Ik had de naam van het Griekse eiland Zakynthos weleens ergens opgevangen en geopperd als vakantiebestemming. Behalve dan de naam, wist ik niets van dit eiland. Pas op het laatste moment besloten we erheen te gaan. Het was al juli toen we eindelijk op de knop "boeken" durfden te drukken. It giet oan! Het hotel was wel flink aan de prijs, maar who cares, het is toch crisis! De ligging was perfect, de kamers waren schoon, gratis wifi in de openbare ruimtes, goede beoordelingen op internet.... Alleen, het was geen hotel, maar een ressort. All-inclusive. En hoewel ik liever iedere dag een stadje in ga om in een of ander pittoresk restaurantje te eten, zouden we een dief zijn van onze eigen portemonnee als we geen gebruik zouden maken van al dat gratis eten en drinken! In gedachten zag ik mijzelf al aan het zwembad liggen, omringd door lege borden en glazen. Ach ja, doe nog maar een hamburgertje, en doe er meteen een biertje bij! De kans was groot, dat wij op de terugvlucht moesten bijbetalen voor overgewicht. Luieren in de zon en vretten en zoepen! De ideale vakantie!
Als ik de naam Zakynthos liet vallen, wisten veel mensen precies waarover ik het had.
"Aah, het schildpaddeneiland", riepen ze dan opgewekt.
Schildpaddeneiland?
"Ja, in een bepaald deel leven zeeschildpadden. Moet je echt heen, schitterend om te zien. Waar zit je ergens?"
Geen idee! Linda boekt altijd en ik ga mee. Zo zijn bij ons de taken verdeeld. Ik weet niet eens de naam van het plaatsje waar we zitten of de naam van het hotel. Wat maakt het uit? We hebben all-inclusive!
"Nou, als je dan maar niet aan de Engelse kant zit."
De Engelse kant? Zijn er twee kanten dan?
"Ja, aan de ene kant zitten veel Engelsen, en die zuipen en vreten de hele dag!"
Dat komt goed uit want dat is precies wat ik ook wilde gaan doen.
"Nee, maar die zijn heel vervelend, die Engelsen, en vreselijk luidruchtig! Ja echt vervelend!"
Oh, dat wist ik niet. Maar ja, ik wist wel meer niet. Ik wist niet eens of ze er wel euro's hadden. Ach, natuurlijk hadden ze daar euro's. Ze hadden er zelfs ónze euro's, die met Beatrix er nog op. Dat was een beetje een blonde gedachte van mij. Nou ja, je kan ook niet altijd scherp zijn. Tis crisis!
"Oh en het scheepswrak is ook mooi, moet je ook zien! En er zijn grotten in het water, als je daar in zwemt, lijkt het of je helemaal blauw bent, door de weerkaatsing van het licht. Mag je niet missen! En...".
En dit en dat en zus en zo; op Zakynthos bleek heel veel te doen "wat je niet mocht missen". Zal je altijd zien, hebben we een all-inclusive, is er zoveel te beleven, dat je elke dag wel ergens heen moet. Het beeld van mij aan het zwembad, genietend van grote, gratis cocktails spatte als een zeepbel uiteen. Wat moet ik in die blauwe smurfengrot? Wat mot ik met die slome schildpadden! En dat scheepswrak? Man, ik heb bij De Marine gezeten jonguh! Nou ja, we zullen wel zien.
Onderweg naar Schiphol was Eros Ramazotti op de radio. "Eritaso oena kwellie keeh!" Zenuwachtig werd ik ervan! Vreselijk! Ja, de mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik geen globetrotter ben. Ik vind vreemde plaatsen wel leuk, maar het erheen reizen niet. Dat gedoe en die drukte, ik hou er niet van. Konden we maar reizen zoals in Star Trek. "Scotty, beam me up!" En hup, je staat midden in Zakynthos. Ik weet niet of Linda juist daarom deze vertrekdatum had uitgekozen, als een soort therapie, maar wij vertrokken in het voor Schiphol drukste weekend allertijden! Maar zoals altijd, verliep eigenlijk alles heel soepel. Al dacht de "mannelijke" grondstewardess daar anders over.
"Wat een rij! Het is echt wel drukker dan gisteren," hoorde ik "hem" tegen een collegaatje zeggen en "hij" wapperde met beide handen "zijn" gezicht koel.
Maar het viel echt mee. Voor de Python in de Efteling golden langere wachttijden! En, niet onbelangrijk, het regende in Nederland! Gègègè!
De regen in Nederland was, gelukkig voor de thuisblijvers, maar van korte duur. Eenmaal op Zakynthos was het regenen in Holland alweer opgehouden. Op Zakynthos regende het, zo te zien, nooit. Het was er droog en warm. Ik hou er van!
Bij aankomst in het hotel werden we meteen in de boeien geslagen. Dat wil zeggen, we kregen hét bandje om! Het belangrijke bandje. Hét bandje waarmee voor ons vanaf dat moment alles gratis was! En we konden meteen aanvallen, want het buffet was geopend. Rennen!
"Hoe heet dit plaatsje nou?", vroeg ik aan Linda. Ze zei me de naam, maar ik was hem ook meteen weer vergeten. Agio Santos of zoiets. De Heilige Sigaar? Who cares! Ik had lekker een paar all-inclusive biertjes op en veel buffetvlees! Snel de koffers uitpakken en dan, hup, de stad effe in. Ik had voor de gelegenheid, thuis, zelfs twee nieuwe korte broeken aangeschaft, waarmee het totale aantal korte broeken op maar liefst drie uitkwam (shorts en zwembroeken niet meegerekend). Hiermee was ik perfect gekleed om langs de boulevard te flaneren!
Nou, de stad bleek een dorp en de boulevard bleek korter dan het geheugen van een goudvis! En het was er rustig! Heel rustig! Crisis?
Toch hadden we al snel een aantal eetgelegenheden gespot, waar we 's avonds gezellig konden gaan dineren. Want ja, zo'n buffet, dat is wel aardig voor een keer, maar niet iedere keer. - Ik ben niet zo van de buffetten. Ook niet van de wok trouwens. Als ik uit eet, wil ik zitten en het eten en drinken uitgeserveerd krijgen. Ik hou er van! Bovendien, de sfeer in een zo'n eetzaal is over het algemeen toch minder dan in een restaurant. En ik ben heel sfeergevoelig, zo blijkt. Nee, dat grootschalige buffetgebeuren is niks voor mij. En Linda denkt er al net zo over, dus dat komt goed uit! Wij gaan in het vervolg uit eten! Jammer van de all-inclusive, maar het is toch crisis!
Na wat heen en weer geloop, zag Linda, ergens op zolder, een bar. Met Free Wifi. Dus wij de zoldertrap op om onder het genot van een cocktail het thuisfront nog even de ogen uit te steken. Maar ja, het was zaterdag, dus daar zaten ze allemaal ook op een terras aan de drank of in de tuin aan de barbecue. Dan nog maar een Margarita naar binnen werken en naar het ressort om de mobiel op te laden en zelf ook bij te tanken (slapen). Want zo'n reisdag, ik vind het toch altijd weer vreselijk vermoeiend!
Salvatore Cocco
27 juli 2013