Onze vakanties zijn echte zon, zee, strand vakanties. En ofschoon we niks bijzonders doen en geen spectaculaire dingen beleven, heb ik nu toch al drie jaar lang, elke vakantiedag een verhaaltje geschreven. Dat zijn, inclusief deze, dus 24 verhaaltjes. 24 verhaaltjes over niks. Eigenlijk wilde ik er dit jaar al mee stoppen, maar ik heb er toch een trilogie van proberen te maken. Dit is echter wel het aller aller allerlaatste vakantieverhaaltje. Dan is het echt op. Neem nou zo'n dag als gisteren. Ja, het was een heerlijke dag, maar meer kan ik er eigenlijk ook niet over zeggen. Vaak verzin ik er wel van alles bij of vergroot ik kleine dingen enorm uit, maar ik merk dat als ik dat blijf doen, ik na drie vakanties in herhaling ga vallen. Dus streep eronder. Het was leuk om te doen, leuk om alle reacties te lezen - waarvoor dank -, maar nu is het klaar.
Vandaag hebben we 2500 kilometer afgelegd. Van deur tot deur hebben we daar zo'n 9 uur over gedaan. Gemiddeld hebben we dus ruim 277 kilometer per uur afgelegd. Dus toen ik op het vliegveld van Kos rustig aan de koffie dacht te zitten, ging ik feitelijk met grote snelheid voorwaarts! Knap!
Nou ja, rustig aan koffie zat.... Iedereen die mij een beetje kent, snapt wel dat ik tijdens het reizen nooit rustig aan de koffie zal zitten. En daar is ook alle reden toe mensen! Jazeker wel. Want als ik wel rustig aan de koffie ga zitten, gaat het mis. Op de heenweg zát ik rustig aan de koffie. En mijn reisgenoten met mij. En toen, toen ineens galmden onze namen door Schiphol. Hè? Hoorden we dat nou goed?
"Willen Linda Cocco, Leon Cocco en Salvatore Cocco zich met spoed naar gate D47 begeven. U houdt uw vlucht op!" klonk het weer door Schiphol.
Ja, dat waren toch echt onze namen. Maar we vliegen toch pas om 18:15 uur. En het is nu pas 17:45 uur!
Desalniettemin - wat een heerlijk woord is dat toch; blij dat ik het nu eindelijk een keer kan gebruiken; ach, ik gebruik het gewoon nog een keer. Dus, desalniettemin spoedden wij ons naar de gate. Daar heerste grote stilte. Er stond niemand. Geen rij, niks. Alleen twee grondstewardessen.
"Maar we vertrekken toch pas om 18:15 uur?"
"Ja, maar boarding time is 17:15 uur. Dat staat met grote letters op uw ticket. Heeft u die niet bekeken? Nu houdt u de vlucht op!" zei de stewardess pinnig. En ze was nog lelijk ook!
We renden de slurf in. Wat een toestand! Zitten alle mensen al kant en klaar op hun plaatsen, komen wij op het laatste moment binnenvallen. En we zitten nog vrij achterin ook, zitten ze ons allemaal aan te kijken. Zo van, zij zijn het dus, de sukkels, waardoor we nu te laat vertrekken! Dat gaat allemaal van onze duurbetaalde vakantie af! Maar wat schetste onze verbazing? We konden gewoon achterin de rij aansluiten. Iedereen was nog druk bezig met alles uit- en in te pakken. We hielden de vlucht helemaal niet op! En we waren ook niet de laatsten, want direct na ons kwamen nog drie andere mensen hijgende en puffend de bocht om gerend.
Ik verbaas me er altijd over dat zodra het lampje 'seatbelts on' uit gaat diverse mensen ineens van alles uit de klep boven ons hoofd nodig hebben. Leg wat je nodig hebt toch gewoon voor je onder de stoel! Da's toch veel handiger dan dat geklep. Twee rijen voor mij zat een vrouw, die heb ik de hele vlucht alleen maar van de zijkant gezien. Dan weer dit, dan weer dat. De stewardess kon er steeds niet langs. Ging ze weer zitten, stond ze weer op. Nee, dan ga ik toch een stuk relaxter op reis, al met al, al zeg ik het zelf.
In de auto vroeg Leon of de verwarming aan mocht. We waren weer in Nederland. Heerlijk!
24 augustus 2014
Salvatore Cocco
Geen opmerkingen:
Een reactie posten