Weet je wat het ook is? Ik kan geen twee dingen tegelijk. Nee maar echt. Ik kan geen boek lezen en tussendoor zelf een verhaal schrijven. Dat trekken mijn hersens niet. Dan gooien ze alles door mekaar. Is Linda de baas van een misdaadsyndicaat en ben ik Miss Marple. Loopt zij schietend door de haven van Kos, terwijl ik de moord in bar B-52 probeer op te lossen. Kortom, het is óf lezen óf schrijven. Datzelfde geldt trouwens ook voor werk. Er zijn mensen die werk en privé heel goed door elkaar heen kunnen doen, maar mij lukt dat niet. Ik houd werk en privé graag zo gescheiden mogelijk. Thuiswerken vind ik dan ook he-le-maal niks. Ik neem het strijkgoed toch ook niet mee naar het werk? Nou dan!
Voor deze laatste dag hadden wij een cruise geboekt, de drie eilanden tour. Die tocht hadden wij vijf jaar geleden ook al eens gemaakt. Dat was toen heel relaxt en na al die drukte van de afgelopen dagen, konden we wel wat rust gebruiken. Duh!
De tour was precies zoals Linda en ik het ons herinnerden. Helemaal flex en zeer goed verzorgd. Een prima lunch met een souvlaki, lekkere salade en tzatziki. En tussendoor schalen met in stukken gesneden en verkoelend vers fruit. Sinaasappel, watermeloen, nectarines, pruimen, appel, noem maar op. En dan naar een blue lagoon-achtige baai van een onbewoond eiland om even te zwemmen. Kan je vanaf de boot, hup, zo de zee in duiken, naar de kust zwemmen, even klimmen en dan van een tien meter hoge rots springen. Leon heeft dat natuurlijk een paar keer gedaan. Hij vond het ook een kei leuke afsluiter jonguh!
Enig nadeel, op zee hebben ze geen schaduw. Niet dat ik bang ben te verbranden, maar ik heb last van zonneallergie. Dat is ooit eens begonnen toen ik ergens in de twintig was. Daarvoor nooit last gehad, maar sindsdien is het elke zonvakantie raak. Wat ik ook doe of laat, welke tests de crèmetjes ook allemaal hebben doorstaan en hoe hoog de prijs ook is, het helpt allemaal voor geen meter. Door niet in de zon te gaan zitten kan je de schade nog enigszins beperken, maar ook dan komt het uiteindelijk toch opzetten. Wie een gouden tip voor me heeft, mag een keer mee op vakantie.
Na de bootreis zaten met name mijn scheenbenen vol vurig rode vlekjes en bultjes. Het ziet er niet erg appetijtelijk uit, maar ik zie het zelf toch niet dus dat is geen hinder. Bovendien, eenmaal terug in Nederland is het snel genoeg weggetrokken, en draag ik toch geen korte broek. Nee, het is vooral de soms gekmakende jeuk. Dat is echt killing. Soms zou je zo graag je nagels in je vlees willen planten om eens effe grondig te krabben, maar je weet dat dat de jeuk alleen nog maar heftiger en de vlekjes vuriger zou maken. Dus het blijft bij af en toe zachtjes wrijven en soms, om jezelf eens flink te verwennen, ietsje meer druk aanbrengen. Ooaah, zalig!
Na onze heerlijke cruise voor een laatste keer nog door Kos-stad cruisen. Wat is het toch een heerlijk eiland! En dan te bedenken dat het eiland maar 34.000 inwoners telt, terwijl er op een zonnige dag wel twee keer zoveel toeristen rondlopen. Nog één keer heerlijk eten. Een heerlijke verse tomaat-komkommer salade vooraf, met, ja, tomaat en komkommer. Of verse paddestoelen in roomsaus met, ja, verse paddestoelen. Of een mixed gyros met, ja, gyros. Of een lekkere musaka, met.... Ja, wat zit daar eigenlijk precies in? Nou, het is in ieder geval allemaal heerlijk!
Aan het eind van de dag nog een laatste keer naar bar B-52. Nog één laatste Mojito. Nou, twee dan. En dan afscheid nemen van Fania. Een schatje is het. Leon bleef nog iets langer, want die was zo tussendoor ook een beetje met Fania naar het strand geweest en wezen stappen in bar-street. Tja. En dan nog even het verhaaltje afmaken van de vorige dag, toen ik bijna de hele dag een beetje chagrijnig was. Zo maar, om niks eigenlijk. Een mens zit raar in elkaar. Maar dan toch echt slapen. Morgen vroeg op, want om 7:25 uur komt de bus. Nog mazzel dat het hier een uur later is dan thuis.
24 augustus 2014
Salvatore Cocco
Geen opmerkingen:
Een reactie posten