VidaXL

Wat ik hier schrijf zijn meestal halve waarheden of complete leugens; verhaaltjes! Wat ik je nu ga vertellen, is echter 100% waargebeurd. Wollah!

"Wat moet jij nou met een regenpak?" zullen de mensen die mij kennen zich afvragen en dat snap ik, maar toch had ik er eentje besteld. Bij VidaXL. Ik had er nooit eerder wat besteld en eigenlijk ook nooit van gehoord, maar het was een leuk regenpak, goedkoop en, dat had ik speciaal opgezocht, met 14 dagen zichttermijn en een gratis retourprocedure. Ervaringen uit het verleden hebben mij op dit punt wantrouwend gemaakt. Niet alleen webshops, maar ook gewone winkels lijken steeds moeilijker te doen als je iets wilt retourneren. Maar goed, in dit geval leek het allemaal goed geregeld. Dus dat regenpak maar besteld, voor €19,99 inclusief verzendkosten. Binnen twee dagen thuisbezorgd. Je gelooft het niet, maar toch stond het er. Dus bestelde ik dat regenpak.

Hier aangekomen met lezen, moet ik melden dat het nu belangrijk is dit helemaal uit te lezen, want anders ontgaat je de clou. Doorlezen dus.

De bestelling was nog niet de deur uit of ik kreeg een mail dat mijn betaling niet was geaccepteerd en of ik de bestelling opnieuw wilde plaatsen. Hè? Ik controleerde mijn rekening, maar het geld was er wel mooi vanaf geschreven. Stelletje oplichters, dacht ik meteen. Ja, mijn geloof in de eerlijkheid van webwinkels is gedaald tot ver onder het vriespunt.
Dus ik mail, netjes nog, naar hun klantenservice. Krijg ik binnen een dag een reactie van ze. Dat verraste mij al, zo snel. Nee, excuus, dat was een systeembug, nogmaals excuus, maar het regenpak kwam eraan! Jaja! Eerst zien.

Een dag later kreeg ik een mail van de bezorger dat het pakje onderweg was, keurig met track en tracecode. Dus ik klik op de link. En wat denk je? Die werkte niet! Onder dat nummer was geen pakje bekend. Adem in, adem uit. Direct weer in de mail geklommen en er melding van gemaakt. Weer kreeg ik snel een correct antwoord. Excuus, er was iets mis gegaan, de zending was bij hen retour gekomen, maar ze hadden het pakje direct opnieuw aangeboden bij de bezorger. De link naar de nieuwe track en trace code zat erbij. Ik klik, en wat denk je? Het werkte! Het pakje zou dinsdag worden bezorgd. En ik had 'm vrijdag besteld. Dus ondanks al dat gedoe, nog vrij snel.

En inderdaad, dinsdag werd het pakketje bezorgd. Ik was alleen niet thuis, want ik heb werk, maar ik kon zelf een tweede bezorgmoment kiezen. Dat werd, woensdagavond tussen 6 en 9. En inderdaad, woensdagavond half 7, werd het regenpak bezorgd. Maar het viel toch kleiner uit dan ik had verwacht. Ik moest toch een maatje groter hebben. Dus de gratis retourprocedure aangesproken.

Nu is het zaak om even een zijstapje te maken. Soms heb je van die dingen, dat als er iets fout gaat, er meer fout gaat. Alsof er dan een vloek op rust. Alles wat fout kan gaan, gaat dan ook fout. Ook al doe je nog zo je best, op de een of andere manier, loopt het dan toch mis. Als je er zelf direct bij betrokken bent, zit je met je handen in het haar, terwijl een ander die ermee te maken heeft, heel goed kan denken, wat een sukkels, ze kunnen het nog niet eens foutloos afwerken. Nou, met dat in gedachten lees je verder.

Dus op de site de retourprocedure aangesproken, maar dat werkte helemaal niet. Bleken het dan alsnog oplichters? Dus ik weer rechtstreeks met mijn verhaal de klantenservice gemaild. Dat ik wat had besteld, dat het kleiner was dan ik volgens hún maattabel had mogen verwachten en dat ik 'm gratis wilde retourneren en een grotere maat wilde ontvangen. Kreeg ik een mail terug of ik er misschien een ander blij mee kon maken en dat ze me dan een tegoedbon van 15 euro zouden sturen. Ik was in alle staten! Wat is dit voor onzin. Een tegoedbon van 15 euro; ik wil mijn geld terug, en wel het volledige bedrag! Dus mailde ik, nu boos, dat er wat mij betreft maar twee opties waren, retourneren en geld terug, of retourneren en een grotere maat ontvangen. Direct kreeg ik weer een mail terug.

Ik las de mail en kreeg het schaamrood op de wangen. Ik had hun mail helemaal verkeerd begrepen. Er was al zoveel mis gegaan met mijn bestelling en nu was ook nog eens de maat verkeerd, dat VidaXL iets heel anders bedoelde dan ik had begrepen. Zij wilden dat regenpak niet terug ontvangen, de kans dat er dan weer wat mis zou gaan en er gedoe zou ontstaan, vonden ze veel te groot. Slim, want, zoals ik hierboven al zei, soms lijkt er ergens een vloek op te rusten en gaat alles fout wat er maar fout kan gaan. VidaXL wilde dat voorkomen. Om het helemaal netjes en goed af te handelen, zouden ze het volledige bedrag terugstorten, en mocht ik het te kleine regenpak houden. Dan kon ik helemaal zelf beslissen of ik bij hen alsnog nog een regenpak in een grotere maat wilde bestellen. Ik kon het niet geloven. Wat een goede service! Ik had eerlijk gezegd het geloof verloren, dat er ook nog bedrijven zijn die wel deugen. Een dikke pluim voor VidaXL! Hun slogan "kan niet? echt wel!" maken ze helemaal waar! Wat ik ook had verwacht, dit niet. Top!

Dus nu heb ik een gratis regenpak. Nee, dat is niet te koop. Dat geef ik weg. Ik heb wel een nieuwe in een grotere maat besteld en dat ging wel gewoon helemaal goed. Maar dit vond ik toch zo bijzonder, dat ik het wilde delen. Dus, als je iets van je gading vindt, daar bij VidaXL, kan je dat met een gerust hart bestellen. Het bedrijf deugt!

Groet, Salvatore

druk drukker drukst

Er is altijd en overal wel ergens wat te doen. Een kermis, een braderie, een rommelmarkt, een vlooienmarkt, een kersenfeest, een maisfeest, een festival, een concert, een optreden, een voorstelling, een food festijn, een dans gebeuren en meer en nog zowat en ook zoiets. Dit alles uiteraard als aanvulling op de reeds bestaande musea, theaters, café's, kunstijsbanen en pretparken. En dat is allemaal maar goed ook, want niemand lijkt thuis nog rust te kunnen vinden. Dagelijks verschijnen er op Facebook foto's van mensen aan de drank, de vette hap en de pillen (doing doing). Allemaal de handen in de lucht, allemaal tegelijk springen, allemaal raar doen, draaien, hangen, liggen, lampjes uitblazen, door modder rennen, je groen en geel laten spuiten, zingen, handenklappen, braken, hoepelen en bootje varen. Nooit zie je een foto van iemand die rustig thuis op de bank zit. Ja, of er moet naast hem een huisdier of kind iets raars doen, maar dat is weer een geheel andere categorie. Nee, we kunnen blijkbaar niet meer gewoon thuis blijven. We investeren meer geld in ons huis dan ooit, we kopen om de haverklap nieuwe meubelstukken, ditjes en datjes, geurtjes en kaarsen en kaarsen met geurtjes, maar we zijn er nooit meer. Als we dan eindelijk vrij zijn, moeten we er een paar dagen tussen uit, een weekendje weg, een stedentrip of gewoon een hotelletje in een onbekend plaatsje. Gewoon thuis, met de voetjes op tafel, tevreden zitten zijn, lijkt niet meer van deze tijd. Een blokje kaas erbij met een beetje mosterd, het is allemaal te gewoon geworden. Maar ondertussen klaagt iedereen over dat we het zo druk hebben en dat we steeds maar moe zijn. Logisch, want naast al die uitjes, moeten we ook 100 kilometer bergop fietsen, 7 kilometer hard rennen of uren in de sportschool doorbrengen. En ondanks al die activiteit, blijven we maar zwaarder en zwaarder worden. Dus gaan we raar eten. Schrappen we koolhydraten, of vet, of suiker, of alles tegelijk. Om de gemiste noodzakelijke voedingstoffen te compenseren eten we dure voedingssupplementen in pil vorm, als drank of soms zelfs via het infuus. Is er dan niemand, die dit allemaal doet en toch weer steeds zwaarder wordt, en drukker en meer en meer vermoeid raakt, die denkt, misschien doe ik toch iets niet goed? Misschien moet het roer om? Misschien moet ik toch wat vaker thuis blijven, beetje dom zappen, flesje bier, stukje worst ... en effe geen foto's op Facebook zetten van mijn leuke actieve leven. Rust roest, zeker, maar hardlopers zijn doodlopers en wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd en zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens en eigen haard is goud waard en horen, zien en zwijgen.

Gr. Sal

spin in de spiegel

Pas toen ik al even op weg was, zag ik het. In de linker buitenspiegel, daar zat een web. Een spinnenweb. Dat ik die nou niet gezien had bij het instappen? Dan zou ik 'm meteen hebben weggehaald. Zo'n web hoorde daar immers niet. Niet in mijn buitenspiegel.
Het web was stevig genoeg om de hele weg keurig op z'n plek te blijven. Zelfs na een stuk snelweg was het web nog als nieuw. Daarmee dwong de maker weliswaar enig respect af, toch bleef zijn web ongewenst. Zodra ik de auto had geparkeerd, zocht ik naar iets om het web mee te verwijderen, want om zoiets nu met de hand te doen, daar ben ik niet heldhaftig genoeg voor. Bovendien ben ik behept met een milde vorm van smetvrees, dus werd de ijskrabber ingezet. Dag web. Maar toen ik na een paar uur van keihard werken weer naar huis wilde rijden, zat ie er weer, precies op dezelfde plek. De maker zat dus nog verscholen ergens in mijn buitenspiegel. Ik inspecteerde alle hoekjes, maar zag geen spin. Dus pakte ik weer de ijskrabber, vernielde het web en reed naar huis.

Onderweg zag ik 'm ineens. Het was een kleintje, maar wel een brutaaltje. Het spinnetje ging gewoon, openlijk, recht voor mijn neus, opnieuw bezig een web te bouwen. In mijn buitenspiegel. Met 80 kilometer per uur. Alsof ie wist, dat ik hem nu niks kon maken. Ik verhoogde de snelheid, maar de spin bleek een vasthoudend typje. Hoe hard ik ook reed, het leek de spin niks uit te maken. Hij ging overstoorbaar verder. Ik liet de snelheid zo hoog oplopen dat ik een fikse boete of erger riskeerde als men mij had aangehouden.
"Wat is de reden dat u zo snel reed?"
"Nou, edelachtbare, ik wilde een spinnetje uit mijn linker buitenspiegel laten waaien."
"Ah, juist. Ja dan snap ik het wel; hier is uw rijbewijs weer."
Jou zal ik krijgen makker, dacht ik. Mij bijna een bon laten scoren en ik reed linea recta naar de autowashal. Daar koos ik voor het complete programma, met overal water, borstels en hete was. Mwoehahahaa! Dat zal 'm leren. En daar kwamen de borstels en de waterstralen. Het water kwam van alle kanten op ons af. Als sluitstuk kwam de hete was, gevolgd door de grote föhn. Nou, knappe spin als ie er nou nog in zit, dacht ik nog. Maar de andere dag, toen ik wilde instappen, zag ik dat er weer gewoon een web in mijn spiegel zat. Daar stond mijn blinkend schone auto met fijn op dezelfde plek, in mijn linker buitenspiegel weer zo'n lelijk web. Hoe flikte ie dat? Je zou er haast bewondering voor krijgen, als het niet zo bloed irritant was geweest. Het web verwijderen had geen blijvend effect gehad en zelfs het rondje wasstraat bood geen soelaas. Er waren duidelijk zwaardere maatregelen nodig om de spin uit de linker buitenspiegel te krijgen. Maar wat? Zou ik een vlieg vangen en deze als aas voor de spiegel hangen om de spin met deze lekkernij naar buiten te lokken, zodat ik mijn slag kon slaan? Moest ik de auto schuin in een sloot rijden zodat de betreffende spiegel geheel onder water verdween waardoor de spin, happend naar lucht, aan de oppervlakte zou verschijnen en ik hem dan alsnog de adem kon ontnemen? Leuke creatieve ideeën, dat wel, maar daar had ik nu allemaal geen tijd voor. Ik moest naar mijn werk. Dus werd toch maar weer even de multifunctionele ijskrabber gehanteerd.

Onderweg begon het spinnetje alweer aan een vervanging. Raakt dat spinrag dan nooit op bij zo'n beessie? Moest die nooit naar de Spinnengamma om een rol rag te halen? Eenmaal op het werk haalde ik met de ijskrabber wederom door het beginnetje van het spinnetje.
Aan het eind van de dag zat er echter alweer een compleet web in de spiegel en ook daar ging hup de ijskrabber weer doorheen. Zo'n dier zou toch ook wel een keer denken, ik kap ermee, ik zoek wel een andere spiegel. Maar nee hoor. Ik zat nog maar amper in de auto of de spin sloeg alweer aan het weven. Nu was het oorlog!

Thuis inspecteerde ik de spiegel aan alle kanten, maar nergens was er een spoor van de spin te ontdekken, behalve dan dat hij ondertussen alweer een stuk web in elkaar had gezet. Die spin zat natuurlijk in de ruimte achter het spiegelglas. Ik liep de garage in, sloot de tuinslang aan, en draaide de kraan volledig open. Helaas was ik vergeten het pistool te plaatsen, zodat een flinke straal dwars door de garage spoot en ik, direct drijfnat, vloekend de kraan dicht draaide. Na het plaatsen van het pistool, herhaalde ik de handeling van het opendraaien van de kraan nu wat voorzichtiger. Geen druppel, dit keer. Vlak bij de buitenspiegel opende ik het watervuur. Het water spetterde alle kanten op! De paar droge plekken op mijn kleding waren nu ook doorweekt. Maar ik spoot grimmig door. Links rechts langs alle randen van boven naar beneden en andersom en nog een keer en nog een keer. Met soppende sokken ruimde ik alles weer op en trok droge kleren aan.

Na het eten ging ik kijken. Geen web. Haha!

Voor het slapen ging ik kijken. Geen web. Tataaa!

De volgende ochtend, het was mijn vrije zaterdag, werd ik in alle vroegte wakker. Ik trok de badjas aan en sloop de trap af om niemand wakker te maken. Ik liep de oprit op, om de auto heen en .... De kreet die ik sloeg moet bewoners tot drie straten verderop van schrik rechtop in hun bed hebben doen zetten. Daar zat ie weer! Het web! Ik rende naar binnen, trok een broek en een shirt aan, pakte wat gereedschap en begon de spiegel van de auto te slopen. Ik liet een emmer vol water lopen en dompelde de spiegel er helemaal in onder. Draaide hem zo dat alle lucht eruit was en bleef verwachtingsvol toekijken. Af en toe kwam er nog een klein belletje naar boven borrelen. Was dat spinnies laatste adem? Ik keek en keek. Na tien minuten zag ik nog geen steeds spinnenlijkje komen boven drijven. Hoe lang zou zo'n spin zijn adem kunnen inhouden, vroeg ik me af. Met zulke kleine longen, zal dat toch geen half uur zijn? Het is toch geen zeehond? Ik besloot de spiegel nog even onder water te laten staan. Ondertussen douchte ik en kleedde mezelf fatsoenlijk aan.
Terug bij de emmer, ging ik op mijn hurken zitten om het een en ander eens goed te inspecteren. Ik zag nog steeds geen drijvende spin. Ik keek door het water in de randjes van de spiegel. Niks. Ook geen onderwaterweb. Wel zag ik ineens iets op de rand van emmer.  Het spinnetje sprong aan de andere kant over de rand van de emmer. Ik stond te haastig op, stootte de emmer om en viel voorover in de plas water op de spiegel waardoor ik me pijnlijk bezeerde. Links van mij zag ik het spinnetje razendsnel onder de werkbank verdwijnen. Ik wist meteen dat de spin had gewonnen. Nooit zou ik hem meer te pakken krijgen. Maar, en ik dacht het met trots, liggend in een plas met water, in een drijfnatte garage, met pijnlijke ribben en, zo bleek achteraf, een licht beschadigde buitenspiegel, nooit zou hij meer een web in mijn buitenspiegel maken. En tevreden ruimde ik alles op en monteerde de spiegel weer. Met de stofzuiger ging ik nog eens goed onder werkbank door, gewoon voor het geval dat. En aan het eind van de ochtend, toen alles opgeruimd en achter de rug was, dronk ik een heerlijke kop koffie.
"Nou, de spin is uit de spiegel hoor," zei ik trots tegen mijn vaste huisgenote.
"Ach, zo'n spinnetje, die doet toch niemand kwaad."

Salvatore Cocco
24 juni 2017