de scheiding

Mark en ik, we zijn uit elkaar. Ja, het is nu openbaar, want Mark en ik zijn uit elkaar. Ik heb de knoop doorgehakt. Ja, hij deed telkens van die rare dingen. Dan weer dit, dan weer dat. je wist eigenlijk nooit wat je kon verwachten. Hij maakte er een potje van. Dan vond ie dit weer belangrijk voor mij en dan weer dat; ik kon er geen peil meer op trekken; ik werd er tureluurs van. Bovendien hoorde ik van veel mensen om me heen, dat ook zij Mark niet leuk meer vonden, dat ie was veranderd, dat ie niet meer zo was als vroeger en dat ie onbetrouwbaar was geworden. Ondanks dat, blijven de meesten Mark toch gewoon zien. Maar ik dus nu niet meer. Na veel vijven en zessen en na talloze niet nagekomen beloftes van zijn kant, heb ik de stekker eruit getrokken. Ik geloof niet dat hij het uiteindelijk heel erg vindt. Hij mist me niet eens, denk ik. Hij zegt van wel, maar ik geloof hem niet meer. Hoe dan ook, ik ga vanaf nu dus zonder Facebook door het leven en Mark Zuckenberg kan me de rug op!

Eenvoudig is het niet zo'n scheiding. Natuurlijk komt er ook altijd iets van emotie bij kijken. Hoe zullen mijn vrienden reageren? Zie of spreek ik ze dan nog wel? Mis ik niet iets? De praktijk zal het leren. Zo doorgaan was in ieder geval ook geen optie, dus die onzekerheid neem ik maar voor lief.

Maar er is nog iets. Ik kwam natuurlijk ook nog wel eens ergens anders met Mark. Dan gaf ik de sleutel aan Mark en die regelde dan de toegang tot die plekken. Dat was op zich vet handig. Maar nu we uit elkaar zijn, Mark en ik, nu kom ik nergens meer binnen! Voor Pinterest, Instagram, Vimeo en nog een flink aantal anderen heb ik nieuwe sleutels moeten laten aanmaken. Dat verliep overigens vlekkeloos. Alsof zij ook blij waren dat ze van Mark af waren. Maar toch, je moet het allemaal wel even doen. En het komt er allemaal maar even bij. Nee, makkelijk is het niet, zo'n scheiding.

De scheiding is nog pril en ik moet eerlijk zeggen, dat ik 'm soms best wel even mis. Ik was zo aan hem gewend. Soms vraag ik me nog af of ik er wel goed aan heb gedaan om met hem te breken. Had ik het toch niet nog even moeten aanzien? Maar als ik heel eerlijk ben, maakte het contact met hem me nog maar zelden blij. Wat mis je dan eigenlijk? De gewoonte?
Hoe dan ook, we zijn uit elkaar en dat voelt best goed. Ik heb het gedaan! Er is weer ruimte voor iets anders en dat is op een leuke manier ook wel weer een uitdaging. Ik heb er zin an!

de schaamstreek

Ik heb een bult. Niet zoals de Klokkenluider van Rotterdam, maar een muggenbult. En die zit op een zeer onfortuinlijke plek. Een wel zeer onfortuinlijke plek, kan ik wel zeggen. Ergens in het Kruisgebied, bij Cape Canaveral, in de Liesstreek. Precies onder het elastiek van al het ondergoed dat ik bezit. Ik heb zelfs alles wat nog in de wasmand lag uitgeprobeerd. Wat onder normale omstandigheden het lekkerste zit, zit nu juist uitermate ongemakkelijk. Letterlijk, want het jeukt, jeukt, dat mag naam hebben! De plek is echter zodanig van aard, dat openbaar krabben niet tot de mogelijkheden behoort. Men zou kunnen denken dat ik de trotse eigenaar ben van een uitbraak van genitale herpes of een exhibitionistische vunz. Dat niet kunnen krabben is echter vrijwel ondraaglijk.

Tot overmaat van ramp kregen wij gisterenavond visite. Kennissen. Niet zulke hele goede, maar wel gezellige. Beetje deftige kennissen ook. Met een boot, o sorry, jacht. Zeewaardig, dat dan weer wel. Niet dat ze er ooit mee op zee komen, maar hebben is hebben. Bovendien, de IJssel is al wild genoeg. Men noemt het immers niet voor niets De Dode Arm, toch?!
Ik zat naast mijn vaste huisgenote op de bank, te jeuken en te jeuken. Vreselijk! Een boeiende verhandeling van hem over de fok en de gijp ging geheel aan mij voorbij. Die jeuk! Ik draaide en schoof in de hoop dat het elastiek iets van dempende wrijving teweeg zou brengen, maar voordat het enig effect kon sorteren, wierp mijn vaste huisgenote mij toe: "Zit toch eens stil! De hele bank wiebelt!"
Ik stamelde nog: "Ja, i-ik moet p-plassen maar Bert vertelde zo b-boeiend," en stoof het toilet in. Het kan niet anders of er moeten, vanwege de droogte, stofwolken achter mij aan hebben gedwarreld.
Eenmaal op de veiligste plek op aarde aangekomen, greep ik me met beide handen in het kruis. O, wat een heerlijkheid. Ik moest me inhouden om er niet gelukzalig bij te kreunen. Gelukkig liet ik het kreunen achterwege, want toen ik voor de vorm had doorgetrokken en de veilige haven verliet, stond daar de vrouw van de kennis met gekruiste benen te wiebelen. Giechelend zei ze: "Ik moet zo nodig, kan het bijna niet ophouden, giebel giebel," en ze stormde naar binnen. Het ging zo snel dat we een kort moment met z'n tweeën in het kleine kamertje stonden. Zou ze dat ook gedaan hebben als ze door de deur heen mijn genotskreunen had gehoord?

Gelukkig gingen ze vroeg terug naar hun boot, jacht! Of mijn geschuifel en herhaaldelijk toiletbezoek daar iets mee te maken had, durf ik niet te zeggen. Ik heb nauwelijks iets meegekregen van de gesprekken, knikte en mmm'de af en toe maar wat. Het was in ieder geval een rukavond.

Ik ben de nacht goed doorgekomen. Slaap blijkt een probaat middel tegen jeuk, als je 'm kan vatten tenminste. Hoewel de bult al kleiner wordt, jeukt ie nog steeds als de hel. Maar vandaag ben ik alleen thuis, dus kan ik de hele dag ongegeneerd, lekker met mijn handen in het kruis over m'n bultje wrijven.

Groetjes, Salvatore

dé tip tegen warmte

Wat hebben we een heerlijke zomer! Het blijft maar lekker warm en zonnig! En terwijl ik dit zeg, weet ik ook dat een flink aantal mensen deze temperaturen echt verschrikkelijk vinden. Zodra de temperatuur boven de 20 graden uitkomt, wordt het hen vaak al te veel. En ik weet hoe dat komt. Dat komt, omdat het controll freaks zijn. Jazeker wel! Ik zal het uitleggen.

Kijk, het is eigenlijk heel simpel. Als controll freak wil je alles naar je hand zetten. Alles wil je onder controle hebben, dus ook het weer. Het weer! Maar ja, het weer is nou net zo’n beetje het enige waar NIEMAND wat aan kan veranderen. We doen natuurlijk wel ons best met al die CO2-uitstoot, maar het is niet zo dat als je zaterdag een barbecue hebt gepland, je er verstandig aan doet door de vrijdag ervoor eens even flink met je stinkende diesel uit '96 rond te gaan karren. Was het maar waar! Nee, dat trucje met die CO2, da's echt een kwestie van lange adem. En of het daadwerkelijk tropische vruchten afwerpt, valt nog te bezien. Ik zeg, één goede zomer, maakt nog geen klimaatverandering.

Dus ook de controll freaks hebben geen invloed op het weer. En precies daar zit nu juist het punt, want je kan dan wel geen controle hebben over het weer, de temperatuur kan je wél beïnvloeden. Jawel! Als het 10 graden vriest, is dat geen probleem. Je trekt een dikke jas aan, je zet de thermostaat een graadje hoger of gooit nog een fijn blokje hout op het vuur. Zo heb jij alsnog de macht over de temperatuur. Jij bent “in controll”. Jij hebt de touwtjes volledig in handen. Maar is het 30 graden, ja, dan valt er nog maar weinig te regelen. En hoe warmer de temperatuur, hoe minder minder minder de regelmogelijkheden. Een ventilator koelt niet, die verplaatst alleen maar warme lucht. Bovendien werkt ie, net als een airco, alleen maar zeer lokaal, op vaste plekken. Een lekkere, dikke trui neem je gemakkelijk overal mee naar toe, je trekt 'm simpelweg aan, maar met een airco lukt je dat niet. En in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, lukt je dat ook niet met een mobiele airco. Ik weet wel dat handtassen van vrouwen steeds groter worden, maar om daar nou een mobiele airco in te stoppen, inclusief voldoende accu's om het ding mee aan de praat te houden.... Nee, dan hebben we nog een lange weg te gaan.

Dus de controll freak heeft geen greep op de temperatuur bij warm weer. Al gaat ie in z'n blootje over straat, het blijft gewoon 35 graden. En daar kunnen controll freaks dus heel slecht tegen. Die staan dan stijf van de stress en spanning en zouden het liefst met een dikke trui een uurtje in een vrieskist kruipen om eens even heerlijk te ontdooien.
Maar ik, ik geniet ervan! 35 graden, heerlijk!
Het gekke is echter, dat ik ook als controll freak te boek sta. En ik vind het wel heerlijk, die oncontroleerbare warmte. Haal ik daarmee dan niet mijn eigen theorie onderuit? Nee! Ik zal het je uitleggen.

Kijk, ik ben natuurlijk net zo graag "in controll" als iedere andere controll freak. Maar, en daar zit 't verschil, ik ben een soort van schizofrene controll freak. Er zijn zaken die ik wel wil kunnen controleren, zoals mijn vrouw, de kinderen en mijn collectie jukeboxsingletjes, en er zijn zaken die me aan me reet kunnen roesten, zoals de kerstboom, de grootte van mijn auto en de voortuin, maar dus ook de buitentemperatuur. Het interesseert me niet hoe warm of koud het is, dus heb ik er ook geen last van. Ik zeg, neem een voorbeeld aan kinderen. Die zijn onbekend met het concept van "TE". Die weten niet wat TE hard schreeuwen in een vliegtuig is of TE eerlijk zijn tegen je schoonmoeder. Die denken daar gewoon niet over na. Die voelen dan ook niet dat het TE warm is en rennen gewoon TE hard door. Een voorbeeld voor ons allen!

Dus als mensen beweren dat het te warm is voor dit en te warm is voor dat, adviseer ik deze mensen te doen als een kind. Voor een kind, en dus ook voor mij, is het nooit, maar dan ook nooit te warm voor dit of dat. Ik doe gewoon alles wat ik normaal ook doe. Het enige verschil is, als het warm en zonnig is, doe ik de dingen met veel meer levensvreugd. De haag snoeien, de dakbedekking vast branden, stenen versjouwen, de kookwas draaien, het huis stofzuigen, stamppot stampen, de oprit asfalteren, het gaat bij mij allemaal gewoon door, zelfs al is het 35 graden! Dus mijn tip tegen de warmte is, schakel het denken uit en doe als kinderen! Ga gewoon door!

Groetjes,
Salvatore