Zo zit je nog in de volle zon op een terrasje met je PC (piña colada) en een dag later kan je de deur niet uit zonder ZW (zuidwester, niet te verwarren met fritswester, de kale politiek commentator van RTL). En hoewel het soms schitterende plaatjes oplevert, vraag je je toch af: Waar komt die depressie nou ineens vandaan? Meteorologisch gezien (schitterend woord trouwens, meteorologisch) kan het achteraf vaak wel worden verklaard, maar een depressie voorspellen blijkt schier onmogelijk.
Zo herinner ik mij die keer, dat ik ijs ging halen. Het was een prachtig zonnige zondag. De tuin bood warmte, licht en geborgenheid. De vriezer boodt enkel waterijsjes en wij hadden zin in schepijs. Niet ver bij ons vandaan is dat ijs in overvloed en voortreffelijke kwaliteit verkrijgbaar, dus besloot ik de fiets uit de ruststand te halen en snel even op en neer te fietsen. Voor de zekerheid keek ik nog eenmaal naar de hemel om mij ervan te vergewissen dat mijn beslissing een juiste was en ik zag een helder blauwe vlekkeloze lucht mijn ijsvoornemen gul bevestigen.
Enkele ogenblikken later stapte ik met een papieren zak vol met bekertjes schepijs in alle kleuren van de regenboog de ijssalon uit. Ik zat nog niet op de fiets of ik voelde de eerste druppels al. Ik keek naar boven, maar zag geen wolkje. Dus trapte ik stevig door en even later fietste ik me daar toch ineens in een gigantische hoosbui! Ongelofelijk! In slechts enkele seconden was ik door en door nat!
Snel reed ik een portiek in om te schuilen, maar ik realiseerde me dat het schuilen zich slechts tot enkele ogenblikken kon beperken vanwege het smeltende ijs in de papieren zak. Ik wierp nogmaals een blik omhoog en zag nu een onheilspellend donker blauwe lucht. Dit gaat nog wel even duren, was mijn conclusie. Dus trotseerde ik de striemende, koude regen en baande mij een weg naar huis.
Amper binnen - ik moest de fiets nog op de standaard zetten in het schuurtje - hield de regen net zo plotseling op als het was begonnen en de zon straalde weer. Sterker nog, achter het huis, in mijn tuin, was geen druppel gevallen! Iedereen keek dan ook verbaast op toen ik, geheel doorweekt en natte voetstappen achterlatend, de slappe doorweekte zak met bekertjes op de tuintafel wierp. Men had moeite mijn verhaal te geloven. Men hield mij voor een leugenaar. Ik was zeker in een sloot gefietst of zo. Maar toen ik hen, onder dwang en ernstige bedreigingen, meenam naar de voorzijde van het huis, moesten zij erkennen dat ik in de korte tijd van afwezigheid, niet in staat kon zijn geweest met de tuinslang de hele buurt nat te sproeien. En verwonderd dronken wij uit slappe kartonnen bekertjes het tot een bruingroenige smurrie verworden kleurig Italiaans schepijs.
Achteraf kan deze gebeurtenis goed worden verklaard, maar ja, achteraf kijk je een koe in de kont. Zou het niet mooi zijn als je het gewoon van te voren ziet aankomen? Dan kan je daar fijn rekening mee houden, anticiperen, pro-actief zijn en de effecten van de depressie verminderen of tot een absoluut minimum beperken. Maar helaas, dat lukt ons dus blijkbaar niet. We zien het niet aankomen! Dus zal het blijven gebeuren, dat ik ineens en onverwacht in een fikse hoosbui fiets. Enig houvast daarbij is de wetenschap dat deze bui zal overwaaien en ik haast net zo plotseling weer in de volle zon zal staan.
Salvatore Cocco