Mutsjesdag

Ja inderdaad. Mutsjesdag. Naar analogie van Rokjesdag, het bekende boek van de veel te vroeg overleden Martin Bril. Mutsjesdag dus. En nee, dan doel ik niet op té-korte-rokjesdag. En nee, dan heb ik het ook niet over de vrouwen uit een documentaire van Michiel van Erp. (Trouwens, waarom worden vrouwen in zijn documentaires altijd zo mutserig afgeschilderd? En waarom komt hij daar altijd mee weg? Omdat hij homo is zeker? Maar dit even tussen haakjes.)
Nee, nee, nee. Als ik mutsjesdag zeg, dan bedoel ik ook mutsjesdag. En dit jaar viel mutsjesdag op 14 januari.

Het jaar begon met temperaturen die deden denken aan het vroege voorjaar. Het was gewoon warm. Voor de tijd van het jaar, dat dan weer wel, maar toch zo warm, dat iedereen blootshoofds buitenshuis ging. Echter, op 14 januari kwam daar verandering in, want toen werd het koud. En prompt zag je ze ineens. Mutsen. Kinderen met mutsen, ouders met mutsen, grootouders met mutsen, recreanten met mutsen, forensen met mutsen, wandelaars met mutsen, fietsers met mutsen. Zelfs in goed verwarmde warenhuizen en supermarkten zag je hordes mutsen. Kortom, mutsjesdag!

En wat voor mutsen! De meest wanstaltige exemplaren. Waar verkopen ze die dingen? Mutsen met vlechtjes. Mutsen in oogverblindende felle kleuren. Gebreide mutsen, maar ook mutsen van vilt! Mutsen met oren. Ja, met oren! Mutsen met bont. Zelfs mutsen die eruit zien als een kapsel, de harige muts. Mutsen met veters. Mutsen met merknamen. Mutsen met een belachelijke punt eraan. Mutsen met bolletjes! Mutsen met een eland gewei. Ja, ik heb zelfs een opblaasmuts gezien. Een soort zwembandje voor je hoofd. Moet heerlijk warm zitten, maar je loopt natuurlijk compleet voor schut!

Het kan niet anders, mutsdragers zijn zeer zelfverzekerde figuren, die het niet uitmaakt wat anderen van hen denken. Ze zijn zo trots op hun muts dat ze hem zelfs tijdens het boodschappen doen ophouden. Hallo, je bent binnen! Deze ruimte is verwarmd. Hier is geen enkele noodzaak om zo'n lelijke muts te dragen! Maar nee, de muts blijft stevig op hun hoofden. De muts afdoen wordt niet eens overwogen. En zo sta je, zelfs bij de warme bakker, ineens tussen de mutsen! Mutsdragers kennen geen schaamte!

Het is dat er in deze tijd van het jaar nauwelijks toeristen in ons land verblijven, anders zouden we op slag van het klompen imago af zijn. In plaats van altijd maar te refereren aan de koffieshops, zou men ons typeren door de lelijke muts. En dan wel mutsen waarvoor je flink hash gerookt moet hebben om ze te kunnen ontwerpen en zeker om ze te willen dragen. Wat een mutsen!

Ik haat mutsjesdag. ik haat die hele periode. Ik haat sowieso alle dagen onder de 20 graden. Maar een muts zal je mij nooit zien dragen. Ik ben niet báng voor de vorst, ik háát de vorst! Het is een principe kwestie. Ik ben geen watje, ik ben een Spartaan. Misschien doe ik hooguit mijn kraag iets omhoog, maar dan toch alleen bij -18 en een straffe oostenwind. Nog steeds stap ik, ook in de winter, met natte haren, zo onder de douche vandaan, net als vroeger, zonder muts, op de fiets. Nou ja, tegenwoordig stap ik dan in een auto met standverwarming, maar daar gaat het niet om. Ik draag geen muts!

Waar mijn aversie tegen mutsen vandaan komt, ik weet het niet, maar het is wel een feit. Nee, het is geen fobie of angst, het is gewoon oprechte walging. Ik vind het vreselijke dingen. Ik bedoel, je loopt natuurlijk al voor gek mét zo'n muts op je kop, maar als je hem afdoet, zit je haar zo in de war, dat je nog steeds voor joker loopt. En dat trekt dan de hele dag niet meer bij. Iedereen kan de hele dag door zien dat jij die ochtend een muts op je hoofd hebt gehad. Kijk, als je kaal bent, heb je daar geen last van. Als je kaal bent, moet ik toegeven, heeft een muts nog een functie, namelijk je hersens tegen de kou beschermen. Maar meiden met het prachtigste haar - een functionele en natuurlijke bescherming van de hersens tegen de kou - verstoppen het onder zo'n lelijke muts! Waarom? En dan doe je zo'n muts af, en dan is het haar zo statisch dat het rechtop alle kanten op staat. Sta je daar als menselijke ragebol. Wat is daar nu leuk aan?

Maar, eerlijk is eerlijk, er zit ook een andere kant aan dit verhaal. Zonder al die mutsen in het straatbeeld, kon ik mij niet verwonderen over en vergapen aan zoveel lelijkheid! Eigenlijk geniet ik stiekum van die wanstaltige exemplaren en hun dragers. Dus net als rokjesdag, is ook mutsjesdag voor mij iets om naar uit te kijken en van te genieten. Al zal ik dat natuurlijk nooit toegeven!

Salvatore Cocco

20 januari 2013

Een goed verhaal

Vanmorgen had ik het weer. Schrijversdrang. Dan moet ik wat schrijven, maakt niet uit wat, maar het moet! Een raar fenomeen. Vergelijkbaar met een plotseling opkomende snacktrek. Je wil wat eten, maar je weet niet wat. Je trekt alle laden en deuren open van alle kasten die je hebt, de ijskast incluis, maar nergens vind je iets van je gading. Bij al het eetbaars dat je ziet - ondanks de crisis, is dat nog behoorlijk wat -, denk je, mwoh! Bij mij eindigt zo'n zoektocht meestal bij een bruine boterham met flink margarine en pindakaas. Bah, zullen veel mensen denken, een smakeloze, droogklevende caloriebom, maar mij helpt het. Soms is zelfs een tweede boterham nodig om de snaaidrang te bedwingen. Maar hoe doe je dat bij schrijversdrang? Je kan moeilijk steeds hetzelfde verhaal schrijven of, bij een ernstige aanval, twee keer hetzelfde verhaal achter elkaar. Da's kansloos.

Daar zat ik dus, vanochtend, in alle vroegte. Ik moest schrijven. Maar wat? Ja, en dán gaan mijn hersens werken. Dan pas? Ja, dan pas! Dan gaat mijn fantasie met mij op de loop. Dan bedenk ik de meest onwaarschijnlijke verhalen, schrijf ik in gedachten de prachtigste romans. Science fiction, thriller, detective, horror, drama, in mijn hoofd beheers ik die genres allemaal. De praktijk is echter weerbarstiger. Want als ik er dan uiteindelijk eens goed voor ga zitten, blijkt het verhaal toch wat ingewikkelder te verwoorden dan te bedenken. Papier is geduldig, zeggen ze. Ja, het papier blijft geduldig liggen, maar mijn pen wiebelt onrustig heen en weer. Of, zoals dat tegenwoordig gaat, mijn iPad blijft rustig liggen, maar het virtuele toetsenbordje schuift zenuwachtig in en uit.

Wanneer is een verhaal eigenlijk goed? Appie Baantjer schreef vele korte misdaadromannetjes, met in ieder boekje een nieuwe moord, en ze gingen als warme broodjes over de toonbank. Ook op TV loste De Kok, met C, O, C, K, iedere 50 minuten een moord op. Geweldig, maar zijn het goede verhalen? In de Deense TV-serie Forbrydelsen (abusievelijk vertaald met The Killing, want feitelijk betekent het De Misdaad) wordt slechts één moord opgelost, alleen doen ze daar dan 20 afleveringen van 50 minuten over en het verveelt geen moment. Is dát dan een goed verhaal?

Misschien maakt het verhaal helemaal niet uit en gaat het alleen om de manier waarop je het verteld? Je hoeft echter maar te denken aan het boek Vijftig Tinten Grijs - een slecht verhaal, slecht verteld - en je weet dat ook dat niet waar is. Het boek is een megasucces. Weliswaar voornamelijk onder voor frigide versleten, heimelijk naar lust hunkerende vrouwen, maar toch, een bestseller is een bestseller.
Dus, een slecht verhaal, slecht verteld, kan toch succes hebben, als het maar aansluit bij een bepaalde doelgroep? Hmmm, maar wat moet ik daarmee?

Niks! Ik moet, kan en wil er niks mee. Uiteindelijk, schrijf ik namelijk altijd wel wat en probeer ik mijn gedachten zo goed mogelijk "op papier" te zetten. Schrijven is voor mij niets anders dan hardop denken. Een oefening in ordening, zodat ook een ander kan begrijpen wat er zich in mijn hoofd afspeelt. Nee, het is niet therapeutisch. Ik verwerk er niks mee. Zoals gezegd, het is een oefening in ordening. Denk ik.
Het meeste van wat ik schrijf, verdwijnt linea recta in de digitale prullenbak. Niet omdat het slechte verhalen zijn - meestal schrijf ik meesterwerken -, maar wel omdat het te persoonlijk is en ik niet wil dat een ander er ooit kennis van zal nemen. Maar zo'n borrelbabbelverhaaltje als dit, kan geen enkel kwaad. Dus scheep ik jullie ermee op. Geen dank! :-) Oh, en mijn schrijversdrang is weer bedwongen. Dank ú! ;-)


Groetjes,
Salvatore Cocco

Aanstootgevend

Kent u het Gelredome? Dat megalomane project van juwelier Aalbers, de stad Arnhem en de provincie Gelderland. Dat voetbalstadion dat door Vitesse wordt gehuurd om er hun thuiswedstrijden te verliezen. Het Gelredome dat in zijn korte bestaan al twee keer failliet is geweest. Het bouwwerkje dat zich 'Het grootste Theater van Nederland!' noemt? Het stadion dat, om in autotermen te spreken, niet meer is dan een ruime middenklasser, met een schuifdak en een verstelbaar veld, maar daarmee nog geen BMW is? Kent u dat Gelredome?

Nou, het was in dát Gelredome waar ik deze herfst - voor de preciezen onder ons, het was op 20 oktober 2012 - een concert van Doe Maar heb bijgewoond. Het concert was niet spectaculair, maar wel écht leuk. Het geluid was niet super goed, vond ik, maar dat kan aan mij liggen. Er zijn maar weinig zalen waar ik het geluid van concerten wel goed vind. Meestal is het te hard en komt er een muur van lawaai op je af, waarin je de verschillende instrumenten niet meer kan onderscheiden en de zang onverstaanbaar wordt. Maar al met al, het was gezellig, we konden meezinger, stiekum ook meedansen, er was bier en lekker slap lullen, kortom, geslaagd! Maar dat wilde ik niet vertellen. Nee, ik wilde iets anders vertellen.

Bij het naar binnen gaan, werden we grondig gecontroleerd. De controle was nog heviger dan bij een wedstrijd Vitesse-NEC! Er treed een bandje op! Een bandje bejaarden! Doe Maar! Maar we werden door theater Gelredome behandeld als hooligans!
We zagen hoe ver voor ons in de rij een jongen zijn T-shirt moest uittrekken. Hij werd aan de kant gezet. Een klein groepje vrienden stond bij hem. Normale mensen, netjes gekleed, niks mis mee, allemaal iets roods aan, want het was tenslotte Symphonica in Rosso.

Toen we dichterbij kwamen, hoorden we waarom de jongen aan de kant was gezet. Hij had een, naar het oordeel van de machtige bewaker, aanstootgevend T-shirt aan. De jongen had het T-shirt inmiddels binnenstebuiten aangetrokken, maar dat was niet voldoende. Inmiddels waren er twee nieuwe bewakers bijgehaald. Zij waren heftig in gesprek over het aanstootgevende T-shirt van deze jongeman. En jawel, er werd zelfs een derde opgeroepen om dit ingewikkelde geval van een aanstootgevend T-shirt te beoordelen.

De rij waarin ik stond, schoot ondertussen geen bal op! Maar ik stond nu wel dichtbij genoeg om de jongen te vragen waarom hij aan de kant was gezet.
Inderdaad, zijn T-shirt werd als aanstootgevend aangemerkt.
"Maar het was het enige T-shirt met rood dat ik had", verdedigde de jongen zich.
"Wat is het dan voor T-shirt?" vroeg ik, want ik kon er niks aanstootgevends aan ontdekken, maar ja, hij droeg het T-shirt inmiddels binnenstebuiten.
"Het is een T-shirt van Bayern," sprak de jongen droevig.
Een T-shirt van Bayern! En dat is aanstootgevend? Het is dom om daar geld aan uit te geven, maar aanstootgevend? Als je naar een optreden van Doe Maar gaat? Dat gedrag van die sukkelige bewakers is potdomme aanstootgevend! 

Stel je voor dat je in het Beatrixtheater, bij ABBA The Musical, wordt geweigerd omdat je een T-shirt draagt van Bayern. Stel je voor dat je de zaal niet in mag bij Guido Weijers omdat je een T-shirt draagt van Bayern. Dat slaat toch nergens op!

Dit was geen voetbalwedstrijd, dit was een optreden van Doe Maar! Zo zie je maar weer hoe hol slogans zijn. "Het grootste Theater van Nederland." Me neus! Het kleinburgerlijkste voetbalstadionnetje van Nederland, zal je bedoelen! Gelredom! 

Ik moest dit toch effe kwijt! Zo, ik ben weer rustig nu!

Salvatore Cocco
oktober 2012