Het begon allemaal met 'Mamma Mia'. Of nee, eigenlijk begon het veel eerder. Als jongetje van 10 zag ik op TV, op de Duitser, de uiteraard volledig Duits nagesynchroniseerde versie van 'My Fair Lady'. De film van de musical naar het toneelstuk 'Pygmalion' van George Bernard Shaw, met onze Audrey Hepburn als Eliza Doolittle en Rex Harrisson in de rol van professor Henry Higgins. En ik vond het echt helemaal stom! Net het sprookjesbos van de Efteling, echt voor kleuters! Wie begon er nu zo maar ineens te zingen? Belachelijk!
Later zou ik nog meer musicalfilms zien zoals 'Singing in the Rain', 'On the Town', 'The Wizard of Oz', 'The King and I' en de ergste van allemaal 'The Sound of Music'. Musicals, dat was duidelijk, waren niet voor mij bestemd.
Dat veranderde een beetje door 'Grease'. Door mijn musicalhaat waren eerdere rockmusicals als 'Tommy' compleet aan mij voorbij gegaan. Het was dan wel een musical, maar nu eens zonder die zijige muziek. Bovendien sprak het verhaal mij ook wel aan. (Ik had er toen de leeftijd voor.) Weliswaar een beetje simpel, maar toch. En welke gezonde 18-jarige jongen wilde niet toegezongen worden door Olivia Newton-John met 'Hopelessly devoted to you'?
Door 'Grease' ging ik me een beetje voor de musical interesseren. En zo ontdekte ik onder meer 'Tommy' en 'Jesus Christ Superstar'. Goede muziek met een verhaal dat er toe doet.
Echter 'Grease 2' maakte een eind aan deze tijdelijke musicalinteresse. Het was hét bewijs dat musicals gewoon niet deugen. Aan 'Grease 2' heb ik, naast de nieuw opgelaaide musicalhaat, wel nog Michelle Pfeiffer overgehouden, maar dat is eigen blog waard. Wellicht een ander keer.
"Ach ga toch een keer mee! Het is van dezelfde schrijver als 'Jesus Christ Superstar'." En zo werd ik jaren later, door een vriendin, overgehaald om mee te gaan naar de musical 'Cats' in Koninklijk Theater Carré. En ik vond het een prachtig spektakel! Wat een prachtige decors en wat werd er live goed gezongen en wat een heerlijk absurdistisch en vervreemdend verhaal! Zou ik er dan al die tijd tóch naast gezeten hebben met mijn toch eigenlijk tamelijk zwak onderbouwde musicalhaat? Om dit te testen werd de video van "The Sound of Music' gehuurd. Toen de film was afgelopen, was mijn musicalhaat geheel en al, in al zijn volle glorie terug. En toen bleek dat de film nog helemaal niet afgelopen was, maar dat we nog pas op de helft zaten! Voor mij was het toen wel duidelijk. Musical, dat is niet mijn ding! Horror, actie, avontuur, dat is mijn ding!
Totdat ik, op uitnodiging van een bevriende relatie, 'Miss Saigon' zag in het Circus Theater. De uitnodiging kon ik eigenlijk niet weigeren, dus het was een beetje een moetje. Maar ik werd overdonderd door de overweldigende filmmische effecten, de schitterende techniek van de wisselende decors, het licht, het geluid, en met name de performance van Willem Nijholt. De muziek was ruk, maar wat een feest om te ondergaan. Super goed! Maar vrijwillig naar een musical, dat zat er niet in. Daarvoor had de musical mij eens te vaak teleurgesteld. Helaas.
Maar toen kwam 'Mamma Mia'. Ouder én misschien ook een beetje wijzer, was ik in de loop der jaren, mogelijk ook onder invloed een licht sentimentele hang naar vroeger, de muziek van Benny en Björn echt gaan waarderen. En nu hun liedjes waren verwerkt in een musical, kon dat toch eigenlijk niet mis gaan. Dus togen wij met een heel stel naar het Beatrix Theater en we vonden het geweldig! Geen grootst spektakel, maar een schattig verhaaltje, veel humor, goed gespeeld en gezongen.... Een feestje! Een heerlijk feestje! En toen anderen de musical ook wilden zien ging ik voor de tweede keer naar Utrecht! En weer was het een heerlijk feest! Wat een super muziek en wat was dat op een handige manier in een vermakelijk verhaaltje geïntegreerd. Super! Ik had wel een derde keer gewild! Was ik nu dan écht om?
Nee! Vaak werd ik uitgenodigd om mee te gaan, maar ik wees het altijd af. Ik wilde de herinnering aan de Abba-musical niet bezoedelen.
En toen kwam 'We Will Rock You'. Een musical met de muziek van Queen. Dáár wilde ik wel heen. De musical kreeg fantastische kritieken en iedereen die er van terugkwam was onder de indruk. Ik hoorde iemand zeggen dat het een feestje was. En ik dacht aan ABBA.
Dus afgelopen gisteren zijn we erheen geweest. Wat een verschrikkelijke rukmusical zeg! Het orkest speelde goed. Maar ja, als je met 9 man niet in staat bent om de muziek van 4 man goed te laten klinken, ben je geen knip voor de neus waard als muzikant. Alleen door de hoofdpersonen werd redelijk gezongen, maar het was allemaal veel te hard en te schel! En het verhaal.... Het verhaal is zo simpel, zo belachelijk simpel! De dialogen zo beroerd, de humor zo kinderlijk. Niet één keer heeft het geboeid. Nogmaals, de muziek werd goed gespeeld, maar het was echt fokking jammer dat er steeds doorheen werd gekweeld. Ik had de hele tijd het gevoel dat ik naar de opvoering van een schoolmusical van Benny Vreden zat te kijken, met orkestband. Wat een sof! Zonde van het geld en vooral zonde van mijn tijd! De haat voor musicals is weer helemaal terug! Bedankt Joop!
Salvatore Cocco
