zaad

Ik zag ze meteen toen ik de treincoupé instapte. Ze vielen me op, de jongen en het meisje, omdat ze beiden, begin twintig, een gigantische rugzak tussen hun benen hadden staan, waardoor het onmogelijk was op de tegenover hen lege bank plaats te nemen. Gelukkig was er nog een hele vrije bank vlak achter hen. Ik moest dan wel achteruit rijden, maar ik kan daar goed tegen. Daar zaten wij dan, met de ruggen naar elkaar toe, klaar voor de start.

Nog voor de trein vertrokken was, bleek zij het soort mens dat niet in staat is het stemvolume naar de omstandigheden aan te passen. Haar stem kaatste luid en duidelijk door de hele coupé. Hem hoorde je enkel op verschillende toonhoogten en in verschillende lengtes brommen. Ik moest wel luisteren.

"Nee, Spitsbergen is echt heel vet. En dan vooral dat Longyearbyen. Geweldig!"

"Brom brombrom brom."

"Alleen een keer op Texel, verder niet. Maar daar hebben ze geen unie, hahaha."

"Brombrom brom."

"Zeker wel. Zelfs een camping. Verder alles gewoon."

"Brom brom brom."
"Nee, vooral met de sneeuwscooter. Iedereen heeft bijna wel zo'n ding. Er zijn net zoveel mensen als sneeuwscooters. Al ligt er natuurlijk niet altijd sneeuw. Dat valt best wel mee eigenlijk."

"Brom brom brom brom?"

"Ja, ook. Minder vaak, maar ook wel."

"Brom brom brom."

"Ik heb juist er een heleboel zaad verzameld. Ik kreeg er echt pijnlijke, ruwe handen van, want met handschoenen aan kan ik het gewoon niet goed. Dan heb ik er te weinig gevoel bij. Het is soms toch priegelwerk, met die kou, dat kan je je wel voorstellen."

"Brom brom."

"Ja, veel van de unie dus, maar ook lui die er een tijdje speciaal voor naar toe komen, uit idealisme of zo, en die staan dan allemaal op die camping met hun tent. Dat is echt een heel leuk sfeertje, want ja, we hebben toch allemaal hetzelfde doel."

De schelle stem van de omroepster onderbrak haar opmerkelijke verhaal hinderlijk met de mededeling dat de trein aanstonds ging vertrekken in de, wat mij betreft, juiste richting. Wat had dat meisje daar gedaan op dat ijzige Spitsbergen? En wat maakte dat ze daar zo vrij over sprak?

De trein kwam in beweging. Stil en zonder het vertrouwde kedeng kedeng van vroeger.

"Brom brom brombrom brom."

"Ja ik had ook naar Engeland gekund, maar ik heb voor Spitsbergen gekozen. In Engeland kom je gemakkelijk zelf, maar op Spitsbergen kom je toch net iets moeilijker. Dus als je daar dan hulp bij krijgt, is dat wel lekker."

"Brombrombrom?"

"Nee, echt alles! Je kan het zo gek niet bedenken of ik heb er zaad van gezien."

"Brombrom brombrom brom. Brombrom brom brom brombrombrom brom."

"Ja, echt geweldig. Al het zaad wordt in een berg bewaard, onder optimale condities. Zo blijft het eeuwig goed. Dus als er ooit eens iets is, ligt daar zaad van over de hele wereld."

Mijn gedachten vlogen nu alle kanten op. Ik hield het niet langer, pakte mijn mobiel en googelde 'spitsbergen zaad'.

Salvatore Cocco

18 mei 2016