Het zijn economisch moeilijke tijden, schrijven de deskundigen en aangezien ik er zelf weinig kijk op heb, geloof ik ze maar. Het is crisis! Maar de meeste mensen hebben dat bericht van dat het crisis is blijkbaar nog niet gelezen, want die gaan gewoon door. In onze vrolijk drukke decembermaand is immers weer voor honderden miljoenen euro's éxtra uitgegeven aan cadeautjes, kleding, eten en vuurwerk. Alleen al door vuurwerk ging er 76 miljoen in rook op! En dat in crisistijd, dat is haast onverantwoord. Geen wonder dat de roep om een totaalverbod op consumenten vuurwerk steeds vaker wordt gehoord en bij steeds meer mensen gehoor vindt. Wij kunnen ook niet met geld omgaan.
Met wij bedoel ik eigenlijk iedereen die na 1945 geboren is. Wij zijn namelijk gewend in weelde te leven. Het ging immers steeds beter; we kregen steeds meer. Wij weten niet meer hoe we de buikriem moeten aanhalen. Daarvoor moeten we toch echt te rade bij de oudere generatie; de bikkels die de Tweede Wereldoorlog nog hebben meegemaakt. (Meestal als baby, maar goed.) Zij weten wat armoede is en hoe je de tering naar de nering moet zetten. Zij kennen de verhalen van hun ouders over de crisis in de jaren 30. Zij weten wat de Hongerwinter is. Logisch dus dat als je de regering bent van een land in crisis, dat je deze mensen als eerste aanpakt! Pensioenen omlaag, AOW naar beneden, premies en eigen bijdragen voor ziektekosten omhoog. Makkelijk zat! Zij weten toch zo goed wat het is om in armoe te leven? En vroeger was het toch allemaal beter? Nou, hier dan!
© foto APG
Vooral de bejaarden die overwinteren in het buitenland, veelal Spanje, komen nu bedrogen uit. Zij zijn boos! En terecht! Daar zit je dan als Senielosaurus, op je goedkope plastic stoeltjes voor je duur betaalde camper, op een goedkope camping, met je krimpende budgetje, de kou te ontvluchten. En wat denk je wat? Is het in Nederland niet eens koud! Had je helemaal niet weggehoeven! Zonde van je zuur verkregen gratis geld! Rutte bedankt!
Met de uitspraak "Wie niet horen wil, moet maar voelen!" werd in mijn jeugd, veelal achteraf, verklaard waarom ik een draai om mijn oren had gekregen. Denk nu niet dat ik vroeger werd geslagen, want dat is niet zo, maar de corrigerende tik werd toch met enige regelmatig toegepast. Het zal nodig zijn geweest. Hoe dan ook, de verklaring voor deze poging tot gedragsbeïnvloeding, begreep ik echter nooit. Ja, pas veel later, toen de corrigerende tik het risico van een tikkie terug met zich meedroeg. Maar toen die tik nog vrijelijk als opvoedkundig middel kon worden gehanteerd, begreep ik er geen bal van. Mijn ouders gingen er vanuit, dat ik wel wist wat ik fout had gedaan. Zij dachten daarom te kunnen volstaan met een verwijzing. "Wie niet horen wil, moet maar voelen!" Maar ik begreep er geen snars van! De corrigerende tik miste daarmee volledig zijn doel. En ik groeide op voor galg en rad. Dat laatste is niet waar, maar voor het verhaal zou het wel mooi zijn geweest.
Na dit gelezen te hebben, denk je wellicht dat de titel te maken heeft met het "niet horen" uit het hiervoor tot twee keer toe aangehaalde citaat. Niets is echter minder waar! De titel heeft niets van doen met slechthorendheid of niet willen luisteren. Nou ja, misschien indirect. Of eigenlijk, gewoon helemaal niet! De titel is niets minder dan een merknaam, Dove. Badderspul en crèmetjes en zo. Dove, die in zijn reclame vaak dikke vrouwen gebruikt (omdat ze niet goed genoeg zoeken?). Eerlijk gezegd, en nu komt de clou, ik douchte er graag mee. Dove Douche, ik vond het lekker spul. Die hele kwak crème die ze erin hadden gestopt, hielp ook mij in mijn strijd tegen de verdroging. En het rook ook nog eens lekker, vond ik. Misschien niet echt mannelijk, maar wel lekker. Bovendien, ik ontleen mijn mannelijkheid niet aan de geur van mijn douchespul. (Daar heb ik Axe okselfris en Davidoff scheerwater voor.) Kortom, ik vond het fijn spul.
Misschien is het je opgevallen dat de tweede alinea in de verleden tijd is geschreven als het over mijn liefde voor Dove gaat. Want inderdaad, die liefde is verleden tijd! Wat is er gebeurd? Dove heeft de receptuur veranderd! Zonder overleg en eenzijdig! Plotseling stond er NIEUW op de fles. Meestal is dat slechts een marketingtruc. NU NOG BETER, betekent meestal gewoon meer van hetzelfde. Dus ik sloeg er totaal geen acht op. En totaal onvoorbereid op wat komen ging, goot ik op een kwade dag een flinke laag nieuwe Dove over mij heen, ondertussen een vrolijk liedje galmend onder de heerlijk hete douchestraal. Meteen kroop er een doordringende onbekende geur mijn neus binnen. Ieuw! Was dit mijn Dove? Wat een afgrijselijke lucht! Dapper douchte ik door, maar het zingen was me wel vergaan. Toen droogde ik me af en mijn huid schilferde gewoon. Wat was er met mijn kwak crème gebeurd? Zat het er niet meer in? In de loop van de dag begon mijn huid te jeuken. Dat is de reden dat ik nooit met Sanex douche; ik krijg er jeuk van. En nu kreeg ik ook jeuk van mijn Dove! En die lucht, die bleef maar om me heen hangen. Hoe ik ook deoode en aftershavete, ik kreeg de lucht niet weg!
Ik was kwaad! Kwaad op Dove! Ze hadden een perfect goed product, zonder fatsoenlijke waarschuwing, niet vernieuwd, maar totaal veranderd! Alsof je van WP5.2 naar Word2010 gaat! Deze drab had niets meer te maken met de verfijnde lotion van weleer! Dus, en heus dit doe ik anders nooit, nam ik contact op met de klantenservice van Dove. Ik stuurde een e-mail. Geen hate-mail, maar ik was wel duidelijk! En, hoezee, ik kreeg al binnen drie dagen een mail terug. Een standaard mail. Als ik het product waarover ik niet tevreden was naar ze zou opsturen, kreeg ik gratis een vervangend exemplaar! Mijn hemel, werken er daar bij Dove dan alleen maar sukkels? Dus ik nog een mail eroverheen, dat ze mijn boodschap blijkbaar niet goed hadden begrepen! Het duurde ruim veertien dagen voordat ik een reactie kreeg. Dat moest dan wel een goed doordachte reactie zijn, bedacht ik me. En wat stond er in die goed doordachte mail, dat ik het product waarover ik niet tevreden was kon opsturen en dat ik dan gratis een ander product van gelijke waarde kon uitkiezen! Geen verklaring waarom de oude, geweldige formule was gewijzigd, geen toelichting op hun onbegrijpelijke marketingstrategie, geen excuus! Gewoon weer een standaard mail!
Ik heb resoluut mijn vrouw verboden ooit nog iets van Dove te kopen! En als er reclame van Dove op TV is, zap ik direct weg! Wie niet horen wil, moet maar voelen!
Salvatore Cocco
P.S.: Ik heb mijn vrouw natuurlijk niet echt verboden om.... Ze luistert toch niet.
Iedere dag van de week ren ik, net voor’t ontbijt, steeds mijn rondje van tien.
Tien kilometer, het gaat me steeds beter af, en ook de zon is na dagen afwezigheid eindelijk weer eens te zien.
Ondanks de zon striemt een ijskoude wind als de kolenschophand van de schoolmeester in mijn gelaat.
Stijf van de kou zijn mijn lippen na slechts tien minuten van rennen tot het in de mond houden van 't vele speeksel al niet meer in staat.
In het plantsoen reageer alleen ik op bevelen geroepen door bazen bedoeld voor de hond.
Onaangelijnd, want dat staat o zo macho, beet mij reeds al eerder op pad zo’n trouwhartige viervoeter in schoen en broek, kuitbeen, dijbeen en kont.
Door het plantsoen ongeschonden gekomen, bereik ik na twintig minuten van sloven de dijk.
Net als een zombie hijg ik richting Hoofdstraat en zie niet de schoonheid van lucht, wolken en plantenrijk.
(c) foto Linda Voortman
Als ik de dijk af storm sta ik maar net op tijd stil voor het bleekrode licht van de oversteekplaats en maak daar dan een pas op de plek.
Ik had nooit last van de bronchiën maar g’heel omwolkt door het uitlaatgas van het verkeer haal ik adem als had ik een strop om de nek.
Nog groen van woede over weer zo’n snotaap te fiets, die mij zomaar omver reed, terwijl heus mijn stoplicht op groen stond, kreun ik gierend blaffend de straat van mijn woning in.
En niet veel later onder douchewarm water vraag ik mij af waartoe heeft toch deze daaglijkse folter nog zin.
