Translate

04 november 2017

#MeToo

Dat Ria zuinig was op haar spullen zag je meteen. De jas die ze droeg, stamde nog uit de jaren ‘80, net als haar kapsel. Haar onderkinnen verraadden een calorierijk bestaan. Rond haar bovenbenen namen de bloemen op haar legging groteske vormen aan. De indrukwekkende mix van alcohol en zweet bleef na haar voorbijgaan nog minutenlang hangen. Zij stapte nergens onopgemerkt binnen. Nee, je kon je niet voorstellen dat zij ooit door iemand seksueel geïntimideerd zou worden, en toch werd kleine Johan door haar juist daarvan beschuldigd. Hij was, zoals zij aan de vertrouwenspersoon had gemeld, op de trap voor haar gaan staan en had verlangd dat ze hem een kus gaf. Door stevig te gaan staan - ze kon ook niet anders- en resoluut te roepen "Ga weg!" - dat had ze geleerd op een, wat ons betreft onnodige, tweedaagse zelfverdedigingscursus - had Johan zich teruggetrokken.
Nu is Johan twee koppen kleiner en 100 kilo lichter dan Ria. Dat daar ook maar enige dreiging van uit kon gaan, was nieuw voor ons. Johan had eigenlijk alle kwaliteiten in huis om pispaaltje te worden, maar omdat hij zo ongelofelijk aardig en vriendelijk was, werd hij de meest populaire collega van de hele afdeling. Als hij er niet was, werd ie gemist.
Echter, met alle commotie in de pers over seksuele intimidatie, vond de directie dat zij niet anders konden dan de aanklacht heel serieus nemen en Johan, hangende het onderzoek, per direct te schorsen. Onder het mom van "waar rook is, is vuur" ging op andere afdelingen al snel het verhaal rond dat die kleine Johan een vieze vuile funzigert bleek. Ze hadden 'm tenslotte niet voor niets geschorst, toch?

Tijdens een tweede gesprek met de vertrouwenspersoon, een week later, bleek het allemaal toch iets anders te liggen. Ria had, naar eigen zeggen, signalen opgevangen dat Johan haar wel leuk vond. Hij was altijd als enige zo vriendelijk tegen haar. Ja, Johan was tegen iedereen vriendelijk. Maar zij had dat anders opgevat en hem gevraagd eens samen wat te gaan eten in snackbar Het Holletje. Johan had daar, volgens Ria dan, nogal denigrerend op gereageerd door dat niet eens te willen overwegen, maar direct te zeggen dat ie daar geen zin in had. En dat terwijl Het Holletje toch goed aangeschreven stond in de buurt. Gekrengt door de afwijzing had ze het intimidatieverhaal verzonnen en daar had ze achteraf toch spijt van.
De schorsing van Johan werd opgeheven. Het verhaal van Ria werd echter nooit breed bekend gemaakt. Ria moest in bescherming worden genomen, vooral tegen haarzelf. Voor velen bleef Johan daarom nog altijd de vieze vuile funzigert. Hij werd door grote delen van de organisatie met de nek aangekeken en nam een half jaar later ontslag. Hij kon de blikken niet meer aan. Ria kocht een nieuwe jas; ze was van verdriet meer gaan eten en nog eens 20 kilo aangekomen.

Ja, zo kan het dus gaan tegenwoordig. En ik word daar heel onrustig van. Onrustig én onzeker. En dat allemaal door de tsunami aan meldingen en berichten met of naar aanleiding van de hashtag MeToo (#MeToo).

Het begon allemaal met de beschuldigingen aan het adres van de bekende Hollywood producent Harvey Weinstein. Van verschillende kanten werd hij beschuldigd van jarenlange seksueel machtsmisbruik. Inmiddels wordt hij door meer dan vijftig vrouwen beticht van seksuele intimidatie, aanranding of verkrachting en weten we dat hij in minstens 8 eerdere zaken een schikking heeft getroffen. Naar het schijnt was dit gedrag van hem in die kringen een publiek geheim. Velen wisten ervan, maar iedereen hield zijn mond, want ja, hij kon je maken en breken in die wereld. Om die zwijgcultuur de nek om te draaien werd de hastag #MeToo geïntroduceerd. En dat is goed. Het moet maar eens afgelopen zijn met deze vorm van machtsmisbruik, intimidatie of nog erger. Maar inmiddels weet ik niet meer wat ik aan moet met al die verhalen die er nu zijn losgekomen met de hashtag MeToo. De ene aanklacht is nog vager dan de ander en vaak ook nog langer geleden dan de ander. Ik weet niet of de aantijgingen waar zijn, of dat de klager nog een rekening te vereffenen heeft. En erger nog, ik weet soms niet eens of de aanklacht zelf wel zo erg is? Ja, als het gaat om verkrachting of aanranding is er geen discussie. Maar bij poging tot of bij intimidatie dan weet ik soms gewoon niet wat ik hoor.

"Deze toen 26-jarige persoon ging 32 jaar geleden bovenop me liggen met seksuele bedoeling, maar ik wist te ontvluchten. Ik was toen 14 en als enige overgebleven na een feestje en op de slaapkamer terecht gekomen."
Als het waar is, heel erg, maar hoe ga je dit bewijzen, 32 jaar na dato? En het roept ook nogal wat vragen bij me op. Wat doe je als 14-jarige op een feestje van iemand van 26? Hoe zit dat? Waar waren je ouders of verzorgers dan? En hoe kwam je dan op die slaapkamer? Waar ben je heen gevlucht? En hoe kon je het als 14-jarige jongen winnen van een op seks beluste 26-jarige man? En waarom hebben we daar nooit eerder iets van gehoord? Ik begrijp het gewoon niet.

"Ik ben 15 jaar geleden door dit figuur in mijn kont geknepen en eis genoegdoening!"
Ik ben ook weleens in mijn kont geknepen, gewoon in een café, door een mij onbekende dame, terwijl ik op weg was naar de wc. Niks aan de hand toch? Eigenlijk wel een soort van compliment. Of ben ik dan heel gek bezig? Ja, het hoort natuurlijk niet en zeker als er sprake is van een afhankelijkheidsrelatie moet je zeer terughoudend zijn. Tuurlijk. Maar geeft zoiets je na 15 jaar nog recht op genoegdoening, lees: schadevergoeding?

"In 1987 legde deze mens een hand op mijn been, als gevolg waarvan ik daarna zes maanden heb geworsteld met een post traumatisch stress syndroom!"
Wacht, dus als je bij iemand een hand op een been legt tijdens een gesprek, is dat dan seksuele intimidatie? Mijn hemel, dan staat me nog heel wat te wachten!

Ik beken. Ik heb weleens mijn ontblote achterwerk uit het autoraam gestoken om een andere groep jongens te laten weten hoe onze groep over hen dacht? Nu vraag ik me af, leven die jongens nog? Stonden er niet toevallig ook meisjes bij? En kunnen ze me daarvoor nu alsnog aanklagen?
Ik beken, dat als we met vrienden in de bioscoop zaten, met een doos popcorn op schoot, het zo maar kon gebeuren, dat je ineens in je kruis werd gegrepen. Door een van je vrienden. Vloog die hele doos popcorn door de zaal. Lachen! Ja, zo ging dat. Net zoals je elkaar soms de armen blauw bonkte. Uit vriendschap. Ik heb daar geen PTSS aan overgehouden, maar leuke herinneringen. Maar gold dat voor iedereen in die groep? Kan ik daarvoor alsnog worden aangeklaagd?
Dit maakt mij allemaal erg onrustig en onzeker. Ben ik wel normaal eigenlijk? Heb ik, onbedoeld, anderen seksueel geïntimideerd? Machtsmisbruik gepleegd? Ik vind van niet, maar daar kan een ander anders over denken. Kan ik dan nog dergelijke aanklachten verwachten? Kan ik daar alsnog voor worden vervolgd? Was dan heel mijn leven één grote aaneenschakeling van foute acties en ongepast gedrag? Ja, en dan moet je weten, dat ik Zwarte Piet ook altijd al leuk vond, dus nog racistisch erbij ook!?

Moet ik me anders gaan gedragen? Kan ik nog het secretariaat oplopen onder het vrolijk uitroepen van "goedemorgen duifjes"? Moet ik me op verjaardagen en met nieuwjaar maar beter beperken tot een laf handje in plaats van zoenen? Ja, ik wil het immers niet nog erger maken dan het nu al is, gelet op mijn verleden van handopleggen, mooning en kruizengrijperij!

Waar ligt de grens? Wanneer is iets nog leuk en wanneer wordt het vervelend? Bestaan er nog wel geintjes of is alles meteen kwetsend, ongepast, intimiderend, seksistisch en racistisch? Blijk ik dan uiteindelijk toch die witte man te zijn die overal schuldig aan is? Dat schreeuwt dan toch om een nieuwe hashtag? De hashtag "jij ook", of beter in het Engels "you too", nog beter als hashtag #u2. Dat is 'm! Of beledig ik met deze nieuwe hashtag dan weer een heel andere groep misschien?

Groetjes,
Anoniempje