Translate

24 augustus 2014

het einde

Onze vakanties zijn echte zon, zee, strand vakanties. En ofschoon we niks bijzonders doen en geen spectaculaire dingen beleven, heb ik nu toch al drie jaar lang, elke vakantiedag een verhaaltje geschreven. Dat zijn, inclusief deze, dus 24 verhaaltjes. 24 verhaaltjes over niks. Eigenlijk wilde ik er dit jaar al mee stoppen, maar ik heb er toch een trilogie van proberen te maken. Dit is echter wel het aller aller allerlaatste vakantieverhaaltje. Dan is het echt op. Neem nou zo'n dag als gisteren. Ja, het was een heerlijke dag, maar meer kan ik er eigenlijk ook niet over zeggen. Vaak verzin ik er wel van alles bij of vergroot ik kleine dingen enorm uit, maar ik merk dat als ik dat blijf doen, ik na drie vakanties in herhaling ga vallen. Dus streep eronder. Het was leuk om te doen, leuk om alle reacties te lezen - waarvoor dank -, maar nu is het klaar.


Vandaag hebben we 2500 kilometer afgelegd. Van deur tot deur hebben we daar zo'n 9 uur over gedaan. Gemiddeld hebben we dus ruim 277 kilometer per uur afgelegd. Dus toen ik op het vliegveld van Kos rustig aan de koffie dacht te zitten, ging ik feitelijk met grote snelheid voorwaarts! Knap!

Nou ja, rustig aan koffie zat.... Iedereen die mij een beetje kent, snapt wel dat ik tijdens het reizen nooit rustig aan de koffie zal zitten. En daar is ook alle reden toe mensen! Jazeker wel. Want als ik wel rustig aan de koffie ga zitten, gaat het mis. Op de heenweg zát ik rustig aan de koffie. En mijn reisgenoten met mij. En toen, toen ineens galmden onze namen door Schiphol. Hè? Hoorden we dat nou goed?

"Willen Linda Cocco, Leon Cocco en Salvatore Cocco zich met spoed naar gate D47 begeven. U houdt uw vlucht op!" klonk het weer door Schiphol.

Ja, dat waren toch echt onze namen. Maar we vliegen toch pas om 18:15 uur. En het is nu pas 17:45 uur!

Desalniettemin - wat een heerlijk woord is dat toch; blij dat ik het nu eindelijk een keer kan gebruiken; ach, ik gebruik het gewoon nog een keer. Dus, desalniettemin spoedden wij ons naar de gate. Daar heerste grote stilte. Er stond niemand. Geen rij, niks. Alleen twee grondstewardessen.

"Maar we vertrekken toch pas om 18:15 uur?"

"Ja, maar boarding time is 17:15 uur. Dat staat met grote letters op uw ticket. Heeft u die niet bekeken? Nu houdt u de vlucht op!" zei de stewardess pinnig. En ze was nog lelijk ook!

We renden de slurf in. Wat een toestand!  Zitten alle mensen al kant en klaar op hun plaatsen, komen wij op het laatste moment binnenvallen. En we zitten nog vrij achterin ook, zitten ze ons allemaal aan te kijken. Zo van, zij zijn het dus, de sukkels, waardoor we nu te laat vertrekken!  Dat gaat allemaal van onze duurbetaalde vakantie af! Maar wat schetste onze verbazing? We konden gewoon achterin de rij aansluiten. Iedereen was nog druk bezig met alles uit- en in te pakken. We hielden de vlucht helemaal niet op! En we waren ook niet de laatsten, want direct na ons kwamen nog drie andere mensen hijgende en puffend de bocht om gerend.


Ik verbaas me er altijd over dat zodra het lampje 'seatbelts on' uit gaat diverse mensen ineens van alles uit de klep boven ons hoofd nodig hebben. Leg wat je nodig hebt toch gewoon voor je onder de stoel! Da's toch veel handiger dan dat geklep. Twee rijen voor mij zat een vrouw, die heb ik de hele vlucht alleen maar van de zijkant gezien. Dan weer dit, dan weer dat. De stewardess kon er steeds niet langs. Ging ze weer zitten, stond ze weer op. Nee, dan ga ik toch een stuk relaxter op reis, al met al, al zeg ik het zelf.


In de auto vroeg Leon of de verwarming aan mocht. We waren weer in Nederland. Heerlijk!


24 augustus 2014

Salvatore Cocco

bootje varen

Weet je wat het ook is? Ik kan geen twee dingen tegelijk. Nee maar echt. Ik kan geen boek lezen en tussendoor zelf een verhaal schrijven. Dat trekken mijn hersens niet. Dan gooien ze alles door mekaar. Is Linda de baas van een misdaadsyndicaat en ben ik Miss Marple. Loopt zij schietend door de haven van Kos, terwijl ik de moord in bar B-52 probeer op te lossen. Kortom, het is óf lezen óf schrijven. Datzelfde geldt trouwens ook voor werk. Er zijn mensen die werk en privé heel goed door elkaar heen kunnen doen, maar mij lukt dat niet. Ik houd werk en privé graag zo gescheiden mogelijk. Thuiswerken vind ik dan ook he-le-maal niks. Ik neem het strijkgoed toch ook niet mee naar het werk? Nou dan!


Voor deze laatste dag hadden wij een cruise geboekt, de drie eilanden tour. Die tocht hadden wij vijf jaar geleden ook al eens gemaakt. Dat was toen heel relaxt en na al die drukte van de afgelopen dagen, konden we wel wat rust gebruiken. Duh!

De tour was precies zoals Linda en ik het ons herinnerden. Helemaal flex en zeer goed verzorgd. Een prima lunch met een souvlaki, lekkere salade en tzatziki. En tussendoor schalen met in stukken gesneden en verkoelend vers fruit. Sinaasappel, watermeloen, nectarines, pruimen, appel, noem maar op. En dan naar een blue lagoon-achtige baai van een onbewoond eiland om even te zwemmen. Kan je vanaf de boot, hup, zo de zee in duiken, naar de kust zwemmen, even klimmen en dan van een tien meter hoge rots springen. Leon heeft dat natuurlijk een paar keer gedaan. Hij vond het ook een kei leuke afsluiter jonguh!


Enig nadeel, op zee hebben ze geen schaduw. Niet dat ik bang ben te verbranden, maar ik heb last van zonneallergie. Dat is ooit eens begonnen toen ik ergens in de twintig was. Daarvoor nooit last gehad, maar sindsdien is het elke zonvakantie raak. Wat ik ook doe of laat, welke tests de crèmetjes ook allemaal hebben doorstaan en hoe hoog de prijs ook is, het helpt allemaal voor geen meter. Door niet in de zon te gaan zitten kan je de schade nog enigszins beperken, maar ook dan komt het uiteindelijk toch opzetten. Wie een gouden tip voor me heeft, mag een keer mee op vakantie.

Na de bootreis zaten met name mijn scheenbenen vol vurig rode vlekjes en bultjes. Het ziet er niet erg appetijtelijk uit, maar ik zie het zelf toch niet dus dat is geen hinder. Bovendien, eenmaal terug in Nederland is het snel genoeg weggetrokken, en draag ik toch geen korte broek. Nee, het is vooral de soms gekmakende jeuk. Dat is echt killing. Soms zou je zo graag je nagels in je vlees willen planten om eens effe grondig te krabben, maar je weet dat dat de jeuk alleen nog maar heftiger en de vlekjes vuriger zou maken. Dus het blijft bij af en toe zachtjes wrijven en soms, om jezelf eens flink te verwennen, ietsje meer druk aanbrengen. Ooaah, zalig!


Na onze heerlijke cruise voor een laatste keer nog door Kos-stad cruisen. Wat is het toch een heerlijk eiland! En dan te bedenken dat het eiland maar 34.000 inwoners telt, terwijl er op een zonnige dag wel twee keer zoveel toeristen rondlopen. Nog één keer heerlijk eten. Een heerlijke verse tomaat-komkommer salade vooraf, met, ja, tomaat en komkommer. Of verse paddestoelen in roomsaus met, ja, verse paddestoelen. Of een mixed gyros met, ja, gyros. Of een lekkere musaka, met.... Ja, wat zit daar eigenlijk precies in? Nou, het is in ieder geval allemaal heerlijk!


Aan het eind van de dag nog een laatste keer naar bar B-52. Nog één laatste Mojito. Nou, twee dan. En dan afscheid nemen van Fania. Een schatje is het. Leon bleef nog iets langer, want die was zo tussendoor ook een beetje met Fania naar het strand geweest en wezen stappen in bar-street. Tja. En dan nog even het verhaaltje afmaken van de vorige dag, toen ik bijna de hele dag een beetje chagrijnig was. Zo maar, om niks eigenlijk. Een mens zit raar in elkaar. Maar dan toch echt slapen. Morgen vroeg op, want om 7:25 uur komt de bus. Nog mazzel dat het hier een uur later is dan thuis.


24 augustus 2014

Salvatore Cocco


schaduw

Het gekke is, als ik thuis 's morgens uit bed stap, staat mijn haar echt alle kanten op. Heus, alle windstreken worden bediend. En er is geen land mee te bezeilen. Dan moet ik het eerst wassen, handdoekdroog wrijven en dan van onderaf aan alles opnieuw opzetten. Anders zit het nergens naar. Ik heb geen bad hair day, ik heb een bad hair life. Maar goed, het gekke is dus, dat als ik hier 's morgens uit bed stap, mijn haar nog gewoon netjes zit! Da's toch apart of niet dan! Ik hoef er alleen maar met een vochtige hand doorheen en ik kan zo, hup, aan de bacon and eggs. Ik denk dat ik thuis voor het slapen gaan, ook maar een paar mojito's achterover druk.


Oh, over drukken gesproken, dit is ook heel bijzonder. Thuis moet ik....

Ja wacht, dit wordt misschien wel een beetje een vies praatje, dus als je net wat zit te eten of snel last hebt van je maag, kan je dit beter skippen en doorgaan naar de volgende alinea.

Dus wat ik zeggen wilde, thuis moet ik altijd iedere morgen, een half uur nadat ik het bed uit ben gestapt, naar de wc voor een grote boodschap. Nou, zeg maar gerust de weekend boodschappen! En dat dus iedere dag. Maar hier, hier gaat alles anders. De eerste dag moest ik dan vier keer een waterig beetje, maar sindsdien ben ik nog maar twee keer geweest. Ik heb nu al twee dagen geen papier in het mandje hoeven te deponeren. Want je weet dat hier in Griekenland, het papier niet door de wc mag worden gespoeld, want anders krijg je verstopping. Nou, ik heb dus ook verstopping en ik heb toch echt geen papier doorgeslikt. En als ik dan bedenk wat ik hier allemaal eet en wat ik thuis iedere dag door het riool spoel, dan vraag ik me af, waar blijft al die shit? Waar zit dat opgehoopt? Dus misschien, als straks die chocoladefabriek flink aan het werk gaat en de gehele bestelling in een keer aflevert, misschien blijk ik dan helemaal geen pens te hebben gekregen van al dat lekkere eten en drinken. Allemaal duimen draaien mensen.


Deze vakantie is anders dan anders. Dat komt niet alleen omdat Leon mee is, maar ook omdat we meteen in het eerste weekend zijn vertrokken. Ik hou ervan om thuis eerst in vakantiestemming te geraken en dán pas te vertrekken. En daarna nog een week thuis. Dus week thuis, week weg, week thuis. Maar nu is het week weg, week thuis, week thuis. Dat voelt totaal anders. En hoewel we hele relaxte, lekkere dagen hebben, heb ik nog geen tijd gehad om een boek te lezen. Ik heb er twee meegenomen, maar ik kom er gewoon niet aan toe. En ik weet niet hoe dat kan, want doen de hele dag niks anders dan een beetje aan het water hangen, bier drinken en gyros eten. Ben ik misschien lui geworden? Nog te beroerd om uit de ogen te kijken? Dat kan wel kloppen, want ik lig de hele halve dag onder de parasol te maffen. Met de ogen dicht. Raar toch?


"Ik wil vandaag in de schaduw hoor," zei ik zeurend.

"Ja, daar lag je gisteren toch ook in," zei Linda verwonderd.

"Nee, gisteren lag jij de hele tijd in de schaduw. Ik lag met mijn hele hebben en houen in de volle zon!"

"Dan had je het bedje moeten verschuiven."

"Ja eh...," zei ik verongelijkt. "Maar vandaag wil ik dus in de schaduw."

"Ja is prima, maar ik ook."

"Nou, dan pakken we ieders wel een eigen parasol," zei ik kwaad. "Ga jij lekker vooraan liggen, ga ik achteraan bij het gangpad. Ook goed."

"Wat doe je toch moeilijk? We moeten nog ontbijten!"

Misschien was ik chagrijnig. Ja ik weet ook niet waarom - alweer niet -, maar het komt voor. Al denk ik zelf dat het niet aan mij ligt, maar aan al die anderen in de wereld die er altijd alles aan doen om mij het leven zo zuur mogelijk te maken! Stelletje dwarsliggers! 


Nee, ik wilde niet naar Helena's Beach, dat vond ik ongezellig. En nee, ook niet naar Artemis Heaven, met die harde boenke boenke muziek. En ook niet naar dat miezerige strandje ernaast. Oké, bij Petros Beach dan maar, maar niet vooraan en ook niet ergens in het midden. Een beetje achteraan. Precies, bij het gangpad in de buurt. Daar lig je pas goed.


"Ik heb zin koffie. Hebben ze hier ook koffie?"

"Ja, als je bediening had gewild, had je bij Artemis Heaven moeten gaan liggen," zei Linda. "Hier moet je het zelf halen."

"Mmm."

"Nou, ik loop wel even naar de kar," zei Linda.

Bij Petros Beach stond altijd een kar waar je van alles en nog wat kon krijgen, tegen hele redelijke prijzen. Kantina, stond er op de kar. En in de kar stond Maria. Niet de heilige maagd - zo zag ze er ook niet uit, eerder Maria Magdalena -, maar een vriendelijke vrouw van begin zestig die snel en vakkundig al je bestellingen, live voor je ogen, vers bereidde.

"Nou, wat voor koffie wil je?"

"Ja eh, koffie zonder suiker."

"Nee, ik bedoel cappuccino, gewone koffie, een latte....?"

"Oh, maakt me niet uit, wat ze hebben, koffie is koffie."

"En als ze geen koffie hebben, wat wil je dan? "

"Ik wil gewoon koffie en anders niks!"

Linda weg en kwam even later terug met koffie. IJskoffie. Er was niks anders en koffie is koffie, toch?


"Ik lig weer in de zo'n hoor!" zeurde ik. Een streep zonlicht gleed over de onderste helft van mijn benen.

"Nou, schuif je bedje dan op."

"Ja dat gaat niet want ik sta hier vast tegen de parasol aan!"

Zuchtend stond Linda op en verschoof haar bedje.

"Zo goed?"

"Mmm." Ik kreeg een simpel 'ja' er niet uit vandaag.


"Jezus!"

"Wat is er?" vroeg Linda verschrikt.

"Ja nou lig ik weer ik de zon!"

"Man! Pak dan dat bedje op en wandel!"

"Ja, ik blijf aan het schuiven hier."

"De zon draait schat!"

"De aarde draait lieverd!"

"Wat heb jij vandaag? Ben je chagrijnig?"

"Nee, hoezo?"


"Linda?"

"Ja."

"Gaan we zo?"

"Het is pas half drie! Waarom?"

"Ja, ik lig weer in de zon, kijk dan!"

"Weet je wat jij moet doen, je moet ónder je handdoek gaan liggen. Heb je nergens last van. En anders ga je maar in het appartement zitten. Zo gezellig ben je nou ook weet niet vandaag!"


Zo'n dag was het. We leken Bert en Ernie wel. Pas tijdens het eten vrolijkte ik weer wat op. Wat een mixed gyros al niet kan doen.


23 augustus 2014

Salvatore Cocco