tomatensoep

Ik ging dus boodschappen doen. Dit klinkt meteen al als fictie, snap ik, maar het kon nu eenmaal niet anders, dus ik moest wel. Ik had wat spulletjes nodig waaronder twee zakken soep. Waarom soep niet meer gewoon in een blik kan zitten, is me trouwens een raadsel. Je ziet het tegenwoordig in bakken, pakken, emmers, zakken, en er is zelfs soep verpakt als worst. Waarom? Maar goed, ik moest dus soep hebben. Twee zakken tomatensoep. Hoe moeilijk kan het zijn? Sta ik voor die stelling, wat denk je, honderden verschillende soorten tomatensoep. Chinese tomatensoep, kruidige tomatensoep, biologische tomatensoep, romige tomatensoep, stevige tomatensoep, Hollandse tomatensoep, tomatengroentesoep, tomatencremesoep, tomatensoep met knaks, pittige tomatensoep, vegetarische tomatensoep, extra gevulde tomatensoep, rijk gevulde tomatensoep en extra rijk gevulde tomatensoep. Dit zijn dan alleen de tomatensoepen die ik me herinner, maar er stonden er nog véél meer. Ik zag zelfs geconcentreerde tomatensoep, dus ik neem aan dat er ergens ook wel tomatensoep met de spanningsboog van een goudvis zal hebben gestaan. Ik wilde gewoon tomatensoep, maar dat stond er niet bij. En de vragen die het allemaal oproept. Neem Hollandse tomatensoep. Is dat nou soep van Hollandse tomaten of soep met tomaten van all over the place maar op Hollandse wijze bereid? Maar goed. Vanwege de 1,5 meter afstandsregel tijdens deze Corona dynastie wilde ik niet te lang blijven staan, want zolang ik me er stond te verbazen, kon niemand er meer langs. Dus pakte ik maar klassieke tomatensoep. Dat leek me nog het dichts in de buurt te komen van gewoon tomatensoep. En tomatensoep is tomatensoep, dacht ik nog.

Bij de kassa zag ik achter het geschitter van het plexiglas nog net de caissière. Duidelijk iemand uit de risicocategorie en zo chagrijnig als je van die types kan verwachten. Ik had geen zin in gedoe, dus haastte ik mij de paar boodschappen die ik had, snel en adequaat op de ongetwijfeld van vele besmettingen voorziene loopband te plaatsen. Beurtbalkje erachter en hup, ze had niets te klagen. Toen zag ik, dat ik twee verschillende soorten tomatensoep had. Ja, het waren beiden wel rooie zakken, maar de ene was klassieke en de ander was rijkgevulde. Zal ik nog even snel...? Ik keek weer naar de kenau achter het plexiglas. Dat plexiglas zag er niet bepaald stevig uit, dus ik besloot het zo te laten. Zonder noemenswaardige problemen rekende ik af en keerde huiswaarts met zegeltjes voor iets dat wij niet nodig hadden, kaartjes die wij niet spaarden en koopzegels waarvoor wij geen boekje hadden. Ik durfde tegen haar geen 'nee' te zeggen.

De dag die je wist dat zou komen brak aan. Tomatensoepdag. Daar stond ik in de keuken met twee verschillende zakken. Die konden toch wel bij elkaar, of zou ik ze in twee aparte pannen moeten opwarmen? Dus riep ik naar mijn vaste huisgenote:
"Die zakken soep, die kunnen toch wel bij elkaar?"
"Ja, natuurlijk," riep ze.
"Maar het zijn wel verschillende soepen."
"Ja, dan niet natuurlijk," riep ze.
"Het is wel allebei tomatensoep, dat wel."
"Ja, dan kan het natuurlijk wel," riep ze.
"De een is, ja, klassieke tomatensoep en de ander is mega extra super gevuld."
"Dat maakt toch niet uit. Tomatensoep is tomatensoep, riep ze.
"Ja, dat dacht ik ook," mompelde ik in mezelf.
"Wat zeg je?" riep ze.
"Nee, ik zeg in mezelf dat ik dat ook al dacht."
"Wat?" riep ze.
"Dat die soepen wel bij elkaar kunnen."
"Ja, natuurlijk kan dat," riep ze.
"Als ik ze mix zal er niks gaan borrelen of ontploffen."
"<onverstaanbaar>," zei ze.
"Wat!?"
"Nee niks," riep ze.
"Oké, dan roer ik ze nu door elkaar. Als je een knal hoort, gelijk 1-1-2 bellen."

Er kwam geen knal. Het bleef, alles bij elkaar, tomatensoep. Beetje te veel groenten naar mijn smaak en te weinig balletjes en een beetje aan de zure kant. Al met al, niet voor herhaling vatbaar, wat mij betreft. Geef mij maar gewoon Italiaanse tomatensoep.

Groetjes,
Salvatore