelukkig heb ik diploma A en B.

Aan het eind van de dag zijn we nog wel even een drankje gaan halen bij Kui Cocktail Bar. Daar waren we al twee avonden niet meer geweest. Maar dat leuke blonde ding herkende ons meteen.
"Kalispera" zeiden wij enthousiast!
"Nothing!" zei zij giechelend.

Salvatore Cocco
32 juli 2013